Posts

Showing posts from 2008

Χρόνια Πολλά!

Μέρες έχω να βρεθώ εδώ και να σας πω ένα 'γεια'... Φυσικά και δε σας ξέχασα! Στην αρχή είχα παγώσει με όσα συνέβαιναν, όσα έβλεπα και εκείνα που άκουγα... Έπειτα μετακόμισα και συνέχεια βρισκόμουν να ανοίγω κούτες, να στήνω έπιπλα, να φτιάχνω ντουλάπες και να ξεσκονίζω. Στο ενδιάμεσο έπρεπε βέβαια να βοηθάω τη μαμά να κάνει τις ετοιμασίες για τις γιορτές. Μιλάμε για πολύ μελομακάρονο και πολύ κουραμπιέ! Να μην αναφέρω και τις δίπλες... Μας τελείωσε ο χώρος πάνω στα τραπέζια και απλώνουμε τα γλυκά σε συρταρίερες και κρεβάτια! Πάντα στα άκρα της υπερβολής η μαμά :) Θέλω μέσα από την καρδία μου να ευχηθώ σε όλους να περάσουν όμορφα αυτές τις μέρες, να διασκεδάσουν, να είναι με ανθρώπους που αγαπούν και να νιώσουν πραγματικά γεμάτοι! Μακάρι η καινούρια χρονιά να μας φέρει πιο κοντά στο να δούμε τα όνειρα μας με τα μάτια ανοιχτά ;) Καλά χριστούγεννα!!!

Όταν τα λόγια περισσεύουν...

Image
http://valiacaldadog.blogspot.com/2008/12/blog-post_18.html Υ.Γ. Τη φωτογραφία και το post τα βρήκα από τη φίλη Θέμις.

Το Φόρεμα...

Φτάνουν οι γιορτές, τα Χριστούγεννα είναι κοντά! Σιγά-σιγά θα στολιστούν οι βιτρίνες και ο αέρας της πόλης θα πάρει χρώμα εορταστικό... Οι νοικοκυρές θα καθαρίσουν το σπίτι, θα στρώσουν τα χαλιά, θα στολίσουν το δέντρο, θα αρχίσουν να φτιάχνουν τα γλυκά, και το σπίτι θα πλημμυρίσει με μυρωδιές και χρώματα... Μου αρέσει η θαλπωρή των γιορτών... Ποιά είναι όμως η αγωνία η μόνιμη της σύγχρονης γυναίκας? Τι είναι εκείνο που βασανίζει το μυαλό μας (το 'μας' για να μην το παίζω υπεράνω και παρεξηγηθώ;)) και θα συνεχίσει να μας ταλαιπωρεί για έναν ολόκληρο μήνα? Μα φυσικά τι θα στο καλό θα φορέσουμε στις γιορτές! Και πόσα κιλά θα καταφέρουμε να χάσουμε, ώστε να μπούμε σε εκείνο το Φόρεμα που εδώ και καιρό φιγουράρει στις βιτρίνες! Αχ, γυναίκες με τις αγωνίες μας... Γυναίκες που μέσα σε όλα προσπαθούμε να χωρέσουμε και το γυμναστήριο (ή το ινστιτούτο ανάλογα με το budget)! Ο στόχος είναι μεγάλος και ο χρόνος στη διάθεση μας ελάχιστος! Πρέπει να φύγουν όλα τα περιττά κιλά, να εξαφανιστε

Δείγμα πολιτισμού...

Σάββατο απόγευμα βγαίνω από το μετρό, περπατώ βιαστικά γιατί δε θέλω να αργήσω, και συνάμενη κουνάμενη φτάνω στο ραντεβού μου κάπου στο κέντρο της Αθήνας για θεατρική απογευματινή παράσταση... Κωμωδία... Δεν έπεφτε καρφίσα! Εντυπωσιακό το σκηνικό, μια χαρά τα κοστούμια, άλλοι ηθοποιοί καλοί, άλλοι μη επαρκείς, με αρκετό γέλιο η παράσταση... Η αλήθεια είναι πως δε θέλω να σχολιάσω κάτι ιδιαίτερο για το θεατρικό, σε άλλο πράγμα θέλω να σταθώ... Το θέατρο ήταν γεμάτο (στην πλειοψηφία του) από τα μέλη ενός σύλλογου: παιδιά με αναπηρίες, μαζί με τους φίλους και τους γονείς τους. Παιδιά που είχαν ανοίξει διάπλατα τα μάτια, ρουφούσαν το έργο και γελούσαν. Και στο διάλειμμα της παράστασης η πρόεδρος του συλλόγου να τους μοιράζει εισητήρια/προσκλήσεις για το επόμενο πολιτιστικό "ραντεβού"... Αιφνιδιάστηκα! Και μετά χαμογέλασα...

Φυλάω τα σύνορα και παίζω Pro

"Τα τελευταία χρόνια πάνω από δέκα φίλοι "μπήκαν" στρατό. Το καθυστέρησαν από' δω, το καθυστέρησαν απο' κει, είδαν ότι δεν τους έπαιρνε άλλο και το αποφάσισαν. Άθελα μου, λοιπόν, άρχισα να βρίσκομαι όλο και περισσότερο σε συζητήσεις για "φυλάκια", "σκοπέτα" (οι σκοπιές στην πιο αλανιάρικη εκδοχή τους) και "θαλαμοφυλίκια" (η φύλαξη των θαλάμων στη φανταρική διάλεκτο). Όσο πιο κοντινοί μου ήταν αυτοί που "παρουσιάζονταν" τόσο περισσότερα μάθαινα. Στο μυαλό μου είχα πάντα τους φαντάρους σαν πανομοιότυπα χακί αντίγραφα. Πίστευα ότι τους προμηθεύουν με το "σετάκι" (μπλούζα, παντελόνι, μπουφάν και κάλτσες, όλα σε αποχρώσεις του χακί) και τους στέλνουν στο καλό (ανάλογα, βέβαια, με το μέσο του καθενός). Τι άλλο να χρειαστούν? Σιγά-σιγά, όμως, έμαθα για χιλιάδες πράγματα που υπόσχονται ευκολότερη θητεία και δεν περιλαμβάνονται στο βασικό εξοπλισμό. Πρώτοι στη λίστα οι ειδικοί πάτοι παπουτσιών, που σταθεροποιούν την καμάρα

Το έχω χάσει τελείως!

Χαιρετίζω όλον τον κόσμο μετά από πολύ καιρό! Μου έχει τελειώσει η έμπνευση, έχω γίνει τεμπέλα, τι να πω? Είμαι σε φάση που πάω στο γραφείο για ώρες πολλές, χαζεύω όσο δεν πάει, μετά μετανιώνω και ανησυχώ που δεν υπήρξα παραγωγική και αργότερα σκέφτομαι πότε θα τελειώσει το έτερον μου ήμυσι από φαντάρος για να πάμε μαζί καμιά βόλτα... Μυαλό κουρκούτι δηλαδή... Οπότε, ας τα βάλω με τον ελληνικό στρατό που παίρνει μακριά μας τους άντρες και μας αποσυντονίζει! Να τα βάλω επίσης, με τον ελληνικό στρατό γιατι βαρέθηκα να ακούω στο τηλέφωνο για σκοπιές, μαγειρία και περιπολίες! (Βέβαια τι να πει και ο άλλος που τα ζει, αλλά όπως και να έχει...) Να τα βάλω τέλος, με την ελληνική μικροαστική αντίληψη που με βάζει σε χωράφια που δε μου ταιριάζουν! Και ενώ αυτός μου λέει για τον συμφαντάρο του που είναι λούφας και δεν κάνει καμιά δουλειά και άφησε τον δικό μου ολομόναχο να πλένει τα ταψιά (να ζήσει το catering δηλαδή να ηρεμήσει το κεφάλι μας!), έχω τη μάνα μου να μου μιλάει για τραπεζαρίες, μπ

Αληθινό γράμμα!

Για 2 φίλους που αξίζουν πολλά παραπάνω από μια αφιέρωση σε αυτό εδώ το blog... Σήμερα, πριν καλά καλά σηκωθώ από το κρεβάτι μου (με το γνωστό ύφος 'πότε πρόλαβε να ξημερώσει κιόλας' και το μαλλί σε στυλ 'ο άνθρωπος που γύρισε από τη ζούγκλα'), πήρα στα χέρια μου γράμμα από τα ξένα! Όχι e-mail, sms, mms και τέλος πάντων όλα αυτά που συνηθίζουμε τελευταία! Γράμμα κανονικό σου λέω!!! Από αυτό που είναι γραμμένο σε ωραίο χαρτί αλληλογραφίας, λίγο ταλαιπωρημένο ίσως από το ταξίδι του ως εσένα, με το γραφικό χαρακτήρα του αποστολέα να σου λέει (πίσω από τις λέξεις) κάποιο μυστικό για εκείνον, ίσως και με καμιά μουτζούρα εδώ και εκεί για περισσότερο χρώμα... -Ευχαριστώ κύριε ταχυδρόμε! Την καλημέρα μου! (και ας μην έχω πλυθεί ακόμα:)) Το ανοίγω γρήγορα-γρήγορα και το ρουφάω μονομιάς! Αναμνήσεις από έναν τόπο που πέρασα κάποιους όμορφους μήνες της ζωής μου, συνήθειες, εικόνες και πρόσωπα που ήρθαν και ξετυλίχτηκαν τούτο το πρωινό μπροστά μου. Για να με ταξιδέψουν... Και νέα απ

Παρέα με τα σύννεφα

Κοιμήθηκα εχθές το βράδυ με τη μουσική να παίζει και το μυαλό μου να ταξιδεύει σε εικόνες, χρώματα και αγκαλιές... Σχεδόν το πίστεψα, περίμενα πως θα σηκωθώ και θα είμαι κάπου αλλού... Σήμερα ξύπνησα και όλα έξω ήταν γκρι! Ευτυχώς που έβαψα το δωμάτιο και όλα μέσα ήταν πορτοκαλί! Έβαλα και την κίτρινη την μπλούζα μου τη ζωηρή, 2-3 όμορφες σκέψεις και βγήκα. Ήρθα στο γραφείο αποφασισμένη να είμαι παραγωγική! Έχουν περάσει ήδη 3 ώρες και ακόμα να ξεκινήσω... Κοιτάω έξω από το παράθυρο τα σύννεφα που ταξιδεύουν, που παίρνουν χρώματα και σχήματα, που μεταμορφώνονται... Σκέφτομαι να το σκάσω! Να το σκάσω από το γραφείο, να βρω παρέα καλή, να παραγγείλω ρόφημα ζεστό και να χαθώ με συζητήσεις, χρώματα και μουσικές... Είναι η αρχή του χειμώνα που μου τα κάνει αυτά? Νιώθω πως τα έχω κάπως χαμένα... Βάρος στις τσέπες μου κρεμώ να κατέβω να προσγειωθώ, αλλά συνεχίζω εκεί να ταξιδεύω σε εικόνες, μουσικές και αγκαλιές...

Τώρα στα γεράματα! Που λέει ο λόγος...

Δεν ξέρω αν έχω κάτι συγκεκριμένο να πω. Μάλλον φταίει που νιώθω λίγη μοναξιά τον τελευταίο καιρό... Έλειπα χρόνια πολλά από εδώ, έκανα ταξίδια, γνώριζα ανθρώπους, έκανα ξενύχτια, δούλευα και μάθαινα πράγματα... Ξαφνικά να' μαι πίσω στην πόλη που μεγάλωσα! Μια πόλη μικρή, όμορφη αλλά μάλλον βαρετή, όπου το μόνο που με συνδέει είναι οι γονείς μου και 2-3 φίλοι από τα παλιά. Ξαφνικά να' μαι πάλι εδώ! Στο παιδικό μου δωμάτιο, μάλλον κάπως έξω από τα νερά μου... Ήρθα με όλη την καλή διάθεση, αλήθεια το λέω! Ήρθα επειδή ήξερα πως αυτός είναι ένας τρόπος για να είμαστε μαζί με το άλλο μου μισό... Στο μέλλον αυτό.... Γιατί προς το παρόν, αυτός σε κάποιο νησί απέναντι από την Τουρκία να παριστάνει τον μάχιμο τώρα στα γεράματα (που λέει ο λόγος), και εγώ στο παιδικό μου δωμάτιο τώρα στα γεράματα (που λέει ο λόγος)... Ένα μήνα τώρα (και κάτι ψιλά) που είμαι εδώ προσπαθώ να μη χάσω τίποτα από αυτό που είμαι, από τον τρόπο που μου αρέσει να ζω. Είναι περίεργες όμως αυτές οι μικρές πόλεις..

Περί διακόσμησης ο λόγος...

Είναι γνωστο πως η Ελληνίδα μάνα (ίσως και όλες οι μάνες του κόσμου, αλλά για αυτό δεν έχω στοιχεία) (α) το παιδί της το βλέπει πάντα παιδί, (β) το μέλημα της είναι η μαγειρική και (γ) το χόμπυ της είναι η συλλογή από σεμε(νε)δάκια, τραπεζομάντηλα, καρέ κτλ. Όλα γνωστα, περασμένα από γενιά σε γενιά και μέχρι ενός σημείου αποδεκτά... "Λες και εγώ όταν γίνω μάνα να κάνω τα ίδια?", μια σκέψη που εδώ και χρόνια βασανίζει το μυαλό μου... Καλά όλα τα άλλα, μα να αποκτήσω ξαφνικά λατρεία για τα σεμε(νε)δάκια? Και δηλαδή δεν έχουν κάτι κακό τα σεμε(νε)δάκια, να μην παρεξηγηθώ δηλαδή, αλλά πώς να το κάνουμε? Πάνω στο λαπτόπ και κάτω από τον ρούτερ δεν πάνε! Πάει και τελείωσε! Δώσαμε μάχη στο σπίτι να φύγει αυτό το ρημάδι το τριγωνάκι που κρεμόταν μπροστά από την τηλεόραση! Χρόνια ολόκληρα δεν είχαμε ολοκληρωμένη άποψη για το τι βλέπαμε! Χρόνια ολόκληρα ο πατέρας μου έψαχνε το σκορ στη μπάλα! Χρόνια ολόκληρα δεν ήξερα ότι ο Πήτερ Παν μπορεί να πετάει, νόμιζα πως απλά κρυβόταν :) Ήρθε

Με τα μάτια της ψυχής...

Image
Να' μαι και πάλι πίσω! Διέσχισα όλη την Ευρώπη, πήρα αεροπλάνα, τρένα και λεωφορεία, πήγα σε συνέδριο στη βόρεια Ευρώπη και (τσουπ!) να' μαι και πάλι πίσω. Κουράζομαι μερικές φορές με τα ταξίδια (εκείνα που αφορούν σε δουλειά εννοείται!) και πιάνω τον εαυτό μου να παραπονιέται. Για τις ώρες που χάνω, για εκείνες που περιμένω, επειδή είμαι ατελέιωτες ώρες μόνη μου σε αίθουσες αναμονής και δωμάτια ξενοδοχείων, επειδή δεν προλαβαίνω να αδειάζω τη βαλίτσα μου, ... Ψέματα λέω όμως! :) Από το πρώτο ταξίδι που έκανα ως και σήμερα με συναρπάζει το να βλέπω εικόνες! Η κούραση φεύγει γρήγορα, οι εικόνες όμως? Κάθε ταξίδι έχει κάτι να πει... Η πτήση πάνω από τα σύννεφα και οι πόλεις από ψηλά, το ταξίδι με το τρένο και τις εικόνες να περνάνε με ταχύτητα δίπλα από το τζάμι, τα κτίρια των πόλεων, οι τοπικές γεύσεις και οι άνθρωποι που συναντώ, όλα έχουν κάτι να πουν! Ακόμα και οι ώρες μοναξιάς έχουν κάτι να πουν αν θες να τις ακούσεις:) Για να γεμίζω με χρώματα, μυρωδιές και μουσικές! Για να

China Town

Image
Θεέ μου (Βούδα μου είναι το σωστό αλλά τόσα χρόνια πώς να τα διαγράψω?) πόσο πολλοί Κινέζοι! Κινέζοι να περπατάνε, Κινέζοι να τρώνε, να πουλάνε, να μιλάνε, Κινέζοι παντού! Δε χωράς! Και μαγαζάκια, πόσα πολλά μαγαζάκια! Θα έχετε οπωσδήποτε βρεθέι στην Ελλάδα μέσα σε (ή έξω από) ένα κινέζικο μαγαζί. Σκεφτείτε το σκηνικό επί 10, επί 100, να απλώνεται σε δρόμους, σε τετράγωνα, σε ολόκληρη περιοχή ... Και φυσικά να πουλάνε ο,τιδήποτε: από μπλούζες και σωβρακοφανέλες, μέχρι βεντάλιες, θήκες για γυαλιά, κοκαλάκια για τα μαλλιά, προσελάνινες τσαγιέρες, βάζα και δαχτυλήθρες. Όλα made in κάποια χώρα της περιοχής. Μα παιδί μου αν είσαι στην πηγή είναι αλλιώς! Και το καλύτερο? Ό,τι πάρεις είναι στην μοναδική προσφορά τα 3 μόνο 10$! Έτσι και κοιτάξεις ή ακουμπήσεις κάτι, έχει σκάσει ο Κινέζος μαγαζάτορας δίπλα σου γρήγορος σαν αστραπή και σου λέει με την κινέζικη προφορά του στα αγγλικά πως είναι σε προσφορά (στην καταπληκτική τιμή των 5$) και συμφέρει! Και έτσι και κάνεις να φύγεις? Κινέζος πωλητή

Ωραία μου κυρία

Είναι περίεργο να περιφέρεται μια γυναίκα σε χώρους ανδροκρατούμενους... Περίεργα ωραίο ή περίεργα άσχημο? Δεν έχω καταλήξει, αλλά νομίζω πως κλίνω προς την ωραία εκδοχή του πράγματος ;) Και για να γίνω πιο κατανοητή, μιλάω για εκείνες τις γυναίκες που κάτι δουλεύει 'αλλιώς' στα γονίδια τους (ή στη μοίρα τους?) και παίζουν μπάλα αντί για λαστιχάκι στο δημοτικό, έχουν παρέες σχεδόν αποκλειστικά με αγόρια, νομίζουν πως το τζήν παντελόνι είναι το μόνο ένδυμα του πλανήτη και αναρωτιούνται πού στο καλό οι υπόλοιπες γυναίκες βρίσκουν και αγοράζουν φούστες, αργούν να ανακαλύψουν το κραγιόν και μάλλον μαθαίνουν τυχαία τι σημαίνει eye-liner... Μερικές μάλλιστα απο αυτές, δεν τους φτάνει που ψάχνουν σε γυναικεία περιοδικά να βρουν κάτι χρήσιμο και ποτέ δεν καταφέρνουν να το ανακαλύψουν, αλλά τσουπ και προσγειώνονται σε επαγγέλματα ανδροκρατούμενα! Σε εκείνες τις σχολές ντε, που είναι 80 αγόρια φοιτητές και 5 κοπέλες φοιτήτριες! Κολακευμένη η νέα που τόσοι άντρες κάνουν ουρά πίσω της (πρα

Καλέ βγήκαν τα αποτελέσματα! Τι να έκανε η κόρη της κα. Τέτοιας?

Κα. ετών (σχεδόν) 60 άτεκνη διαμένει με τον (κατά 15 χρόνια μεγαλύτερο) συζυγό της σε διαμέρισμα διαμπερές σε πολυκατοικία κάπου κεντρικά στην πόλη. Καλοί άνθρωποι και η κα. ετών (σχεδόν) 60 και ο ευυπόλυπτος σύζυγός της. Ναι, ναι, καλοί άνθρωποι, ευγενικοί, δεν κάνουν φασαρία στο διαμέρισμα τους, πληρώνουν εγκάιρως τα κοινόχρηστά τους, έχουν γνωριμίες και χαιρετάνε κόσμο καθώς περπατάνε στην πόλη. Βέβαια η κα. ετών (σχεδον) 60, καθώτι νέα γυναίκα ακόμα, έχει μια ζωντάνια στο (πάντα ζωγραφισμένο με μαύρο μολύβι) μάτι της! Καλή η κυρία αλλά και παρατηρητική! Βέβαια το ένα δεν αποκλείει το άλλο... Επίσης, η κα. ετών (σχεδόν) 60 έχει αρκετό ελέυθερο χρόνο. Να είναι καλά η γυναίκα να τον χαίρεται και να τον αξιοποιεί! Ένας τρόπος για παράδειγμα, να αξιοποιήσει τον χρόνο της είναι να ξεσκονίζει κάθε μέρα το σπίτι της, να πίνει καφέ με τις φίλες της, ή να κάθεται στο μπαλκόνι τα απογεύματα και να αγναντεύει μακριά ή κάπως πιο κοντά στα απέναντι μπαλκόνια. Λίγο η παρατηρητικότητα, λίγο ο αρκ

Όποιος μίλησε για οικογενειακή θαλπωρή ήταν μεγάλος ψεύτης!

Μέτα από έναν δύσκολο χειμώνα γεμάτο από πολύ δουλειά, εντάσεις και μπότες που πληγώνουν τα πόδια, περιμένει κανείς να έρθει το καλοκάιρι. Τότε υποτίθεται πως χαλαρώνουν οι διαθέσεις, χαλαρώνουν οι εντάσεις, χαλαρώνουν και τα πόδια μέσα στις σαγιονάρες τους... Αν πάλι κάποιος ζει μακριά από την Ελλάδα, περιμένει το μήνα που θα κάνει διακοπές στην πατρίδα! Θα μου πεις: "Γιατί καλέ? Τον έχουν και τον δέρνουν εκεί στα ξένα?". Όχι, αλλά όλοι έχουμε την τάση να εξιδανικεύουμε πράγματα που δεν έχουμε καθημερινά... Σου λείπουν οι φίλοι, η χαλαρή διάθεση, η παραλία, το ουζάκι και ο μεζές, ο καύσωνας βρε παιδί μου! Νισάφι πια με αυτές τις βροχές στη μέση του καλοκαιριού! Και μετά τις καλοκαιρινές βροχές, το μπουφάν και ας είναι Ιούλιος, το γραφείο και την αδελφή σου στην άλλη γραμμή να σου στέλνει χαιρετίσματα από την Ικαρία, τα 1500 km για να φτάσεις στην πατρίδα, σου έρχεται ευθύς αμέσως μια διάθεση να πάρεις το επόμενο αεροπλάνο και να γυρίσεις από εκεί που ήρθες! Ποιος μίλησε για

Απαγορεύεται το "πτύειν"!

Ένα ζευγαράκι (τα χρυσά μου!) πιασμένο χέρι-χέρι περπατάει αμέριμνο στο μονοπάτι πλάι στο ποτάμι. Η φωτογραφική ανά χείρας, χαμόγελα, πειράγματα και ένα σωρό πόζες: η νεαρή με νάζι στην όχθη του ποταμού (ρομαντική), ο νεαρός με φόντο τεράστιους ουρανοξύστες (τεχνοκράτης). Καραβάκια με χρώματα και σημαιούλες λογιών-λογιών ανεβοκατεβάινουν το ποτάμι και δείχνουν στους τουρίστες την πόλη. Σε λίγο τα καφέ και τα εστιατόρια της περιοχής θα γεμίσουν με κόσμο και η ηρεμία θα δώσει τη θέση της σε φωνές και γέλια... Ξαφνικά, ένα περιστατικό έρχεται να ταράξει τα πάντα! Αστυνομικός αυστηρός (και τριπίθαμος), που νοιάζεται για τη διατήρηση των νόμων (ο βούδας να τους κάνει!) αυτής εδώ της χώρας, έρχεται αποφασιστικός να βάλει την κοπέλα του ζευγαριού στη θέση της, αποφασισμένος να φτάσει όσο μακριά χρειαστεί για να επιβάλει την τάξη στην πόλη του! Μα τι φταίει και αυτός? Απλά κάνει τη δουλειά του με συνέπεια... Η κοπέλα του ζευγαριού εθεάθει να βγάζει από την τσάντα της ένα ολόκληρο πακετάκι με τ

Σε μέρη εξωτικά...

Σκηνή 1: Αεροπορική εταιρία με εξωτικό όνομα, αεροσυνοδοί με παραδοσιακές στολές, πασουμάκια, έντονο βάψιμο και χαμόγελα, και διάλογοι όπως "45G please! Oh, thank you". Μετά ακολουθούν ώρες πολλές εκεί ψηλά πάνω από τα σύννεφα, προσωπική οθόνη με ταινίες και παιχίδια, και οι κοπέλες με τα χαμόγελα να σε στουμπώνουν με φαγητά όλη την ώρα. Εδώ θα ταίριαζε ο τίτλος "Πως μπορείς να πάρεις 2 κιλά σε 12 ώρες". Σκηνή 2: Πόσο μεγάλο αεροδρόμιο! Αίθουσες τεράστιες, χαλιά υπερπαραγωγή, συντριβάνια, αγάλματα και ... "Τι ησυχία είναι αυτη? Μα που πήγε όλος ο κόσμος?". Μήπως τελικά είναι εκκλησία και έχω μπερδέψει τις έννοιες? Σκηνή 3: Και πού είπαμε πως πήγε το οξυγόνο? Βαθειές ανάσες, δεν είναι τίποτα, ανέπνευσε βαθειά και θα το εντωπίσεις το οξυγόνο. Χμ, το τροπικό κλίμα είναι δύσκολη περίπτωση... Σκηνή 4: Ουάου! Ξενοδοχείο με 30 ορόφους και δωμάτιο στον 21ο! Θέα που σου κόβει την ανάσα με το φως της ημέρας, και τη νύχτα ουρανοξύστες και φώτα παντού και εγώ σαν πετα

Το χρονικό μιας μετακόμισης

Έστω (αυτό το υποθετικό μου έχει κολλήσει από την ερευνητική μου υπόσταση) νεαρός όμορφος, μελαχρινός, με λάγνο βλέμμα και θεληματικό πιγούνι (καλά αυτό είναι άσχετο από την ιστορία, αλλά να μην έχω έναν "ουάου" πρωταγωνιστή?), που κάνει καριέρα σε χώρα της Ευρώπης. Ας υποθέσουμε τώρα, ότι ο νεαρός μας μένει σε σπίτι 29 (ολόκληρων!) τετραγωνικών, έχει την κρεβατάρα του (χωράνε 2 άνθρωποι στο πλάι), την καναπεδάρα του (δέρμα αυθεντικό, όχι βλακείες!), τη γραφειάρα του (πόσα και πόσα ερευνητικά αποφθέγματα έχουν γραφτεί εδώ πάνω...), και ας μην συζητήσω για τις 3 βιβλιοθήκες, το τραπέζι, τις καρέκλες, την ντουλάπα, το φωτιστικό δαπέδου... Αυτό δεν είναι σπίτι, είναι παλάτι! Πού να βρεις τέτοιες ευκαιρίες στις μέρες μας? Ο νεαρός μας κύριος μένει σε αυτό το παλάτι κάποιο (μεγάλο) διάστημα, και όπως είναι λογικό (γιατί είναι και νοικοκύρης) έχει γεμίσει βιβλία τις βιβλιοθήκες, σκέυη τα ντουλάπια, τρόφιμα το κελάρι (!) κτλ. κτλ. Όλα πράγματα μοναδικά και άξια θαυμασμού! Ο νεαρός μ

Μια πινακίδα (αυτοκινήτου) σταρ!

Και ξάφνου εμφανίστηκε εκείνη για να ταράξει το ήρεμο πρωινό όλων μας: λυγερόκορμη, αγέρωχη, με ύφος μπλαζέ... Πόζαρε μπροστά στον επαγγελματία φωτογράφο, έκανε παιχίδι με το φακό και το βλέμμα της (κρύο σχεδόν) μαρτυρούσε πως σκοπεύει να κατακτήσει τον κόσμο... Ναι, ήταν μια πινακίδα σταρ! Με πόση έκλπηξη κοιτάγαμε όλοι το πρωί στο δημαρχείο της πόλης έναν τύπο να παραλαμβάνει την ολοκαίνουρια πινακίδα του για το ολοκαίνουριο αυτοκίνητό του! Φορύσε τα καλά του (άσπρο παντελόνι, ροζ πουκάμισο και ασορτί παπούτσι), είχε φτιάξει το μαλλί, και συνοδευόταν από νεαρό με κάμερα-γκουμούτσα και σάκο γεμάτο από αξεσουάρ για την κάμερα-γκουμούτσα. Η υπάλληλος (πατημένα τα 45) υπέγραψε τα χαρτιά και έδωσε στον τύπο την πινακίδα. Όμως όχι, δεν μπορούσε να είναι τόσο απλό! Δε μπορούσε να είναι τόσο απλό όταν έχεις στα χέρια σου μια ΤΕΤΟΙΑ πινακίδα! Ο τύπος κοίταξε τριγύρω και εντόπισε την υπάλληλο 22 χρονών. Μόνο τέτοια δροσερά χέρια θα μπορούσαν να κρατάνε την πινακίδα καθώς θα ποζάρει μπροστά στ

Είναι τρελοί αυτοί οι ευρωπαίοι!

Εχθές πέρασα τη βραδιά μου με τύπους από όλον τον κόσμο (το 'ευρωπαίοι' στον τίτλο είναι καταχρηστικό). Νομίζετε μετά από μια τέτοια βραδιά δεν έχω ιστορίες να διηγηθώ? Ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή... Τους τελευταίους κάμποσους μήνες (χρόνο κοντέυω να κλείσω δηλαδή) ζω και εργάζομαι στη Γερμανία. Πήρα τη βαλίτσα μου, τα μισό-μασημένα αγγλικά μου και την άγνοια μου για τα γερμανικά και τσουπ ήρθα! Τι να με κάνω που είμαι ταξιδιάρικη ψυχή? Και τι να κάνω που το έτερον μου ήμισυ είναι ακόμα πιο ταξιδιάρικο από εμένα, και άντρας καριέρας δηλαδή (!), και πήρε την απόφαση να εγκατασταθεί εδώ? Ήρθα λοιπόν, δε λέω οι άνθρωποι στο ινστιτούτο με υποδέχτηκαν μια χαρά, και μου έδειξαν το γραφείο μου: ευάριο, ευήλιο, με τις ανέσεις του και με το Γάλλο του να κάθεται απέναντι μου. Και ναι, ήμουν (πανάθεμα με) σε international περιβάλλον! Έχοντας μεγαλώσει και ζήσει μόνο σε μικρές πόλεις, το να ζω εδώ ήταν και είναι για εμένα μια μεγάλη εμπειρία... Το Γάλλο τον άκουγα να μου λέει 

Πρεμιέρα...

Καλησπέρα κόσμε :) Τι να πω? Από που να αρχίσω? Χμμμ... Είναι αρχή και είναι φυσική η αμηχανία... Νομίζω πως θέλω να συστηθώ... Οι φίλοι με φωνάζουν Fri (τώρα από που βγαίνει αυτό είναι μεγάλη ιστορία, θα τη διηγηθώ κάποια στιγμή), είμαι νέα (αυτό σηκώνει κάποια συζήτηση), ωραία (αυτό και αν θέλει τη συζητησούλα του!), ασχολούμαι κατ' επάγγελμα με τα μηχανήματα του διαβόλου (!) και μου αρέσει η κίνηση. Προς θεού, όχι η κίνηση στους δρόμους! Η άλλη η κίνηση, αυτή του σώματος... Του σώματος που χορέυει, που διασκεδάζει, που κολυμπάει, που ταξιδέυει, ... Το μότο μου για τη ζωή είναι πως είναι διασκεδαστική, και αν και κλαίω συχνά (ακόμα και με τις κωμωδίες στη tv :$) θεωρώ πως ό,τι και να συμβαίνει σίγουρα, μα σίγουρα έχουμε λόγους για να χαμογελάμε! Δεν ξέρω αν έχω εφράδεια λόγου, δεν ξέρω αν έχω κάτι πολύ σημαντικό να πω, αλλά έτσι θέλω να μιλάω! Και τι να λέω? Πράγματα που μου συμβαίνουν καθημερινά και με κάνουν να γελάω και άλλα που με κάνουν να βγαίνω από τα ρούχα μου, για τα πρ