Τώρα στα γεράματα! Που λέει ο λόγος...
Δεν ξέρω αν έχω κάτι συγκεκριμένο να πω. Μάλλον φταίει που νιώθω λίγη μοναξιά τον τελευταίο καιρό...
Έλειπα χρόνια πολλά από εδώ, έκανα ταξίδια, γνώριζα ανθρώπους, έκανα ξενύχτια, δούλευα και μάθαινα πράγματα... Ξαφνικά να' μαι πίσω στην πόλη που μεγάλωσα! Μια πόλη μικρή, όμορφη αλλά μάλλον βαρετή, όπου το μόνο που με συνδέει είναι οι γονείς μου και 2-3 φίλοι από τα παλιά. Ξαφνικά να' μαι πάλι εδώ! Στο παιδικό μου δωμάτιο, μάλλον κάπως έξω από τα νερά μου...
Ήρθα με όλη την καλή διάθεση, αλήθεια το λέω! Ήρθα επειδή ήξερα πως αυτός είναι ένας τρόπος για να είμαστε μαζί με το άλλο μου μισό... Στο μέλλον αυτό.... Γιατί προς το παρόν, αυτός σε κάποιο νησί απέναντι από την Τουρκία να παριστάνει τον μάχιμο τώρα στα γεράματα (που λέει ο λόγος), και εγώ στο παιδικό μου δωμάτιο τώρα στα γεράματα (που λέει ο λόγος)...
Ένα μήνα τώρα (και κάτι ψιλά) που είμαι εδώ προσπαθώ να μη χάσω τίποτα από αυτό που είμαι, από τον τρόπο που μου αρέσει να ζω. Είναι περίεργες όμως αυτές οι μικρές πόλεις... Οι πόλεις και οι κάτοικοί τους μαζί... Ή μήπως είναι περίεργη αυτή η συγκεκριμένη πόλη?
Οι άνθρωποι, νέοι γέροι δεν έχει σημασία, μου δίνουν μια αίσθηση σα να έχουν βαρεθεί, να έχουν παραιτηθεί από όλα! Περιέργο δεν είναι αυτό? Σε μια μικρή πόλη όπου οι αποστάσεις και οι δουλειές βοηθάνε στο να έχουμε πολύ ελέυθερο χρόνο (και διάθεση) για να κάνουμε πράγματα, και οι άνθρωποι δεν φαίνεται να το συμμερίζονται αυτό. Οι συνάδελφοι μου, νέοι άνθρωποι χωρίς οικογένειες οι περισσότεροι, έχουν μια περίεργη άρνηση για το ο,τιδήποτε: μουρμουράνε συνεχώς για την πόλη και προτιμούν τα σαββατοκύριακα να βγαίνουν στην Αθήνα και τις καθημερινές να χαλαρώνουν μπροστά στην tv. Οι φίλοι μου βγαίνουν για καφέ τις κυριακές και τις καθημερινές προτιμούν να χαλαρώνουν μπροστά στην tv. Να χαλαρώσουν από τι?
Και εδώ και ένα μήνα (και κάτι ψιλά) εγώ πάω στη δουλειά μου, πάω στο γυμναστήριό μου και μετά χαλαρώνω μπροστά στην tv. Και έτσι ήρεμα κυλάει η καθημερινότητά μου...
Μου λείπει όμως η ανθρώπινη επαφή! Είναι και αυτό το άλλο μου μισό σε ένα νησί απέναντι από την Τουρκία να μας φυλάει από τον εχθρό (ποιον εχθρό?) τώρα στα γεράματα (που λέει ο λόγος), και εγώ έμεινα να περιπλανιέμαι σε μια πόλη 'υπερηλίκων' τώρα στα γεράματα (που λέει ο λόγος)...
Έλειπα χρόνια πολλά από εδώ, έκανα ταξίδια, γνώριζα ανθρώπους, έκανα ξενύχτια, δούλευα και μάθαινα πράγματα... Ξαφνικά να' μαι πίσω στην πόλη που μεγάλωσα! Μια πόλη μικρή, όμορφη αλλά μάλλον βαρετή, όπου το μόνο που με συνδέει είναι οι γονείς μου και 2-3 φίλοι από τα παλιά. Ξαφνικά να' μαι πάλι εδώ! Στο παιδικό μου δωμάτιο, μάλλον κάπως έξω από τα νερά μου...
Ήρθα με όλη την καλή διάθεση, αλήθεια το λέω! Ήρθα επειδή ήξερα πως αυτός είναι ένας τρόπος για να είμαστε μαζί με το άλλο μου μισό... Στο μέλλον αυτό.... Γιατί προς το παρόν, αυτός σε κάποιο νησί απέναντι από την Τουρκία να παριστάνει τον μάχιμο τώρα στα γεράματα (που λέει ο λόγος), και εγώ στο παιδικό μου δωμάτιο τώρα στα γεράματα (που λέει ο λόγος)...
Ένα μήνα τώρα (και κάτι ψιλά) που είμαι εδώ προσπαθώ να μη χάσω τίποτα από αυτό που είμαι, από τον τρόπο που μου αρέσει να ζω. Είναι περίεργες όμως αυτές οι μικρές πόλεις... Οι πόλεις και οι κάτοικοί τους μαζί... Ή μήπως είναι περίεργη αυτή η συγκεκριμένη πόλη?
Οι άνθρωποι, νέοι γέροι δεν έχει σημασία, μου δίνουν μια αίσθηση σα να έχουν βαρεθεί, να έχουν παραιτηθεί από όλα! Περιέργο δεν είναι αυτό? Σε μια μικρή πόλη όπου οι αποστάσεις και οι δουλειές βοηθάνε στο να έχουμε πολύ ελέυθερο χρόνο (και διάθεση) για να κάνουμε πράγματα, και οι άνθρωποι δεν φαίνεται να το συμμερίζονται αυτό. Οι συνάδελφοι μου, νέοι άνθρωποι χωρίς οικογένειες οι περισσότεροι, έχουν μια περίεργη άρνηση για το ο,τιδήποτε: μουρμουράνε συνεχώς για την πόλη και προτιμούν τα σαββατοκύριακα να βγαίνουν στην Αθήνα και τις καθημερινές να χαλαρώνουν μπροστά στην tv. Οι φίλοι μου βγαίνουν για καφέ τις κυριακές και τις καθημερινές προτιμούν να χαλαρώνουν μπροστά στην tv. Να χαλαρώσουν από τι?
Και εδώ και ένα μήνα (και κάτι ψιλά) εγώ πάω στη δουλειά μου, πάω στο γυμναστήριό μου και μετά χαλαρώνω μπροστά στην tv. Και έτσι ήρεμα κυλάει η καθημερινότητά μου...
Μου λείπει όμως η ανθρώπινη επαφή! Είναι και αυτό το άλλο μου μισό σε ένα νησί απέναντι από την Τουρκία να μας φυλάει από τον εχθρό (ποιον εχθρό?) τώρα στα γεράματα (που λέει ο λόγος), και εγώ έμεινα να περιπλανιέμαι σε μια πόλη 'υπερηλίκων' τώρα στα γεράματα (που λέει ο λόγος)...
Ετσι είναι οι μικρές πόλεις, με τους μικρούς ανθρώπους.
ReplyDeleteΌπως και να έχει το πράγμα μίλησα με το άλλο σου μισό τηλεφωνικώς και υπάρχει σχέδιο...Ίσως και να κατέβω οδικώς σε εσάς τα Χμας μόλις κατέβω Ελλάδα...και τότε να δεις πόσο θα βαρεθείτε...
Θα αναβιώσουμε το Μέλανα Δρυμό.
Αν είναι έτσι Βιολόγε να κάνω υπομονή ως τα Χριτούγεννα! Και δίαιτα να κάνω!
ReplyDeleteΓιατί δε θα βαρεθούμε, θα κάνουμε παρέα και θα το κάψουμε ;)
Χαιρετισμούς...
Ξέμαθες,ανοίχτηκες γι αλλού και τώρα ειναι δύσκολο να σε χωρέσει ο μικρός τόπος,έχεις δίκιο!
ReplyDeleteΤην καλημέρα μου,fri...
σε καταλαβαίνω απόλυτα... και εγώ όποτε πάω σπίτι μου... μου φαίνεται μικρή πόλη... (και ας μην έχουν τόσο μεγάλη διαφορά) Επίσης η καθημερινότητα μου βγάζει μια αθλιότητα...
ReplyDeleteδεν ξέρω αν θα μπορείς να αντέξεις σε αυτούς τους ρυθμούς εγώ πάντως για την ώρα δεν θα μπορούσα με τίποτα.
διόρθωση:η καθημερινότητα σε αυτές τις πόλεις... μου βγάζει μια αθλιότητα :-p
ReplyDelete@vad
ReplyDeleteΔύσκολο είναι, αλλά πιστεύω στην καλή διάθεση και στην καλή παρέα. Το πρώτο υπάρχει, θα δουλέψω λίγο παραπάνω με το δεύτερο :)
@xamogelo
Και εγώ έτσι έλεγα μέχρι που έγινε οριστικό το ότι θα ζήσω εδώ. Μετά σκέφτηκα πως μπορώ να τα καταφέρω, και θα τα καταφέρω πού θα μου πάει?
Έτσι είναι...αν έτσι σ'αρέσει
ReplyDeleteνομιζω οτι το μεγαλυτερο θεμα ειναι να ειναι δικη σου αποφαση το οτιδηποτε κανεις.. κι αν δεν ειναι να μπορεις να καταλαβεις το γιατι..
ReplyDeleteκαι εχω μια υποψια του τι σημαινει να ζεις καπου να φευγεις και να ξαναγυρνας, ειναι σαν να γυρνας πισω καπως και εσυ δεν το θελεις γιατι εχεις κανει βηματα απο τοτε.. θα ελεγα να συνεχισεις να κανεις βηματα, εστω και κανοντας τις δικες σου συμβασεις στην (μικρη ή μεγαλη ) πολη που ζεις.. προσωπικα θα το εβρισκα δυσκολο κι ας το λεω ευκολα, αλλα.. ολα στη ζωη θελουν την προσπαθεια τους..
εννοουσα (και δεν ολοκληρωσα τη σκεψη μου) οτι κι αν δεν ειναι να μπορεις να καταλαβεις το γιατι.. ειναι γιατι για καποια πραγματα παιρνουμε ευκολα αποφασεις αλλα μετα βλεπουμε οτι αυτες οι μικρες αποφασισουλες μας καθοριζουν πολυ περισσοτερο απο οτι καταλαβαιναμε ή θελαμε στην αρχη
ReplyDeleteκαποιες φορες τα γεγονοτα κι οι καταστασεις μας ωθουν να παρουμε κι αποφασεις αλλα σε καθε περιπτωση οφειλουμε να τα αντιμετωπισουμε..
αυτα τα ολιγα
@drSpock
ReplyDeleteΈτσι (καλά θα) είναι αν έτσι το αντιμετωπίσω :)
@leila
Έχεις δίκιο! Είναι καλό οι αποφάσεις να είναι 100% δικές μας. Και φυσικά για κάθε πράγμα υπάρχουν τα θετικά και τα αρνητικά, τα ζυγίζεις, τα μετράς και αποφασίζεις. Και μετά κάνεις βήματα, πας μπροστα και είσαι χαρούμενος:)
Σε καταλαβαίνω... Δύσκολη η προσαρμογή σε μια μικρή πόλη, όταν όλα σου τα χρόνια έζησες σε μεγαλούπολη και ταξίδεψες στα πέρατα του κόσμου!
ReplyDeleteΘέλει δουλειά! Τη διάθεση την έχεις, το ωραίο περιβάλλον είναι δεδομένο, οι ωραίοι άνθρωποι υπάρχουν, απλά δεν τους ανακάλυψες ακόμη!...
Στο εύχομαι ολόψυχα!!
με τα τρεχάματα που έχω είχα ξεχάσει αυτό το ποστ... περίεργο... πάλι σήμερα σκεφτόμουν αν θα μπορούσα να ζήσω σε μια μικρή πόλη...
ReplyDelete@marianaonice
ReplyDeleteΔύσκολη η προσαρμογή σε οποιαδήποτε πόλη αν δεν έχεις παρέα! Και αν δεν έχεις διάθεση φυσικά... Οπότε ας αφιερωθώ στην αναζήτηση ωραίων ανθρώπων :)
@xamogelo
Γιατί το σκεφτόσουν? Απλή αναζήτηση ή υπάρχει η προοπτική? Έχω να πω πως δεν υπάρχουν εύκολα και δύσκολα, αλλά άνθρωποι, διαθέσεις και φάσεις ζωής. Εξαρτάται από τι τι θέλει κάποιος και αν μπορεί να τα ανακαλύψει στον τόπον που ζει...