Posts

Showing posts from February, 2010

Επιστροφή στην πραγματικότητα

Οι μέρες περνούν. Στο νοσοσκομείο πάντα. Τα βήματα αυξάνονται. Με πολύ κόπο! Χρειάζεται βοήθεια. Για να σηκωθεί, για να κάτσει, για να περπατήσει. Σαν να τα μαθαίνει όλα από την αρχή... Φοράει κι εκείνη την πανοπλία αναγκαστικά. Δυσανασχετεί! Είχε σκεφτεί: Να φτιάξει μια στιγμούλα τη μέση του. Να μείνει μια μερούλα στο κρεβάτι. Να βολτάρει μετά ελέυθερος κι ωραίος. Καταλαβαίνει πως οι εκτιμήσεις του δεν ήταν διόλου ρεαλιστικές. Νευριάζει. Τσακώνεται με τις νοσοκόμες. Παραπονιέται. Αρνείται να προσπαθήσει. Σε όλη του τη ζωή έτσι αψήφιστα τα έπαιρνε όλα. Η στάση του μάλλον ξεπερνούσε την αισιοδοξία και ακουμπούσε το ουτοπικό. Τι να τον κάνεις; Και τώρα έχει να αντιμετωπίσει μια πραγματικότητα. Ζητάει να μείνει στο νοσοκομείο ένα μήνα. Αστεία πράγματα! Βγαίνει στις 10 μέρες. Παρέα με τα νεύρα του. Πάει σε κέντρο αποκατάστασης. Είναι μία λύση. Μπερδεμένος, απογοητευμένος, εξαρτώμενος,... Αντιλαμβάνεται πως πρέπει να προσπαθήσει. Αν θέλει να επιστρέψει σπίτι σύντομα. Βελτιώνεται. Μπορεί και

Ετών 74

Παππούς ετών 74. Πιστέυει πως κάπου τώρα θα κλείσει τα 18. Έχει τα λογικά του 100%. Μόνο που η πραγματικότητα του είναι κάπως διαφορετική από των υπολοίπων. Έχει καλή σύνταξη. Την επενδύει στο ΛΟΤΤΟ και στα λαχεία, θέλει να γίνει εισοδηματίας. Έχει τεχνητή οδοντοστοιχία. Την παρκάρει σε ποτήρι με νερό, ειδικά όταν τρώει κρέας. Ο πρότερος βίος του; Άστατος, έχει δώσει πολλές αφορμές για να κατακριθεί. Οι σχέσεις του με τους υπολοίπους; Στην κόψη, έχει φτάσει στα όριά του πολύ κόσμο! Ζει σε χωριό, ορεινό. Μόνος του, διαφορετικά ξυπνάει τα πάθη. Ο χρόνος του; Βλέπει τα νέα από την tv, καπνίζει πολύ, πίνει πολύ. Του αρέσει να είναι ξάπλα όταν οι υπόλοιπου εργάζονται. Τρώει όταν οι υπόλοιπου ησυχάζουν. Η κόρη του τον επισκέπτεται. Σχεδόν κάθε μέρα. Με φαγητό σε μπωλ και φρέσκο ψωμί. Πλύσιμο των πιάτων, σκούπισμα, τα βρώμικα ρούχα στο πλυντήριο. Φέυγει. Με τα άδεια μπωλ και τα νέυρα της στα κάγκελα. Σχεδόν κάθε μέρα. Ήταν Τρίτη αργά το βράδυ όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Ο παππούς ετών 74, με τη

Τσικνοπέμπτη με κουραμπιέ πάει; Δεν πάει!

Image
Το ξέρω ότι έχουμε ακόμη πολύ πρόσφατη την γευση της γαλοπούλας και του κουραμπιέ, μα τι να κάνουμε που το φεγγάρι μας τα έφερε έτσι φέτος ώστε να πρέπει ήδη να σκεφτόμαστε τα αρνιά και τα κόκκινα αυγά; Ως γνωστοί κοιλιόδουλοι, ακόμα και με τα 5 επιπλέον κιλά μας από τις γιορτές που μόλις τελείωσαν, δεν πρόκειται να αφήσουμε ευκαιρία για φαγητό να πάει χαμένη!!! Τηλέφωνα πάνε κι έρχονται για το αυριανό τσίκνισμα: "Πού θα φάμε; Τι θα φάμε; Πότε θα ψωνίσουμε; Πόσα θα ψωνίσουμε;" Μπα πανάθεμά μας! Το κουμπί του παντελονιού με πιέζει αφόρητα κι η λίστα για αύριο ένα καλάθι θα το γεμίσει στο σούπερ-μάρκετ! Μήπως να ντυθώ Γουρούνα για να είμαι μέσα στο κλίμα; Τουλάχιστον δε θα πιέζομαι όταν θα 'τσιμπάω' το κάτιτις μου... Και τους κουραμπιέδες που έχουν περισσέψει από τα Χριστούγεννα να τους προσφέρω μετά τα μπριζολίδια για γλυκό ή δεν ταιριάζουν; Και πού να τους κρύψω δηλαδής που έχουν θρονιαστεί πάνω στην τραπεζαρία και δεν λένε να ξεκουμπιστούν; Να τους φάω πάντως ως αύρ

Καλό μήνα!

Image
Από ένα ηλιόλοστο (αν και παγωμένο) πρωινό, με μοναδικό ήχο στο γραφείο τη μουσική από το ραδιόφωνο, να ευχηθώ να έχουμε έναν πολύ καλό μήνα, δημιουργικό και χαμογελαστό! [Νάυπλιο] Υ.Γ. Χάθηκα... Έχω πολλά μα γυρνάνε στο κεφάλι μου, δεν είμαι σίγουρη πως με κάνουν να χαμογελώ. Προς το παρόν είμαι σε αναζήτηση της ευχάριστης πλευρά τους...