Αρχικά θα πρέπει ίσως να εξηγήσω την μακρόχρονη απουσία μου, θα το κάνω κάποια στιγμή. Λίγο πιο μετά. Δεν ήταν σίγουρα η έλλειψη έμπνευσης. Ούτε χαμόγελων, ούτε αστείων περιστατικών στη ζωή μου. Και ούτε για μια στιγμή δε σταμάτησα να ψάχνω τι θετική πλευρά, ακόμα και στα κάπως δύσκολα. Οκ, έπαθα κάτι στομαχικές και κάτι άλλες αγχώδεις διαταραχές στο ενδιάμεσο, αλλά ψιλοπράγματα. Το σημαντικό είναι ότι είμαστε άπαντες καλά. Κι αποφάσισα να γυρίσω. Ελπίζω για πολύ! Γιατί συμβαίνουν συνέχεια πράγματα, καθημερινές ιστορίες, μικρές στιγμές χαράς, άλλες θυμού κι έντασης, κι εκείνες της θλίψης. Κι αν δεν ψάξουμε να βρούμε την αστεία, την πιο ανάλαφρη πλευρά, ειδικά αυτών των τελευταίων, θα μας παρασύρουν σε μονοπάτια που καθόλου δε μου αρέσουν. Έχω εντωμεταξύ, βρεθεί σε άλλους τόπους, μαζί με το έτερον μου ήμισυ, με τα δυο μας παιδιά (9 και 7 ετών πια), και με τους γονείς μου (αυτό κι αν είναι τεράστιο κεφάλαιο 😉). Σπίτι διπλοκατοικία, αυλές, δέντρα, ξύλα, ταράτσες, λινάτσες, λιόπανα, φύλλα
Σαφώς! Σαφέστατα! Μια εργαζόμενη μητέρα, μια άστα να πάνε νοικοκυρά. Που αν δεν ήταν η Βιολέτα να μας ξαραχνιάζει φωλιές θα είχαν κάνει τα φίδια εδώ μέσα! Μόνο που δε μπορώ να καταλάβω πως της αυθεντικής έχει πέραση ο κω. Εγώ και ο κω μου είμαστε υπό κατάρρευση πάντως. Η μέρα μου ξεκινάει πριν να βγει ο ήλιος, γύρω στις 5:30 δηλαδή. Έλα όμως που εκείνη την ώρα βγαίνει η μικρή για να κλείσει το πρόγραμμα! Να μην είναι η μανούλα της στο ακροατήριο; Λέει μερικά άσματα ελαφρολαϊκά για καμιά ωρίτσα εκεί πέρα και μετά την πέφτει για ύπνο ξανά. "Ωραία", σκέφτομαι, "μου μένει λίγη ώρα ακόμα για να κοιμηθώ κι εγώ". Πριν να ακουμπήσω το κεφάλι μου στο μαξιλάρι, κλαίει ο γιος γιατί είδε εφιάλτη. Τον αγκαλιάζω, τον ηρεμώ, τον σκεπάζω, πάω πίσω να ξεραθώ. Ροχαλίζει σαν οτομοτρίς ο καλός μου. Τον χαϊδεύω, τον σκουντάω, τον κλοτσάω, τον ξυπνάω και βολεύομαι. Φεύγει η πιπίλα της μανδάμ και καλεί σε βοήθεια. Πετάγομαι επάνω, κουτουλάω κάποιο ντουβάρι, της βάζω την πιπίλα, σέρνο
Γράφτηκαν κι είναι 110, ζωή να έχουν! Βγήκε το πρόγραμμα κι είμαι η πρώτη τους, τώρα αυτό είναι για καλό; Ετοιμάστηκα μέρες πριν, σκέφτηκα πολλές φορές πώς θα μπω, τι θα πω, πώς θα τους το πω, η πρώτη εντύπωση διαμορφώνει συμπεριφορές. Ξύπνησα νωρίς με έναν κόμπο. Στο στομάχι και στο λαιμό. Δύο κόμπους δηλαδή. Χρόνια την κάνω αυτή τη δουλειά, αλλά η 'πρεμιέρα' είναι πάντα κάπως. Έχω συνηθίσει και σε άλλα μεγέθη, κακά τα ψέματα! Είμαι στα εργαστήριά μου, με 20-30 άτομα, να τους δείχνω, να με ρωτάνε, να κάνουμε παρέα πιο πολύ, αλλά αυτό... Διάλεξη σε 110 πρωτοετείς! Και μάλιστα η πρώτη τους! Με έλουσε ένας ιδρώτας. Κρύος θα ήταν... Πλύθηκα, ντύθηκα, βάφτηκα. Ελαφρά, μη με νομίσουν για καμιά κιτς παλιόγρια! Έχω πάθει και μια θλάση (αυτό είναι άλλη ιστορία, θα σας την πω μια των ημερών) και πάω κούτσα-κούτσα σαν λίγο από ψωράλογο. Αυτό με μάρανε τώρα να σκεφτούν πως έχω το ένα πόδι πιο κοντό από το άλλο. Ποιος θα τους μαζέψει μετά το μυαλό στα ουσιώδη; Και λέει, εκεί που μπαίν
Apisteuto post! Mou arese poli!
ReplyDeleteFri, πολύ καλό και με νόημα το video:)
ReplyDeleteA μην ξεχάσω, και το νέο template που έχεις βάλει είναι πολύ όμορφο!
καλο καλοκαιρι ευχομαι με πολυπλατσουρισμα :)
ReplyDeleteXmm!!?
ReplyDeleteΕγώ? Πόσα εκατοστά άραγε?
@Katerina
ReplyDeleteΣε ευχαριστώ Κατερίνα!
Καλή σου μέρα και καλή εβδομάδα εύχομαι :)
@Vassilis
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
Το template άλλαξε για να ταιριάζει με την καλοκαιρινή μας διάθεση;)
@Skouliki
ReplyDeleteΚάνω ό,τι μπορώ ;)
Καλό και ξένοιαστο καλοκαίρι έυχομαι και για εσένα!
@RainbowEU
Λες; Μακάρι όχι πολλά!
Την καλημέρα μου :)