Posts

Showing posts from 2012

Η αιχμή του δόρατος κι η θερμιδομάχος

Image
Ο καλός μου 'χυμένος' στον καναπέ μια Κυριακή μετά από γεύμα στους γονείς μου για τέσσερις, το οποίο περιελάμβανε μια γαβάθα κεφτέδες, έξι τηγανιές πατάτες, δυο λεκάνες σαλάτα, οκτώ λίτρα κρασί, καφέ, κι ένα ταψί καρυδόπιτα, ξεφυσάει και τρίβει την χαριτωμένη κοιλιά του. (Δηλαδή χαριτωμένη ήταν κάποτε, τώρα πηγαίνει να γίνει απειλητική, αλλά όπως κι αν έχει πώς να κακολογήσω τη μεγάλη μου αγάπη;) Ξεφυσάει, που λέτε, ανοίγει τη ζώνη, ανοίγει και το κουμπί του παντελονιού. Τελικά το βγάζει το παντελόνι! Μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό, έβαλε μια πιτζάμα για να νιώσει άνετος. Ξεφυσάει και λίγο γέρνει στον καναπέ. Σάμπως να δυσκολεύεται να τακτοποιήσει την (απειλητική) κοιλιά... Μετά από συγκέντρωση, σιγή, και περισυλλογή ανακοινώνει με στόμφο: Σιχάθηκα τον εαυτό μου! (Αμέσως μου τράβηξε την προσοχή!) Τρώω πολύ τελευταία, δε νομίζεις; (Σώπα καημένε, εσύ που τσιμπάς σαν πουλάκι; Ε, λέγοντας πουλάκι, μπορεί να είναι και γυπαετός.) Ποτέ ξανά δεν ήμουν τόσο χοντρός! (Αυτό είναι αλήθει

Γράσα, ράσα, κυρίες, πιτσιρίκια, και ποντίκια

Image
Το ήθελαν έτσι οι συνθήκες ή να είναι άραγε αυτός ο χαρακτήρας μου; Από υπομονή έχω μπόλικη, γαϊδούρα η δικιά σου, ανεξάντλητη, να τραβάς τα όρια και σχεδόν να μην φτάνεις σε αδιέξοδο! Υπομονή κι ευγένεια. Σε πολλές περιπτώσεις μου έχει φανεί χρήσιμο αυτό το χαρακτηριστικό, στην εφορία για παράδειγμα, με τους φοιτητές, με κάτι λιμενεργάτες, με κάτι πιτσιρικάδες, με την κα. Κούλα του πάνω ορόφου, ... Δεν ξέρω βέβαια, αν αυτό που εγώ λέω χρήσιμο η κα. Κούλα, ο έφορας, ή ο πιτσιρικάς το λένε 'μ@λ@κί@', αλλά όπως κι αν έχει εγώ τη δουλειά μου την κάνω. Καλέ χωρίς ψυχοφάρμακα. Στις περισσότερες των περιπτώσεων δηλαδή... Μην τα πολυλογώ, ως φοιτήτρια πολλές φορές προσπάθησα να αυξήσω τα εισοδήματα μου και κατ' επέκταση τα βραδινά σφηνάκια (που σαβουρώναμε) στο μπαρ. Σε μια εταιρία πληροφορικής δούλεψα, μαθήματα ιδιαίτερα έκανα, μαθήματα σε σχολεία δημοτικά, σε γυμνάσια, σε λύκεια, σε ΙΕΚ, σεμινάρια γιατρών και άλλα δημοσίων υπαλλήλων. Ό,τι μπορούσα έκανα δηλαδή κι όλο και κάτι

Χαιρετίσματα από την Κίνα

Image
"Αγαπημένη μου αδελφή, Σε χαιρετώ θερμά από τας Ανατολάς. Τώρα που σου γράφω αυτό το γράμμα είμαι ακόμα άνθρωπος. Δεν ξέρω σε τι θα έχω μεταλλαχθεί μέχρι να το λάβεις. Σας αγαπώ πολύ, όλους! Να το πεις και στους γονείς... Έφτασα εδώ προχθές το απόγευμα, μετά από 26 ώρες ταξίδι, μια 5/ωρη καθυστέρηση στο αεροδρόμιο της Ζυρίχης κι έναν αγώνα δρόμου στο αεροδρόμιο του Τόκιο. Οι τελωνειακοί υπάλληλοι στο Τόκιο με περιεργάστηκαν για αρκετή ώρα κι αναγκάστηκα τελικά να τους προσφέρω κάτι μουστοκούλουρα που είχαν ξωμείνει στην τσάντα μου για να καταφέρω να προλάβω την επόμενη πτήση. Στα αεροπλάνα δεν έκλεισα μάτι, ξέρεις πως με πιάνει μια ελαφριά νευρικότητα. Στον τελικό προορισμό με περίμενε Κινέζος ταξιτζής με ταμπέλα που έφερε το όνομά μου. Νύσταζα η κακομοίρα, αλλά σε όλη τη διαδρομή μέχρι το ξενοδοχείο μου δε μπόρεσα να κλείσω μάτι, κοντέψαμε να σκοτωθούμε περί τις 28 φορές! Νομίζω πως ξεκόλλησα το χερούλι της πόρτας από την αγωνία μου. Στα είχα άλλωστε πει τι συμβαίνει με τους

7 να' ναι οι μπάλες παγωτό για να σταθώ στα πόδια μου!

Image
Μα τι πράγμα κι αυτό, να σου έχουν φέρει ένα δώρο και να μην βρίσκεις χρόνο να σκίσεις το χαρτί, να σου έχουν δώσει έναν πίνακα και να μην προκάνεις να βάλεις ένα καρφί στον τοίχο! Μα δηλαδή, τις προάλλες δεν λέγαμε πως ο χρόνος διαστέλλεται; Δηλαδή εγώ το διατυμπάνιζα... Μα να κάνω την έρευνα, να προβώ σε δημοσίευση, και μετά να διαψεύδω τον ίδιο μου τον εαυτό; Ποιο είναι το κύρος μου μετά εμένα κύριοι; Κι είμαι και επιστήμονας άνθρωπος. Τστστς και πάλι τς! Παίρνω ανάσα και συνεχίζω, με απόκαμαν τα παλιόπαιδα και η θλάση μου κι η μέση μου! Εγώ η λυγερόκορμη η γαζέλα κατάντησα να πηγαίνω ωσάν την σκουλικαντέρα, κούτσα κούτσα κι από κέφι ... άντε τώρα μην ανοίξει ο στόμας μου! Τστστς κι ωχ! (όχι μην..., ένας σφάχτης, δεν είναι κάτι σοβαρό) Παίρνω ανάσα και φέρνω το καρφί. Και το σφυρί. Για να κρεμάσω το δώρο μου ντε! Όχι ρε γαμώτο μου, έχει και κάρτα ο πίνακας! Παιδιά, ένα-ένα, εδώ έκανα 10 μέρες να το ξετυλίξω κι άλλες τόσες να το αναρτήσω, όχι να έχω και διάβασμα από πάνω! Τι τ

Κάνε Διάλεξη και θα δεις!

Image
Γράφτηκαν κι είναι 110, ζωή να έχουν! Βγήκε το πρόγραμμα κι είμαι η πρώτη τους, τώρα αυτό είναι για καλό; Ετοιμάστηκα μέρες πριν, σκέφτηκα πολλές φορές πώς θα μπω, τι θα πω, πώς θα τους το πω, η πρώτη εντύπωση διαμορφώνει συμπεριφορές. Ξύπνησα νωρίς με έναν κόμπο. Στο στομάχι και στο λαιμό. Δύο κόμπους δηλαδή. Χρόνια την κάνω αυτή τη δουλειά, αλλά η 'πρεμιέρα' είναι πάντα κάπως. Έχω συνηθίσει και σε άλλα μεγέθη, κακά τα ψέματα! Είμαι στα εργαστήριά μου, με 20-30 άτομα, να τους δείχνω, να με ρωτάνε, να κάνουμε παρέα πιο πολύ, αλλά αυτό... Διάλεξη σε 110 πρωτοετείς! Και μάλιστα η πρώτη τους! Με έλουσε ένας ιδρώτας. Κρύος θα ήταν... Πλύθηκα, ντύθηκα, βάφτηκα. Ελαφρά, μη με νομίσουν για καμιά κιτς παλιόγρια! Έχω πάθει και μια θλάση (αυτό είναι άλλη ιστορία, θα σας την πω μια των ημερών) και πάω κούτσα-κούτσα σαν λίγο από ψωράλογο. Αυτό με μάρανε τώρα να σκεφτούν πως έχω το ένα πόδι πιο κοντό από το άλλο. Ποιος θα τους μαζέψει μετά το μυαλό στα ουσιώδη; Και λέει, εκεί που μπαίν

Φίλοι, φως, νερά, κι όνειρα

Image
Σάββατο 8:00. Σε ένα παλιό 3άρι στο κέντρο της Αθήνας. Το ξυπνητήρι χτυπάει μα εγώ νυστάζω ακόμα. Κάτι οι μπύρες, κάτι η ποικιλία κρεατικών (για ανθρώπους-γίγαντες), κάτι το ξενύχτι δεν το άφησαν να ξεκουραστεί το κορμί (και τι κορμί!)... Το κλείνω (το ξυπνητήρι), σηκώνομαι, σέρνοντας τις σαγιονάρες μπαίνω στο μπάνιο. Αναρωτιέμαι ποιος κανονίζει βάφτιση Σάββατο πρωί! Σίγουρα οι φίλοι μας, για αυτό δεν είχα περιθώριο να αδιαφορήσω και να αλλάξω πλευρό. Κάνω το μπάνιο μου και συνέρχομαι, ξυπνάω τον καλό μου (πάντα 'δε' προλαβαίνει και λέει άμα χτυπάει το ξυπνητήρι, δεν είναι αδικία που είμαι συνέχεια 'πρω';), μας φτιάχνω καφέδες. Παίρνουμε το πρωινό μας, ντύσιμο, βάψιμο, φόρτωμα αποσκευών στο αυτοκίνητο, και βουρ για Ανατολικά προάστια. Σάββατο 11:30. Σε μια εκκλησία στα Ανατολικά προάστια. Φτάνουμε κάπως νωρίς. Πάντα το παθαίνουμε αυτό, φταίει το μόνιμο άγχος μας πως (ως γνήσια επαρχιοτόπουλα) θα χαθούμε και θα καθυστερήσουμε. Καλύτερα έτσι, έχει άφθονο πάρκινγκ... Χ

Άλλα ταξίδια μακρινά

Image
Να φταίει άραγε που δουλεύω με αυτά τα μηχανήματα του διαβόλου (που έλεγε η γιαγιά μου η Τσεβή) και μετά την εργασία δεν ήθελα τούτο το καλοκαίρι ούτε να τα βλέπω, να φταίει που το έριξα στις αθλοπαιδιές κι όλο τον Ιούλιο έτρεχα (ωσάν την κατσίκα) στα γήπεδα, να φταίει που πέρασα σχεδόν όλο τον Αύγουστο μέσα (ή μήπως ήταν κάτω;) στο νερό, ή μήπως που τα ενοικιαζόμενα της κυρά-Μαριγούλας στη Νότια Κρήτη δεν είχαν WiFi; Δεν ξέρω τι ήταν από όλα (ή αν συνέβησαν όλα μαζί) αλλά φίλοι μου (όπως καταλάβατε) τρόμαξα να το ανοίξω τούτο εδώ τον χώρο. Αράχνες έπιασε, σας έχασα εσάς, με χάσατε κι εμένα... Φόρεσα φακιόλι σήμερα πρωί-πρωί, πήρα φτερό, κι έφτασα. Ένα ξεσκόνισμα, ένα μικρό σφουγγάρισμα, καλά μη φανταστείτε, όσα βλέπει η πεθερά έκανα εκεί επάνω-επάνω. Και τώρα που είπα πεθερά, ποιος μου ευχήθηκε αυτό το καλοκαίρι, ποια νεράιδα καλή ήρθε και μου φύσηξε χρυσόσκονη; Τέτοια συγκυρία ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα! Πάμε στο πατρικό τους αντρούς μου και ω, τι κόσμος μαγικός, η πεθερούλα έλε

Μαζώ and the ζώ(α)

Image
Βρε αδελφέ, τρελή ανοικοδόμηση συμβαίνει στο Ηράκλειο! Κι εγώ δεν ήξερα! "Πού πας μαντάμ χωρίς να φροντίσεις να μάθεις πρώτα;", θα μου πεις. "Σε ένα bar βγήκα βρε παιδιά, πώς κάνετε έτσι;" Που λέτε, βγήκα τις προάλλες για ένα ποτό και οι κυρίες όλες σκαρφαλωμένες σε σκαλωσιές (σε χρώμα φωσφοριζέ που είναι και της μόδας), οι κύριοι όλοι με το μπράτσο μάρμαρο (ελαφρώς αλειμμένο ή με τατουάζ ανάλογα) έχτιζαν γέφυρες για τις κοινωνικές ανισότητες, και όλα αυτά υπό το άγρυπνο (λίγο γλαρωμένο για την ακρίβεια) φιλοσοφικό (με μια δόση υπερβολής αυτό) βλέμμα του Μαζώ. Μα πολύ φιλοσοφία ο άτιμος ο καλλιτέχνης βρε αδελφάκι μου! Τραγούδι και "γαμώ την πουτάνα μου" το πήγαινε. Κι αν δεν απαύτωνε την επαγγελματία, απαύτωνε το κέρατό του. Πολύ ενεργητικός μας προέκυψε ο αοιδός! Α βρε, αηδόνι λέμε ο αοιδός! Και το φιλοθεάμον κοινό να λικνίζεται στους ρυθμούς του. Όχι τίποτα τελευταίοι ή τιποτένιοι το κοινό, ψαγμένοι τύποι κι αυτοί. Κατ' εικόνα του καλλιτέχνη

Χαθήκαμε...

Image
Όλο έχω στο μυαλό μου κάτι να πω, μα πριν να προλάβω λίγο χρόνο να βρω η μέρα φτάνει στο τέλος της κι εγώ πέφτω τ' ανάσκελα για να συνέλθω. Όλο κι έχω στο μυαλό μου μια ιστορία να διηγηθώ, μα οι εξελίξεις με προσπερνούν κι εγώ μένω άφωνη το μέλλον να κοιτάζω. Εσείς αλήθεια θυμάστε να χαμογελάτε; υ.γ. Υπόσχομαι πως απόψε θα βρω το χρόνο για να σας πω...

Περί φωτίσεως

Image
"Σε κάποια χώρα γίνονται εκλογές. Η καταμέτρηση των ψήφων στην πρωτεύουσα αναδεικνύει πρώτη δύναμη το λευκό με ποσοστό περίπου 70%. Οι εκλογές επαναλαμβάνονται την επόμενη Κυριακή και το λευκό ξεπερνά το 80%. Μπροστά στο διαφαινόμενο κενό εξουσίας, τα δύο μεγάλα κόμματα, ο κρατικός μηχανισμός και οι δημόσιες υπηρεσίες εγκαταλείπουν την πόλη, καταστρώνοντας αστυνομικά σχέδια για να ανακαλύψουν τον υποκινητή. Μια έκπληξη όμως περιμένει τους κρατούντες: ο πληθυσμός της πόλης αφυπνίζεται, "φωτίζεται", και ανακαλύπτει από την αρχή τις αξίες της αλληλεγγύης, της προσωπικής ευθύνης, της αλληλοβοήθειας.", Περί φωτίσεως, Ζοζέ Σαραμάγκου Δε μου αρέσει να γράφω εδώ για πολιτική. Είναι οι μέρες όμως τέτοιες. Είναι η αίσθηση πως προσπαθούν να μας φοβίζουν, να μας κάνουν να δούμε τα πράγματα αλλιώς. Παρωπίδες, τρομοκρατία, παραλογισμοί, ... Ο φόβος είναι ένας από τους μεγάλους μας εχθρούς. Ίσως όμως ο φόβος να μπλοφάρει. Ίσως ο φόβος να δημιουργείται σε μια προσπάθεια του νου

Βγες πιτσιρικά!

Image
Βρέχει ξανά. Η άνοιξη έρχεται και κρύβεται ξανά. Σαν ένα μικρό χαριτωμένο παιδί, με ροζ αφράτα μαγουλάκια, με φωτεινά χαρούμενα μάτια, κοιτάει και κρύβεται μετά, φωτίζει το δωμάτιο με το χαμόγελό του και χάνεται ξανά. Έχει κάνει σκανταλιά; Μήπως ετοιμάζεται να κάνει; Ή μόνο να παίζει θέλει, ή μήπως να μας τραβάει την προσοχή; Πολύ φάτσα πάντως το μικρό πιτσιρίκι! Βρέχει ξανά. Ο κόσμος πηγαινοέρχεται με το κεφάλι στριμωγμένο ανάμεσα σε ανασηκωμένους ώμους. Κάποιοι μικροπωλητές εμφανίστηκαν κι έχουν ομπρέλες σε προσφορά. Ο κόσμος πηγαινοέρχεται ασταμάτητα στην πλατεία. Άλλοι με κοντομάνικα, άλλοι με μπότες. Περίεργη που είναι αυτή η εποχή... Κοιτάω τον κόσμο στα μάτια, αναρωτιέμαι τι σκέφτεται ο καθένας από τους περαστικούς με το κεφάλι στριμωγμένο ανάμεσα στους ώμους. Χαρά μήπως ή ενθουσιασμό; Σε μερικά μάτια διακρίνω το κενό... Ή μήπως είναι θλίψη; Η βροχή δε βοηθάει να ανθίσουν τα χαμόγελα. Πού είσαι πιτσιρίκι; Κι άλλα πράγματα όμως δεν τα βοηθούν. Δύσκολα που είναι χαμόγελα, κι α

Ωχ, ήρθε η άνοιξη!

Image
Και περάσανε τα χιόνια, πάνε κι οι βροχές, μπήκαν στο πατάρι οι μπότες του σκι, καταχωνιάστηκαν στην ντουλάπα τα βαριά παλτά, ... Αυτό σημαίνει πως ήρθε η άνοιξη: τα δέντρα ανθίζουν, τα λουλούδια μοσχοβολούν, και τα πουλάκια τιτιβίζουν δηλαδή. Και φυσικά ο πεταλούδος ψάχνει την πεταλούδα του και ο μελισσούλος κάνει ματάκια στη μελισσούλα του. Τα ξέρουμε αυτά. Κι η διάθεση πάει και καλυτερεύει, τα μανίκια και τα μπατζάκια πάνε και κονταίνουν, τα ποδαράκια εξωτερικεύουν σιγά-σιγά το είναι τους. Όλα καλά, όλα ανθηρά με λίγα λόγια... Μα τα πράγματα δεν είναι ποτέ έτσι απλά! Μαζί με την άνοιξη έρχεται συνήθως (!) και το Πάσχα. Το έχετε συνδυάσει με όμορφες αναμνήσεις; Με εξοχές, χαρές και πανηγύρια; Ελάτε τώρα, ας είμαστε λίγο ρεαλιστές! Όντως υπάρχει μια μέρα με εξοχές και πανηγύρια, αλλά πόσοι μπορούν να φτάσουν ένα κομμάτι ολόκληρο ως εκείνη τη μέρα και ποιος μπορεί στα αλήθεια να την απολαύσει τελικά; Ας εξηγηθώ για να μην παρεξηγηθώ. Έχει φτιάξει ο καιρός αφενός και έρχεται η μεγά

Το χρονικό μιας ... επιτυχημένης κατάβασης

Image
Και είμαστε παρέα και χαιρόμαστε! Την ξενοδοχειάρα μας, την κρεβατάρα μας, στην κοσμάρα μας... Ξυπνάμε νωρίς το πρωί, απολαμβάνουμε ένα καλό πρωινό (για να πάρουμε δυνάμεις), και αποχωρούμε στο δωμάτιό του ο καθένας για να ετοιμαστούμε. Και φοράμε όλο μας τον εξοπλισμό, την ζεστούλα σαλοπέτα μας, τη μάλλινη την ασεξουαλική την κάλτσα ως το γόνατο, το κολλητό ισοθερμικό μπλουζάκι διαγράφω-τον-έξτρα-κόκκο-ζάχαρης-που-έφαγες-εχθές-κακό(!)-κορίτσι, το μπουφάν (με όλα του τα κονφόρτ), βάζουμε τον σκούφο, τη (δανεική) μάσκα και τα γάντια στην τσέπη. Λίγο πριν από την αναχώρηση βάζουμε και τα πόδια μας στον γύψο που χαριτολογώντας μπορείς να το πεις και μπότες του σκι. Παρένθεση. Καλά, εγώ έχω πάρει κάτι μπότες άψογες! Δεν είναι και γόβες βέβαια, αλλά δεδομένης της ακαμψίας τους έχουν πολύ στυλ! Με τις γούνες τους από μέσα, με τα σχέδια τους απέξω, και με ασορτί μπατόν! Χάρμα! Κλείνει η παρένθεση. Φτάνουμε στη ρίζα του βουνού και είμαστε στα 900 μ. Ψηλά θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί,

Με τον ήλιο παρέα

Image
Και όλα ξάφνου γεμίζουν φως, χρώματα, κι αρώματα...

Μικρό παιδί ο έρωτας με κάνει κάθε τόσο

Image
Σε πολλούς δεν αρέσει αυτή η γιορτή, είμαι μάλλον ένας από αυτούς. Δε χρειάζεται ταμπέλες ο έρωτας για να υπάρξει, χρειάζεται αλήθεια, την αλήθεια μας... Αυτή τη φορά όμως, ας δούμε τη μέρα ως μια αφορμή για να θυμηθούμε. Να θυμηθούμε πως είμαστε ερωτευμένοι, πως έχουμε φίλους, πως έχουμε όνειρα, πως έχουμε λόγους για να χαμογελάμε. Η καθημερινότητα τελευταία όλο και πιο συχνά μας κλέβει τέτοιες θυμίσεις...

Πώς να με κάνουν να τον δω τον ήλιο μ'άλλα μάτια;

Image
Πώς να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου; Ο ουρανός δικός μου η θάλασσα στα μέτρα μου Πώς να με κάνουν να τον δω τον ήλιο μ'άλλα μάτια; Στα ηλιοσκαλοπάτια Μ' έμαθε η μάνα μου να ζω... Στου βούρκου μέσα τα νερά ποια γλώσσα μου μιλάνε αυτοί που μου ζητάνε να χαμηλώσω τα φτερά; Στίχοι: Κώστας Κινδύνης Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος

Την αϋπνία μου μέσα!

Image
Και αναρωτιέμαι τώρα εγώ και λέω: Είναι η αϋπνία κολλητική; Γιατί πέρασα τις προάλλες από του tremens , ο οποίος λέει πως έχει αϋπνίες γιατί δεν μπορεί να στρίψει τσιγάρο, και σήμερα τσουπ το μάτι μου άνοιξε από τις 5:20! Μα κι αυτός ο tremens, άκου τώρα πράμα να σε απασχολεί και να χάνεις τον ύπνο σου. Εγώ πάλι γιατί ταράχτηκα δεν ξέρω... Άνοιξε το μάτι γαρίδα, το πίεζα με τα χέρια κάτω, τίποτε αυτό. Και μετά σκέφτηκα πως δεν είχα βάλει πλυντήριο. Α, ώστε ξύπνησε η νοικοκυρά μέσα μου, σκέφτηκα. Κάτι ώρες άσχετες που βρίσκει κι αυτή... Για να την ηρεμήσω (και να καταφέρω κι εγώ να κοιμηθώ), σηκώθηκα μέσα στις μαύρες νύχτες, δεν έβρισκα και τις παντούφλες μου, ήταν και παγωμένα κάτω, σκουντούφλησα και στην πόρτα, δεν ήθελα να ανάψω και το φως να μην ξυπνήσω τον άλλο άνθρωπο, τέλος πάντων έφτασα στο πλυντήριο και το πάτησα το κουμπί. Μεγάλη δουλειά να έχεις ξεχάσει να πατήσεις το κουμπί πριν να πέσεις στο κρεβάτι! "Τώρα ησύχασες;", ρωτάω τη νοικοκυρά μέσα μου νευριασμένη κι ε

Ένας γάμος με απ΄όλα; Να τ' αφήσω;

Image
- Παντρεύεται η πρώην μου, μου λέει ο καλός μου. Θέλεις να πάμε στο γάμο; - Ποια πρώην σου αγάπη μου που έχουμε σχέση μια αιωνιότητα και μια μέρα; Αυτή που πιανόσασταν χέρι-χέρι στο δημοτικό; - Ε, αυτή. - Ε, τότε να πάμε. Είμαι πολιτισμένη εγώ! (Λέμε τώρα... Αλλά μια σιγουριά την είχα, δεν ξέρει και πιάνο ο δικός μου, πώς θα παίξει το Follow your heart;) Και ντύνομαι και σενιάρομαι, γιατί μπορεί η αιωνιότητα να είναι πολύ, αλλά δε θα επιτρέψω η πρώην να είναι πιο όμορφη από εμένα! Έβαλα τα σέα μου, έβαλα τα μέα μου, μέχρι και κομμωτήριο πήγα η αχτένιστη να στρώσω την αφάνα! Η πρώην τυχαίνει να είναι και οικογενειακή φίλη, οπότε μαντέψτε ποιος άλλος ήταν καλεσμένος; Η πεθερούλα φυσικά! Και ο κουνιάδος και η συννυφάδα (αλλά αυτοί δεν πειράζει!). Έξω τους ρίξαμε τους ανθρώπους τόσοι νοματέοι! Το λοιπόν, κινάμε και φτάνουμε στην εκκλησία. Έριχνε και ψιλόβροχο, να' σου η δικιά σου αγκαζέ με την πεθερούλα κάτω από την ίδια ομπρέλα για να μη χαλάσει το μαλλί. Είχα και ένα άγχος γ

Μας πήραν είδηση

Image
Κάνει το μπάνιο της (ζεστό-ζεστό και χαλαρωτικό), βάζει κρέμες κι αρώματα (μμμμ...), φοράει το καλό της φόρεμα (σικ, γιατί είναι κορίτσι από σπίτι), κάνει ένα αστραφτερό μακιγιάζ (προς Θεού, όχι υπερβολικό!), και σκαρφαλώνει στις ολοκαίνουριες γόβες της (12πόντες, καστόρινες, τέλειες!). Χαμόγελο (αληθινό), τον σύζυγο αγκαζέ, κι έτοιμη για την αλλαγή του χρόνου! Αυτός, αυτή, η αδελφή, η μητέρα, κι ο πατέρας καταφθάνουν σε κοσμικό κέντρο. Για φέτος ο χρόνος θα τους βρει οικογενειακά και έξω καρδιά! Στο μαγαζί η ατμόσφαιρα εορταστική (και από καπνούς καθαρή!), το φαγητό πολύ καλό, το σέρβις εξαιρετικό και η ορχήστρα ζωντανή. Δυο άξιες λόγου παρατηρήσεις: - Η ορχήστρα έχει προσανατολισμό δημοτικό και στα μέρη τους το κλαρίνο "βαράει" εναλλάξ καλαματιανό και τσάμικο. Καλές οι παραδόσεις, αλλά μια κάποια ποικιλία στην μουσική θα ήταν ευχάριστη στο αυτί... - Το κέντρο, η μουσική, τα φαγητά, το γαμπριάτικο κοστούμι του λεγάμενου, όλα μοιάζουν με την ημέρα τους. Το μόνο που έλειπε