Φίλοι, φως, νερά, κι όνειρα
Σάββατο 8:00. Σε ένα παλιό 3άρι στο κέντρο της Αθήνας.
Το ξυπνητήρι χτυπάει μα εγώ νυστάζω ακόμα. Κάτι οι μπύρες, κάτι η ποικιλία κρεατικών (για ανθρώπους-γίγαντες), κάτι το ξενύχτι δεν το άφησαν να ξεκουραστεί το κορμί (και τι κορμί!)... Το κλείνω (το ξυπνητήρι), σηκώνομαι, σέρνοντας τις σαγιονάρες μπαίνω στο μπάνιο. Αναρωτιέμαι ποιος κανονίζει βάφτιση Σάββατο πρωί! Σίγουρα οι φίλοι μας, για αυτό δεν είχα περιθώριο να αδιαφορήσω και να αλλάξω πλευρό. Κάνω το μπάνιο μου και συνέρχομαι, ξυπνάω τον καλό μου (πάντα 'δε' προλαβαίνει και λέει άμα χτυπάει το ξυπνητήρι, δεν είναι αδικία που είμαι συνέχεια 'πρω';), μας φτιάχνω καφέδες. Παίρνουμε το πρωινό μας, ντύσιμο, βάψιμο, φόρτωμα αποσκευών στο αυτοκίνητο, και βουρ για Ανατολικά προάστια.
Σάββατο 11:30. Σε μια εκκλησία στα Ανατολικά προάστια.
Φτάνουμε κάπως νωρίς. Πάντα το παθαίνουμε αυτό, φταίει το μόνιμο άγχος μας πως (ως γνήσια επαρχιοτόπουλα) θα χαθούμε και θα καθυστερήσουμε. Καλύτερα έτσι, έχει άφθονο πάρκινγκ... Χαζεύουμε λίγο τριγύρω, φτάνουν οι γονείς με το παιδί, φτάνουν κι οι υπόλοιποι καλεσμένοι, χαιρετούρες, φιλιά, νέα, γέλια.
Κάποια στιγμή όλα είναι έτοιμα και ξεκινάει η τελετή. Φωτογραφίες, συγκίνηση, παιδικό κλάμα, καινούριο όνομα, μπομπονιέρες, ευχές.
Σάββατο 14:00. Σε ένα εστιατόριο στα Ανατολικά προάστια.
Παίρνουμε απεριτίφ να μας ανοίξει η όρεξη, στρογγυλοκαθόμαστε με τα μαχαιροπίρουνα ανά χείρας (γιατί μας έχει ανοίξει η όρεξη εδώ και ώρα!), τρώμε, πίνουμε, τα λέμε... Κλόουν για τα παιδιά (μα πόσα πολλά παιδιά! άμα ποτέ αποκτήσω τα δικά μου θα συνηθίσω και τα υπόλοιπα;), μουσικές, τρώμε, πίνουμε, τα λέμε... Ρίχνουμε 2-3 γυροβολιές για το καλό, ευχές, ευχαριστήρια, φιλιά, χαιρετούρες.
Σάββατο 16:30. Στο αυτοκίνητο με κατεύθυνση προς Πελοπόννησο.
Η μέρα μπορεί να διασταλεί, δε νομίζετε; Εμείς πάντως σκεφτήκαμε πως μπορούμε να το καταφέρουμε και να χωρέσουμε κοινωνικές εκδηλώσεις, ταξίδια, και δραστηριότητες εκεί μέσα. Κι ενώ τα βλέφαρα κλείνουν (θα ήταν το ποτό, θα ήταν το φαγητό ή μπας και ήθελαν τα κορμιά να τεμπελιάσουν;), οδηγούμε καμιά 200αριά χιλιόμετρα, ξεφορτώνουμε το αυτοκίνητο, πίνουμε έναν καφέ, βάζουμε τα κατάλληλα τα ρούχα, φτιάχνουμε τα σακίδια μας και ξεκινήσαμε ξανά.
Σάββατο 22:00. Στη βάση της ομάδας, χωριό Μάραθα (Βλαχόρραφτη).
Η νύχτα έχει πέσει εδώ και ώρα για τα καλά. Είμαστε 2 αυτοκίνητα, 8 άτομα συνολικά. Παρκάρουμε, με φακό προχωράμε ως της βάση της ομάδας, συναντάμε άλλα (θα ήταν 60;) άτομα, μας δίνουν εξοπλισμό, αλλάζουμε, γελάμε, βγάζουμε τις απαραίτητες φωτογραφίες. Διαπιστώνω πως ξέχασα να ξεβαφτώ (πάει η μάσκαρα με το νεοπρέν;)! Άνθρωποι κι εξοπλισμός φορτώνονται στα τζιπ και μεταφέρονται στην κοίτη του ποταμού.
Σάββατο 24:00. Κοίτη Λούσιου.
Οι βάρκες πέφτουν στο ποτάμι και το πλήρωμα μπαίνει στις βάρκες. Η πανσέληνος λούζει το τοπίο, το νερό, τα δέντρα, οι σκιές, ο καθένας μας μπορεί να ονειρεύεται με τα μάτια του ανοιχτά, να μπει στο δικό του παραμύθι ή να ζει την μοναδικότητα της βραδιάς. Οδηγίες, κουπί, παφλασμός, γέλια, μερικές βουτιές, το φεγγάρι που πάει κι έρχεται ανάμεσα στα δέντρα. Ένα ζεστό τσάι στη μέση της διαδρομής, τονωτικό για να συνεχίσουμε. Κι ο Λούσιος που γίνεται Αλφειός, και το rafting που γίνεται βαρκάδα στην πανσέληνο. Ένα βλέμμα, ένα στιγμιαίο ρομαντικό χάδι, ένα πιτσίλισμα με το νερό, ανατριχίλα, γέλια...
Κυριακή 2:30. Γεφύρι Κούκου.
Η κατάβαση έχει τελειώσει, οι βάρκες έχουν φορτωθεί στα τζιπ. Μια τεράστια φωτιά στο κέντρο, βρεγμένα κορμιά τριγύρω προσπαθούν να ζεσταθούν (από τη φωτιά ή από τις αγκαλιές;), μια μεγάλη σκηνή στο βάθος περιμένει να φιλοξενήσει κόσμο, ζεστό φαγητό να δώσει θαλπωρή. Έχουμε αποφασίσει να επιστρέψουμε, η παρέα αναχωρεί. Το μετάνιωσα κάπως...
Κυριακή 4:00. Τρίπολη.
Κουρασμένοι πολύ, σχεδόν λιπόθυμοι, χαμογελάμε ακόμα και αποφασίζουμε να παρατείνουμε για λίγο τη βραδιά. Ζεστή κοτόσουπα στο κέντρο της πόλης, ακόμα μια φωτογραφία (μα η μάσκαρα δεν έχει φύγει τελείως!), (κουρασμένα αυτή τη φορά) χαμόγελα, καληνύχτες. Τα όνειρα θα συνεχιστούν με τα μάτια μας κλειστά...
Οι μέρες διαστέλλονται τελικά...
Αν είναι να χωρέσουν παρέες και χαμόγελα σίγουρα το κάνουν!
Καλή μας εβδομάδα!
Το ξυπνητήρι χτυπάει μα εγώ νυστάζω ακόμα. Κάτι οι μπύρες, κάτι η ποικιλία κρεατικών (για ανθρώπους-γίγαντες), κάτι το ξενύχτι δεν το άφησαν να ξεκουραστεί το κορμί (και τι κορμί!)... Το κλείνω (το ξυπνητήρι), σηκώνομαι, σέρνοντας τις σαγιονάρες μπαίνω στο μπάνιο. Αναρωτιέμαι ποιος κανονίζει βάφτιση Σάββατο πρωί! Σίγουρα οι φίλοι μας, για αυτό δεν είχα περιθώριο να αδιαφορήσω και να αλλάξω πλευρό. Κάνω το μπάνιο μου και συνέρχομαι, ξυπνάω τον καλό μου (πάντα 'δε' προλαβαίνει και λέει άμα χτυπάει το ξυπνητήρι, δεν είναι αδικία που είμαι συνέχεια 'πρω';), μας φτιάχνω καφέδες. Παίρνουμε το πρωινό μας, ντύσιμο, βάψιμο, φόρτωμα αποσκευών στο αυτοκίνητο, και βουρ για Ανατολικά προάστια.
Σάββατο 11:30. Σε μια εκκλησία στα Ανατολικά προάστια.
Φτάνουμε κάπως νωρίς. Πάντα το παθαίνουμε αυτό, φταίει το μόνιμο άγχος μας πως (ως γνήσια επαρχιοτόπουλα) θα χαθούμε και θα καθυστερήσουμε. Καλύτερα έτσι, έχει άφθονο πάρκινγκ... Χαζεύουμε λίγο τριγύρω, φτάνουν οι γονείς με το παιδί, φτάνουν κι οι υπόλοιποι καλεσμένοι, χαιρετούρες, φιλιά, νέα, γέλια.
Κάποια στιγμή όλα είναι έτοιμα και ξεκινάει η τελετή. Φωτογραφίες, συγκίνηση, παιδικό κλάμα, καινούριο όνομα, μπομπονιέρες, ευχές.
Σάββατο 14:00. Σε ένα εστιατόριο στα Ανατολικά προάστια.
Παίρνουμε απεριτίφ να μας ανοίξει η όρεξη, στρογγυλοκαθόμαστε με τα μαχαιροπίρουνα ανά χείρας (γιατί μας έχει ανοίξει η όρεξη εδώ και ώρα!), τρώμε, πίνουμε, τα λέμε... Κλόουν για τα παιδιά (μα πόσα πολλά παιδιά! άμα ποτέ αποκτήσω τα δικά μου θα συνηθίσω και τα υπόλοιπα;), μουσικές, τρώμε, πίνουμε, τα λέμε... Ρίχνουμε 2-3 γυροβολιές για το καλό, ευχές, ευχαριστήρια, φιλιά, χαιρετούρες.
Σάββατο 16:30. Στο αυτοκίνητο με κατεύθυνση προς Πελοπόννησο.
Η μέρα μπορεί να διασταλεί, δε νομίζετε; Εμείς πάντως σκεφτήκαμε πως μπορούμε να το καταφέρουμε και να χωρέσουμε κοινωνικές εκδηλώσεις, ταξίδια, και δραστηριότητες εκεί μέσα. Κι ενώ τα βλέφαρα κλείνουν (θα ήταν το ποτό, θα ήταν το φαγητό ή μπας και ήθελαν τα κορμιά να τεμπελιάσουν;), οδηγούμε καμιά 200αριά χιλιόμετρα, ξεφορτώνουμε το αυτοκίνητο, πίνουμε έναν καφέ, βάζουμε τα κατάλληλα τα ρούχα, φτιάχνουμε τα σακίδια μας και ξεκινήσαμε ξανά.
Σάββατο 22:00. Στη βάση της ομάδας, χωριό Μάραθα (Βλαχόρραφτη).
Η νύχτα έχει πέσει εδώ και ώρα για τα καλά. Είμαστε 2 αυτοκίνητα, 8 άτομα συνολικά. Παρκάρουμε, με φακό προχωράμε ως της βάση της ομάδας, συναντάμε άλλα (θα ήταν 60;) άτομα, μας δίνουν εξοπλισμό, αλλάζουμε, γελάμε, βγάζουμε τις απαραίτητες φωτογραφίες. Διαπιστώνω πως ξέχασα να ξεβαφτώ (πάει η μάσκαρα με το νεοπρέν;)! Άνθρωποι κι εξοπλισμός φορτώνονται στα τζιπ και μεταφέρονται στην κοίτη του ποταμού.
Σάββατο 24:00. Κοίτη Λούσιου.
Οι βάρκες πέφτουν στο ποτάμι και το πλήρωμα μπαίνει στις βάρκες. Η πανσέληνος λούζει το τοπίο, το νερό, τα δέντρα, οι σκιές, ο καθένας μας μπορεί να ονειρεύεται με τα μάτια του ανοιχτά, να μπει στο δικό του παραμύθι ή να ζει την μοναδικότητα της βραδιάς. Οδηγίες, κουπί, παφλασμός, γέλια, μερικές βουτιές, το φεγγάρι που πάει κι έρχεται ανάμεσα στα δέντρα. Ένα ζεστό τσάι στη μέση της διαδρομής, τονωτικό για να συνεχίσουμε. Κι ο Λούσιος που γίνεται Αλφειός, και το rafting που γίνεται βαρκάδα στην πανσέληνο. Ένα βλέμμα, ένα στιγμιαίο ρομαντικό χάδι, ένα πιτσίλισμα με το νερό, ανατριχίλα, γέλια...
Κυριακή 2:30. Γεφύρι Κούκου.
Η κατάβαση έχει τελειώσει, οι βάρκες έχουν φορτωθεί στα τζιπ. Μια τεράστια φωτιά στο κέντρο, βρεγμένα κορμιά τριγύρω προσπαθούν να ζεσταθούν (από τη φωτιά ή από τις αγκαλιές;), μια μεγάλη σκηνή στο βάθος περιμένει να φιλοξενήσει κόσμο, ζεστό φαγητό να δώσει θαλπωρή. Έχουμε αποφασίσει να επιστρέψουμε, η παρέα αναχωρεί. Το μετάνιωσα κάπως...
Κυριακή 4:00. Τρίπολη.
Κουρασμένοι πολύ, σχεδόν λιπόθυμοι, χαμογελάμε ακόμα και αποφασίζουμε να παρατείνουμε για λίγο τη βραδιά. Ζεστή κοτόσουπα στο κέντρο της πόλης, ακόμα μια φωτογραφία (μα η μάσκαρα δεν έχει φύγει τελείως!), (κουρασμένα αυτή τη φορά) χαμόγελα, καληνύχτες. Τα όνειρα θα συνεχιστούν με τα μάτια μας κλειστά...
Οι μέρες διαστέλλονται τελικά...
Αν είναι να χωρέσουν παρέες και χαμόγελα σίγουρα το κάνουν!
Καλή μας εβδομάδα!
ποιες μέρες καλέ;οι δικές μου γιατί δεν διαστέλλονται;; πες νιάτα καλύτερα!
ReplyDeleteτα νιάτα ,χωρίς παιδιά ,σκυλιά ,διαστέλλονται!
με σύγχυσες..............
Όχι, μη, δεν ήθελα!
DeleteΝα πάρε ένα χαμόγελο (ή να σου στείλω καρυδόπιτα με ταχυδρομείο;) μπας και καταφέρω να επανορθώσω...
Μου φτιαξες το κέφι και είχα άσχημο πρωινό! Τι υπέροχη μέρα, ζήλεψα η αλήθεια είναι!
ReplyDeleteΠολύ χαίρομαι αν τα κατάφερα!
DeleteΜην ζηλεύεις, ο Λούσιος μας χωράει όλους ;-)
Μας βλέπω να μετακομίζουμε εις τα μέρη σας!
ReplyDeleteΔεν πιστεύω ο άλλος να γκρινιάζει ακόμα;
υ.γ. αλήθεια, θα σας ξαναδούμε σύντομα και στα δικά μας;
Άντε ντε ελάτε και σας περιμένουμε πόσο καιρό!
DeleteΟ άλλος έτσι γκρινιάζει από χόμπι, τώρα πια ούτε που τον ακούω συνήθως ;-)
υ.γ. Πολύ θα το θέλαμε κύριε Cretensis, αλλά δεν έχουμε κανονίσει κάτι οπότε ... δεν ξέρω!
Καλά κάνατε και τα στριμώξατε και δεν το χάσατε! Καλή βδομάδα!
ReplyDeleteΚαλέ τα λέω εγώ, ό,τι μπορείς χώσε και δε θα χάσεις!
DeleteΚαλή εβδομάδα κυρά-Κουκουβάγια:-)
Καλώς μας όρισες!
Φίλοι, φως, νερά, όνειρα...και βράχια, βράχια, βράχια :)!!
ReplyDeleteΚαλέ έτσι είναι τα ποτάμια... Άντε, γιατί δε θα σε ξαναπάμε πουθενά εσένα! Ούτε για σουβλάκια! :-Ρ
Deleteζηλεύωωω...πάντα τέτοια!!
ReplyDeleteΜη ζηλεύεις, κανόνισε κατάβαση στο ποτάμι αμέσως! Κι αν δεν έχεις έμπνευση για τα υπόλοιπα σου γεμίζω εγώ την ημέρα σου στο πιτς φιτίλι ;-)
DeleteΚοίτα, η αλήθεια είναι ότι μετά την Τρίπολη θα μπορούσατε να περάσετε από Άργος να σας τρατάρω ένα γλυκό μετά την κοτόσουπα! Έτσι κι αλλιώς δυο μέρες δεν είχατε κάνει και τίποτα, ξεκούραστοι ήσασταν!
ReplyDeleteΦιλιά!
Η αλήθεια είναι αυτή, μα δεν ήξερα ότι είσαι τόσο κοντά και τώρα το μετανιώνω... Είχες κανένα καλό γλυκό;
DeleteΕίχα σοκολατόπιτα και παγωτό!
DeleteΑν βρεις χρόνο έλα από το βλογ μου να πάρεις κάτι!
να σαι καλα και ευγε! μαρεσει ολ αυτο
ReplyDeleteΕυχαριστώ :-)
DeleteΚι εμένα μου αρέσει για αυτό ... βουρ και φύγαμε!
Καλημέρα...
Πώς τα...πρόκανες όλα ,βρε παιδάκι μου,ούτε ο Τσακ Νόρις να ήσουνα:))
ReplyDeleteχαχα, είδες; Ένα νέο αστέρι γεννήθηκε ;-)
DeleteΞαράχνιασες το σπιτικό αλλά δεν κάθησες και πολύ!
ReplyDeleteΠήρες τα όρη τα......ποτάμια και τόριξες στο rafting πουλάκι μου.
Νυχτερινή βαρκάδα!
Γουστάρω!
Υ.Γ
Εδώ και τώρα θέλω την μάρκα της μάσκαρας.
Εντυπωσιακή η ανθεκτικότητα της!
Την θέλω......κολασμένα!
χα,χα,χα,χα
Δεν είμαι για πολύ καθισιό εγώ, θέλω ύπαιθρο για να λειτουργήσω;-)
DeleteΠάντως το νυχτερινό rafting στο Λούσιο οργανώνεται κάθε χρόνο στην Αυγουστιάτικη πανσέληνο, keep it in mind για του χρόνου!
υ.γ. Και να φανταστείς πως η μάσκαρα ήταν δώρο από το κομμωτήριο, της L'Oreal είναι μα δε θυμάμαι ποια σειρά. Θα δω και θα σου πω...
μπράβο ρε συ! εύγε! τελικά οι φυσικοί νομπελίστες δε ξέρουν τίποτα, μια γυναίκα σαν εσένα τους έβαλε τα γυαλιά κ απέδειξε πως ναι, οι μέρες διαστέλλονται!!!
ReplyDeleteεις ανώτερα εύχομαι! άντε και με ιστιοπλοϊκό!
μη με πεις να πάω για ράφτινγκ νυχτιάτικα, θα τους στείλω στα βράχια ξεφούσκωτους :Ρ τώρα για τον Οκτώβρη να δω αν προκάμει ο δικός μου.. έχουμε βάλει στο μάτι τον Αχέροντα!
χαχα, θέλω Νόμπελ εδώ και τώρα!
DeleteΆντε, πάρε τον δικό σου και πάτε στο Αχέροντα και δώστε του να καταλάβει! ;-)
Καλή εβδομάδα...
Ευχαριστώ πολύ :-)
ReplyDeleteΚαλώς μας ήρθες!