Καλύτερα να μασάς, αλλιώς πάρε έναν Γκαρνταρομπέρ!


Φίλοι αγαπημένοι που έχουμε να δούμε κάμποσο καιρό μας φωνάζουν σπίτι τους. Με αφορμή τις γιορτές, με αφορμή το χαλαρό πρόγραμμα και μια επικείμενη καινούρια δουλειά. Όχι για κάτι επίσημο, κάτι χαλαρό και παρεΐστικο, τουτέστιν προοπτική για μια εξαιρετική βραδιά! Η ιδέα είναι πως ο καθένας μας θα πάει από κάτι (που τρώγεται ή πίνεται) κι η παρέα θα στηθεί γύρω από ένα με ζεστασιά στρωμένο τραπέζι.

Φτάνουμε με τον καλό μου ολίγον βόρεια στην Αττική, από χωριό είμαστε, καλά δεν τα ξέρουμε τα μέρη. Κρατάμε ένα μουσακά για ορεκτικό (!), κάτι ακόμα για γλυκό, και χτυπάμε το κουδούνι. Ευχές, αγκαλιές, τζάκι αναμμένο, τραπέζι στρωμένο, οι κατσαρόλες να βράζουν, οι μυρωδιές να έχουν ευχάριστα γεμίσει τον χώρο. Λίγο κρασί στο ποτήρι, ιστορίες από τα παλιά που σπουδάζαμε μαζί κι άλλα πιο πρόσφατα νέα...

"Ποιους άλλους περιμένουμε;"
"Κάποιους φίλους του οικοδεσπότη, παλιοί συμμαθητές με τις κοπέλες τους..."
"Καλώς να έρθουν όποιοι κι αν είναι!"

Χτυπάει το κουδούνι ξανά και ξανά, νέοι χαμογελαστοί και καινούριες μυρωδιές καταφθάνουν. Συστάσεις. Μάλιστα... Είμαστε τέσσερις της θετικής (και ακαδημαϊκής) και όλοι οι υπόλοιποι από αλλού, επαγγελματικούς χώρους που δεν είμαι σίγουρη αν θαυμάζω ή αν απλά δεν πολύ-καταλαβαίνω: διακοσμητής εσωτερικού χώρου, ψυχολόγος, μετεωρολόγος, φιλόσοφος,... Δεν βάζω ταμπέλες στους ανθρώπους, είμαι ανοιχτή στο να με εκπλήξουν ευχάριστα. Άλλωστε όταν μαζευόμαστε οι του συναφιού πολλές φορές καταλήγουμε να συζητάμε για τη δουλειά. Βαρετό...

Γνωριζόμαστε, κάνουμε κουβέντα γύρω από το τζάκι, δυο κοπέλες στην άκρη μιλάνε μεταξύ τους για ένα πολυπόθητο ζευγάρι γόβες που επιτέλους βρέθηκε. Απλώνουμε τις πιατέλες, γεμίζουμε τα ποτήρια με κρασί, η παρέα μεταφέρεται στο τραπέζι. Λέμε για τις γιορτές που μόλις πέρασαν, πίνουμε στην υγεία της οικοδέσποινας που μόλις βρήκε δουλειά (σε δύσκολους καιρούς ομολογουμένως), μιλάμε για ταξίδια παλιά κι άλλα που θέλουμε να πάμε...

Δυο από τα ζευγάρια ετοιμάζουν γάμο. Η κουβέντα έρχεται σε αυτούς. Το ένα ζευγάρι παντρεύεται το καλοκαίρι και κανονίζει το ταξίδι που θέλουν να πάνε. "Στη Νέα Υόρκη και κάπου αλλού κοντά", μας λέει ο γαμπρός. "Κοντά στην Αθήνα;", ρωτάω εγώ. "Καμιά Σαντορίνη, μιας και θα είναι καλοκαίρι", μου απαντάει ο γαμπρός. Η μπουκιά κάθεται στο λαιμό της νύφης, γουρλώνει τα μάτια, τη χτυπάμε στην πλάτη, της δίνουμε νερό. Μα τι κοντέψαμε να πάθουμε! Από τη μια στιγμή στην άλλη δηλαδή! Με μάτια που σχεδόν κλαίνε από τον παρολίγον πνιγμό, "Κάπου αλλού κοντά στην Νέα Υόρκη", μου λέει με αυστηρή φωνή. Τόσο που αν την είχα δασκάλα θα πήγαινα αμέσως στη μαμά μου τρέχοντας! "Βρε αγάπη μου, κοντά εδώ δεν είχαμε πει;" "Κοντά στη Νέα Υόρκη είχαμε πει, θα πάμε στη Χαβάη μετά!" "Μα εγώ νόμισα θα θέλαμε να πάμε κάπου να ξεκουραστούμε..." Μόνο να τον κοιτάξει χρειάστηκε.

Επιστρέφουμε στο φαγητό μας, κάπως πιο αμίλητοι, "ωραίο καιρό μας έκανε στις γιορτές", κτλ. Το κρασί βοηθάει να επιστρέψουμε στην αφέλειά μας. Το άλλο ζευγάρι παντρεύεται τον Μάρτη κι ακόμα δεν έχει κάνει προετοιμασίες. Μόνο το πολυπόθητο ζευγάρι γόβες που επιτέλους βρήκε η νύφη είναι δεδομένο. "Μα δε χρειάζεται να κλείσετε κάποιο χώρο για το τραπέζι;", ρωτάω εγώ. Γιατί δε μασάω δε μπορώ να καταλάβω! "Μπα θα το κάνουμε στο σπίτι της θείας μου της Ζωζούς", μου λέει ο γαμβρός. "Α, θα έχετε λίγο κόσμο", σκέφτομαι φωναχτά. "Σχετικά ναι, 250 άτομα", μου απαντάνε. "Σε χωριό είναι το σπίτι;" "Όχι, στο Παλαιό Ψυχικό." Μα τώρα φταίω εγώ; Να πεις να είναι καλοκαίρι, να είσαι σε χωριό, να το κάνεις στην αυλή, να βάλεις και 5-6 σούβλες, να έρθουν και τα όργανα να γίνει ο χαμός ο ίδιος! Αλλά Μάρτη μήνα σε σπίτι στην Αθήνα; Είμαι κι από χωριό και δεν τα ξέρω αυτά τα πρωτευουσιάνικα... "Πόσο μεγάλο είναι το σπίτι που θα βολέψει τόσους νομάτους, αν επιτρέπεται;" "Είναι ευρύχωρο, 270 τετραγωνικά, θα ρίξουμε κι έναν τοίχο που από καιρό το θέλαμε." Τώρα ήταν η σειρά μου να μου κάτσει η μπουκιά, δεν ήθελα να δώσω στόχο, ξεροκατάπια και ζούληξα τα μάτια μου στη θέση τους. Καλύτερα να μασάω!

Έχει εντωμεταξύ ανοίξει ζωηρή συζήτηση στο τραπέζι σχετικά... Θα ρίξουνε έναν τοίχο να ενώσουν δυο από τα σαλόνια του σπιτιού, το σπίτι έχει τέσσερις τουαλέτες και κήπο που θα χρησιμοποιηθεί για πάρκινγκ των καλεσμένων. Θα χρειαστούν ένα άτομο για να κρατάει καθαρά τα μπάνια, ακόμα έναν για να βοηθάει με το παρκάρισμα. Μα το θέμα που συζητήθηκε εκτεταμένα ήταν το ζήτημα των πανωφοριών. Μάρτης μήνας θα είναι, οι καλεσμένοι θα φοράνε παλτά, γούνες, αλεπούδες. Πού θα τα ακουμπήσουν, οέο; Ταιριάζει να πετάξεις την βιζόν πάνω σε μια καρέκλα; Κι από πάνω να ακουμπήσει ο καθένας τις βρωμοχερούκλες του (με το διαμάντι); Να κάνει έτσι δηλαδή να χύσει τίποτα το παιδί από το κέτερινγκ να γίνει εκεί μέσα του ξεμαλλιάσματος; Εμ, δεν ταιριάζει! Ή μήπως ταιριάζει να βάλεις ντιβανομπάουλο στην είσοδο να ακουμπάνε εκεί όλα τα πανωφόρια; Μα τώρα σκέψου τη βιζόν πλακωμένη από άλλα 100 παλτά! Να καθίσει το πέλος της, να σου έρχεται εγκεφαλικό κατευθείαν και να μην μπορούν να σε επαναφέρουν αέρηδες από τρεις τσάντες Louis Vuitton!

Πάει και τέρμα το πιο συνετό να κάνει κανείς σε αυτήν την περίπτωση είναι να αγοράσει σύστημα κρεμάσματος πανωφοριών, συρόμενες κρεμάστρες ντε! Θα κρεμάει ο καθένας το πανωφόρι του, κύριος αυτός, τέντα η βιζόν. Μα όμως τώρα αναλογίσου, 250 πανωφόρια κρεμασμένα, η ώρα 2 τη νύχτα και πάει η γιαγιά η ετών ογδοήντα να πάρει τη βιζόν. Όχι κάντο εικόνα! Και μετά ο νεαρός που έχει κατεβάσει ένα ποτάμι χοχτέιλ να ψάχνει το μπεζ του Burberry ανάμεσα σε άλλα 60 μπεζ Burberry. Είναι ποτέ δυνατόν; Άρα χρειάζονται κι αριθμοί, ένας στην κρεμάστρα κι ένας στο τσεπάκι του καλεσμένου. Μα όπως και να το δεις είναι ταλαιπωρία να ψάχνει ο καλεσμένος (που θα έχει πιει, κουραστεί, που τέλος πάντων σε γκαλά πήγε όχι να σκάψει!) να συνταιριάξει τους αριθμούς. Πού καταλήγουμε άρα; Πως ένα παιδί να κάνει τον γκαρνταρομπέρ είναι το πλέον απαραίτητο σταφ σε αυτόν το γάμο. Σχεδόν το ίδιο απαραίτητο με τις πολυπόθητες γόβες! Απλά τα πράγματα μανδάμ...

Μωρέ να στείλω τον καλό μου να κάνει τον γκαρνταρομπέρ; Ένα μεροκάματο δεν έβλαψε κανένα...
Πιστεύω πάντως πως εγώ τα έφαγα τρία κομμάτια μουσακά... Με τις υγείες μου!

Comments

  1. Τολμώ να υποθέσω ότι κονόμησες και προσκληση για το χλιδάτο γάμο:)
    -Στην ξιπασμενη μελλόνυμφη μπορεις να αφιερωσεις το χαρυκλύνιο άσμα,και Μπερμπερι μπότες εχει και φακαντορο χρυσαφικά κι απ'όλα τα νεοπλουτιστικα:) http://www.youtube.com/watch?v=Hk2LDgxE0GA
    -Ερωτηση απορίας,το ανωτέρω ζευγος τι εφερε για το τραπεζι;Πτερύγια καρχαρία;
    Βρε,άι σιχτίρ,ξιπασμενοι!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Καλέ όχι δεν με προσκάλεσαν, μια φορά τους είδα όλη κι όλη τους ανθρώπους!
      Μα πόσο γέλασα με το βιντεάκι δε λέγεται, ο καλλιτέχνης μπροστά από την εποχή του! :-) :-)
      Πτερύγια καρχαρία, χαχα, πολύ καλό. Όχι ήταν κάτι πιο γήινο...

      Delete
  2. Όχιρεπουστημου, αυτά είναι προβλήματα! Όχι που εμείς δεν μπορούμε να βάλουμε πετρέλαιο! Αν δεις τα παραπάνω παιδιά να τους πεις: Έχετε την συμπαράσταση της Αθηνάς.
    Κι ας μην με ξέρουν!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Αθηνά θα μεταφέρω την υποστήριξη σου οπωσδήποτε, καθόλου μην ανησυχείς!
      Να σου πω, μήπως ενδιαφέρεσαι και για μεροκαματάκι στον εν λόγω γάμο; ;-)

      Delete
    2. Αν χρειαστούν έξτρα παρκαδόρο, μου λες!

      Delete
    3. Οκ, θα σε κρατήσω ενημερωμένη :-Ρ

      Delete
  3. Καλέ εδώ ο καλός γκαρνταρομπέρ, ένα μεροκάματο καλή μου κυρία, μόνο ένα, και δεν θα σας κλέψω τη βιζόν, έχω δικιά μου!!!

    ReplyDelete
    Replies
    1. χαχα, το περίμενα πως θα είχες, υψηλής κοινωνίας κι εσύ γαρ;-)
      Θα εισηγηθώ για μεροκάματο καλέ μου Tremens, άτιμη ζωή που άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους κατεβάζεις στα τάρταρα!

      Delete
  4. Χα χα. Πολύ γέλασα με τον τρόπο που έγραψες την ιστορία.. :) Τι τραβάνε κι αυτά τα ζευγάρια!! :Ρ Καλώς σε βρήκα. Χαιρετισμούς από την μακρινή Αυστραλία

    ReplyDelete
    Replies
    1. Χαιρετισμούς κι από εμένα προς τη μακρινή Αυστραλία!
      Χάρηκα που σε έκανα να γελάσεις ;-)
      Καλώς μας ήρθες!

      Delete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Νέο ξεκίνημα σε νέους τόπους

Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά

Κάνε Διάλεξη και θα δεις!