Posts

Showing posts from 2016

Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά

Image
Σαφώς! Σαφέστατα! Μια εργαζόμενη μητέρα, μια άστα να πάνε νοικοκυρά. Που αν δεν ήταν η Βιολέτα να μας ξαραχνιάζει φωλιές θα είχαν κάνει τα φίδια εδώ μέσα! Μόνο που δε μπορώ να καταλάβω πως της αυθεντικής έχει πέραση ο κω. Εγώ και ο κω μου είμαστε υπό κατάρρευση πάντως. Η μέρα μου ξεκινάει πριν να βγει ο ήλιος, γύρω στις 5:30 δηλαδή. Έλα όμως που εκείνη την ώρα βγαίνει η μικρή για να κλείσει το πρόγραμμα! Να μην είναι η μανούλα της στο ακροατήριο; Λέει μερικά άσματα ελαφρολαϊκά για καμιά ωρίτσα εκεί πέρα και μετά την πέφτει για ύπνο ξανά. "Ωραία", σκέφτομαι, "μου μένει λίγη ώρα ακόμα για να κοιμηθώ κι εγώ". Πριν να ακουμπήσω το κεφάλι μου στο μαξιλάρι, κλαίει ο γιος γιατί είδε εφιάλτη. Τον αγκαλιάζω, τον ηρεμώ, τον σκεπάζω, πάω πίσω να ξεραθώ. Ροχαλίζει σαν οτομοτρίς ο καλός μου. Τον χαϊδεύω, τον σκουντάω, τον κλοτσάω, τον ξυπνάω και βολεύομαι. Φεύγει η πιπίλα της μανδάμ και καλεί σε βοήθεια. Πετάγομαι επάνω, κουτουλάω κάποιο ντουβάρι, της βάζω την πιπίλα, σέρνο

Το ένα παιδί καλό παιδί, τ' άλλο γαμώ τη μάνα του!

Image
Είχαν αρχίσει να στρώνουν τα πράγματα στη ζωή του ζευγαριού. Ο πιτσιρικάς κοιμόταν τώρα πια μονορούφι 10 ώρες τις νύχτες, ανάσταση για το ζευγάρι της ιστορίας μας! Έπειτα, όλοι μαζί μετακόμισαν στη Γερμανία·  να δει το μάτι σου  φαρδιά πεζοδρόμια χωρίς κολώνες φυτεμένες στη μέση και ράμπες χωρίς παρκαρισμένα αυτοκίνητα και εστιατόρια που δεν είναι τεκές και παιδικά καθίσματα σε όλα τα καφέ και αλλαξιέρες σε όλες τις τουαλέτες και μια δουλειά που δεν τους έτρωγε χρόνο από τα απογέυματα και  ... Τελικά, πρέπει να αφιερώσω μια άλλη ιστορία για αυτή τους την εμπειρία. Πέρασαν έτσι, με γέλια, παιχνίδια, παρέες κι εκδρομές, 6 μήνες πριν να γυρίσουν πάλι στην Ελλάδα, τέλος Φλεβάρη ήτανε, ο πιτσιρικάς χρόνιζε, το κανονικό τους σπίτι τους περίμενε, οι γονείς του επέστρεφαν στις κανονικές τους δουλειές. Στην καρδιά του χειμώνα στη Γερμανία αλώνιζαν. Στην Ελλάδα έκαναν γούβα στους καναπέδες! Αυτό θα πει κανονικότητα... Πόσες ταινίες να δει πια το ζευγάρι; Άλλο ένα βράδυ με ολόγιομο

Μια ευκαιρία για τον Παύλο!

Image
Για να έχουμε όλοι μας δικαίωμα στο χαμόγελο... Καλό μήνα! Το παρακάτω κείμενο αποτελεί αναδημοσίευση από το blog της Κατερίνας  KapaWorld . Ο Βασίλης είναι ο μπαμπάς του Παύλου. Ο Βασίλης έχει νονά τη μαμά μου, οπότε είναι σαν να λέμε πνευματικός της γιος. Αυτό πάντα μας έκανε λίγο...συγγενείς. Όταν ήμασταν μικρά και πηγαίναμε στο χωριό ο Βασίλης που είναι λίγο μεγαλύτερος μου κρυβόταν στα σκοτάδια και όταν περνούσαμε με την ξαδέρφη μου μας κατατρόμαζε και ουρλιάζαμε σαν χαζές. Μεγάλο κάθαρμα  ο Βασίλης που από μικρή με φώναζε κουμπάρα για να μου σπάσει τα νεύρα και πάντα τα κατάφερνε! Τελικά κατάφερε να με κάνει και κανονική του κουμπάρα μιας κι εγώ τελικά τον πάντρεψα!!! Ο Βασίλης ήταν πάντα ένα χαρούμενο παιδί, έτσι τον θυμάμαι πάντα, μα τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει... Έχει τρεις γιους. Περήφανος για τον κάθε έναν από αυτούς, μα εδώ και δυο χρόνια ζει το αδιανόητο γιατί η οικογένεια του ζει το αδιανόητο! Θα σας συστήσω τον μεσαίο του γιο τον Παύλο. Ο Παύλος είναι

Ένα παιδί μετράει τα άστρα

Image
Κι έλεγε η πεθερά, όταν έβλεπε ότι αλλού βαρούν τα όργανα, "Αν σκέφτεστε το οικονομικό, πάρτε το εσείς απόφαση κι όλα τα έξοδα, γιατρός και μαιευτήριο, είναι δικά μου!". Σε εκείνες τις αγωνιώδεις της στιγμές (πως δε θα γίνει γιαγιά) αναπολούσε "Αααχ, εγώ όταν γένναγα τους γιους μου μονόκλινο πλήρωνε ο πεθερός σου!", για να συμπληρώσει μετά έντρομη με το  ανεκδιήγητο "Εσύ σε τρίκλινο να γεννήσεις, ένιωθα πολύ μόνη!". Ε, γέννησε η κοπέλα κι έφτασε η δικιά σου με ένα μάτσο γλαβιόλες, τελεία. Δηλαδή τι; Να δώσουνενε μια στο γιατρό, μισή στον αναισθησιολόγο, μια στις μαίες, δυο στο μαιευτήριο, να τους μείνουν και τρεισίμιση να βάλουνε στο βάζο, κομπλέ. Ανοιχτοχέρα! Τέλος πάντων, όλα καλά πήγαν, γεννήθηκε ο υιός με το προαποφασιμένο όνομα, πάει ο πατέρας να τον δηλώσει στο ληξιαρχείο, "Μπουχλουμπής Μπουχλουμπόπουλος", τους λέει. "Α, χρειάζεται να είναι παρούσα και η μάνα για το 'Μπουχλουμπής'", του λένε. "Γιατί μόνο για αυτ

Σήκω πάνω, κάτσε κάτω

Image
Η κοπέλα (θα σταματήσω να την λέω νέα, στην ηλικία της είναι τραβηγμένο από τα μαλλιά), όχι δηλαδή ότι ήταν τίποτις επαγγελματίας, αλλά μετά από εκείνα τα 25 κιλά που έχασε στα νάτια της όλο και κάτι έκανε για να ξεκουνιέται και να διατηρεί την εξαίσια κορμοστασιά της. Μα σκι το χειμώνα, μα κολύμπι το καλοκαίρι. Εκείνη την περίοδο είχε πάθει εμμονή με το τένις: προπονήσεις, παιχνίδια, προετοιμασία για ένα ερασιτεχνικό τουρνουά. Τουτέστιν δηλαδή, ανάμεσα στη δουλειά, τον καλό της και τις βόλτες, πέρναγε κάμποσες ώρες καθημερινά κάτω από τον ήλιο να κυνηγάει εκείνο το σκασμένο το κίτρινο μπαλάκι. Ένα ηλιόλουστο πρωινό (Παρασκευή ήταν) του Ιούνη, που συνέπεσε με τα γενέθλια του καλού της, μόλις μια μέρα πριν από την έναρξη του τουρνουά, ξεπρόβαλε εκείνη η ροζ γραμμή (αποτελέσμα του ποτού και του φεγγαριού). Τι τάιμινγκ ήταν αυτό χρυσή μου; Το τι ακολούθησε μετά δεν περιγράφεται! Θα κάνω μια προσπάθεια... Ο καλός της δε μπόρεσε να φάει πρωινό! Και του συνέβει πρώτη και τελευταία φορά!

Πώς άρχισαν όλα*

Image
Ήταν νέα, ωραία δε θα την έλεγες, ούτε μοιραία. Σπούδαζε, είχε μια μεγάλη παρέα, περνούσε με λίγα λόγια ωραία. Μια νύχτα καλοκαιρινή με ολοστρόγγυλο φεγγάρι ερωτεύτηκε σφόδρα! Γίνανε αμέσως ένα οι δυο τους. Στις σπουδές μαζί, στις διακοπές μαζί, στις βόλτες μαζί, στο σπίτι μαζί, στα ταξίδια μαζί. Και πέρασε ένας χρόνος, δυο χρόνια, τρία, πέντε, μια δεκαετία. Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός όταν τον απολαμβάνεις; Ώσπου δε μπορούσαν να φανταστούν τη ζωή τους ο ένας δίχως τον άλλο. Η νέα (που δεν ήταν τόσο νέα πια, αλλά σάμπως είχε γίνει πιο ωραία) κι ο νέος μεγάλωσαν μαζί, έζησαν πολλά και πολύ έντονα, κι αποφάσισαν να ενώσουν τις (έτσι κι αλλιώς ενωμένες) ζωές τους με παπά και με κουμπάρα. Χαρά που έκαναν οι γονείς τους! Την εξέφρασαν με τη μοναδική φράση "άντε, να χορέψουμε κι εμείς στο γάμο των παιδιών μας όσο ακόμα μας κρατάνε τα πόδια μας!"... Το ζευγάρι πέρασε πολύ ωραία εκείνη τη βραδιά, του έδωσε και το κατάλαβε με πολύ χορό και πολύ ποτό! Λιπόθυμο τον μάζεψε η νύφη τ

Έι, λώπα, λώπα!

Χάθηκα... Κάνω παιδιά, δεν είναι αστείο! Φουσκώνω, γεννάω, ξεφουσκώνω, φουσκώνω ξανά, γεννάω, ξεφουσκώνω. Άργησα να μπω στην παραγωγή, αλλά αφού το άρχισα έπεσα με τα μούτρα! Με ό,τι καταπιάνομαι, έτσι είμαι εγώ... Κι όλο λέω να βρω χρόνο να γράψω τις σκέψεις μου, αυτά που βλέπω, αυτά που ακούω, αυτά που με κάνουν να χαμογελάω, κι όλο ξαπλώνω και κοιμάμαι. Όταν βρίσκω χρόνο εννοείται... Ενδιάμεσα παίζω, μπουσουλάω, περπατάω, τρέχω, ταΐζω, και μαθαίνω. Κυρίως μαθαίνω! Να αγαπάω από την αρχή, να αγκαλιάζω, να παρηγορώ, να κάνω υπομονή, να βάζω στη σειρά τα καθημερινά και από τα υπόλοιπα να αξιολογώ ποια είναι τα σημαντικά. Πηγαίνω και στη δουλειά βέβαια, αλλά αυτό δεν έχει πια τόσο ενδιαφέρον. Τα lego, αυτά είναι που έχουν τώρα ενδιαφέρον! Τα lego και πώς να φτιάξουμε τον πιο ψηλό πύργο. Έξτρα δυσκολία: πάνω-πάνω να στερεώσουμε όλα τα ζώα της φάρμας! Σημασία έχουν και τα play-mobile, και τα τρένα, κι οι σιδηρόδρομοι. Και ο Καραγκιόζης φυσικά! Έχουμε πάρει όλες τις φιγούρες, έχουμε δι