Καθημερινές ιστορίες: χαμογελάστε παρακαλώ!

... της φύσης ή μήπως μιας κοινωνίας που από καιρό τα βλέπει όλα μέσα από παραμορφωτικό γυαλί; Ας πω την ιστορία μου και μου λέτε εσείς μετά τι καταλάβατε... Ήτανε βράδυ, ένα χειμωνιάτικο (σχεδόν) κρύο βράδυ. Βράδυ Σαββάτου, από αυτά που ντύνεσαι κάπως καλά και κανονίζεις με παρέα να βγεις. Κανονίσαμε για φαγητό με φίλους. Μας ανακοίνωσαν πως θα είναι κι άλλοι στην παρέα μας, μάλλον δεν έτυχε πιο πριν να τους γνωρίσουμε μας είπαν. Συναντηθήκαμε με τους φίλους, χαιρετούρες, νέα, ποδαράτοι προς την ταβέρνα. Φτάσαμε, το άλλο ζευγάρι ήταν ήδη εκεί, τους είδαμε από την τζαμαρία του μαγαζιού και ... Φλας μπακ λίγους μήνες νωρίτερα. Φτάνουμε στην ίδια ταβέρνα με συναδέλφους, θα είμασταν 4-5 άτομα. Καθόμαστε, παραγγέλνουμε. Ένα χέρι που κρατάει τσιγάρο (αναμμένο βέβαια!) εκτείνεται με θράσσος, φτάνει κάπου δίπλα από το αυτί ενός από τους συναδέλφους. Ακριβώς απέναντι υπάρχει μια ταμπέλα "Απαγορεύεται το κάπνισμα". Δεν έχω καταφέρει να αποσαφηνίσω αν αυτές οι ταμπέλες είναι περισ

Με πήραν τηλέφωνο με περίσσευμα ενθουσιασμού. Άτομο: Ενδιαφέρεστε να πάμε αύριο σε ένα μαγαζί με live μουσική; Εγώ: Πού; Τι ώρα; Τι είδους μουσική; Άτομο: Δεν έχω ιδέα! Εγώ: Ωραία, να το συζητήσουμε με τον καλό μου και σας λέμε.... Το άλλο πρωί, το Άτομο μας ανακοίνωσε πως υπάρχει κράτηση για δέκα άτομα για το βράδυ σε ένα μαγαζί με live μουσική. Εγώ: Πού; Τι ώρα; Τι είδους μουσική; Άτομο: Δεν έχω ιδέα! Εγώ: Ωραία, πάμε... Παράπονο δεν έχω! Ούτε να σκεφτώ πού θα βγω Σαββάτο βράδυ, ούτε με ποιους, ούτε να ανησυχώ μήπως καταλήξω, ως συνήθως, να στέκομαι δίπλα από τις τουαλέτες γιατί εκεί είναι το μόνο μέρος με σχετική άπλα. Εκτός από το σαλόνι του σπιτιού μου φυσικά! Όλα έτοιμα λοιπόν, το μόνο που μου μένει είναι να μάθω την ώρα που θα πρέπει να μετατραπεί η κολοκύθα μου σε άμαξα κι εγώ να βάλω το δεκάποντο και το eye liner. Α, και το μέρος που θα παρκάρω την κολοκύθα μου! Και το είδος της μουσικής βέβαια, αν και αυτό είναι δευτερευούσης σημασίας.... Το απόγευμα παί

Μετά από πολλά πήγαινε κι έλα, χωρίς περιττές δικαιολογίες, επέστρεψα... Καλώς σας βρήκα :) Εντωμεταξύ, πήγα μερικά ταξίδια, έχασα 5-6 κιλά, "πάντρεψα" 3-4 φίλους, κι άλλαξα 2-3 πρωθυπουργούς. Μετά από όλα αυτά, πάλι πίσω σε μια σχεδόν ίδια καθημερινότητα... Σχεδόν, γιατί με τα δύο τρίτα του μισθού μου να μπαίνουν πια στην τσέπη ίσως τώρα να νιώθω κάπως πιο ελεύθερη. Και εξηγούμαι. Έφυγε το άγχος για να αγοράσω σπίτι. Στο νοίκι εγώ, κι ο Βενιζέλος σάμπως να με αγαπάει πιο πολύ. Έφυγε το άγχος για αγορές. Ποιος μπορεί να με παρεξηγήσει που φοράω το προ εξαετίας "ολοκαίνουριο" τζην μου; Ποιος νοιάζεται αν πάω κομμωτήριο; Και ποιος ο λόγος να πάρω τόσα τρόφιμα αν δε μπορώ ποτέ να τα καταναλώσω έγκαιρα; Αν γιορτάζει ο φίλος μου, δεν έχω πια να σκεφτώ ένα ευφάνταστο δώρο, του πάω ένα χειροποίητο γλυκό και το ευχαριστιόμαστε παρέα. Έφυγε το άγχος για εξόδους. Και τι έγινε αν είναι Σαββατόβραδο; Μαζευόμαστε παρέα γύρω από το τζάκι, ψήνουμε κάστανα, πίνουμε κόκκινο κρασί απ