Καθημερινές ιστορίες: χαμογελάστε παρακαλώ!

Κι έλεγε η πεθερά, όταν έβλεπε ότι αλλού βαρούν τα όργανα, "Αν σκέφτεστε το οικονομικό, πάρτε το εσείς απόφαση κι όλα τα έξοδα, γιατρός και μαιευτήριο, είναι δικά μου!". Σε εκείνες τις αγωνιώδεις της στιγμές (πως δε θα γίνει γιαγιά) αναπολούσε "Αααχ, εγώ όταν γένναγα τους γιους μου μονόκλινο πλήρωνε ο πεθερός σου!", για να συμπληρώσει μετά έντρομη με το  ανεκδιήγητο "Εσύ σε τρίκλινο να γεννήσεις, ένιωθα πολύ μόνη!". Ε, γέννησε η κοπέλα κι έφτασε η δικιά σου με ένα μάτσο γλαβιόλες, τελεία. Δηλαδή τι; Να δώσουνενε μια στο γιατρό, μισή στον αναισθησιολόγο, μια στις μαίες, δυο στο μαιευτήριο, να τους μείνουν και τρεισίμιση να βάλουνε στο βάζο, κομπλέ. Ανοιχτοχέρα! Τέλος πάντων, όλα καλά πήγαν, γεννήθηκε ο υιός με το προαποφασιμένο όνομα, πάει ο πατέρας να τον δηλώσει στο ληξιαρχείο, "Μπουχλουμπής Μπουχλουμπόπουλος", τους λέει. "Α, χρειάζεται να είναι παρούσα και η μάνα για το 'Μπουχλουμπής'", του λένε. "Γιατί μόνο για αυτ

Η κοπέλα (θα σταματήσω να την λέω νέα, στην ηλικία της είναι τραβηγμένο από τα μαλλιά), όχι δηλαδή ότι ήταν τίποτις επαγγελματίας, αλλά μετά από εκείνα τα 25 κιλά που έχασε στα νάτια της όλο και κάτι έκανε για να ξεκουνιέται και να διατηρεί την εξαίσια κορμοστασιά της. Μα σκι το χειμώνα, μα κολύμπι το καλοκαίρι. Εκείνη την περίοδο είχε πάθει εμμονή με το τένις: προπονήσεις, παιχνίδια, προετοιμασία για ένα ερασιτεχνικό τουρνουά. Τουτέστιν δηλαδή, ανάμεσα στη δουλειά, τον καλό της και τις βόλτες, πέρναγε κάμποσες ώρες καθημερινά κάτω από τον ήλιο να κυνηγάει εκείνο το σκασμένο το κίτρινο μπαλάκι. Ένα ηλιόλουστο πρωινό (Παρασκευή ήταν) του Ιούνη, που συνέπεσε με τα γενέθλια του καλού της, μόλις μια μέρα πριν από την έναρξη του τουρνουά, ξεπρόβαλε εκείνη η ροζ γραμμή (αποτελέσμα του ποτού και του φεγγαριού). Τι τάιμινγκ ήταν αυτό χρυσή μου; Το τι ακολούθησε μετά δεν περιγράφεται! Θα κάνω μια προσπάθεια... Ο καλός της δε μπόρεσε να φάει πρωινό! Και του συνέβει πρώτη και τελευταία φορά!

Ήταν νέα, ωραία δε θα την έλεγες, ούτε μοιραία. Σπούδαζε, είχε μια μεγάλη παρέα, περνούσε με λίγα λόγια ωραία. Μια νύχτα καλοκαιρινή με ολοστρόγγυλο φεγγάρι ερωτεύτηκε σφόδρα! Γίνανε αμέσως ένα οι δυο τους. Στις σπουδές μαζί, στις διακοπές μαζί, στις βόλτες μαζί, στο σπίτι μαζί, στα ταξίδια μαζί. Και πέρασε ένας χρόνος, δυο χρόνια, τρία, πέντε, μια δεκαετία. Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός όταν τον απολαμβάνεις; Ώσπου δε μπορούσαν να φανταστούν τη ζωή τους ο ένας δίχως τον άλλο. Η νέα (που δεν ήταν τόσο νέα πια, αλλά σάμπως είχε γίνει πιο ωραία) κι ο νέος μεγάλωσαν μαζί, έζησαν πολλά και πολύ έντονα, κι αποφάσισαν να ενώσουν τις (έτσι κι αλλιώς ενωμένες) ζωές τους με παπά και με κουμπάρα. Χαρά που έκαναν οι γονείς τους! Την εξέφρασαν με τη μοναδική φράση "άντε, να χορέψουμε κι εμείς στο γάμο των παιδιών μας όσο ακόμα μας κρατάνε τα πόδια μας!"... Το ζευγάρι πέρασε πολύ ωραία εκείνη τη βραδιά, του έδωσε και το κατάλαβε με πολύ χορό και πολύ ποτό! Λιπόθυμο τον μάζεψε η νύφη τ

Χάθηκα... Κάνω παιδιά, δεν είναι αστείο! Φουσκώνω, γεννάω, ξεφουσκώνω, φουσκώνω ξανά, γεννάω, ξεφουσκώνω. Άργησα να μπω στην παραγωγή, αλλά αφού το άρχισα έπεσα με τα μούτρα! Με ό,τι καταπιάνομαι, έτσι είμαι εγώ... Κι όλο λέω να βρω χρόνο να γράψω τις σκέψεις μου, αυτά που βλέπω, αυτά που ακούω, αυτά που με κάνουν να χαμογελάω, κι όλο ξαπλώνω και κοιμάμαι. Όταν βρίσκω χρόνο εννοείται... Ενδιάμεσα παίζω, μπουσουλάω, περπατάω, τρέχω, ταΐζω, και μαθαίνω. Κυρίως μαθαίνω! Να αγαπάω από την αρχή, να αγκαλιάζω, να παρηγορώ, να κάνω υπομονή, να βάζω στη σειρά τα καθημερινά και από τα υπόλοιπα να αξιολογώ ποια είναι τα σημαντικά. Πηγαίνω και στη δουλειά βέβαια, αλλά αυτό δεν έχει πια τόσο ενδιαφέρον. Τα lego, αυτά είναι που έχουν τώρα ενδιαφέρον! Τα lego και πώς να φτιάξουμε τον πιο ψηλό πύργο. Έξτρα δυσκολία: πάνω-πάνω να στερεώσουμε όλα τα ζώα της φάρμας! Σημασία έχουν και τα play-mobile, και τα τρένα, κι οι σιδηρόδρομοι. Και ο Καραγκιόζης φυσικά! Έχουμε πάρει όλες τις φιγούρες, έχουμε δι