Καθημερινές ιστορίες: χαμογελάστε παρακαλώ!

Για 2 φίλους που αξίζουν πολλά παραπάνω από μια αφιέρωση σε αυτό εδώ το blog... Σήμερα, πριν καλά καλά σηκωθώ από το κρεβάτι μου (με το γνωστό ύφος 'πότε πρόλαβε να ξημερώσει κιόλας' και το μαλλί σε στυλ 'ο άνθρωπος που γύρισε από τη ζούγκλα'), πήρα στα χέρια μου γράμμα από τα ξένα! Όχι e-mail, sms, mms και τέλος πάντων όλα αυτά που συνηθίζουμε τελευταία! Γράμμα κανονικό σου λέω!!! Από αυτό που είναι γραμμένο σε ωραίο χαρτί αλληλογραφίας, λίγο ταλαιπωρημένο ίσως από το ταξίδι του ως εσένα, με το γραφικό χαρακτήρα του αποστολέα να σου λέει (πίσω από τις λέξεις) κάποιο μυστικό για εκείνον, ίσως και με καμιά μουτζούρα εδώ και εκεί για περισσότερο χρώμα... -Ευχαριστώ κύριε ταχυδρόμε! Την καλημέρα μου! (και ας μην έχω πλυθεί ακόμα:)) Το ανοίγω γρήγορα-γρήγορα και το ρουφάω μονομιάς! Αναμνήσεις από έναν τόπο που πέρασα κάποιους όμορφους μήνες της ζωής μου, συνήθειες, εικόνες και πρόσωπα που ήρθαν και ξετυλίχτηκαν τούτο το πρωινό μπροστά μου. Για να με ταξιδέψουν... Και νέα απ...

Κοιμήθηκα εχθές το βράδυ με τη μουσική να παίζει και το μυαλό μου να ταξιδεύει σε εικόνες, χρώματα και αγκαλιές... Σχεδόν το πίστεψα, περίμενα πως θα σηκωθώ και θα είμαι κάπου αλλού... Σήμερα ξύπνησα και όλα έξω ήταν γκρι! Ευτυχώς που έβαψα το δωμάτιο και όλα μέσα ήταν πορτοκαλί! Έβαλα και την κίτρινη την μπλούζα μου τη ζωηρή, 2-3 όμορφες σκέψεις και βγήκα. Ήρθα στο γραφείο αποφασισμένη να είμαι παραγωγική! Έχουν περάσει ήδη 3 ώρες και ακόμα να ξεκινήσω... Κοιτάω έξω από το παράθυρο τα σύννεφα που ταξιδεύουν, που παίρνουν χρώματα και σχήματα, που μεταμορφώνονται... Σκέφτομαι να το σκάσω! Να το σκάσω από το γραφείο, να βρω παρέα καλή, να παραγγείλω ρόφημα ζεστό και να χαθώ με συζητήσεις, χρώματα και μουσικές... Είναι η αρχή του χειμώνα που μου τα κάνει αυτά? Νιώθω πως τα έχω κάπως χαμένα... Βάρος στις τσέπες μου κρεμώ να κατέβω να προσγειωθώ, αλλά συνεχίζω εκεί να ταξιδεύω σε εικόνες, μουσικές και αγκαλιές...

Δεν ξέρω αν έχω κάτι συγκεκριμένο να πω. Μάλλον φταίει που νιώθω λίγη μοναξιά τον τελευταίο καιρό... Έλειπα χρόνια πολλά από εδώ, έκανα ταξίδια, γνώριζα ανθρώπους, έκανα ξενύχτια, δούλευα και μάθαινα πράγματα... Ξαφνικά να' μαι πίσω στην πόλη που μεγάλωσα! Μια πόλη μικρή, όμορφη αλλά μάλλον βαρετή, όπου το μόνο που με συνδέει είναι οι γονείς μου και 2-3 φίλοι από τα παλιά. Ξαφνικά να' μαι πάλι εδώ! Στο παιδικό μου δωμάτιο, μάλλον κάπως έξω από τα νερά μου... Ήρθα με όλη την καλή διάθεση, αλήθεια το λέω! Ήρθα επειδή ήξερα πως αυτός είναι ένας τρόπος για να είμαστε μαζί με το άλλο μου μισό... Στο μέλλον αυτό.... Γιατί προς το παρόν, αυτός σε κάποιο νησί απέναντι από την Τουρκία να παριστάνει τον μάχιμο τώρα στα γεράματα (που λέει ο λόγος), και εγώ στο παιδικό μου δωμάτιο τώρα στα γεράματα (που λέει ο λόγος)... Ένα μήνα τώρα (και κάτι ψιλά) που είμαι εδώ προσπαθώ να μη χάσω τίποτα από αυτό που είμαι, από τον τρόπο που μου αρέσει να ζω. Είναι περίεργες όμως αυτές οι μικρές πόλεις.....

Είναι γνωστο πως η Ελληνίδα μάνα (ίσως και όλες οι μάνες του κόσμου, αλλά για αυτό δεν έχω στοιχεία) (α) το παιδί της το βλέπει πάντα παιδί, (β) το μέλημα της είναι η μαγειρική και (γ) το χόμπυ της είναι η συλλογή από σεμε(νε)δάκια, τραπεζομάντηλα, καρέ κτλ. Όλα γνωστα, περασμένα από γενιά σε γενιά και μέχρι ενός σημείου αποδεκτά... "Λες και εγώ όταν γίνω μάνα να κάνω τα ίδια?", μια σκέψη που εδώ και χρόνια βασανίζει το μυαλό μου... Καλά όλα τα άλλα, μα να αποκτήσω ξαφνικά λατρεία για τα σεμε(νε)δάκια? Και δηλαδή δεν έχουν κάτι κακό τα σεμε(νε)δάκια, να μην παρεξηγηθώ δηλαδή, αλλά πώς να το κάνουμε? Πάνω στο λαπτόπ και κάτω από τον ρούτερ δεν πάνε! Πάει και τελείωσε! Δώσαμε μάχη στο σπίτι να φύγει αυτό το ρημάδι το τριγωνάκι που κρεμόταν μπροστά από την τηλεόραση! Χρόνια ολόκληρα δεν είχαμε ολοκληρωμένη άποψη για το τι βλέπαμε! Χρόνια ολόκληρα ο πατέρας μου έψαχνε το σκορ στη μπάλα! Χρόνια ολόκληρα δεν ήξερα ότι ο Πήτερ Παν μπορεί να πετάει, νόμιζα πως απλά κρυβόταν :) Ήρθε ...