Καθημερινές ιστορίες: χαμογελάστε παρακαλώ!

Να σας συστήθω από την αρχή. Κοντεύω τα 40 κι έχω αυχενικό. Ο καλός μου τα έχει ήδη πατήσει κι έχει διαλυμένα γόνατα. Παλιά κάναμε ερωτικό μασάζ, τώρα του κάνω εντριβές με voltaren και μου βάζει τακτικά Λέοντος. Έχουμε αφήσει στην άκρη τα πάθη και τους έρωτες για να μην βρεθούμε στα αζήτητα εν μια νυκτί. Είμαι εργαζόμενη μάνα με δυο μικρά παιδιά, καλώς σας βρήκα ξανά! Θέλω να γράφω ιστορίες, αλλά έχω καλή δικαιολογία που δεν το κάνω. Η μέρα μου ξεκινάει κάπου στις 6:30 το πρωί και τελειώνει γύρω στη 1 τη νύχτα, μια Μαίρη Παναγιωταρά κανονική δηλαδή μόνο που άνθρωπος δε θέλει να μου πιάνει και τον κω, αν εξαιρέσουμε την εφορία και τη ΔΕΗ. Οι κάρτες μου είναι υπέρ-χρεωμένες κι όμως, έχω να αγοράσω καινούριο ζευγάρι παπούτσια σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο, οποία κατάντια! Εγώ, που έχω στο πατάρι 70 ολόκληρα ζευγάρια! Στο πατάρι είναι τα 68, τα δυο τα φοράω εναλλάξ καθημερινά και τα έχω αφημένα πίσω από την εξώπορτα για ευκολία. Ένα ημίμποτο κι ένα αθλητικά, και τα δυο κάζουαλ και τα δ...

Επέστρεψα στην πόλη μου και τηλεφώνησα τις προάλλες σε μια φίλη από τα παλιά. Δεν ξέρω γιατί, μη με ρωτάτε. Θα είχα να την δω και 6 χρόνια, μπορεί και 10 να είχαμε να τα πούμε από κοντά, έφυγε, έφυγα, χαθήκαμε. Τέλος πάντων, της τηλεφωνώ, χαίρεται που με ακούει, κανονίζουμε συνάντηση για καφεδάκι. Έρχεται η ώρα, φοράω εκεί κάτι απλό, πιάνω και τα μαλλιά μου έναν πρόχειρο κότσο (τώρα με τον μικρό έχει χαθεί η ανυσηχία του πώς φαίνομαι, έχω μόνιμα αυτή του δεν προλαβαίνω!), βάζω ένα σανδάλι (καλοκαίρι είναι), παίρνω και το παιδί τσαντάκι, τέλος πάντων πάω. Μετά από λίγο ήρθε, βλέπω το πόδι να βγαίνει από το αυτοκίνητο με τη γόβα του, ακολουθεί το υπόλοιπο με το μίνι του, να' σου κι ο κορμός με το κολιέ του. "Όχι ρε γαμώτο", σκέφτομαι, "είχα ξεχάσει πόσο σένια ντύνεται αυτή η κοπέλα!" και με το ένα χέρι συμμαζεύω στα γρήγορα την προχειρότητα του κότσου. Στο άλλο κρατάω τον μικρό. Κοιτάω τα πόδια μου, έχω ξεχάσει αν τα νύχια μου παραμένουν βαμμένα, ευτυχώς είχαμ...

Το ξέρω ότι έχουμε ακόμη πολύ πρόσφατη την γευση της γαλοπούλας και του κουραμπιέ, μα τι να κάνουμε που το φεγγάρι μας τα έφερε έτσι φέτος ώστε να πρέπει ήδη να σκεφτόμαστε τα αρνιά και τα κόκκινα αυγά; Ως γνωστοί κοιλιόδουλοι, ακόμα και με τα 5 επιπλέον κιλά μας από τις γιορτές που μόλις τελείωσαν, δεν πρόκειται να αφήσουμε ευκαιρία για φαγητό να πάει χαμένη!!! Τηλέφωνα πάνε κι έρχονται για το αυριανό τσίκνισμα: "Πού θα φάμε; Τι θα φάμε; Πότε θα ψωνίσουμε; Πόσα θα ψωνίσουμε;" Μπα πανάθεμά μας! Το κουμπί του παντελονιού με πιέζει αφόρητα κι η λίστα για αύριο ένα καλάθι θα το γεμίσει στο σούπερ-μάρκετ! Μήπως να ντυθώ Γουρούνα για να είμαι μέσα στο κλίμα; Τουλάχιστον δε θα πιέζομαι όταν θα 'τσιμπάω' το κάτιτις μου... Και τους κουραμπιέδες που έχουν περισσέψει από τα Χριστούγεννα να τους προσφέρω μετά τα μπριζολίδια για γλυκό ή δεν ταιριάζουν; Και πού να τους κρύψω δηλαδής που έχουν θρονιαστεί πάνω στην τραπεζαρία και δεν λένε να ξεκουμπιστούν; Να τους φάω πάντως ως αύρ...