Καθημερινές ιστορίες: χαμογελάστε παρακαλώ!

Ούι, ούι, ούι, μια ολόκληρη γαλοπούλα κατάπια, τόσες μέρες πέρασαν κι ακόμα ολόκληρη τη βλέπεις στην κοιλιά μου. Έφαγα, έφαγα, έφαγα, θα έσκαγα στο τέλος η γυναίκα! Η ξαδέλφη μου με είδε και αναφώνησε "τσίτα-μπόμπα"! Μετά κοιτάξαμε προσεκτικά την κατάστση του αφαλού, οριακά ακόμα τον λες προς τα μέσα πως είναι. Αλλά για στάσου, μπας και δε φταίει το φαγητό; Εδώ που τα λέμε, και μεταξύ μας να μη μείνει δε με πειράζει, δεν ήταν και τόσο μεγάλο το πτηνό! Άσε που για κότα μου το έδωσε η θεια-Γιαννούλα. Τι ψυχή έχει ένα κοτερό; Και μάλιστα ψητό! Αλλά από την άλλη το νούμερο στη ζυγαριά αυξάνει συνεχώς κι η μέση μου (που μόνο μέση δεν τη λες πια) όλο και φαρδαίνει! Φτάσαμε να χρειάζομαι για να τυλιχτώ ένα μέτρο, πάλι καλά που η μεζούρα έχει ως το ενάμισο και πάλι χαλαρή την έχω. Τέλος πάντων, στις γιορτές κυρίως τρώγαμε. Από παιδί θυμάμαι το είχαμε στην οικογένεια μου αυτό το ... χόμπυ να το πω; Πρώτα άγχος για το τι θα φάμε και μετά άγχος για το πώς θα χωνέψουμε αυτό που φά...

Βρε αδελφέ, τρελή ανοικοδόμηση συμβαίνει στο Ηράκλειο! Κι εγώ δεν ήξερα! "Πού πας μαντάμ χωρίς να φροντίσεις να μάθεις πρώτα;", θα μου πεις. "Σε ένα bar βγήκα βρε παιδιά, πώς κάνετε έτσι;" Που λέτε, βγήκα τις προάλλες για ένα ποτό και οι κυρίες όλες σκαρφαλωμένες σε σκαλωσιές (σε χρώμα φωσφοριζέ που είναι και της μόδας), οι κύριοι όλοι με το μπράτσο μάρμαρο (ελαφρώς αλειμμένο ή με τατουάζ ανάλογα) έχτιζαν γέφυρες για τις κοινωνικές ανισότητες, και όλα αυτά υπό το άγρυπνο (λίγο γλαρωμένο για την ακρίβεια) φιλοσοφικό (με μια δόση υπερβολής αυτό) βλέμμα του Μαζώ. Μα πολύ φιλοσοφία ο άτιμος ο καλλιτέχνης βρε αδελφάκι μου! Τραγούδι και "γαμώ την πουτάνα μου" το πήγαινε. Κι αν δεν απαύτωνε την επαγγελματία, απαύτωνε το κέρατό του. Πολύ ενεργητικός μας προέκυψε ο αοιδός! Α βρε, αηδόνι λέμε ο αοιδός! Και το φιλοθεάμον κοινό να λικνίζεται στους ρυθμούς του. Όχι τίποτα τελευταίοι ή τιποτένιοι το κοινό, ψαγμένοι τύποι κι αυτοί. Κατ' εικόνα του καλλιτέχνη ...

Μια καταπληκτική αγροτουριστική εμπειρία στο Korinthiakos Agros ! Προνομιακές τιμές για λίγες μόνο μέρες! Με διαμονή στο μοναδικό Villa Cotetsi ... Οι επισκέπτες του Korinthiakos Agros θα βρουν έναν ιδανικό προορισμό που περιλαμβάνει την φιλοξενία στο μοναδικό Villa Cotetsi, μεγάλη γκάμα γαστρονομικών επιλογών, όπως ντόπια αρνιά από φάρμες της περιοχής στο Kir-Thanasis Restaurant and Bar, το steak house της Thias-Elenis (ξεχωρίζει το κοτίσιο φιλέτο από ζώα που εκτρέφονται σε ένα κοντινό λιβάδι με δυόσμο), θεραπείες αναζωογόνησης και ευέξιας σε ντόπιους αγρούς, καθώς και το μπάνιο με λάστιχο σε παραδοσιακή αυλή. Επίσης, θα έχουν την υποχρέωση να βιώσουν την πλούσια πολιτιστική παράδοση και την Ιστορία της Κορινθίας, μέσω του προγράμματος "Αυθεντική Κορινθία". Το πρόγραμμα περιλαμβάνει φυσικές δραστηριότητες, όπως συμμετοχή στην συγκομιδή ελιάς με στρώσιμο ελιόπανου, χτένισμα κλάρας, σάκιασμα ελιάς, μεταφορά σακιών στο λιοτρίβι, κτλ. Στην τιμή περιλαμβάνεται ολιγόλεπτο δ...

Με πήραν τηλέφωνο με περίσσευμα ενθουσιασμού. Άτομο: Ενδιαφέρεστε να πάμε αύριο σε ένα μαγαζί με live μουσική; Εγώ: Πού; Τι ώρα; Τι είδους μουσική; Άτομο: Δεν έχω ιδέα! Εγώ: Ωραία, να το συζητήσουμε με τον καλό μου και σας λέμε.... Το άλλο πρωί, το Άτομο μας ανακοίνωσε πως υπάρχει κράτηση για δέκα άτομα για το βράδυ σε ένα μαγαζί με live μουσική. Εγώ: Πού; Τι ώρα; Τι είδους μουσική; Άτομο: Δεν έχω ιδέα! Εγώ: Ωραία, πάμε... Παράπονο δεν έχω! Ούτε να σκεφτώ πού θα βγω Σαββάτο βράδυ, ούτε με ποιους, ούτε να ανησυχώ μήπως καταλήξω, ως συνήθως, να στέκομαι δίπλα από τις τουαλέτες γιατί εκεί είναι το μόνο μέρος με σχετική άπλα. Εκτός από το σαλόνι του σπιτιού μου φυσικά! Όλα έτοιμα λοιπόν, το μόνο που μου μένει είναι να μάθω την ώρα που θα πρέπει να μετατραπεί η κολοκύθα μου σε άμαξα κι εγώ να βάλω το δεκάποντο και το eye liner. Α, και το μέρος που θα παρκάρω την κολοκύθα μου! Και το είδος της μουσικής βέβαια, αν και αυτό είναι δευτερευούσης σημασίας.... Το απόγευμα παί...

Σαν άλλος Μέγας Αλέξανδρος. Κι ευτυχώς που το διαπίστωσα έγκαιρα, γιατί αν έπεφτα πάνω στη γοργόνα σου τη Μιμή θα με καταπόντιζε εν μια νυκτί. Και πού να το φανταστώ δηλαδής; Αλλά είδα το πνεύμα σου ολοζώντανο, τα κτίσματα η-χαρά-της-πολυκατοικίας, τα ξενοδοχεία όπου-θέλω-χτίζω, τους λουόμενους έχω-άδεια-για-τα-μπάνια-του-λαού και το κατάλαβα. Σκηνή 1 Ενοικιαζόμενα διαμερίσματα επιπλωμένα κομπλέ: κρεβάτι σουηδικό, στρώμα με-τρυπάει-ο-σουμιές-και-ξυπνάω-με-λουμπάκο, ντουλάπια μουσταρδί, τοίχος μπεζουλί-η-πολυκαιρία-έχει-κάνει-τη-δουλειά-της, κουρτίνα ασορτί, νιπτήρας αχιβάδα, καζανάκι πέφτει-αλυσιδάκι-από-ψηλά, τρία-κομάτια-στο-χιλάρικο στη βεράντα. Ρίχνω κλεφτές ματιές στην δίπλα ‘καμπάνα’, να δω μπας κι ο Κωνσταντάρας κάνει διατάσεις. Σκηνή 2 Ιδιοκτήτρια καμπάνων επιπλωμένων κομπλέ: μαύρο πανελόνι νάυλον-έχω-βγάλει-καντύλες, μπλούζα μαύρη ασορτί, μαλλί όσα-παίρνει-ο-άνεμος, παπούτσι με-ζεσταίνει-στους-μείον-είκοσι-κι-ας-έχει-συν-σαράντα, ύφος κακόμοιρο, δόντια δυο-στη-χάση-και-τρία-σ...

Όλο το καλοκαίρι στην Πελοπόννησο τρελαινόμαστε με τα πανηγύρια! Γιορτές στις πλατείες των χωριών, στα προαύλια των σχολείων και στις εκκλησιές στους περίβολους... Με αφορμή τους Αγίους ή την παραγωγή προϊόντων έχουμε και λέμε, γιορτή Πέτρου και Παύλου, Αγιών Αποστόλων, γιορτή του σκόρδου, Μαρίνας, γιορτή της μελιτζάνας, Ηλία, Παρασκευής, Παντελή, γιορτή της πατάτας, Μεταμόρφωση του Σωτήρος, κτλ., με αποκορύφωμα τη γιορτή της Παναγιάς. Συνεχείς οι αφορμές και κάθε εβδομάδα του καλοκαιριού ο κόσμος μαζεύεται στα χωριά, στήνονται τραπέζια πλαστικά με τραπεζομάντηλα χάρτινα, καταφθάνουν μικροπωλητές, έρχονται οργανοπαίχτες και στήνονται γλέντια μέχρι το πρωί! Από νωρίς την παραμονή της γιορτής του Αγίου μπαίνουν τα τραπέζια κι οι καρέκλες στον κεντρικό χώρο. Κατά μήκος του δρόμου που συνδέει την εκκλησία με την πλατεία, ή την εκκλησία με το χωριό, οι μικροπωλητές στήνουν πάγκους κι απλώνουν την πραμάτεια τους. Μπαίνουν στο πλάι οι γεννήτριες και συνδέονται δεκάδες φώτα. Όταν έρθει η ώρα η...

Έχω εξαφανιστεί, εχώ χαθεί από την blog-όσφαιρα! Αυτό υποθέτω πως θα το έχετε ήδη διαπιστώσει... Δε σας βαρέθηκα! Είναι που μάλλον έχω μπλέξει κάπως τον τελευταίο καιρό. Είναι που αλλάζει το πρόγραμμά μου κάθε που μπαίνει ο Σεπτέμβρης, ο Μάρτης κι ο Αύγουστος. Σαν μελλισσούλα κι εγώ;) Αρχίζει η άνοιξη και αποκτώ νέο πρόγραμμα και νέες υποχρεώσεις. Και τη διάθεση να γίνω fit αποκτώ και τρέχω στα γυμναστήρια και χύνω ιδρώτα στους διαδρόμους. Στο τέλος της μέρας τρέμουν τα πόδια και κλείνουν τα βλέφαρα... Το μήνα που μας πέρασε κατάφερα και χώρεσα στο πρόγραμμα και λίγο πολιτισμό: - Παράσταση : Ρώσικες Νύχτες Υπόθεση : Σε ένα σκοτεινό σπίτι στην εξοχή, έξι καταδικασμένοι από την αρρώστια ασθενείς θα παίξουν ένα ρώσικο παιχνίδι κάτω από τις οδηγίες της αιμοδιψούς ιδιοκτήτριας. Σκοπός του η λύτρωση και νικητής ο νεκρός. Τι γίνεται όμως όταν ένας από αυτούς δεν αισθάνεται πια τόσο μελλοθάνατος; Θα καταφέρει άραγε να φυγαδεύσει τη ναρκοληπτική του αγαπημένη πριν τον πάρουν οι σφαίρες; Το δικό...

Η πόρτα ανοίγει και φσσσστ ... μεταφορά στο χωρο-χρόνο! Ποιός είπε πως αυτά είναι επιστημονική φαντασία; Αίθουσα μεγάλη απλωτή, τραπέζια δεκάδες, τραπεζομάντηλα λευκά ενίοτε με τρύπα από τσιγάρο, διακόσμηση ανύπαρκτη, πίστα για να γίνει μεγάλη ζημιά. "Κέντρο διασκέδασης το 2009" είναι η επίσημη περιγραφή του χώρου και της εποχής. Αυτό πριν να ακουμπήσω την μαγική την πόρτα. Μετά; Φσσστ ... και βρέθηκα σε μπουζούκια της δεκαετίας του '90. Κοίταξα τριγύρω και οι θαμώνες μου το επιβεβαίωσαν. Μαλλί ψιλο-αφανέ οι κυρίες, μια διακριτική χαίτη οι κύριοι. Κομπολόγια περασμένα ωσάν βραχιόλια με συνοδεία μουστακακίων, βάτες παρέα με πούλιες. Σίγουρα κάπου στον χώρο θα είναι ο Ανδρέας. Θα τον ρίξει ο πρόεδρος έναν χορό μόλις εμφανιστεί στην πίστα η Ρίτα. Καθόμαστε. Τον αβόλευτο έχουν οι καρέκλες! Έχει κάτσει η βάτα και κάθομαι κατευθείαν πάνω στο νοβοπάν. Κομμάτια να γίνει, εδώ μιλάμε για πολλά υποσχόμενη βραδιά! Έρχεται το "παιδί" ετών καμιά εξηνταριά. "Τι θα πάρετε;...

"Ουάου, θα πάω κι εγώ εκεί που συχνάζει κόσμος της καλής της κοινωνίας! Καλέ να πάρω τη Σούλα να της το πω, είμαι και πολύ κουλτούρα τελικά! Τι να βάλω? Να πάω κομμωτήριο? Πώς είπαμε ότι το λένε το έργο που θα δούμε?" Με τα εισητήρια ανά χείρας, το μαλλί τούρλα από το ξύσιμο και τα wedges ανα πόδας έσκασε μύτη η λεγάμενη στο αρχαίο θέατρο Επιδαύρου. Ήταν κατενθουσιασμένη! Στην αρχή... Γιατί μετά έβγαλε 2-3 φουσκάλες στα δάχτυλα. Τα wedges δε βολέυουν για περπάτημα πάνω στα αρχαία. "Μπρος στο στυλ, χαλάλι οι φουσκάλες", σκέφτηκε... Παραπάτησε, πήγε να πέσει 2-3 φορές, κρατήθηκε από το μπράτσο του ματσό. Την κοίταξε εκείνος υποτιμητικά. Εμ, για αυτόν είναι εύκολο! Το trend στους άντρες δεν επιτάσσει 8-ποντη σφήνα! Στη διαδρομή από το πάρκιν προς το θέατρο υπήρχε ομορφιά στο τοπίο. Δέντρα και γαλήνη παντού, ανοίγει το μάτι σου και η καρδιά σου. Ποιός έχει μυαλό τώρα για τοπία? Είχε και κόσμο πολύ, παιδιά, μεγάλους, οικογένειες, ζευγάρια, τουρίστες. "Α να χαθούνε ο...

Αυτό προσπάθησαν να μας πείσουν τα μέλη της θεατρικής ομάδας Συλλόγος Εκπαιδευτικών Π.Ε. Νομού Αρκαδίας . Πιστέυω πως τα κατάφεραν :) Ήταν μια πολύ όμορφη προσπάθεια, με απλά σκηνικά, προσεγμένα κοστούμια, ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία και καλές ερμηνείες! Η θεατρική ομάδα Μέλη της εκπαιδευτικοί του νομού Αρκαδίας, συστάθηκε το 2003. Για 7 συνεχόμενα χρόνια ανεβάζει κάθε Ιούνιο παραστάσεις προσεγμένες, με μεράκι, που καταφέρνουν να αποσπούν το χειροκρότημα του κοινού. Η υπόθεση Δύο ζευγάρια που δε μπορούν να αποκτήσουν παιδί και ένας Εβραίος που σώθηκε από το Άουσβιτς θα συναντηθούν στα δύσκολα χρόνια της κατοχής για να ζήσουν τις αληθινές τους, προσωπικές, κωμικοτραγικές στιγμές. Μια κωμωδία με φόντο δραματικές ζωές. Επτά συνηθισμένοι άνθρωποι, χωρίς να το γνωρίζουν, θα βιώσουν το "θαύμα", θα ξεγελάσουν την τραγωδία και θα πάρουν την εκδίκηση τους από την ιστορία, γράφοντας μια μικρότερη δική τους. Τα πρόσωπα Μίμης - Πάνος Ηλιόπουλος Χριστίνα - Έφη Καγιούλη Βαγγέλης - Σπύρος Βαρδο...

Με καλοκαιρινή διάθεση και e-tickets ανά χείρας πήραμε το αυτοκίνητο μας και τσουπ φτάσαμε στο Θέατρο Μπαντμιντον την Πέμπτη το απόγευμα μία περίπου ώρα πριν από την έναρξη της παράστασης. Ήταν η πρεμιέρα του έργου " Η Όπερα της Πεντάρας ", μιούζικαλ των Μπέρτολντ Μπρεχτ και Κουρτ Βάιλ, σε σκηνοθεσία Θ. Μουμουλίδη . Ενώ περιμέναμε στο φουαγιέ με τον καλό μου είδαμε πολλούς ηθοποιούς (και πολιτικούς) να φτάνουν στο θέατρο. Σκέφτηκα να πάρω ύφος και να νιώσω σπουδαία μιας και η τύχη μου με έφερε ανάμεσα σε τόσους διασήμους. Αναρωτήθηκα για λίγο αν και πότε θα φτάσουν οι καμέρες (όπως συνηθίζεται σε πρεμιέρες) και αν με δει η μαμά μου στην TV. Αμέσως μετά προβληματίστηκα γιατί δεν είχα βάλει εκείνο το όμορφο φορεματάκι μου το κοραλί που θα έγραφε καλά στην κάμερα και μπορεί να έβγαινε μετά κανένας στυλίστας σε εκπομπή και να μου βάλει 6 γιατί το χρώμα από το ρούχο μου ήταν θαμπό. Μα πρώτη φορά στην TV και να μην έχω προετοιμαστεί! Οι κάμερες τελικά δεν έφτασαν, οι ηθοποιοί μόν...

Βγαίνω να κάνω έναν περίπατο την Παρασκευή το βράδυ στην πόλη μου, στην μικρή γραφική μου πόλη... Τα πράγματα όμως είναι διαφορετικά αυτήν την φορά... Οι δρόμοι δεν είναι τόσο οικείοι, τους νιώθω μάλλον φορτωμένους και βρώμικους. Όλες οι κολώνες, οι στύλοι, τα δέντρα, ο,τιδήποτε μακρόστενο τέλος πάντων είναι καλυμμένο με τεράστιες αφίσες, και δυο και τρεις αφίσες άμα χωράνε στο ύψος. Φυσικά οι αφίσες πάνε δυο-δυο, για να κοιτάνε και μπρος και πίσω, να μπορείς να τις δεις από όποια κατεύθυνση κι αν έρχεσαι... Ψάχνω να βρω το ο,τιδήποτε, έστω και κάτι μικρό, που να μην έχει χαθεί πίσω από τις αφίσες. Τίποτα! Τέτοια αφισορύπανση δεν έχω ματαδεί!!! Νιώθω πως αν μείνω για λίγο ακίνητη κάποιος θα πεταχτεί πίσω από τον μπλε τον κάδο (τρομάρα μας για οικολόγοι!) και θα μου κολλήσει αφίσα και μπρος μου και πίσω μου. Για να μπορούν να τις δουν από όποια κατεύθυνση και αν έρχονται... Και ας μην είμαι τόσο μακρόστενη εγώ... Προχωράω πιο κάτω, σκύβω να μην βρω στις αφίσες (και ας είμαι τρεις σπιθα...

Σάββατο απόγευμα βγαίνω από το μετρό, περπατώ βιαστικά γιατί δε θέλω να αργήσω, και συνάμενη κουνάμενη φτάνω στο ραντεβού μου κάπου στο κέντρο της Αθήνας για θεατρική απογευματινή παράσταση... Κωμωδία... Δεν έπεφτε καρφίσα! Εντυπωσιακό το σκηνικό, μια χαρά τα κοστούμια, άλλοι ηθοποιοί καλοί, άλλοι μη επαρκείς, με αρκετό γέλιο η παράσταση... Η αλήθεια είναι πως δε θέλω να σχολιάσω κάτι ιδιαίτερο για το θεατρικό, σε άλλο πράγμα θέλω να σταθώ... Το θέατρο ήταν γεμάτο (στην πλειοψηφία του) από τα μέλη ενός σύλλογου: παιδιά με αναπηρίες, μαζί με τους φίλους και τους γονείς τους. Παιδιά που είχαν ανοίξει διάπλατα τα μάτια, ρουφούσαν το έργο και γελούσαν. Και στο διάλειμμα της παράστασης η πρόεδρος του συλλόγου να τους μοιράζει εισητήρια/προσκλήσεις για το επόμενο πολιτιστικό "ραντεβού"... Αιφνιδιάστηκα! Και μετά χαμογέλασα...