Καθημερινές ιστορίες: χαμογελάστε παρακαλώ!

Πολυαγαπημένη μου αδελφή, Μόλις πριν από λίγο εφτασα στον προορισμό μου μετά από περίπου 24 ώρες στο δρόμο.  Όλα καλά, πες το στους γονείς να μην ανησυχούν. Νυσάφι πια με αυτήν την Κίνα! Εγώ άφησα την Ελλάδα για να ξενιτευτώ στην Ελβετία, μετανάστης με στυλ (και σεξ απίλ, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης) κι αυτοί οι σιχαμένοι οι εργοδότες μου, λες και το κάνουν επίτηδες, κάθε τρεις και λίγο με ξαποστέλνουν στην Κίνα. Βρε άι σιχτίρ, δεν τους μπορώ άλλους Κινέζους, κιτρίνισε το μάτι μου! Και το δέρμα μου! Γιατί ήλιος εδώ δε με βλέπει, τον έχει πάει περίπατο η μόλυνση. Βρε άι σιχτίρ! Τέλος πάντων, άλλα ήθελα να σου πω... Πάω που λες στο αεροδρόμιο της Ζυρίχης στην ώρα μου, μια κυρία. Για να πνίξω τον πόνο μου έκανα λίγο σόπιν καθώς περίμενα, μη με ρωτάς δε θυμάμαι τι πήρα. Κι επίσης, δεν κράτησα την απόδειξη να δω αν πλήρωσα πολλά. Αρχίζει το μπόαρντιν, παίρνω τις σακούλες μου και πάω στο γκέιτ να κάνω τη δουλειά μου. Με φωνάζει μιαν ξυνούλα από το γκισέ, "Ωχ Παναγία μου, θα μου...

Πολύ-αγαπημένη μου αδελφή, Σε χαιρετώ από τα πέρατα της γης, της κίτρινης για να μην ξεχνιόμαστε. Πες στο μπαμπά είμαι καλά, πες στη μαμά να με ξεματιάζει αδιαλείπτως πρώτη της δουλειά κάθε πρωί. Εδώ που με έριξε η δουλειά (κι η τύχη μου η κίτρινη) τα πράγματα πάνε περίπου όπως σας τα έχω πει. Άντε ίσως και λίγο χειρότερα, αλλά μην το κάνουμε και θέμα! Μένω σε ένα ξενοδοχείο πολύ καλό, με τις κρεβατάρες μου, τις καναπεδάρες μου, τα λουτρά μου, τα έτσι κι αλλιώτικα μου, παράπονο δεν έχω! Αφού για να καταλάβεις στη λεκάνη μου ρίχνουν ροδοπέταλα κάθε πρωί. Ποια λεκάνη καλέ; Της τουαλέτας! Τι να σου λέω τώρα... Για να δεις και να καταλάβεις σου στέλνω και φωτογραφία (μετά με συγχωρήσεως δηλαδή!). Και η θέα από το δωμάτιο μου δεν είναι άσχημη, σαν να πρασίνισε ο τόπος, σαν να φάνηκε κάπως ο ουρανός. Θα φταίει που μας έχει τρυπήσει τα κοκαλάκια μας η βροχή ως φαίνεται. Ήρθε και διαλύθηκε το καυσαέριο όλο, και γύρευε πού πήγε και κάθισε. Ευτυχ...

"Αγαπημένη μου αδελφή, Σε χαιρετώ θερμά από τας Ανατολάς. Τώρα που σου γράφω αυτό το γράμμα είμαι ακόμα άνθρωπος. Δεν ξέρω σε τι θα έχω μεταλλαχθεί μέχρι να το λάβεις. Σας αγαπώ πολύ, όλους! Να το πεις και στους γονείς... Έφτασα εδώ προχθές το απόγευμα, μετά από 26 ώρες ταξίδι, μια 5/ωρη καθυστέρηση στο αεροδρόμιο της Ζυρίχης κι έναν αγώνα δρόμου στο αεροδρόμιο του Τόκιο. Οι τελωνειακοί υπάλληλοι στο Τόκιο με περιεργάστηκαν για αρκετή ώρα κι αναγκάστηκα τελικά να τους προσφέρω κάτι μουστοκούλουρα που είχαν ξωμείνει στην τσάντα μου για να καταφέρω να προλάβω την επόμενη πτήση. Στα αεροπλάνα δεν έκλεισα μάτι, ξέρεις πως με πιάνει μια ελαφριά νευρικότητα. Στον τελικό προορισμό με περίμενε Κινέζος ταξιτζής με ταμπέλα που έφερε το όνομά μου. Νύσταζα η κακομοίρα, αλλά σε όλη τη διαδρομή μέχρι το ξενοδοχείο μου δε μπόρεσα να κλείσω μάτι, κοντέψαμε να σκοτωθούμε περί τις 28 φορές! Νομίζω πως ξεκόλλησα το χερούλι της πόρτας από την αγωνία μου. Στα είχα άλλωστε πει τι συμβαίνει με τους...

[Κάθε ομοιότητα με πραγματικές καταστάσεις ή πρόσωπα είναι τυχαία...] Γράμμα: Αγαπητή κυρία Friούλα μου, Με λένε Καμύ (με εκείνον το κουλτουριάρη Γάλλο φιλόσοφο καμία σχέση) και είμαι φοιτήτρια εδώ και καμιά 7ετία σε μια μικρή πόλη της Ελλάδας. Δεν είμαι από αυτούς τους αιώνιους φοιτητές, απλά απολαμβάνω τόσο τη φοιτητική μου ζωή που το τραβάω το ζήτημα όσο μπορώ... Είναι και η πόλη που το κάνει όλο αυτό τόσο εξαιρετικό. Τι να σου πρωτοπώ; Πως βλέπω πρόβατα απεναντί μου καθώς παίζω τάβλι στο κυλικείο, πως ακούω θαυμάσιους ήχους από το πεδίο βολής ενόσω παρακολουθώ τα μαθήματα μου, πως έρχομαι στο πανεπιστήμιο κάνοντας πατινάζ στους δρόμους της πόλης κατά τους χειμερινούς μήνες; Μα είναι όλα μαζί που δίνουν αυτή τη θαυμαστή διάσταση στην πόλη... Αχ, μου αρέσει να περπατάω με τις ώρες στα γραφικά σοκάκια της! Γραφικά γίνονται όχι για τα κτίρια της, από τον κόσμο που συναντώ εκεί. Για παράδειγμα, τον κύριο με το άσπρο μαλλί πιασμένο σε κοτσίδα, με κοστούμι και με καπέλο, με γούνα λεοπάρ ...