Καθημερινές ιστορίες: χαμογελάστε παρακαλώ!

Πότε ήρθε ο Δεκέμβρης, πότε περπάτησε (ή μήπως έτρεξε;), και να που σε λίγες μέρες θα φτάσει στο τέλος του κιόλας. Κι ο χρόνος θα μας αποχαιρετήσει μαζί του. Μα πού να τα καταλάβω εγώ όλα αυτά; Από μέρα σε μέρα λίγο χρόνο να κοιμηθώ ψάχνω, αλλά μου τον παίρνουνε που να πάρει! - Fri θα κάνεις ένα έξτρα Εργαστηριακό μάθημα για να καταλάβουν τα παιδιά; - Να κάνω, ευχαρίστως (Λες και δε φτάνουν τόσες ώρες που έχω μάθημα, γκρρρ, που να μην έσωνα!)... Και κόβει η Fri από τον ύπνο της, διαβάζει την papyrous larous britanika (όχι ολόκληρη, μην είμαστε και υπερβολικοί!), ετοιμάζει παραδείγματα, ασκήσεις, γυμναστικές επιδείξεις (κι ό,τι τέλος πάντων αρμόζει στην περίσταση) και πάει στο εργαστήριο για να καταλάβουν τα παιδιά. Κι εκεί είναι μόνο οι αράχνες να πλέκουν ανέμελα τον ιστό τους, οι κόκκοι σκόνης να επιδίδονται ανέμελα στις συζητήσεις τους, και κάπως αργότερα εμφανίζονται ράθυμα 2-3 φοιτητές που ήρθαν για να χαζέψουν τις (σεμνές;) φωτογραφίες της συμφοιτήτριάς τους στο διαδίκτυο. Να

Μια καταπληκτική αγροτουριστική εμπειρία στο Korinthiakos Agros ! Προνομιακές τιμές για λίγες μόνο μέρες! Με διαμονή στο μοναδικό Villa Cotetsi ... Οι επισκέπτες του Korinthiakos Agros θα βρουν έναν ιδανικό προορισμό που περιλαμβάνει την φιλοξενία στο μοναδικό Villa Cotetsi, μεγάλη γκάμα γαστρονομικών επιλογών, όπως ντόπια αρνιά από φάρμες της περιοχής στο Kir-Thanasis Restaurant and Bar, το steak house της Thias-Elenis (ξεχωρίζει το κοτίσιο φιλέτο από ζώα που εκτρέφονται σε ένα κοντινό λιβάδι με δυόσμο), θεραπείες αναζωογόνησης και ευέξιας σε ντόπιους αγρούς, καθώς και το μπάνιο με λάστιχο σε παραδοσιακή αυλή. Επίσης, θα έχουν την υποχρέωση να βιώσουν την πλούσια πολιτιστική παράδοση και την Ιστορία της Κορινθίας, μέσω του προγράμματος "Αυθεντική Κορινθία". Το πρόγραμμα περιλαμβάνει φυσικές δραστηριότητες, όπως συμμετοχή στην συγκομιδή ελιάς με στρώσιμο ελιόπανου, χτένισμα κλάρας, σάκιασμα ελιάς, μεταφορά σακιών στο λιοτρίβι, κτλ. Στην τιμή περιλαμβάνεται ολιγόλεπτο δ

... της φύσης ή μήπως μιας κοινωνίας που από καιρό τα βλέπει όλα μέσα από παραμορφωτικό γυαλί; Ας πω την ιστορία μου και μου λέτε εσείς μετά τι καταλάβατε... Ήτανε βράδυ, ένα χειμωνιάτικο (σχεδόν) κρύο βράδυ. Βράδυ Σαββάτου, από αυτά που ντύνεσαι κάπως καλά και κανονίζεις με παρέα να βγεις. Κανονίσαμε για φαγητό με φίλους. Μας ανακοίνωσαν πως θα είναι κι άλλοι στην παρέα μας, μάλλον δεν έτυχε πιο πριν να τους γνωρίσουμε μας είπαν. Συναντηθήκαμε με τους φίλους, χαιρετούρες, νέα, ποδαράτοι προς την ταβέρνα. Φτάσαμε, το άλλο ζευγάρι ήταν ήδη εκεί, τους είδαμε από την τζαμαρία του μαγαζιού και ... Φλας μπακ λίγους μήνες νωρίτερα. Φτάνουμε στην ίδια ταβέρνα με συναδέλφους, θα είμασταν 4-5 άτομα. Καθόμαστε, παραγγέλνουμε. Ένα χέρι που κρατάει τσιγάρο (αναμμένο βέβαια!) εκτείνεται με θράσσος, φτάνει κάπου δίπλα από το αυτί ενός από τους συναδέλφους. Ακριβώς απέναντι υπάρχει μια ταμπέλα "Απαγορεύεται το κάπνισμα". Δεν έχω καταφέρει να αποσαφηνίσω αν αυτές οι ταμπέλες είναι περισ

Με πήραν τηλέφωνο με περίσσευμα ενθουσιασμού. Άτομο: Ενδιαφέρεστε να πάμε αύριο σε ένα μαγαζί με live μουσική; Εγώ: Πού; Τι ώρα; Τι είδους μουσική; Άτομο: Δεν έχω ιδέα! Εγώ: Ωραία, να το συζητήσουμε με τον καλό μου και σας λέμε.... Το άλλο πρωί, το Άτομο μας ανακοίνωσε πως υπάρχει κράτηση για δέκα άτομα για το βράδυ σε ένα μαγαζί με live μουσική. Εγώ: Πού; Τι ώρα; Τι είδους μουσική; Άτομο: Δεν έχω ιδέα! Εγώ: Ωραία, πάμε... Παράπονο δεν έχω! Ούτε να σκεφτώ πού θα βγω Σαββάτο βράδυ, ούτε με ποιους, ούτε να ανησυχώ μήπως καταλήξω, ως συνήθως, να στέκομαι δίπλα από τις τουαλέτες γιατί εκεί είναι το μόνο μέρος με σχετική άπλα. Εκτός από το σαλόνι του σπιτιού μου φυσικά! Όλα έτοιμα λοιπόν, το μόνο που μου μένει είναι να μάθω την ώρα που θα πρέπει να μετατραπεί η κολοκύθα μου σε άμαξα κι εγώ να βάλω το δεκάποντο και το eye liner. Α, και το μέρος που θα παρκάρω την κολοκύθα μου! Και το είδος της μουσικής βέβαια, αν και αυτό είναι δευτερευούσης σημασίας.... Το απόγευμα παί

Μετά από πολλά πήγαινε κι έλα, χωρίς περιττές δικαιολογίες, επέστρεψα... Καλώς σας βρήκα :) Εντωμεταξύ, πήγα μερικά ταξίδια, έχασα 5-6 κιλά, "πάντρεψα" 3-4 φίλους, κι άλλαξα 2-3 πρωθυπουργούς. Μετά από όλα αυτά, πάλι πίσω σε μια σχεδόν ίδια καθημερινότητα... Σχεδόν, γιατί με τα δύο τρίτα του μισθού μου να μπαίνουν πια στην τσέπη ίσως τώρα να νιώθω κάπως πιο ελεύθερη. Και εξηγούμαι. Έφυγε το άγχος για να αγοράσω σπίτι. Στο νοίκι εγώ, κι ο Βενιζέλος σάμπως να με αγαπάει πιο πολύ. Έφυγε το άγχος για αγορές. Ποιος μπορεί να με παρεξηγήσει που φοράω το προ εξαετίας "ολοκαίνουριο" τζην μου; Ποιος νοιάζεται αν πάω κομμωτήριο; Και ποιος ο λόγος να πάρω τόσα τρόφιμα αν δε μπορώ ποτέ να τα καταναλώσω έγκαιρα; Αν γιορτάζει ο φίλος μου, δεν έχω πια να σκεφτώ ένα ευφάνταστο δώρο, του πάω ένα χειροποίητο γλυκό και το ευχαριστιόμαστε παρέα. Έφυγε το άγχος για εξόδους. Και τι έγινε αν είναι Σαββατόβραδο; Μαζευόμαστε παρέα γύρω από το τζάκι, ψήνουμε κάστανα, πίνουμε κόκκινο κρασί απ

Βρε τι έχω πάθει η γυναίκα! Από τη δουλειά σε φαγοπότι κι από το φαγοπότι στη δουλειά! Εδώ και πόσες μέρες δηλαδής αυτό το τροπάριο... Που τα 2-3 κιλά που ήθελα να χάσω γίνανε 6, ανάθεμα τα ψωμάκια μου! Που ούτε ένα ευχαριστώ στον Αμερικλάνο δεν πρόλαβα να πω για την απεύθυνση ! Ευχαριστώ καλέ μου Αμερικλάνε :) Καταλαβέ με όμως, δεν έχω προλάβει να ξαστερώσω η έρμη. Σχολάω από τη δουλειά και σκάει κατευθείαν μπροστά μου το κοψίδι. Ανάσα δεν έχω καταφέρει να πάρω! Ααααχ Αμερικλάνε μου, στα βήματα που χάραξες εσύ! Έτσι κι απόψε... Ο σύλλογος τένις διοργάνωσε φαγοπότι για το κλείσιμο της σεζόν. Να τους προσβάλλω τους ανθρώπουσνανε; Και για εσένα που αναρωτιέσαι, ναι πάω και τένις. Μα πόσα ταλέντα επιτέλους! Πριν το φαγοπότι, έτσι για ξεκάρφωμα, έπαιξα μπαλάκια πέρα δώθε. Τα έπαιξα καλά μπορώ να πω, μια ώρα προπόνηση. Για να ανοίξει η όρεξη καλέ, μπα! Ίσα που πρόλαβα να κάνω ένα ντουζ και να βάλω ένα τζην πριν να εμφανιστώ στην ταβέρνα. Σχεδόν στην ώρα μου. Έκατσα στην τελευταία καρέκλα πο

Κατ' επίφαση γιατί ψηλός είναι ο άνθρωπος. Άνοιξε που λέτε καινούρια θέση σε κεντρικό πανεπιστήμιο του Αγίου Πρόπερσυ, έγιναν οι αιτήσεις πριν από ένα χρόνο, κανονίστηκαν οι ομιλίες των υποψηφίων αιτούντων παρεπιδημούντων φέτος. Είναι καιρός για καινούριες θέσεις; Όχι βέβαια! Αλλά με τους ρυθμούς που προχωράει η διαδικασία, μέχρι να ολοκληρωθεί, θα έχει βγει η Ελλάδα από την κρίση. Λέμε τώρα... Κι έκανε το έτερον μου ήμισυ αίτηση για να γίνει καθηγηταρέος. Πού πας βρε πρόβατο; Εδώ μιλάμε για τέρατα! Της επιστήμης καλέ, με την καλή την έννοια! Μέρα τάδε, κτίριο τάδε, αίθουσα δείνα, ώρα 13:30, του λέει ο Κοντός. Φόρεσε ο δικός μου υφασμάτινο παντελόνι, με έβαλε να του σιδερώσω το πουκάμισο μπας και το δικό του σιδέρωμα δεν ήταν αντάξιο της περίστασης, έβαλε χαμόγελο 'είμαι άνετος' και φύγαμε. Πήγα κι εγώ μαζί του, να του κρατάω το χέρι του άνετου ντε! Από την αγωνία του μπας κι αργήσουμε, φτάσαμε ώρα 11:30, τσίμα κάρτα δηλαδή. Αλλά τι να του πεις; Επειδή την είδα τη βαλίτσα π

Έφαγα τα αρνιά μου, τα κοκορέτσια μου, τα τσουρέκια μου, ήρθα και πρήστηκα κι έγινα σαν ντολμάς. Αυτούς τους ωραίους τους τσουπωτούς... Ευχαριστημένη καθώς ήμουν, ετοίμασα τη βαλίτσα μου, πασχαλινά κουλουράκια, σπιτικές μαρμελάδες και ένα κεφάλι τυρί για πεσκέσια. Aνέβηκα η χωριάτα στο αεροπλάνο με το κοφίνι παραμάσκαλα και φτάσαμε στην Αγγλία παραμονή του γάμου του αιώνα. Σημαιάκια, πανυγηρικό κλίμα, οι φάτσες του ζεύγους παντού! 'May you sign at the wedding book please?', ο Αγγλάρας στο αεροδρόμιο. Μα εγώ δεν είχα καπέλο! Φορτωμένη με το κοφίνι καθώς ήμουν, πήραμε το λεοφωρείο και φτάσαμε στα Αγγλικάς εξοχάς. Φίλοι, αγκαλιές, υποδοχές, 'βρε καλώς τον ντολμα', κτλ. Πρώτη φορά στας Αγγλικάς εξοχάς, πρώτη φορά διαμονή σε british cottage (με τη σωστή προφορά), ευκαιρία για να κάνουμε πράγματα που δεν κάνουν συνήθως οι τουρίστες. As British as it gets, το λοιπόν... Χωρίς καπέλο φυσικά! Παρεπιμπτόντως το τσακίσαν το τυρί οι φίλοι μας, είναι Ιταλοί και ξέρουν ;) Ήπιαμε απογ

Καλέ έρχεται το Πάσχα, πάρτε το χαμπάρι! Σας θέλω σε ετοιμότητα, μη σας βλέπω απαθείς! Κι εγώ στη αρχή έτσι αψήφιστα το είχα πάρει, μα με προσγείωσε η πραγματικότητα στην ... σκληρή πραγματικότητα. Τέτοιες μεγάλες γιορτές σημαίνουν μεγάλες συγκινήσεις και κρούουν τον κώδωνα της ετοιμότητας! Για να είμαι ειλικρινής, φορούσα ωτασπίδες στην αρχή, κοιμόμουν τον ύπνο μου γαλήνια. Μα ήρθε αυτή η ρημάδα η πραγματικότητα, απρόσκλητη η γαϊδούρα, και μου τις τράβηξε βίαια. Με άρπαξε από τους ώμους και με ταρακούνησε. Τώρα που το θυμήθηκε, τρεχάτε ποδαράκια μου! Πήρα ανάσα και βούτηξα στα βαθιά. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσω την αναπνοή μου ή αν θα σκάσω στο τέλος, θα δείξει το μέλλον. Το άμεσο... Και την έχω πάνω από το κεφάλι μου και με έχει φάει η μουρμούρα: 1. Νοείται Πάσχα χωρίς να έχεις κάνει γενική καθαριότητα; Κι εγώ λέω πως νοείται. Αμ δεν είναι έτσι, σου λέει! Γιατί θα σου έρθει μια επίσκεψη το πεθερικό. Κι εσύ τι; Θα έχεις τζάμι φιμέ στο σαλόνι ή θα έχεις αφήσει τη σαύρα να γυρνάει ελέυθερη

"Χαρωπά τα δυο μου χέρια τα κτυπώ. Χαρωπά τα δυο μου χέρια τα κτυπώ. Μιας και είμαι εγώ παιδί ξέρω πάντα να γελώ, χαρωπά τα δυο μου χέρια τα κτυπώ..." Έτσι χαρωποί, με καιρό ευνοϊκό, ξεκίνησε μια παρέα φίλων, αγόρια και κορίτσια, παιδιά τριάντα και κάτι ψιλά οι περισσότεροι, 2 αυτοκίνητα γεμάτα από ακόμα εργένηδες και παρά λίγο εργένηδες. Ήταν νωρίς το πρωί, καθώς διέσχιζαν τον δρόμο ανάμεσα σε δέντρα και μυρωδιές της φύσης τα αυτοκίνητα αναπηδούσαν στο ρυθμό της χαράς τους. Έφτασαν στην ώρα τους, συστήθηκαν με τον οδηγό της αποστολής, κατευθύνθηκαν στη συνέχεια στο χώρο της καρνταρόμπας. Οι στολές τούς περίμεναν κάνοντας ηλιοθεραπεία. Τις έβαλαν, εφαρμοστές καθώς ήταν αμέσως αναδείχτηκαν τα γραμμωμένα τους κορμιά. Ρουφήχτηκαν για τις 2-3 φωτογραφίες, μα πώς να σωθεί η κατάσταση; Φόρτωσαν τη βάρκα τους στο τζιπ, μετά από μερικά χιλιόμετρα είχαν φτάσει στο σημείο της έναρξης. Το ποτάμι τους περίμενε κρύο και φουσκωμένο, μες στα νέυρα! "Ήταν ένα μικρό καράβι, ήταν ενά μικρ

Και ντυθήκαμε επίσημα, και πήραμε το χαμόγελο και τη διάθεση μας την καλή μαζί. Λίγοι φίλοι και οι γονείς φτάσαμε στο Δημαρχείο, παραταχθήκαμε και περιμέναμε για να τους καμαρώσουμε. Το ζευγαράκι έφτασε, πιασμένο χέρι-χέρι, η νύφη με λουλουδικό και κοιλίτσα φουσκωμένη με τον διάδοχο, ο γαμπρός με όλη την οδοντοστοιχία σε κοινή θέα. Μπήκαμε στην αίθουσα του Δημαρχείου, ένα ξύλινο γραφείο στη μία άκρη, μια κοντή βιβλιοθήκη στην άλλη, μερικές λίγες καρέκλες τριγύρω, μια μικρή γυάλινη ροτόντα στη μέση κι ένας φύκος να την κοσμεί, λίγα χαρτικά ανάριχτα εδώ κι εκεί για πλάκα. Ξεκινήσαμε με φωτογραφίες, μερικά καλά λόγια, μπόλικα χαμόγελα, και η σοβαρότητα που αρμόζει στην περίσταση. Οι φωτογραφίες μου έβγαιναν λίγο θαμπές κι αποφάσισα να ρυθμίσω τη μηχανή μου... Ο αντιδήμαρχος έφτασε με στυλ ωωω-τώρα-παπαριές-πάμε-για-κανέναν-καφέ-βρε-φιλαράκια και ρούχα σντιστοίχου ύφους. Ζήτησε τις βέρες, διάβασε δυο λόγια, και τους έβαλε να υπογράψουν. Εγώ μόλις τέλειωνα τις ρυθμίσεις και ο αντιδήμαρχος ε

Χάθηκα για άλλη μια φορά... Δηλαδή σας διαβάζω, μα δε βρίσκω το χρόνο να σχολιάσω, να γράψω, να είμαι αληθινά παρούσα. Και είχα ιστορίες να πω, μα τώρα τις ξέχασα νομίζω όλες... Όχι δεν πήγα στο Πακιστάν, δεν έβγαλα λεφτά! Είχε αντιρρήσεις το έτερον μου ήμισυ. Γαμώτο! "Μα γιατί καλέ μου;", τον ρωτάω, "εδώ πρόκειται για καλή μπίζνα και για κοινωνικό έργο μαζί!". "Τι σου λείπει μωρή", μου λέει εκείνος κι εγώ, συγκινημένη από τα ρομαντικά του λόγια, κάνω καρδούλες στα μάτια και του σκάω ένα φιλί. Αφήνεις τέτοιον άντρα; Και πήρα την απόφαση να μείνω... Κι εκεί που ήθελα να συνεχίσω την καθημερινότητα μου, προέκυψαν δυο ταξιδάκια 2/ήμερα και μια προσθεσμία που ακόμα τρέχω να προλάβω και τα έκαναν όλα άνω-κάτω. Που να πήγαινα η γυναίκα στο Πακιστάν και να γινόμουν κολλητή της μελαμψής πεθεράς πιο εύκολο θα ήτανε, άντρα μου σγχώρα με! Πρώτο έσκασε το νέο για την προθεσμία στο τέλος του Φλεβάρη. Ένα άρθρο πολυ-σέλιδο για ένα επιστημονικό περιοδικό. Με τα πειραματι

Προχθές ήταν που μου πρότειναν δουλειά, στρωμένη με άμεσα κέρδη. Τα πράγματα είναι απλά, τα λεφτά είναι καλά. Επιπλέον της αμοιβής, περιλαμβάνει ταξίδια, επαφή με καινούριους πολιτισμούς, γνωριμία με καινούριες κουλτούρες. Στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε δεν αφήνεις τέτοια επιχειρηματική πρόταση να πέσει κάτω... Ετοιμάζω βαλίτσες κι έφυγα σφαίρα! Ταξιδάκι στο Πακιστάν, μια εβδομάδα διακοπούλες, όλα πληρωμένα, συμβόλαια με τον γαμπρό, γνωριμία με τα συμπεθέρια, την ευχή σας, το παραδάκι μου, ο γάμος μας κι έξω από την πόρτα. Στην επιστροφή στάση στο Dubai για 2/ήμερο του μέλιτος. Αυτό το τελευταίο ήταν δική μου ιδέα για να δώσω μια πιο φυσική/χαλαρή/αληθινή διάσταση στο event και για να χαλάσω λίγα από τα κέρδη, γνωστή εθισμένη στα απανταχού ψώνια. Αφού φτάσουμε στην Ελλάδα, πρώτα ο Θεός (χριστιανός ή μουσουλμάνος), φτιάχνει ο σύζυγος τα χαρτιά, βγάζει το ευρωπαϊκό του διαβατήριο κύριος και βάζω εγώ μπρος το διαζύγιο κυρία. Ο κεραυνοβόλος έρωτας δεν ευδοκίμησε, θα δεχτώ κριτική και

Παρέα είμαστε, σε γενέθλια φίλων είμαστε, σαν παιδικό πάρτυ στα MacDonalds είμαστε. Παιδιά δεν έχουμε, παιδιά περιμένουν, πού να τις πας τις γυναίκες με την κοιλία ως το σβέρκο; Ένας εκ της παρέας θα γίνει πατέρας το Μάιο (ο gonna-be πατέρας), ένας άλλος έχει μια κορούλα (να του ζήσει!) 14 μηνών (ο παλιο-πατέρας). Ο gonna-be πατέρας δεν το έχει συνειδητοποιήσει τι πήγε κι έκανε. Έχει ένα matiz μας είπε, 850 ευρώ μισθό μας είπε, νοίκι σε 2/άρι μας είπε, έχει και πολλές απορίες μας είπε. Ο παλιο-πατέρας, από την άλλη, σε ρόλο έμπειρου μάγιστρου ανέλαβε να δώσει απαντήσεις σε όλα τα μυστήρια της ερχόμενης πατρότητας και της χαμένης πραότητας. gonna-be πατέρας (gbπ): Πώς ήταν ο πρώτος χρόνος με παιδί; παλιο-πατέρας (ππ): Γαμησέ τα! Σαφής... gbπ: Πόσα χρήματα χρειάζεται το μήνα το παιδί; ππ: Εσύ με πόσα μπορείς να ζήσεις; Μαιευτικός... gbπ: Εγώ πάντως τη μπάλα και το τένις δεν τα κόβω! ππ: Νομίζεις! Προφητικός... gbπ: Έχω ένα matiz, λες να το αλλάξω; ππ: Εγώ με το saab ρίχνω και το πίσω κάθ

Και φτάσαμε στη Γερμανία κι από εκείνη τη στιγμή άρχισε η αντίστροφη μέτρηση της ανθρώπινης εμφάνισής μας... Μας υποδέχτηκαν οι φίλοι μας στο Saarbrücken με ζεστές αγκαλιές και με ζεστό φαγητό. Ανταποδώσαμε τις αγκαλιές και φάγαμε, όλη μέρα νηστικοί με μια ληγμένη μπύρα είμασταν. Ξεκουραστήκαμε και το πρωί, η πρώτη εικόνα που αντίκρυσα με έκανε να πεταχτώ από το κρεβάτι, έριξα και μια σπρωξιά στο διπλανό μου τον υπναρά, αλλά πού να συγκινηθεί αυτός, μόνο όταν του μίλησα για πρωινό πήρε το κορμί του και εμφανίστηκε στην κουζίνα, για να ανταπεξέλθει στο κρύο καλέ! Φορέσαμε εξοπλισμό φουλ-κομπλέ μετά και πήραμε τους δρόμους. Η πόλη στολισμένη για τις γιορτές, στο κέντρο η υπάιθρια χριστουγεννιάτικη αγορά έδινε μια παραμυθένια ατμόσφαιρα. Περπατούσαμε τριγύρω όλη μέρα σχεδόν, άγγιζα τα πάντα σαν μικρό παιδί, τα ξύλινα παιχνίδια, τα χειροποίητα στολίδια, χάζευα τα ζαχαρωτά, ήθελα να αγοράσω όλους τους καρυοθραύστες της αγοράς, πήρα μόνο τους μισούς. Ενδιάμεσα ήπιαμε Glühwein (ζεστό κρασάκι