Καθημερινές ιστορίες: χαμογελάστε παρακαλώ!

"Άντε στο καλό μου", σκέφτομαι εντελώς αυθόρμητα μια μέρα, "πρέπει να κάνω κάτι για τον εαυτό μου! Όλα να τα δίνω για τους άλλους, εμένα να μη με νοιάζομαι καθόλου;", κλασσικές γυναικείες ανυσηχίες δηλαδή, που αν έκανα έτσι και έπινα έναν καπουτσίνο αμέσως θα μου περνάγανε, αλλά τέλος πάντων. "Πονάει ο αυχένας μου, πονάει η μέση μου, πονάει ο γοφός μου, πονάει ο από αυτός μου, πώς κατάντησα έτσι;" Κι εκεί που έβαζα voltaren πριν να ξαπλώσω για τον 5/ωρο βραδινό μου ύπνο μού έρχεται μια επιφοίτηση να πάω Pilates. Έχει παρενέργειες η voltaren; Ή σάμπως να φταίει εκείνο το άρθρο που διάβαζα τις προάλλες στο ανυπερβλήτου κύρους περιδικό Yia!; Μια και δυό το παίρνω απόφαση, "το και το" λέω στον καλό μου, "να πας μπας και ισιώσεις" μου λέει αυτός, βάζουμε κάτω τα ωράρια, τα κανονίζουμε, 2 φορές την εβδομάδα επί 1 ώρα τη φορά, έκλεισε. Ήρθε εκείνη η αποφράδα μέρα, ξέθαψα μια ξεθωριασμένη φόρμα από αρχαιοτάτων χρόνων που με στένευε τελικά α...

Σαφώς! Σαφέστατα! Μια εργαζόμενη μητέρα, μια άστα να πάνε νοικοκυρά. Που αν δεν ήταν η Βιολέτα να μας ξαραχνιάζει φωλιές θα είχαν κάνει τα φίδια εδώ μέσα! Μόνο που δε μπορώ να καταλάβω πως της αυθεντικής έχει πέραση ο κω. Εγώ και ο κω μου είμαστε υπό κατάρρευση πάντως. Η μέρα μου ξεκινάει πριν να βγει ο ήλιος, γύρω στις 5:30 δηλαδή. Έλα όμως που εκείνη την ώρα βγαίνει η μικρή για να κλείσει το πρόγραμμα! Να μην είναι η μανούλα της στο ακροατήριο; Λέει μερικά άσματα ελαφρολαϊκά για καμιά ωρίτσα εκεί πέρα και μετά την πέφτει για ύπνο ξανά. "Ωραία", σκέφτομαι, "μου μένει λίγη ώρα ακόμα για να κοιμηθώ κι εγώ". Πριν να ακουμπήσω το κεφάλι μου στο μαξιλάρι, κλαίει ο γιος γιατί είδε εφιάλτη. Τον αγκαλιάζω, τον ηρεμώ, τον σκεπάζω, πάω πίσω να ξεραθώ. Ροχαλίζει σαν οτομοτρίς ο καλός μου. Τον χαϊδεύω, τον σκουντάω, τον κλοτσάω, τον ξυπνάω και βολεύομαι. Φεύγει η πιπίλα της μανδάμ και καλεί σε βοήθεια. Πετάγομαι επάνω, κουτουλάω κάποιο ντουβάρι, της βάζω την πιπίλα, σέρνο...

Από την αρχή της ανθρωπότητας (δεν ήμουν εκεί, μα μου το έχουν πει!), οι γυναίκες ανά την υφήλιο νοιάζονται για την εμφάνισή τους. (Καταγεγραμμένο είναι αυτό κι αντιρρήσεις δε θέλω!) Έφτιαχναν φορέματα με τομάρια στην αρχή, χιτώνες ύστερα, έβαζαν χρώματα σε μάγουλα και σε χείλη (α, τις Σαλώμες!), κρεμούσαν στολίδια στο λαιμό και κοσμούσαν τους καρπούς (ντράγκα ντρουγκ τα βραχιολάκια). Κομψές κι όμορφες οι γυναίκες, κυνηγοί και δημοκράτες οι άντρες. Κατά το πέρασμα των αιώνων, οι ιστορικές συγκυρίες (τουτέστιν, αν δεν έχουμε να φάμε τι να το κάνουμε το παντεσπάνι;) διαμόρφωναν άλλες κουλτούρες για τη μόδα και το στυλ. Σε μια εποχή που οι περισσότερες γυναίκες ήταν αγρότισσες, οι αριστοκράτισσες μόνο είχαν το χρόνο και τη διάθεση να ασχοληθούν με τη μόδα. Κι επειδή έτσι τις βόλευε (εμ, χαζές μια φορά δεν ήταν!) καθιέρωσαν το λευκό στην επιδερμίδα και το πληρωθικό στους γοφούς. Ταίριαζε άλλωστε αυτή η εικόνα με τα σαλόνια με τις βαριές κουρτίνες όπου σύχναζαν, και τα λουκούλια γεύματα...

*[Αυτή η ιστορία κέρδισε το 3ο βραβείο στο 12ο παιχνίδι "Παίζοντας με τις λέξεις".  Το παιχνίδι μας προέτρεπε να φτιάξουμε μια ιστορία (μέχρι 500 λέξεις) που να περιέχει τις λέξεις μπαλαρίνα , πλήκτρο , κάγκελο , τοίχος και αυτοκτονία .  Οι ψήφοι σας και τα καλά σας λόγια ήταν μεγάλη τιμή και μεγάλη χαρά για εμένα!  Σας ευχαριστώ θερμά!] Έγκυος; Έγκυος! Τι έγκυος; Είμαι έγκυος! Να χαρώ; Να βάλω τα κλάματα; Να φοβηθώ ίσως, μήπως; Μα τι αρμόζει σε τέτοιες περιπτώσεις δηλαδή; «Να χαρείς, γιατί να μη χαρείς, 35 χρονών μοσχάρα έφτασες, πόσες βόλτες θα κάνεις ακόμα;», μου τα κοπανάει ο άλλος μου εαυτός. Αυτός ο αγγελικός. Άραγε να πάω στο γιατρό; Μήπως είναι νωρίς; Μήπως είναι αργά; Αλλά καλύτερα νωρίς παρά αργά. Παραληρώ και πατάω αργά-αργά ένα-ένα τα πλήκτρα του τηλεφώνου. Λες και περιμένω από κάθε πλήκτρο και μιαν απάντηση στις χαοτικές μου σκέψεις. Μα τι λέω; Εδώ εγώ, με όλη τη σοφία που με διακρίνει (διδακτορικά, προϋπηρεσίες και δε συμμαζεύεται, να περιαυτολ...

Ο καλός μου 'χυμένος' στον καναπέ μια Κυριακή μετά από γεύμα στους γονείς μου για τέσσερις, το οποίο περιελάμβανε μια γαβάθα κεφτέδες, έξι τηγανιές πατάτες, δυο λεκάνες σαλάτα, οκτώ λίτρα κρασί, καφέ, κι ένα ταψί καρυδόπιτα, ξεφυσάει και τρίβει την χαριτωμένη κοιλιά του. (Δηλαδή χαριτωμένη ήταν κάποτε, τώρα πηγαίνει να γίνει απειλητική, αλλά όπως κι αν έχει πώς να κακολογήσω τη μεγάλη μου αγάπη;) Ξεφυσάει, που λέτε, ανοίγει τη ζώνη, ανοίγει και το κουμπί του παντελονιού. Τελικά το βγάζει το παντελόνι! Μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό, έβαλε μια πιτζάμα για να νιώσει άνετος. Ξεφυσάει και λίγο γέρνει στον καναπέ. Σάμπως να δυσκολεύεται να τακτοποιήσει την (απειλητική) κοιλιά... Μετά από συγκέντρωση, σιγή, και περισυλλογή ανακοινώνει με στόμφο: Σιχάθηκα τον εαυτό μου! (Αμέσως μου τράβηξε την προσοχή!) Τρώω πολύ τελευταία, δε νομίζεις; (Σώπα καημένε, εσύ που τσιμπάς σαν πουλάκι; Ε, λέγοντας πουλάκι, μπορεί να είναι και γυπαετός.) Ποτέ ξανά δεν ήμουν τόσο χοντρός! (Αυτό είναι αλήθει...

Πότε ήρθε ο Δεκέμβρης, πότε περπάτησε (ή μήπως έτρεξε;), και να που σε λίγες μέρες θα φτάσει στο τέλος του κιόλας. Κι ο χρόνος θα μας αποχαιρετήσει μαζί του. Μα πού να τα καταλάβω εγώ όλα αυτά; Από μέρα σε μέρα λίγο χρόνο να κοιμηθώ ψάχνω, αλλά μου τον παίρνουνε που να πάρει! - Fri θα κάνεις ένα έξτρα Εργαστηριακό μάθημα για να καταλάβουν τα παιδιά; - Να κάνω, ευχαρίστως (Λες και δε φτάνουν τόσες ώρες που έχω μάθημα, γκρρρ, που να μην έσωνα!)... Και κόβει η Fri από τον ύπνο της, διαβάζει την papyrous larous britanika (όχι ολόκληρη, μην είμαστε και υπερβολικοί!), ετοιμάζει παραδείγματα, ασκήσεις, γυμναστικές επιδείξεις (κι ό,τι τέλος πάντων αρμόζει στην περίσταση) και πάει στο εργαστήριο για να καταλάβουν τα παιδιά. Κι εκεί είναι μόνο οι αράχνες να πλέκουν ανέμελα τον ιστό τους, οι κόκκοι σκόνης να επιδίδονται ανέμελα στις συζητήσεις τους, και κάπως αργότερα εμφανίζονται ράθυμα 2-3 φοιτητές που ήρθαν για να χαζέψουν τις (σεμνές;) φωτογραφίες της συμφοιτήτριάς τους στο διαδίκτυο. Να ...

Φτάνουν οι γιορτές, τα Χριστούγεννα είναι κοντά! Σιγά-σιγά θα στολιστούν οι βιτρίνες και ο αέρας της πόλης θα πάρει χρώμα εορταστικό... Οι νοικοκυρές θα καθαρίσουν το σπίτι, θα στρώσουν τα χαλιά, θα στολίσουν το δέντρο, θα αρχίσουν να φτιάχνουν τα γλυκά, και το σπίτι θα πλημμυρίσει με μυρωδιές και χρώματα... Μου αρέσει η θαλπωρή των γιορτών... Ποιά είναι όμως η αγωνία η μόνιμη της σύγχρονης γυναίκας? Τι είναι εκείνο που βασανίζει το μυαλό μας (το 'μας' για να μην το παίζω υπεράνω και παρεξηγηθώ;)) και θα συνεχίσει να μας ταλαιπωρεί για έναν ολόκληρο μήνα? Μα φυσικά τι θα στο καλό θα φορέσουμε στις γιορτές! Και πόσα κιλά θα καταφέρουμε να χάσουμε, ώστε να μπούμε σε εκείνο το Φόρεμα που εδώ και καιρό φιγουράρει στις βιτρίνες! Αχ, γυναίκες με τις αγωνίες μας... Γυναίκες που μέσα σε όλα προσπαθούμε να χωρέσουμε και το γυμναστήριο (ή το ινστιτούτο ανάλογα με το budget)! Ο στόχος είναι μεγάλος και ο χρόνος στη διάθεση μας ελάχιστος! Πρέπει να φύγουν όλα τα περιττά κιλά, να εξαφανιστε...