Καθημερινές ιστορίες: χαμογελάστε παρακαλώ!

Αρχικά θα πρέπει ίσως να εξηγήσω την μακρόχρονη απουσία μου, θα το κάνω κάποια στιγμή. Λίγο πιο μετά. Δεν ήταν σίγουρα η έλλειψη έμπνευσης. Ούτε χαμόγελων, ούτε αστείων περιστατικών στη ζωή μου. Και ούτε για μια στιγμή δε σταμάτησα να ψάχνω τι θετική πλευρά, ακόμα και στα κάπως δύσκολα. Οκ, έπαθα κάτι στομαχικές και κάτι άλλες αγχώδεις διαταραχές στο ενδιάμεσο, αλλά ψιλοπράγματα. Το σημαντικό είναι ότι είμαστε άπαντες καλά. Κι αποφάσισα να γυρίσω. Ελπίζω για πολύ! Γιατί συμβαίνουν συνέχεια πράγματα, καθημερινές ιστορίες, μικρές στιγμές χαράς, άλλες θυμού κι έντασης, κι εκείνες της θλίψης. Κι αν δεν ψάξουμε να βρούμε την αστεία, την πιο ανάλαφρη πλευρά, ειδικά αυτών των τελευταίων, θα μας παρασύρουν σε μονοπάτια που καθόλου δε μου αρέσουν. Έχω εντωμεταξύ, βρεθεί σε άλλους τόπους, μαζί με το έτερον μου ήμισυ, με τα δυο μας παιδιά (9 και 7 ετών πια), και με τους γονείς μου (αυτό κι αν είναι τεράστιο κεφάλαιο 😉). Σπίτι διπλοκατοικία, αυλές, δέντρα, ξύλα, ταράτσες, λινάτσες, λιόπανα, φύλλα...

Επέστρεψα στην πόλη μου και τηλεφώνησα τις προάλλες σε μια φίλη από τα παλιά. Δεν ξέρω γιατί, μη με ρωτάτε. Θα είχα να την δω και 6 χρόνια, μπορεί και 10 να είχαμε να τα πούμε από κοντά, έφυγε, έφυγα, χαθήκαμε. Τέλος πάντων, της τηλεφωνώ, χαίρεται που με ακούει, κανονίζουμε συνάντηση για καφεδάκι. Έρχεται η ώρα, φοράω εκεί κάτι απλό, πιάνω και τα μαλλιά μου έναν πρόχειρο κότσο (τώρα με τον μικρό έχει χαθεί η ανυσηχία του πώς φαίνομαι, έχω μόνιμα αυτή του δεν προλαβαίνω!), βάζω ένα σανδάλι (καλοκαίρι είναι), παίρνω και το παιδί τσαντάκι, τέλος πάντων πάω. Μετά από λίγο ήρθε, βλέπω το πόδι να βγαίνει από το αυτοκίνητο με τη γόβα του, ακολουθεί το υπόλοιπο με το μίνι του, να' σου κι ο κορμός με το κολιέ του. "Όχι ρε γαμώτο", σκέφτομαι, "είχα ξεχάσει πόσο σένια ντύνεται αυτή η κοπέλα!" και με το ένα χέρι συμμαζεύω στα γρήγορα την προχειρότητα του κότσου. Στο άλλο κρατάω τον μικρό. Κοιτάω τα πόδια μου, έχω ξεχάσει αν τα νύχια μου παραμένουν βαμμένα, ευτυχώς είχαμ...

Καλέ ήμασταν καλεσμένοι σε gala, πώς το λένε ελληνικά οι μικρο-αστοί δε θυμάμαι! Από το απόγευμα που λες άρχισαν οι ετοιμασίες, σημαντική στιγμή στη ζωή μας γαρ, βάλαμε τα σατέν, τις γραβάτες, κάναμε τις βλεφαρίδες κάγκελο και το βυζί τούμπανο, ζωντανό γουναρικό, τσάντα επ' ώμου, κι έξω από την πόρτα. Τι στιγμές πρόκειται να ζήσω η γυναίκα! Φτάσαμε στο κοσμικό event ακριβώς, να μην πάει λεπτό χαμένο! Σάλιο στα φρύδια, ρούφηγμα, κόρδωμα, ανοίγουμε την πόρτα. "Α, κυρία Κοκοβίκου κι εσείς εδώ, πολύ χάρηκα που σας βλέπω", τι θέλει 110 χρονών γυναίκα στο κοσμικό event πού θες να ξέρω;, "Κύριε Δήμαρχε, παρακαλώ μετά από εσάς", μπα πανάθεμα τον όπου γάμος και χαρά, μια λύση με τα σκουπίδια δε μπορεί να βρει!, "Κύριε αντιπεριφερειάρχη τι κάνουτε;", σαν νονός της νύχτας είναι πανάθεμα τον!, "Καλησπέρα σας κύριε της κυρίας!", κοκ. Γάνιασα μέχρι να φτάσουμε στο τραπέζι! Μιας και είμαστε οι πρώτοι, κάθισα με θέα όλη την πίστα και το μεγαλύτερο μέρο...

Έλα παραδέξου το, είσαι κι εσύ ένας από εμάς, από αυτούς που παιδιά μετρούσαμε τους ρόμβους στο πάτωμα για να περάσει η ώρα, που μεγαλώνοντας χρησιμοποιούσαμε ραβασάκια για να μιλάμε κρυφά με τους συμμαθητές. Απλά παραδέξου το, δεν είναι ντροπή! Ως ενήλικες, επαγγελματίες, σοβαροί (κι άλλα σοβαροφανή επίθετα) έχουμε μάθει να προσποιούμαστε καλύτερα τους ακροατές (δεν μπορείς πια να ανοίγεις το στόμα ωσάν κροταλίας, ολόκληρος μαντράχαλος!), κρατάμε σημειώσεις (που συνήθως είναι τα ψώνια για το σούπερ μάρκετ), παρατηρούμε όλο ζωντάνια την αίθουσα (και μετράμε πόσοι από τους παριστάμενους έχουν βαμμένα μαλλιά), ή κοιτάμε στα μάτια τον ομιλητή μας (και στην καλύτερη περίπτωση μετράμε πόσες φορές είπε κάποια χαρακτηριστική του λέξη). Πώς να το κάνουμε; Οι ομιλίες είναι βαρετές! Συνήθως... Ειδικά άμα προέρχονται από αρχές, τουτέστιν διευθυντές, προέδρους, νομάρχες, δημάρχους,... Κατάλαβες τι εννοώ, μακριά από εμάς κι ας είναι και ρόμπες, my precious ώτα. Είναι όμως κάποιες φορές που ανεβ...

Φίλοι αγαπημένοι που έχουμε να δούμε κάμποσο καιρό μας φωνάζουν σπίτι τους. Με αφορμή τις γιορτές, με αφορμή το χαλαρό πρόγραμμα και μια επικείμενη καινούρια δουλειά. Όχι για κάτι επίσημο, κάτι χαλαρό και παρεΐστικο, τουτέστιν προοπτική για μια εξαιρετική βραδιά! Η ιδέα είναι πως ο καθένας μας θα πάει από κάτι (που τρώγεται ή πίνεται) κι η παρέα θα στηθεί γύρω από ένα με ζεστασιά στρωμένο τραπέζι. Φτάνουμε με τον καλό μου ολίγον βόρεια στην Αττική, από χωριό είμαστε, καλά δεν τα ξέρουμε τα μέρη. Κρατάμε ένα μουσακά για ορεκτικό (!), κάτι ακόμα για γλυκό, και χτυπάμε το κουδούνι. Ευχές, αγκαλιές, τζάκι αναμμένο, τραπέζι στρωμένο, οι κατσαρόλες να βράζουν, οι μυρωδιές να έχουν ευχάριστα γεμίσει τον χώρο. Λίγο κρασί στο ποτήρι, ιστορίες από τα παλιά που σπουδάζαμε μαζί κι άλλα πιο πρόσφατα νέα... "Ποιους άλλους περιμένουμε;" "Κάποιους φίλους του οικοδεσπότη, παλιοί συμμαθητές με τις κοπέλες τους..." "Καλώς να έρθουν όποιοι κι αν είναι!" Χτυπάει το κο...

Καλέ ήρθε ο νέος έτος, τα μάθατε; Και πού είμαι εγώ τόσο καιρό; Κόντεψα να χάσω τις εξελίξεις! Αλλά ζούσα κοσμοϊστορικά γεγονότα, δεν προλάβαινα να ασχοληθώ με αυτά τα απλά συνηθισμένα. Κατ' αρχήν ήρθαν και μου σκάσανε όλες οι προθεσμίες μέσα στο μήνα Δεκέμβριο. "Βρε παιδιά, τώρα που όλοι στολίζουνε κι αγαπιούνται;" "Τώρα", σου λέει, "τρέχα να προλάβεις κι άσε τις δικαιολογίες!" Και ξεκίνησα να προλάβω κάτι αξιολογήσεις και κάτι δημοσιεύσεις, κι ήρθαν και σκάσανε μετά οι προθεσμίες για να φάω μια πιατέλα κουραμπιέδες ως το τέλος του έτους. Χωμένη στη ζάχαρη άχνη ως τα μπούνια, έσβηνε και κένταγε η κόρη το μαντήλι, ντήλι, ντήλι, ντήλι, ένα πράγμα. Ενδιάμεσα, και λίγες ώρες πριν να γεννηθεί (για πολλοστή φορά) ο τέτοιες μέρες τιμώμενος, φώναξα και μια αρμαθιά φίλους στο σπίτι και μου στόλισαν το δέντρο. Δηλαδή λίγο αποκριάτικο τους βγήκε, αλλά παράπονο δεν έχω ήταν πολύ πρόθυμα τα παιδιά! Κάπως έτσι με βρήκε το τέλος του δώδεκα... Για την αλλαγή του χ...

Ο καλός μου 'χυμένος' στον καναπέ μια Κυριακή μετά από γεύμα στους γονείς μου για τέσσερις, το οποίο περιελάμβανε μια γαβάθα κεφτέδες, έξι τηγανιές πατάτες, δυο λεκάνες σαλάτα, οκτώ λίτρα κρασί, καφέ, κι ένα ταψί καρυδόπιτα, ξεφυσάει και τρίβει την χαριτωμένη κοιλιά του. (Δηλαδή χαριτωμένη ήταν κάποτε, τώρα πηγαίνει να γίνει απειλητική, αλλά όπως κι αν έχει πώς να κακολογήσω τη μεγάλη μου αγάπη;) Ξεφυσάει, που λέτε, ανοίγει τη ζώνη, ανοίγει και το κουμπί του παντελονιού. Τελικά το βγάζει το παντελόνι! Μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό, έβαλε μια πιτζάμα για να νιώσει άνετος. Ξεφυσάει και λίγο γέρνει στον καναπέ. Σάμπως να δυσκολεύεται να τακτοποιήσει την (απειλητική) κοιλιά... Μετά από συγκέντρωση, σιγή, και περισυλλογή ανακοινώνει με στόμφο: Σιχάθηκα τον εαυτό μου! (Αμέσως μου τράβηξε την προσοχή!) Τρώω πολύ τελευταία, δε νομίζεις; (Σώπα καημένε, εσύ που τσιμπάς σαν πουλάκι; Ε, λέγοντας πουλάκι, μπορεί να είναι και γυπαετός.) Ποτέ ξανά δεν ήμουν τόσο χοντρός! (Αυτό είναι αλήθει...

Βρε αδελφέ, τρελή ανοικοδόμηση συμβαίνει στο Ηράκλειο! Κι εγώ δεν ήξερα! "Πού πας μαντάμ χωρίς να φροντίσεις να μάθεις πρώτα;", θα μου πεις. "Σε ένα bar βγήκα βρε παιδιά, πώς κάνετε έτσι;" Που λέτε, βγήκα τις προάλλες για ένα ποτό και οι κυρίες όλες σκαρφαλωμένες σε σκαλωσιές (σε χρώμα φωσφοριζέ που είναι και της μόδας), οι κύριοι όλοι με το μπράτσο μάρμαρο (ελαφρώς αλειμμένο ή με τατουάζ ανάλογα) έχτιζαν γέφυρες για τις κοινωνικές ανισότητες, και όλα αυτά υπό το άγρυπνο (λίγο γλαρωμένο για την ακρίβεια) φιλοσοφικό (με μια δόση υπερβολής αυτό) βλέμμα του Μαζώ. Μα πολύ φιλοσοφία ο άτιμος ο καλλιτέχνης βρε αδελφάκι μου! Τραγούδι και "γαμώ την πουτάνα μου" το πήγαινε. Κι αν δεν απαύτωνε την επαγγελματία, απαύτωνε το κέρατό του. Πολύ ενεργητικός μας προέκυψε ο αοιδός! Α βρε, αηδόνι λέμε ο αοιδός! Και το φιλοθεάμον κοινό να λικνίζεται στους ρυθμούς του. Όχι τίποτα τελευταίοι ή τιποτένιοι το κοινό, ψαγμένοι τύποι κι αυτοί. Κατ' εικόνα του καλλιτέχνη ...

... της φύσης ή μήπως μιας κοινωνίας που από καιρό τα βλέπει όλα μέσα από παραμορφωτικό γυαλί; Ας πω την ιστορία μου και μου λέτε εσείς μετά τι καταλάβατε... Ήτανε βράδυ, ένα χειμωνιάτικο (σχεδόν) κρύο βράδυ. Βράδυ Σαββάτου, από αυτά που ντύνεσαι κάπως καλά και κανονίζεις με παρέα να βγεις. Κανονίσαμε για φαγητό με φίλους. Μας ανακοίνωσαν πως θα είναι κι άλλοι στην παρέα μας, μάλλον δεν έτυχε πιο πριν να τους γνωρίσουμε μας είπαν. Συναντηθήκαμε με τους φίλους, χαιρετούρες, νέα, ποδαράτοι προς την ταβέρνα. Φτάσαμε, το άλλο ζευγάρι ήταν ήδη εκεί, τους είδαμε από την τζαμαρία του μαγαζιού και ... Φλας μπακ λίγους μήνες νωρίτερα. Φτάνουμε στην ίδια ταβέρνα με συναδέλφους, θα είμασταν 4-5 άτομα. Καθόμαστε, παραγγέλνουμε. Ένα χέρι που κρατάει τσιγάρο (αναμμένο βέβαια!) εκτείνεται με θράσσος, φτάνει κάπου δίπλα από το αυτί ενός από τους συναδέλφους. Ακριβώς απέναντι υπάρχει μια ταμπέλα "Απαγορεύεται το κάπνισμα". Δεν έχω καταφέρει να αποσαφηνίσω αν αυτές οι ταμπέλες είναι περισ...

Παρέα είμαστε, σε γενέθλια φίλων είμαστε, σαν παιδικό πάρτυ στα MacDonalds είμαστε. Παιδιά δεν έχουμε, παιδιά περιμένουν, πού να τις πας τις γυναίκες με την κοιλία ως το σβέρκο; Ένας εκ της παρέας θα γίνει πατέρας το Μάιο (ο gonna-be πατέρας), ένας άλλος έχει μια κορούλα (να του ζήσει!) 14 μηνών (ο παλιο-πατέρας). Ο gonna-be πατέρας δεν το έχει συνειδητοποιήσει τι πήγε κι έκανε. Έχει ένα matiz μας είπε, 850 ευρώ μισθό μας είπε, νοίκι σε 2/άρι μας είπε, έχει και πολλές απορίες μας είπε. Ο παλιο-πατέρας, από την άλλη, σε ρόλο έμπειρου μάγιστρου ανέλαβε να δώσει απαντήσεις σε όλα τα μυστήρια της ερχόμενης πατρότητας και της χαμένης πραότητας. gonna-be πατέρας (gbπ): Πώς ήταν ο πρώτος χρόνος με παιδί; παλιο-πατέρας (ππ): Γαμησέ τα! Σαφής... gbπ: Πόσα χρήματα χρειάζεται το μήνα το παιδί; ππ: Εσύ με πόσα μπορείς να ζήσεις; Μαιευτικός... gbπ: Εγώ πάντως τη μπάλα και το τένις δεν τα κόβω! ππ: Νομίζεις! Προφητικός... gbπ: Έχω ένα matiz, λες να το αλλάξω; ππ: Εγώ με το saab ρίχνω και το πίσω κάθ...

Άτομο λαϊκό, με την καλή την έννοια! Μόρτης, με ελαφριά αραίωση στα άνω στρώματα, με στοιχεία μάγκα στα χαμηλότερα διαζώματα: βλέμμα αεικίνητο, ζωσμένο μπλουζάκι, κομπολογάκι, περπατησιά 'είμαι άρχοντας'... Φύλακας σε χτίριο ο περί αυτού ο λόγος κύριος. Κι είναι παντού, με αφορμή τη δουλειά. Και τους ξέρει όλους, καλά, με αφορμή τη δουλειά. Και τα γνωρίζει όλα, έχει και καλό μνημονικό! Βολικό αυτό... Με τούτα κι εκείνα, αν θες πληροφορίες για τον καινούριο μελαχρινό ρωτάς τον φύλακα. Αν θες πληροφορίες για τον καιρό πάλι ρωτάς τον φύλακα. Αν δε θυμάσαι τι φορούσες χτες τότε φυσικά ρωτάς τον φύλακα. Εξυπηρετικός! Δεν είναι όμως μόνο καλός στη δουλειά του. Είναι πάνω από όλα άνθρωπος ο φύλακας. Με το 'α' κεφαλαίο! Έχει χρόνο να ακούσει τον πόνο σου και να ... ενημερώσει τους υπόλοιπους σχετικά. Έχει τη διάθεση να σε παρηγορήσει, "Μικρή η πόλη μας, ε; Βγαίνουτε, βγαίνουτε;". Να σε κοιτάξει και να σε ψυχολογήσει, "Δεν έχει σχέσση το κοριτσσάκι, ε; Φαίνεται ξε...

Του λέω 'καλημέρα'. Μου απαντάει κάτι σαν καλημέρα ανάμεσα από τα δόντια του. Είναι ψηλός, ξερακιανός, με μακριά ακατάστατα χέρια, με μακριά νευρικά δάχτυλα, κοντό μαλλί, καμπουρίτσα, γυαλιά παλαιικά, κουτσαίνει ελαφρώς από το δεξί του πόδι. Φοράει καπέλο όταν έχει ήλιο. Ένας νέος 23 χρονών. Μπαίνει και βγαίνει κάθε μέρα, χωρίς να μιλάει πολύ. Κι αν μιλάει δεν είμαι σίγουρη για το τι λέει. Κάθεται με τις ώρες μπροστά στον υπολογιστή. Αυτή είναι άλλωστε η 'δουλειά' του. Τα νευρικά του δάχτυλα κινούνται ασταμάτητα! Στο ποντίκι, στο πληκτρολόγιο, στον αέρα... Νευρικά δάχτυλα, ακατάστατα χέρια, ακατάληπτα μουρμουρητά. Δεν τον έχω δει ποτέ να πίνει ή να τρώει κάτι όσες ώρες κι αν είναι εκεί. Περίεργο... Μόνο να απευθύνεται στους συνεργάτες του με το 'Να σου κάνω μια ερώτηση;' ορθώνοντας το δείκτη του δεξιού του χεριού. Πολλές απορίες και μια λεπτή σχεδόν τσιριχτή φωνή να διαταράσσει την ησυχία του γραφείου... Μετά από μήνες πολλούς ένας συνεργάτης του τον ρώτησε: ...