Καθημερινές ιστορίες: χαμογελάστε παρακαλώ!

Έχω πρόβλημα, θέμα μεγάλο, σημαντικό! Δεν αναφέρομαι στα ψυχολογικά μου, αυτά άλλωστε (αν υπάρχουν) για τους γύρω μου αποτελούν πρόβλημα, εγώ ιδέα δε μπορώ να έχω. Πρόβλημα μεγάλο σας λέω! Και σκέφτηκα για μια στιγμή να απευθυνθώ σε ένα κανάλι, να το θέσουν για συζήτηση στα παράθυρα. Τα πρωινά, τα απογευματινά, τα βραδινά... Αλλά δεν τους έχω εμπιστοσύνη. Καμία! Θα το λύσουν ή θα κάνουν πως το λύνουν; Φοβάμαι μπας και μου δημιουργήσουν κι επιπρόσθετα θέματα και μετά εγώ τι θα γενώ; Άσε που έχουν και τρώγονται τελευταία με κάτι ανέκδοτα παρωχημένα. Μπα, καμία επιστοσύνη δε μπορώ να δείξω... Θα εναποθέσω τις ελπίδες μου σε εσας. Σάμπως να χειμώνιασε. Νωρίς δεν είναι ακόμα για χειμώνα; Νωρίς δεν είναι για κάλτσες, μπότες, και πανωφόρια; Μεγάλο πρόβλημα... Και τα έχω ψηλά τα ρημάδια. Τα χειμερινά ντε! Κι ο γιατρός δε με αφήνει να ανέβω σε σκάλα. Είχα σκοπό να το φέρω γλυκά στον καλό μου να κάνει κάπου μέσα στον Νοέμβριο την αβαρία, δεν πρόλαβα να τον προετοιμάσω όμως και μας πρόλαβ...

Τα τζιτζίκια μας άφησαν χρόνους, τελείωσαν τα σύκα, μια μουντήλα έρχεται και φεύγει στον ουρανό, φοράμε μπαλαρίνες (ροζ) κάποια απογεύματα με την έγνοια της ψιχάλας, αρχίζουν σιγά-σιγά να τσακώνονται στις ενημερωτικές εκπομπές από παράθυρα, ετοιμάζεται η έκθεση στη συμπρωτεύουσα, όλα υποδηλώνουν (όσο και να μη θέλουμε να το παραδεχτούμε) πως το καλοκαίρι φτάνει πια στο τέλος του. Φθινόπωρο λοιπόν... Όλες οι μεταβάσεις από εποχή σε εποχή μου αρέσουν, μόνο αυτή μου τη δίνει στα νεύρα! Γιατί με τραβάνε από την ξαπλώστρα μου κι εγώ έχω γατζωθεί απάνου της σαν χταπόδι, γιατί η μέρα μικραίνει, γιατί πρέπει να αρχίσω να κουβαλάω ζακέτα μπας και, γιατί είναι καιρός για δίαιτα. Μα είναι ποτέ δυνατόν; Για λίγο γίνομαι στριμμένη, γρήγορα μου περνάει και βλέπω πιο θετικά την όλη αλλαγή. Μη με ρωτάτε ποια είναι τα θετικά, τώρα δεν είμαι σε φάση! Και τέλος πάντων, εκεί που προσπαθώ να συνέλθω και να επανέλθω σε εκείνα τα καθημερινά, εκεί που προσπαθώ να ψαρέψω το μυαλό μου (καλά, αυτό αράζει...