Καθημερινές ιστορίες: χαμογελάστε παρακαλώ!

Αρχικά θα πρέπει ίσως να εξηγήσω την μακρόχρονη απουσία μου, θα το κάνω κάποια στιγμή. Λίγο πιο μετά. Δεν ήταν σίγουρα η έλλειψη έμπνευσης. Ούτε χαμόγελων, ούτε αστείων περιστατικών στη ζωή μου. Και ούτε για μια στιγμή δε σταμάτησα να ψάχνω τι θετική πλευρά, ακόμα και στα κάπως δύσκολα. Οκ, έπαθα κάτι στομαχικές και κάτι άλλες αγχώδεις διαταραχές στο ενδιάμεσο, αλλά ψιλοπράγματα. Το σημαντικό είναι ότι είμαστε άπαντες καλά. Κι αποφάσισα να γυρίσω. Ελπίζω για πολύ! Γιατί συμβαίνουν συνέχεια πράγματα, καθημερινές ιστορίες, μικρές στιγμές χαράς, άλλες θυμού κι έντασης, κι εκείνες της θλίψης. Κι αν δεν ψάξουμε να βρούμε την αστεία, την πιο ανάλαφρη πλευρά, ειδικά αυτών των τελευταίων, θα μας παρασύρουν σε μονοπάτια που καθόλου δε μου αρέσουν. Έχω εντωμεταξύ, βρεθεί σε άλλους τόπους, μαζί με το έτερον μου ήμισυ, με τα δυο μας παιδιά (9 και 7 ετών πια), και με τους γονείς μου (αυτό κι αν είναι τεράστιο κεφάλαιο 😉). Σπίτι διπλοκατοικία, αυλές, δέντρα, ξύλα, ταράτσες, λινάτσες, λιόπανα, φύλλα...

Η κοπέλα τον αγαπούσε, το παλικάρι την αγαπούσε, της έκανε πρόταση γάμου, είπε με ενθουσιασμό "ναι", γέλασαν πολύ, θα έμεναν μαζί σε ένα όμορφο μέρος εκτός Ελλάδας, νέο ξεκίνημα, ο ένας με τον άλλο, ο ένας για τον άλλο. Το παλικάρι ήταν από ένα ορεινό χωριό, οι δικοί του ήταν κτηνοτρόφοι, από εκείνους τους ανθρώπους που μιλάνε πολύ, που κουνούν τα χέρια τους πολύ, που κάνουν μεγάλα τραπέζια, που γελάνε τρανταχτά, που αγκαλιάζουν, που προσβάλουν, που μιλούν πολύ με τους γείτονες, που μιλούν πολύ για τους γείτονες, που δε δέχονται μύγα στο σπαθί τους, που δε διανοούνται να μιλάνε για εκείνους οι γείτονες ... αρνητικά. Η κοπέλα ήταν βέρα πρωτευουσιάνα, από εκείνες τις περιπτώσεις που λένε ότι την Κυριακή θα πάνε βόλτα στο χωριό και εννοούν ότι θα πιουν κοκτέιλ στο Κολωνάκι, οι δικοί της ήταν από εκείνους που μιλάνε χαμηλόφωνα, που μιλάνε λίγο, που κάνουν ευγενικές χειραψίες, που ταξίδεψαν πολύ στα νιάτα τους, πολιτικοποιημένοι, διοργανώνουν ήσυχες φιλοσοφικές βραδιές, έχουν ...

Επέστρεψα στην πόλη μου και τηλεφώνησα τις προάλλες σε μια φίλη από τα παλιά. Δεν ξέρω γιατί, μη με ρωτάτε. Θα είχα να την δω και 6 χρόνια, μπορεί και 10 να είχαμε να τα πούμε από κοντά, έφυγε, έφυγα, χαθήκαμε. Τέλος πάντων, της τηλεφωνώ, χαίρεται που με ακούει, κανονίζουμε συνάντηση για καφεδάκι. Έρχεται η ώρα, φοράω εκεί κάτι απλό, πιάνω και τα μαλλιά μου έναν πρόχειρο κότσο (τώρα με τον μικρό έχει χαθεί η ανυσηχία του πώς φαίνομαι, έχω μόνιμα αυτή του δεν προλαβαίνω!), βάζω ένα σανδάλι (καλοκαίρι είναι), παίρνω και το παιδί τσαντάκι, τέλος πάντων πάω. Μετά από λίγο ήρθε, βλέπω το πόδι να βγαίνει από το αυτοκίνητο με τη γόβα του, ακολουθεί το υπόλοιπο με το μίνι του, να' σου κι ο κορμός με το κολιέ του. "Όχι ρε γαμώτο", σκέφτομαι, "είχα ξεχάσει πόσο σένια ντύνεται αυτή η κοπέλα!" και με το ένα χέρι συμμαζεύω στα γρήγορα την προχειρότητα του κότσου. Στο άλλο κρατάω τον μικρό. Κοιτάω τα πόδια μου, έχω ξεχάσει αν τα νύχια μου παραμένουν βαμμένα, ευτυχώς είχαμ...

Ούι, ούι, ούι, μια ολόκληρη γαλοπούλα κατάπια, τόσες μέρες πέρασαν κι ακόμα ολόκληρη τη βλέπεις στην κοιλιά μου. Έφαγα, έφαγα, έφαγα, θα έσκαγα στο τέλος η γυναίκα! Η ξαδέλφη μου με είδε και αναφώνησε "τσίτα-μπόμπα"! Μετά κοιτάξαμε προσεκτικά την κατάστση του αφαλού, οριακά ακόμα τον λες προς τα μέσα πως είναι. Αλλά για στάσου, μπας και δε φταίει το φαγητό; Εδώ που τα λέμε, και μεταξύ μας να μη μείνει δε με πειράζει, δεν ήταν και τόσο μεγάλο το πτηνό! Άσε που για κότα μου το έδωσε η θεια-Γιαννούλα. Τι ψυχή έχει ένα κοτερό; Και μάλιστα ψητό! Αλλά από την άλλη το νούμερο στη ζυγαριά αυξάνει συνεχώς κι η μέση μου (που μόνο μέση δεν τη λες πια) όλο και φαρδαίνει! Φτάσαμε να χρειάζομαι για να τυλιχτώ ένα μέτρο, πάλι καλά που η μεζούρα έχει ως το ενάμισο και πάλι χαλαρή την έχω. Τέλος πάντων, στις γιορτές κυρίως τρώγαμε. Από παιδί θυμάμαι το είχαμε στην οικογένεια μου αυτό το ... χόμπυ να το πω; Πρώτα άγχος για το τι θα φάμε και μετά άγχος για το πώς θα χωνέψουμε αυτό που φά...

Έχω πρόβλημα, θέμα μεγάλο, σημαντικό! Δεν αναφέρομαι στα ψυχολογικά μου, αυτά άλλωστε (αν υπάρχουν) για τους γύρω μου αποτελούν πρόβλημα, εγώ ιδέα δε μπορώ να έχω. Πρόβλημα μεγάλο σας λέω! Και σκέφτηκα για μια στιγμή να απευθυνθώ σε ένα κανάλι, να το θέσουν για συζήτηση στα παράθυρα. Τα πρωινά, τα απογευματινά, τα βραδινά... Αλλά δεν τους έχω εμπιστοσύνη. Καμία! Θα το λύσουν ή θα κάνουν πως το λύνουν; Φοβάμαι μπας και μου δημιουργήσουν κι επιπρόσθετα θέματα και μετά εγώ τι θα γενώ; Άσε που έχουν και τρώγονται τελευταία με κάτι ανέκδοτα παρωχημένα. Μπα, καμία επιστοσύνη δε μπορώ να δείξω... Θα εναποθέσω τις ελπίδες μου σε εσας. Σάμπως να χειμώνιασε. Νωρίς δεν είναι ακόμα για χειμώνα; Νωρίς δεν είναι για κάλτσες, μπότες, και πανωφόρια; Μεγάλο πρόβλημα... Και τα έχω ψηλά τα ρημάδια. Τα χειμερινά ντε! Κι ο γιατρός δε με αφήνει να ανέβω σε σκάλα. Είχα σκοπό να το φέρω γλυκά στον καλό μου να κάνει κάπου μέσα στον Νοέμβριο την αβαρία, δεν πρόλαβα να τον προετοιμάσω όμως και μας πρόλαβ...

Κι εκεί που περιμένεις να έρθει το καλοκαίρι, λυσσομανάει ο άνεμος, σε παίρνει και σε σηκώνει (Να θυμηθώ να αναθεωρήσω την άποψή μου περί παραπανίσιων κιλών). Κι εκεί που περιμένεις να πλαντάξεις από την ζέστη Ιούλιο μήνα, έρχεται ψιχάλα που μετά γίνεται μπόρα, σε κάνει να μην ξεχνάς να έχεις μια πρόχειρη ζακετούλα πάντα μαζί (Μπα, μήπως να κυκλοφορώ με βατραχοπέδιλο τώρα πια και στην πόλη;). Κι εκεί που περιμένεις να χαλαρώσεις με παρέα σε έναν καφενέ, σε περιμένουν κάτι μακριές 'to-do' λίστες (Τρομάρα μου έμαθα και το 'to-do'!). Κι εκεί που περιμένεις να ανοίξουν το στόμα τους οι σοφοί και να ακούσεις αποφεύγματα, σε αρπάζει η σαπίλα από τα ρουθούνια και σε κολλάει στον τοίχο (Να θυμηθώ να θυμάμαι πως μόρφωση και παιδεία δεν είναι έννοιες ταυτόσημες). Βρε άι σιχτίρ επιτέλους! Έχουν έρθει τα πάνω κάτω, θέλω να ιδρώσω και κρυώνω, θέλω να αράξω κι όλο πρέπει να τρέχω, θέλω να ακούω τα κύματα κι ακούω τη βροχή, θέλω να φλυαρώ και το ζάρι να κυλάει σε ξύλινο τάβλι και ...

Στέκομαι στην αρχή του άλλοτε πιο μακρυνού δρόμου πρωτεύουσας, τον δρόμο Λήδρα, κοιτάω πέρα μακριά, μια πόλη που μόλις ξυπνούσε. Μόλις έχω φτάσει στο νησί, δεν ήξερα τι να περιμένω, δεν ήξερα τι με περίμενε να το δω... Νότια πίσω μου ένα κομμάτι από τα μεγάλα μεσαιωνικά τείχη που έκτισαν κάποτε οι Ενετοί, το παλιό κτίριο του Δημαρχείου, οι ίσως το ίδιο παλιοί ψηλοί φοίνικες. Βόρεια μπροστά μου ο μεγάλος πεζόδρομος, με τα ρολά από τα μαγαζιά μόλις να ανεβαίνουν, με τα λουλούδια να παίρνουν τη θέση τους πλάι από τις εισόδους, τους καταστηματάρχες να βγάζουν την πραμάτεια τους, και κάποιους πλανόδιους μουσικούς να ετοιμάζονται να δώσουν την καθημερινή τους παράσταση. Μα δεν είναι τα κτίρια, δεν είναι οι μυρουδιές από τους φούρνους και τα γαλακτοπωλεία, δεν είναι οι άνθρωποι που τραγουδούν μόλις μιλούν. Η Λευκωσία δεν είναι μονάχα αυτά. Διασχίζοντας τον πεζόδρομο βλέπεις να σμίγει το πολύ παλιό με το μοντέρνο, η καλαισθησία με την έπαρση του νεοπλουτισμού, το παραδοσιακά...

Πολύ-αγαπημένη μου αδελφή, Σε χαιρετώ από τα πέρατα της γης, της κίτρινης για να μην ξεχνιόμαστε. Πες στο μπαμπά είμαι καλά, πες στη μαμά να με ξεματιάζει αδιαλείπτως πρώτη της δουλειά κάθε πρωί. Εδώ που με έριξε η δουλειά (κι η τύχη μου η κίτρινη) τα πράγματα πάνε περίπου όπως σας τα έχω πει. Άντε ίσως και λίγο χειρότερα, αλλά μην το κάνουμε και θέμα! Μένω σε ένα ξενοδοχείο πολύ καλό, με τις κρεβατάρες μου, τις καναπεδάρες μου, τα λουτρά μου, τα έτσι κι αλλιώτικα μου, παράπονο δεν έχω! Αφού για να καταλάβεις στη λεκάνη μου ρίχνουν ροδοπέταλα κάθε πρωί. Ποια λεκάνη καλέ; Της τουαλέτας! Τι να σου λέω τώρα... Για να δεις και να καταλάβεις σου στέλνω και φωτογραφία (μετά με συγχωρήσεως δηλαδή!). Και η θέα από το δωμάτιο μου δεν είναι άσχημη, σαν να πρασίνισε ο τόπος, σαν να φάνηκε κάπως ο ουρανός. Θα φταίει που μας έχει τρυπήσει τα κοκαλάκια μας η βροχή ως φαίνεται. Ήρθε και διαλύθηκε το καυσαέριο όλο, και γύρευε πού πήγε και κάθισε. Ευτυχ...

Καλέ ήμασταν καλεσμένοι σε gala, πώς το λένε ελληνικά οι μικρο-αστοί δε θυμάμαι! Από το απόγευμα που λες άρχισαν οι ετοιμασίες, σημαντική στιγμή στη ζωή μας γαρ, βάλαμε τα σατέν, τις γραβάτες, κάναμε τις βλεφαρίδες κάγκελο και το βυζί τούμπανο, ζωντανό γουναρικό, τσάντα επ' ώμου, κι έξω από την πόρτα. Τι στιγμές πρόκειται να ζήσω η γυναίκα! Φτάσαμε στο κοσμικό event ακριβώς, να μην πάει λεπτό χαμένο! Σάλιο στα φρύδια, ρούφηγμα, κόρδωμα, ανοίγουμε την πόρτα. "Α, κυρία Κοκοβίκου κι εσείς εδώ, πολύ χάρηκα που σας βλέπω", τι θέλει 110 χρονών γυναίκα στο κοσμικό event πού θες να ξέρω;, "Κύριε Δήμαρχε, παρακαλώ μετά από εσάς", μπα πανάθεμα τον όπου γάμος και χαρά, μια λύση με τα σκουπίδια δε μπορεί να βρει!, "Κύριε αντιπεριφερειάρχη τι κάνουτε;", σαν νονός της νύχτας είναι πανάθεμα τον!, "Καλησπέρα σας κύριε της κυρίας!", κοκ. Γάνιασα μέχρι να φτάσουμε στο τραπέζι! Μιας και είμαστε οι πρώτοι, κάθισα με θέα όλη την πίστα και το μεγαλύτερο μέρο...

Φίλοι αγαπημένοι που έχουμε να δούμε κάμποσο καιρό μας φωνάζουν σπίτι τους. Με αφορμή τις γιορτές, με αφορμή το χαλαρό πρόγραμμα και μια επικείμενη καινούρια δουλειά. Όχι για κάτι επίσημο, κάτι χαλαρό και παρεΐστικο, τουτέστιν προοπτική για μια εξαιρετική βραδιά! Η ιδέα είναι πως ο καθένας μας θα πάει από κάτι (που τρώγεται ή πίνεται) κι η παρέα θα στηθεί γύρω από ένα με ζεστασιά στρωμένο τραπέζι. Φτάνουμε με τον καλό μου ολίγον βόρεια στην Αττική, από χωριό είμαστε, καλά δεν τα ξέρουμε τα μέρη. Κρατάμε ένα μουσακά για ορεκτικό (!), κάτι ακόμα για γλυκό, και χτυπάμε το κουδούνι. Ευχές, αγκαλιές, τζάκι αναμμένο, τραπέζι στρωμένο, οι κατσαρόλες να βράζουν, οι μυρωδιές να έχουν ευχάριστα γεμίσει τον χώρο. Λίγο κρασί στο ποτήρι, ιστορίες από τα παλιά που σπουδάζαμε μαζί κι άλλα πιο πρόσφατα νέα... "Ποιους άλλους περιμένουμε;" "Κάποιους φίλους του οικοδεσπότη, παλιοί συμμαθητές με τις κοπέλες τους..." "Καλώς να έρθουν όποιοι κι αν είναι!" Χτυπάει το κο...

Καλέ ήρθε ο νέος έτος, τα μάθατε; Και πού είμαι εγώ τόσο καιρό; Κόντεψα να χάσω τις εξελίξεις! Αλλά ζούσα κοσμοϊστορικά γεγονότα, δεν προλάβαινα να ασχοληθώ με αυτά τα απλά συνηθισμένα. Κατ' αρχήν ήρθαν και μου σκάσανε όλες οι προθεσμίες μέσα στο μήνα Δεκέμβριο. "Βρε παιδιά, τώρα που όλοι στολίζουνε κι αγαπιούνται;" "Τώρα", σου λέει, "τρέχα να προλάβεις κι άσε τις δικαιολογίες!" Και ξεκίνησα να προλάβω κάτι αξιολογήσεις και κάτι δημοσιεύσεις, κι ήρθαν και σκάσανε μετά οι προθεσμίες για να φάω μια πιατέλα κουραμπιέδες ως το τέλος του έτους. Χωμένη στη ζάχαρη άχνη ως τα μπούνια, έσβηνε και κένταγε η κόρη το μαντήλι, ντήλι, ντήλι, ντήλι, ένα πράγμα. Ενδιάμεσα, και λίγες ώρες πριν να γεννηθεί (για πολλοστή φορά) ο τέτοιες μέρες τιμώμενος, φώναξα και μια αρμαθιά φίλους στο σπίτι και μου στόλισαν το δέντρο. Δηλαδή λίγο αποκριάτικο τους βγήκε, αλλά παράπονο δεν έχω ήταν πολύ πρόθυμα τα παιδιά! Κάπως έτσι με βρήκε το τέλος του δώδεκα... Για την αλλαγή του χ...

Το ήθελαν έτσι οι συνθήκες ή να είναι άραγε αυτός ο χαρακτήρας μου; Από υπομονή έχω μπόλικη, γαϊδούρα η δικιά σου, ανεξάντλητη, να τραβάς τα όρια και σχεδόν να μην φτάνεις σε αδιέξοδο! Υπομονή κι ευγένεια. Σε πολλές περιπτώσεις μου έχει φανεί χρήσιμο αυτό το χαρακτηριστικό, στην εφορία για παράδειγμα, με τους φοιτητές, με κάτι λιμενεργάτες, με κάτι πιτσιρικάδες, με την κα. Κούλα του πάνω ορόφου, ... Δεν ξέρω βέβαια, αν αυτό που εγώ λέω χρήσιμο η κα. Κούλα, ο έφορας, ή ο πιτσιρικάς το λένε 'μ@λ@κί@', αλλά όπως κι αν έχει εγώ τη δουλειά μου την κάνω. Καλέ χωρίς ψυχοφάρμακα. Στις περισσότερες των περιπτώσεων δηλαδή... Μην τα πολυλογώ, ως φοιτήτρια πολλές φορές προσπάθησα να αυξήσω τα εισοδήματα μου και κατ' επέκταση τα βραδινά σφηνάκια (που σαβουρώναμε) στο μπαρ. Σε μια εταιρία πληροφορικής δούλεψα, μαθήματα ιδιαίτερα έκανα, μαθήματα σε σχολεία δημοτικά, σε γυμνάσια, σε λύκεια, σε ΙΕΚ, σεμινάρια γιατρών και άλλα δημοσίων υπαλλήλων. Ό,τι μπορούσα έκανα δηλαδή κι όλο και κάτι...

"Αγαπημένη μου αδελφή, Σε χαιρετώ θερμά από τας Ανατολάς. Τώρα που σου γράφω αυτό το γράμμα είμαι ακόμα άνθρωπος. Δεν ξέρω σε τι θα έχω μεταλλαχθεί μέχρι να το λάβεις. Σας αγαπώ πολύ, όλους! Να το πεις και στους γονείς... Έφτασα εδώ προχθές το απόγευμα, μετά από 26 ώρες ταξίδι, μια 5/ωρη καθυστέρηση στο αεροδρόμιο της Ζυρίχης κι έναν αγώνα δρόμου στο αεροδρόμιο του Τόκιο. Οι τελωνειακοί υπάλληλοι στο Τόκιο με περιεργάστηκαν για αρκετή ώρα κι αναγκάστηκα τελικά να τους προσφέρω κάτι μουστοκούλουρα που είχαν ξωμείνει στην τσάντα μου για να καταφέρω να προλάβω την επόμενη πτήση. Στα αεροπλάνα δεν έκλεισα μάτι, ξέρεις πως με πιάνει μια ελαφριά νευρικότητα. Στον τελικό προορισμό με περίμενε Κινέζος ταξιτζής με ταμπέλα που έφερε το όνομά μου. Νύσταζα η κακομοίρα, αλλά σε όλη τη διαδρομή μέχρι το ξενοδοχείο μου δε μπόρεσα να κλείσω μάτι, κοντέψαμε να σκοτωθούμε περί τις 28 φορές! Νομίζω πως ξεκόλλησα το χερούλι της πόρτας από την αγωνία μου. Στα είχα άλλωστε πει τι συμβαίνει με τους...

Βρε αδελφέ, τρελή ανοικοδόμηση συμβαίνει στο Ηράκλειο! Κι εγώ δεν ήξερα! "Πού πας μαντάμ χωρίς να φροντίσεις να μάθεις πρώτα;", θα μου πεις. "Σε ένα bar βγήκα βρε παιδιά, πώς κάνετε έτσι;" Που λέτε, βγήκα τις προάλλες για ένα ποτό και οι κυρίες όλες σκαρφαλωμένες σε σκαλωσιές (σε χρώμα φωσφοριζέ που είναι και της μόδας), οι κύριοι όλοι με το μπράτσο μάρμαρο (ελαφρώς αλειμμένο ή με τατουάζ ανάλογα) έχτιζαν γέφυρες για τις κοινωνικές ανισότητες, και όλα αυτά υπό το άγρυπνο (λίγο γλαρωμένο για την ακρίβεια) φιλοσοφικό (με μια δόση υπερβολής αυτό) βλέμμα του Μαζώ. Μα πολύ φιλοσοφία ο άτιμος ο καλλιτέχνης βρε αδελφάκι μου! Τραγούδι και "γαμώ την πουτάνα μου" το πήγαινε. Κι αν δεν απαύτωνε την επαγγελματία, απαύτωνε το κέρατό του. Πολύ ενεργητικός μας προέκυψε ο αοιδός! Α βρε, αηδόνι λέμε ο αοιδός! Και το φιλοθεάμον κοινό να λικνίζεται στους ρυθμούς του. Όχι τίποτα τελευταίοι ή τιποτένιοι το κοινό, ψαγμένοι τύποι κι αυτοί. Κατ' εικόνα του καλλιτέχνη ...

"Σε κάποια χώρα γίνονται εκλογές. Η καταμέτρηση των ψήφων στην πρωτεύουσα αναδεικνύει πρώτη δύναμη το λευκό με ποσοστό περίπου 70%. Οι εκλογές επαναλαμβάνονται την επόμενη Κυριακή και το λευκό ξεπερνά το 80%. Μπροστά στο διαφαινόμενο κενό εξουσίας, τα δύο μεγάλα κόμματα, ο κρατικός μηχανισμός και οι δημόσιες υπηρεσίες εγκαταλείπουν την πόλη, καταστρώνοντας αστυνομικά σχέδια για να ανακαλύψουν τον υποκινητή. Μια έκπληξη όμως περιμένει τους κρατούντες: ο πληθυσμός της πόλης αφυπνίζεται, "φωτίζεται", και ανακαλύπτει από την αρχή τις αξίες της αλληλεγγύης, της προσωπικής ευθύνης, της αλληλοβοήθειας.", Περί φωτίσεως, Ζοζέ Σαραμάγκου Δε μου αρέσει να γράφω εδώ για πολιτική. Είναι οι μέρες όμως τέτοιες. Είναι η αίσθηση πως προσπαθούν να μας φοβίζουν, να μας κάνουν να δούμε τα πράγματα αλλιώς. Παρωπίδες, τρομοκρατία, παραλογισμοί, ... Ο φόβος είναι ένας από τους μεγάλους μας εχθρούς. Ίσως όμως ο φόβος να μπλοφάρει. Ίσως ο φόβος να δημιουργείται σε μια προσπάθεια του νου...

Και περάσανε τα χιόνια, πάνε κι οι βροχές, μπήκαν στο πατάρι οι μπότες του σκι, καταχωνιάστηκαν στην ντουλάπα τα βαριά παλτά, ... Αυτό σημαίνει πως ήρθε η άνοιξη: τα δέντρα ανθίζουν, τα λουλούδια μοσχοβολούν, και τα πουλάκια τιτιβίζουν δηλαδή. Και φυσικά ο πεταλούδος ψάχνει την πεταλούδα του και ο μελισσούλος κάνει ματάκια στη μελισσούλα του. Τα ξέρουμε αυτά. Κι η διάθεση πάει και καλυτερεύει, τα μανίκια και τα μπατζάκια πάνε και κονταίνουν, τα ποδαράκια εξωτερικεύουν σιγά-σιγά το είναι τους. Όλα καλά, όλα ανθηρά με λίγα λόγια... Μα τα πράγματα δεν είναι ποτέ έτσι απλά! Μαζί με την άνοιξη έρχεται συνήθως (!) και το Πάσχα. Το έχετε συνδυάσει με όμορφες αναμνήσεις; Με εξοχές, χαρές και πανηγύρια; Ελάτε τώρα, ας είμαστε λίγο ρεαλιστές! Όντως υπάρχει μια μέρα με εξοχές και πανηγύρια, αλλά πόσοι μπορούν να φτάσουν ένα κομμάτι ολόκληρο ως εκείνη τη μέρα και ποιος μπορεί στα αλήθεια να την απολαύσει τελικά; Ας εξηγηθώ για να μην παρεξηγηθώ. Έχει φτιάξει ο καιρός αφενός και έρχεται η μεγά...

- Παντρεύεται η πρώην μου, μου λέει ο καλός μου. Θέλεις να πάμε στο γάμο; - Ποια πρώην σου αγάπη μου που έχουμε σχέση μια αιωνιότητα και μια μέρα; Αυτή που πιανόσασταν χέρι-χέρι στο δημοτικό; - Ε, αυτή. - Ε, τότε να πάμε. Είμαι πολιτισμένη εγώ! (Λέμε τώρα... Αλλά μια σιγουριά την είχα, δεν ξέρει και πιάνο ο δικός μου, πώς θα παίξει το Follow your heart;) Και ντύνομαι και σενιάρομαι, γιατί μπορεί η αιωνιότητα να είναι πολύ, αλλά δε θα επιτρέψω η πρώην να είναι πιο όμορφη από εμένα! Έβαλα τα σέα μου, έβαλα τα μέα μου, μέχρι και κομμωτήριο πήγα η αχτένιστη να στρώσω την αφάνα! Η πρώην τυχαίνει να είναι και οικογενειακή φίλη, οπότε μαντέψτε ποιος άλλος ήταν καλεσμένος; Η πεθερούλα φυσικά! Και ο κουνιάδος και η συννυφάδα (αλλά αυτοί δεν πειράζει!). Έξω τους ρίξαμε τους ανθρώπους τόσοι νοματέοι! Το λοιπόν, κινάμε και φτάνουμε στην εκκλησία. Έριχνε και ψιλόβροχο, να' σου η δικιά σου αγκαζέ με την πεθερούλα κάτω από την ίδια ομπρέλα για να μη χαλάσει το μαλλί. Είχα και ένα άγχος γ...