Καθημερινές ιστορίες: χαμογελάστε παρακαλώ!

Καλέ δε λέω για τον Σεπτέμβρη που θα μας έρθει, πού να ξέρω από τώρα τι θα γίνει η γυναίκα, τον προηγούμενο θυμήθηκα εχθές στον ύπνο μου κι είδα εφιάλτη. Τι τα θέλω και τα θυμάμαι θα μου πεις, ε αυτά με θέλουν και με θυμούνται. Αλλά δε μου τη χαλάνε τη ζαχαρένια μου, άι σιχτίρ! Ήταν 8 Αυγούστου (στο περίπου), παραθερίζαμε στο νησί, κι ήμουν αραχτή (λέμε τώρα, όσο αραχτή μπορεί να είναι μάνα με 1,5 και 3 χρονών παιδιά) σε έναν υπαίθριο παιδότοπο (κατάλαβες δηλαδή διασκέδαση, αχ πού είναι εποχές που δεν σήκωνα τον απ' αυτό μου όλη μέρα από τα τρέντι τα μπητς τα μπαρς;) κι έπινα πίνα πορτοκαλάντα (γιατί τα καμάρια μου πάντα θέλουν χυμό, αλλά ποτέ δεν τον τελειώνουν, 5 ευρώ κόστιζε ο άτιμος!). Τα παιδιά μας μαλλιοτραβιόντουσαν έπαιζαν με κάτι άλλα σκασμένα καλά παιδάκια εντός της περίφραξης (ούτε που τα ξέραμε, όσο η αυλόπορτα παρέμενε κλειστή καλά ήταν, δεν παθαίνουν τίποτα), εγώ είχα καθίσει πλάτη για να μη βλέπω και τα λέγαμε με τον καλό μου, ενώ περιμέναμε κάποιους φίλους μας (...

Και περάσανε τα χιόνια, πάνε κι οι βροχές, μπήκαν στο πατάρι οι μπότες του σκι, καταχωνιάστηκαν στην ντουλάπα τα βαριά παλτά, ... Αυτό σημαίνει πως ήρθε η άνοιξη: τα δέντρα ανθίζουν, τα λουλούδια μοσχοβολούν, και τα πουλάκια τιτιβίζουν δηλαδή. Και φυσικά ο πεταλούδος ψάχνει την πεταλούδα του και ο μελισσούλος κάνει ματάκια στη μελισσούλα του. Τα ξέρουμε αυτά. Κι η διάθεση πάει και καλυτερεύει, τα μανίκια και τα μπατζάκια πάνε και κονταίνουν, τα ποδαράκια εξωτερικεύουν σιγά-σιγά το είναι τους. Όλα καλά, όλα ανθηρά με λίγα λόγια... Μα τα πράγματα δεν είναι ποτέ έτσι απλά! Μαζί με την άνοιξη έρχεται συνήθως (!) και το Πάσχα. Το έχετε συνδυάσει με όμορφες αναμνήσεις; Με εξοχές, χαρές και πανηγύρια; Ελάτε τώρα, ας είμαστε λίγο ρεαλιστές! Όντως υπάρχει μια μέρα με εξοχές και πανηγύρια, αλλά πόσοι μπορούν να φτάσουν ένα κομμάτι ολόκληρο ως εκείνη τη μέρα και ποιος μπορεί στα αλήθεια να την απολαύσει τελικά; Ας εξηγηθώ για να μην παρεξηγηθώ. Έχει φτιάξει ο καιρός αφενός και έρχεται η μεγά...

Πότε ήρθε ο Δεκέμβρης, πότε περπάτησε (ή μήπως έτρεξε;), και να που σε λίγες μέρες θα φτάσει στο τέλος του κιόλας. Κι ο χρόνος θα μας αποχαιρετήσει μαζί του. Μα πού να τα καταλάβω εγώ όλα αυτά; Από μέρα σε μέρα λίγο χρόνο να κοιμηθώ ψάχνω, αλλά μου τον παίρνουνε που να πάρει! - Fri θα κάνεις ένα έξτρα Εργαστηριακό μάθημα για να καταλάβουν τα παιδιά; - Να κάνω, ευχαρίστως (Λες και δε φτάνουν τόσες ώρες που έχω μάθημα, γκρρρ, που να μην έσωνα!)... Και κόβει η Fri από τον ύπνο της, διαβάζει την papyrous larous britanika (όχι ολόκληρη, μην είμαστε και υπερβολικοί!), ετοιμάζει παραδείγματα, ασκήσεις, γυμναστικές επιδείξεις (κι ό,τι τέλος πάντων αρμόζει στην περίσταση) και πάει στο εργαστήριο για να καταλάβουν τα παιδιά. Κι εκεί είναι μόνο οι αράχνες να πλέκουν ανέμελα τον ιστό τους, οι κόκκοι σκόνης να επιδίδονται ανέμελα στις συζητήσεις τους, και κάπως αργότερα εμφανίζονται ράθυμα 2-3 φοιτητές που ήρθαν για να χαζέψουν τις (σεμνές;) φωτογραφίες της συμφοιτήτριάς τους στο διαδίκτυο. Να ...

Καλέ έρχεται το Πάσχα, πάρτε το χαμπάρι! Σας θέλω σε ετοιμότητα, μη σας βλέπω απαθείς! Κι εγώ στη αρχή έτσι αψήφιστα το είχα πάρει, μα με προσγείωσε η πραγματικότητα στην ... σκληρή πραγματικότητα. Τέτοιες μεγάλες γιορτές σημαίνουν μεγάλες συγκινήσεις και κρούουν τον κώδωνα της ετοιμότητας! Για να είμαι ειλικρινής, φορούσα ωτασπίδες στην αρχή, κοιμόμουν τον ύπνο μου γαλήνια. Μα ήρθε αυτή η ρημάδα η πραγματικότητα, απρόσκλητη η γαϊδούρα, και μου τις τράβηξε βίαια. Με άρπαξε από τους ώμους και με ταρακούνησε. Τώρα που το θυμήθηκε, τρεχάτε ποδαράκια μου! Πήρα ανάσα και βούτηξα στα βαθιά. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσω την αναπνοή μου ή αν θα σκάσω στο τέλος, θα δείξει το μέλλον. Το άμεσο... Και την έχω πάνω από το κεφάλι μου και με έχει φάει η μουρμούρα: 1. Νοείται Πάσχα χωρίς να έχεις κάνει γενική καθαριότητα; Κι εγώ λέω πως νοείται. Αμ δεν είναι έτσι, σου λέει! Γιατί θα σου έρθει μια επίσκεψη το πεθερικό. Κι εσύ τι; Θα έχεις τζάμι φιμέ στο σαλόνι ή θα έχεις αφήσει τη σαύρα να γυρνάει ελέυθερη...

Ανοίγω την πόρτα και τις βλέπω να έχουν στήσει πάρτυ. Πάρτυ κανονικό καλέ! Με μουσική και χορούς, και δώστου να στροβιλίζονται ανέμελες. Ούτε που τις απασχόλησε η παρουσία μου. Τελείως ξεδιάντροπες! Κι οι άλλες οι κυρίες (φτου) να κρέμονται επιδεικτικά. Λες κι εγώ δε ζω εκεί. Λες και δεν τους έχω δώσει να καταλάβουν πως με ενοχλούν. Να φύγετε να πάτε αλλού! Βάζω τη φόρμα μου, τη σαγιονάρα μου, πιάνω το μαλλί κοτσίδα. Έτσι για να τους τη σπάσω! Φέρνω όλα τα εργαλεία και απλώνομαι. Για να δούμε τώρα ποια είναι η κυρία του σπιτιού; Και κάπως έτσι ξεκίνησα. Με ήλιο, φακιόλι και ποδιά ανάμεσα σε σκόνες, αράχνες και τόνους από ασιδέρωτα. Και κατέληξα με σκοτάδι, σκούπα και φακιόλι, και τα ασιδέρωτα ήταν ακόμα εκεί! Τον ατέλειωτο! Τον ατέλειωτο! Και να πεις πως δεν ασχολούμαι με το ρημαδόσπιτο! Συνέχεια κάτι κάνω και αυτό συνέχεια με προδίδει! Σκούπισα καλά-καλά, επιτέθηκα με μανία κυρίως κάτω από τον καναπέ. Έβγαλα ένα κουβάρι από δαύτες, σκόνες, σκόνες, σκόνες. Μα πού χωράνε όλες εκεί; Μετ...