Καθημερινές ιστορίες: χαμογελάστε παρακαλώ!

Φτάνουν οι γιορτές, τα Χριστούγεννα είναι κοντά! Σιγά-σιγά θα στολιστούν οι βιτρίνες και ο αέρας της πόλης θα πάρει χρώμα εορταστικό... Οι νοικοκυρές θα καθαρίσουν το σπίτι, θα στρώσουν τα χαλιά, θα στολίσουν το δέντρο, θα αρχίσουν να φτιάχνουν τα γλυκά, και το σπίτι θα πλημμυρίσει με μυρωδιές και χρώματα... Μου αρέσει η θαλπωρή των γιορτών... Ποιά είναι όμως η αγωνία η μόνιμη της σύγχρονης γυναίκας? Τι είναι εκείνο που βασανίζει το μυαλό μας (το 'μας' για να μην το παίζω υπεράνω και παρεξηγηθώ;)) και θα συνεχίσει να μας ταλαιπωρεί για έναν ολόκληρο μήνα? Μα φυσικά τι θα στο καλό θα φορέσουμε στις γιορτές! Και πόσα κιλά θα καταφέρουμε να χάσουμε, ώστε να μπούμε σε εκείνο το Φόρεμα που εδώ και καιρό φιγουράρει στις βιτρίνες! Αχ, γυναίκες με τις αγωνίες μας... Γυναίκες που μέσα σε όλα προσπαθούμε να χωρέσουμε και το γυμναστήριο (ή το ινστιτούτο ανάλογα με το budget)! Ο στόχος είναι μεγάλος και ο χρόνος στη διάθεση μας ελάχιστος! Πρέπει να φύγουν όλα τα περιττά κιλά, να εξαφανιστε...

Σάββατο απόγευμα βγαίνω από το μετρό, περπατώ βιαστικά γιατί δε θέλω να αργήσω, και συνάμενη κουνάμενη φτάνω στο ραντεβού μου κάπου στο κέντρο της Αθήνας για θεατρική απογευματινή παράσταση... Κωμωδία... Δεν έπεφτε καρφίσα! Εντυπωσιακό το σκηνικό, μια χαρά τα κοστούμια, άλλοι ηθοποιοί καλοί, άλλοι μη επαρκείς, με αρκετό γέλιο η παράσταση... Η αλήθεια είναι πως δε θέλω να σχολιάσω κάτι ιδιαίτερο για το θεατρικό, σε άλλο πράγμα θέλω να σταθώ... Το θέατρο ήταν γεμάτο (στην πλειοψηφία του) από τα μέλη ενός σύλλογου: παιδιά με αναπηρίες, μαζί με τους φίλους και τους γονείς τους. Παιδιά που είχαν ανοίξει διάπλατα τα μάτια, ρουφούσαν το έργο και γελούσαν. Και στο διάλειμμα της παράστασης η πρόεδρος του συλλόγου να τους μοιράζει εισητήρια/προσκλήσεις για το επόμενο πολιτιστικό "ραντεβού"... Αιφνιδιάστηκα! Και μετά χαμογέλασα...

"Τα τελευταία χρόνια πάνω από δέκα φίλοι "μπήκαν" στρατό. Το καθυστέρησαν από' δω, το καθυστέρησαν απο' κει, είδαν ότι δεν τους έπαιρνε άλλο και το αποφάσισαν. Άθελα μου, λοιπόν, άρχισα να βρίσκομαι όλο και περισσότερο σε συζητήσεις για "φυλάκια", "σκοπέτα" (οι σκοπιές στην πιο αλανιάρικη εκδοχή τους) και "θαλαμοφυλίκια" (η φύλαξη των θαλάμων στη φανταρική διάλεκτο). Όσο πιο κοντινοί μου ήταν αυτοί που "παρουσιάζονταν" τόσο περισσότερα μάθαινα. Στο μυαλό μου είχα πάντα τους φαντάρους σαν πανομοιότυπα χακί αντίγραφα. Πίστευα ότι τους προμηθεύουν με το "σετάκι" (μπλούζα, παντελόνι, μπουφάν και κάλτσες, όλα σε αποχρώσεις του χακί) και τους στέλνουν στο καλό (ανάλογα, βέβαια, με το μέσο του καθενός). Τι άλλο να χρειαστούν? Σιγά-σιγά, όμως, έμαθα για χιλιάδες πράγματα που υπόσχονται ευκολότερη θητεία και δεν περιλαμβάνονται στο βασικό εξοπλισμό. Πρώτοι στη λίστα οι ειδικοί πάτοι παπουτσιών, που σταθεροποιούν την καμάρα...

Χαιρετίζω όλον τον κόσμο μετά από πολύ καιρό! Μου έχει τελειώσει η έμπνευση, έχω γίνει τεμπέλα, τι να πω? Είμαι σε φάση που πάω στο γραφείο για ώρες πολλές, χαζεύω όσο δεν πάει, μετά μετανιώνω και ανησυχώ που δεν υπήρξα παραγωγική και αργότερα σκέφτομαι πότε θα τελειώσει το έτερον μου ήμυσι από φαντάρος για να πάμε μαζί καμιά βόλτα... Μυαλό κουρκούτι δηλαδή... Οπότε, ας τα βάλω με τον ελληνικό στρατό που παίρνει μακριά μας τους άντρες και μας αποσυντονίζει! Να τα βάλω επίσης, με τον ελληνικό στρατό γιατι βαρέθηκα να ακούω στο τηλέφωνο για σκοπιές, μαγειρία και περιπολίες! (Βέβαια τι να πει και ο άλλος που τα ζει, αλλά όπως και να έχει...) Να τα βάλω τέλος, με την ελληνική μικροαστική αντίληψη που με βάζει σε χωράφια που δε μου ταιριάζουν! Και ενώ αυτός μου λέει για τον συμφαντάρο του που είναι λούφας και δεν κάνει καμιά δουλειά και άφησε τον δικό μου ολομόναχο να πλένει τα ταψιά (να ζήσει το catering δηλαδή να ηρεμήσει το κεφάλι μας!), έχω τη μάνα μου να μου μιλάει για τραπεζαρίες, μπ...