Καθημερινές ιστορίες: χαμογελάστε παρακαλώ!

Είναι οι μέρες τώρα που τα σηκώνουν τέτοια events! Καθότι μόλις μπήκε η νέα χρονιά και είθισται (άκουσα πολλές ομιλίες και έχω μπει στο πνεύμα ;)) για το καλό του χρόνου να μοιράζονται απλώχερα ευχές, χαμόγελα, και πίτες. Κοπή πίτας από τη χορωδία της πόλης, κοπή πίτας από τον σύλλογο δασκάλων, το σύλλογο τραπεζοϋπαλλήλων, περιπτεράδων, ατόμων μου έχουν μπακάλικο στο νότιο κομμάτι της πόλης, το σύλλογο ατόμων που τους αρέσει το ούζο και εκείνων που αρέσκονται στο να το συνδυάζουν με γαύρο μαρινάτο κτλ. κτλ. Οι ανακοινώσεις, οι εκδηλώσεις και οι συναθροίσεις με αφορμή την κοπή της πίτας κρατούν μέχρι και τις Απόκριες. Κάθε σύλλογος, ανάλογα με τα μέλη του και τον προϋπολογισμό του, ανάλογα με το κύρος του (στην τοπική κοινωνία) και την στήριξη που έχει (από τους τοπικούς παράγοντες), οργανώνει εκδηλώσεις με αφορμή την κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας. Πριν από λίγες μέρες λαμβάνω ανακοίνωση: "Σας ενημερώνουμε ότι την Πέμπτη, 29 Ιανουαρίου 2009 και ώρα 13:30 μ.μ., θα γίνει η κοπή της...

Κυριακή μεσημέρι, μετά από ένα όμορφο γεύμα με (κομματάκι τόσο δα από) το σόι (είμαστε και πολλοί ζωή να έχουμε!), κάθομαι χαλαρή και απολαμβάνω τον καφέ μου. Αν και σκασμένη (έτσι είναι τα παραδοσιακά κυριακάτικα γεύματα με το σόι!) βουτάω μερικά κουλουράκια στον καφέ (πραγματικά το πιστεύω πως τα γλυκά πάνε σε άλλο στομάχι!). Ο ήλιος μπαίνει από τα παράθυρα, ο θείος βλέπει ειδήσεις για τρίτη φορά (τα πιάνει τα κανάλια με τη σειρά), ο μπαμπάς τον έχει πάρει λίγο (πάει ο ύπνος τις Κυριακές τα μεσημέρια), η μαμά και η θεία ξεφυλλίζουν άλμπουμς από τόσο παλιά που ήταν η βάτα ακόμα στη μόδα, και η αδελφή μου έχει βουλιάξει μέσα στον καναπέ τόσο που έχει γίνει ένα με τα μαξιλάρια. Όλα ήρεμα, γαλήνια, χαλαρά... Και εκεί που έρχονται στο νου μου εικόνες από νούφαρα σε λίμνη, από μαγιάτικα λιβάδια με μαργαρίτες, από θάλασσα που σκάει στο ακρογιάλι ένα αποσήμερο του Αυγούστου.... Μαμά: Πώς θα κάνεις τα μαλλιά σου στο γάμο? Νταν η ερώτηση κατακέφαλα! Πώς μπορεί μια ερώτηση να έρθει και σαν βότ...

- Ντριιιν! (το κουδούνι) - Ναι, παρακαλώ? Ποιος είναι? - Καλέ άνοιξε, εμείς οι καλοί συγκάτοικοι στην πολυκατοικία είμαστε. - Καλέ να ανοίξω, γιατί να μην ανοίξω! Βρε καλώς τα τα παιδιά! Τι κάνετε? Πώς είστε? Δε θα περάσετε? Μα γιατί? Α, δεν είστε μόνοι! Πείτε και στην παρέα σας να περάσει! Τι το ήθελα? Δεν ήταν όποια και όποια η παρέα! Ήταν επιβλητική η παρέα, μεγαλειώδης, αυστηρή, σχεδόν τρομακτική! Πέρασε μέσα σα σύφουνας, γούρλωσα τα μάτια και μου κόπηκε η ανάσα! Βζιιιν μου ήρθε κατακέφαλα η αύρα της παρέας! Βρε τι έπαθα η γυναίκα! Τι τις ήθελα τις ευγένιες? Καλά δεν ήμουν μόνη και ήρεμη? Βέβαια, ήμουν δεν ήμουν ευγενική δε θα το απέφευγα το κακό! Θα έβρισκε και θα τρύπωνε η παρέα, θα χωνόταν κάτω από την πόρτα... Η παρέα ντυμένη με ωραίους μεγάλους αριθμούς, κοιτούσε την τσέπη μου και κάτι κάρτες τράπεζας που είχα αφήσει στο μπουφέ. Φάνηκε το μνησίκακο χαμόγελο της και εγώ έγινα χλωμή. "Χαθήκαμε!", μου λέει. Ξεροκατάπια... Τα κοινόχρηστα όμως ήταν εκεί και με κοιτούσαν α...

Να'μαι πάλι εδώ! Εύχομαι σε όλους από καρδιάς μια πολύ καλή χρονιά, με υγεία και γεμάτη μόνο από λόγους που θα μας κάνουν να χαμογελάμε! Άργησα κάπως (χμ, 20 μέρες είναι μάλλον παραπάνω από κάπως) να επιστρέψω στην e-παρέα, αλλά μου αρέσει να τραβάω (ή να παρατραβάω:)) τις γιορτές... Για να μη με νομίσετε τεμπέλα, να σημειώσω πως στα εργασιακά μου καθήκοντα επέστρεψα πολύ γρήγορα. Και μάλλιστα με άρπαξαν από τα μαλλιά! Είχα ακόμα τη γλύκα από το μελομακάρονο και μου μίλαγαν για deadlines και έρευνες. Τι να κάνω η έρμη? Ήπια μια γερή δόση νερού να καταπιώ το πνέυμα το εορταστικό, και έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά! Ευτυχώς είχαν μείνει κάτι γλυκάκια στην πιατέλα να διασκέδαζουν τον 'πόνο' μου... Τελικά, πρόλαβα την προθεσμία, πήρα και μια ανάσα αυτό το Σαββατοκύριακο και σήμερα εδώ να σας λέω τα νέα μου... Από πού να αρχίσω και πού να τελείωσω? Κατ' αρχήν να καταθέσω μια σιγουρία που νιώθω πως αυτή εδώ θα είναι η χρονιά μου! Είναι που μπήκε πολύ παρεϊστικα, είναι που με ...