Καθημερινές ιστορίες: χαμογελάστε παρακαλώ!

"Ουάου, θα πάω κι εγώ εκεί που συχνάζει κόσμος της καλής της κοινωνίας! Καλέ να πάρω τη Σούλα να της το πω, είμαι και πολύ κουλτούρα τελικά! Τι να βάλω? Να πάω κομμωτήριο? Πώς είπαμε ότι το λένε το έργο που θα δούμε?" Με τα εισητήρια ανά χείρας, το μαλλί τούρλα από το ξύσιμο και τα wedges ανα πόδας έσκασε μύτη η λεγάμενη στο αρχαίο θέατρο Επιδαύρου. Ήταν κατενθουσιασμένη! Στην αρχή... Γιατί μετά έβγαλε 2-3 φουσκάλες στα δάχτυλα. Τα wedges δε βολέυουν για περπάτημα πάνω στα αρχαία. "Μπρος στο στυλ, χαλάλι οι φουσκάλες", σκέφτηκε... Παραπάτησε, πήγε να πέσει 2-3 φορές, κρατήθηκε από το μπράτσο του ματσό. Την κοίταξε εκείνος υποτιμητικά. Εμ, για αυτόν είναι εύκολο! Το trend στους άντρες δεν επιτάσσει 8-ποντη σφήνα! Στη διαδρομή από το πάρκιν προς το θέατρο υπήρχε ομορφιά στο τοπίο. Δέντρα και γαλήνη παντού, ανοίγει το μάτι σου και η καρδιά σου. Ποιός έχει μυαλό τώρα για τοπία? Είχε και κόσμο πολύ, παιδιά, μεγάλους, οικογένειες, ζευγάρια, τουρίστες. "Α να χαθούνε ο...

Ακούω μουσική στο ραδιόφωνο, μου αρέσει πιο καλά από τα CDs και τα mp3s, δεν ξέρω τι θα έρθει μετά, με εκπλήσσει ευχάριστα συνήθως... Μεσημέρι καλοκαιριού, τα παράθυρα ανοιχτά, τα στόρια να κάνουν παιχνίδι με τον ήλιο, η ζέστη να προσπαθεί να τρυπώσει αναμεσά τους και ήχοι από τα τζιτζίκια να ανακατέυονται με τους ραδιοφωνικούς τους ήχους. Νιώθω τυχερή που το γραφείο μου είναι στην εξοχή, με θέα λίγα δέντρα και ένα εξωκκλήσι... Γέρνω πίσω στην καρέκλα, θα νομίζει κανείς πως είμαι εδώ... Μα εγώ με βάρκα το τραγούδι βρίσκομαι μακριά, κάποια χιλιόμετρα μακριά... Θυμάμαι την αυλή της γιαγιάς, το γιασεμί της, τα γεμιστά της, το κρυφτό με τα παιδιά της γειτονιάς... Θυμάμαι τις αγκαλιές, τις ερημικές παραλίες, τη δροσιά του νερού κάτω από έναν ολόλαμπρο ήλιο... Θυμάμαι τις συναυλίες, τα τραγούδια, τα χαμόγελα τις ζεστές νύχτες του καλοκαιριού... Θυμάμαι την παρέα κάτω από ένα αλμυρίκι, προσατευμένη από την παχιά σκιά του... Με βάρκα το τραγούδι... Σου τηλεφωνώ Οι εφτά νάνοι Τι είναι αυτό π...