Καθημερινές ιστορίες: χαμογελάστε παρακαλώ!

Ανοίγω την πόρτα και τις βλέπω να έχουν στήσει πάρτυ. Πάρτυ κανονικό καλέ! Με μουσική και χορούς, και δώστου να στροβιλίζονται ανέμελες. Ούτε που τις απασχόλησε η παρουσία μου. Τελείως ξεδιάντροπες! Κι οι άλλες οι κυρίες (φτου) να κρέμονται επιδεικτικά. Λες κι εγώ δε ζω εκεί. Λες και δεν τους έχω δώσει να καταλάβουν πως με ενοχλούν. Να φύγετε να πάτε αλλού! Βάζω τη φόρμα μου, τη σαγιονάρα μου, πιάνω το μαλλί κοτσίδα. Έτσι για να τους τη σπάσω! Φέρνω όλα τα εργαλεία και απλώνομαι. Για να δούμε τώρα ποια είναι η κυρία του σπιτιού; Και κάπως έτσι ξεκίνησα. Με ήλιο, φακιόλι και ποδιά ανάμεσα σε σκόνες, αράχνες και τόνους από ασιδέρωτα. Και κατέληξα με σκοτάδι, σκούπα και φακιόλι, και τα ασιδέρωτα ήταν ακόμα εκεί! Τον ατέλειωτο! Τον ατέλειωτο! Και να πεις πως δεν ασχολούμαι με το ρημαδόσπιτο! Συνέχεια κάτι κάνω και αυτό συνέχεια με προδίδει! Σκούπισα καλά-καλά, επιτέθηκα με μανία κυρίως κάτω από τον καναπέ. Έβγαλα ένα κουβάρι από δαύτες, σκόνες, σκόνες, σκόνες. Μα πού χωράνε όλες εκεί; Μετ...

Μετά το πρωινό μας πήραμε τέσσερα άτομα τα δύο ποδήλατα που υπήρχαν στο σπίτι και πήγαμε ποδαράτα για να νοικιάσουμε άλλα δυο. Η μέρα μας ήταν αφιερωμένη σε ποδηλατάδα στην ολλανδική εξοχή! Αν και Μάιος είχαμε βάλει τα μπουφάν μας, το κρύο ήταν πολύ. Είχαμε πάρει και τη φωτογραφική μας μηχανή και φυσικά όλη μας την καλή διάθεση... Έξω από το μαγαζί βρίσκονταν παρκαρισμένα μερικές δεκάδες ποδήλατα στη σειρά. Η κοπέλα στο ταμείο μάς έδωσε κλειδιά για δύο από αυτά. Χρειάστηκε να την ενοχλήσουμε αρκετές φορές (και να μας δώσει αρκετά κλειδιά) μέχρι να το πάρω απόφαση πως η σέλα του πιο "χαμηλού" ποδηλάτου μού έφτανε αρκετά πιο πάνω από το ύψος της μέσης! Μα δηλαδή! Εγώ φταίω που δεν είμαι 1.90; Να ζητήσετε τα ρέστα από τη μάνα μου και τον πατέρα μου, τα γονίδια που μου έδωσαν και το φαγητό που με τάιζαν! Τώρα πώς στο καλό θα έκανα ολλανδικό ποδήλατο; Ανάθεμα την τύχη μου δηλαδή, που αν είχε σώμα κι αυτή κοντή θα ήταν! Σκαρφάλωσα πρώτα στο πεζοδρόμιο και μετά σε ένα παγκάκι για να...

09.06.2010, Πάτρα, Παμπελοποννησιακό Σταδιο, Συναυλία Scorpions. Φτάσαμε λίγο πριν από την έναρξη της συναυλίας (κλασσικοί τύποι που τα κάνουν όλα τελευταία στιγμή!), κοντέψαμε να μη βρούμε πάρκινγκ και να πάρουμε το αυτοκίνητο μέσα στο στάδιο. Ευτυχώς (10 τετράγωνα μακριά) κάτι βρέθηκε και το σώσαμε τελευταία στιγμή. Είχαμε ενθουσιαστεί (χωριατόπαιδα γαρ) μιας και (παρά την όχι και τόσο νεαρή ηλικία μας) ήταν η πρώτη φορά που πηγαίναμε σε μεγάλη συναυλία. Δε θέλω σχόλια για το "μεγάλη". Μόνο σκεφτείτε πως το μέτρο σύγκρισης που έχω είναι η γιορτή της μελιτζάνας στην επάνω Χρέπα. 10 τετράγωνα και 1 φουσκάλα αργότερα φτάσαμε στο στάδιο. Πώς θα την έβγαζα στο όρθιο για τις επόμενες ώρες ούτε που με άνοιζε! Τριγύρω συναντήσαμε τους απαραίτητους πλανόδιους πωλητές με τα απαραίτητα καπελάκια, μπλουζάκια και σημαιάκια. Δεν πήραμε τίποτα, τα οικονομικά μας δεν τα πάνε καλά τελευταία. Και φυσικά συναντήσαμε τους υποχρεωτικούς (ελληνικότατους) πάγκους με όλων των λογιών τα καλούδια: ...