Βγες πιτσιρικά!
Βρέχει ξανά. Η άνοιξη έρχεται και κρύβεται ξανά. Σαν ένα μικρό χαριτωμένο παιδί, με ροζ αφράτα μαγουλάκια, με φωτεινά χαρούμενα μάτια, κοιτάει και κρύβεται μετά, φωτίζει το δωμάτιο με το χαμόγελό του και χάνεται ξανά. Έχει κάνει σκανταλιά; Μήπως ετοιμάζεται να κάνει; Ή μόνο να παίζει θέλει, ή μήπως να μας τραβάει την προσοχή; Πολύ φάτσα πάντως το μικρό πιτσιρίκι! Βρέχει ξανά. Ο κόσμος πηγαινοέρχεται με το κεφάλι στριμωγμένο ανάμεσα σε ανασηκωμένους ώμους. Κάποιοι μικροπωλητές εμφανίστηκαν κι έχουν ομπρέλες σε προσφορά. Ο κόσμος πηγαινοέρχεται ασταμάτητα στην πλατεία. Άλλοι με κοντομάνικα, άλλοι με μπότες. Περίεργη που είναι αυτή η εποχή... Κοιτάω τον κόσμο στα μάτια, αναρωτιέμαι τι σκέφτεται ο καθένας από τους περαστικούς με το κεφάλι στριμωγμένο ανάμεσα στους ώμους. Χαρά μήπως ή ενθουσιασμό; Σε μερικά μάτια διακρίνω το κενό... Ή μήπως είναι θλίψη; Η βροχή δε βοηθάει να ανθίσουν τα χαμόγελα. Πού είσαι πιτσιρίκι; Κι άλλα πράγματα όμως δεν τα βοηθούν. Δύσκολα που είναι χαμόγελα, κι α...
