Καθημερινές ιστορίες: χαμογελάστε παρακαλώ!

Σάββατο 8:00. Σε ένα παλιό 3άρι στο κέντρο της Αθήνας. Το ξυπνητήρι χτυπάει μα εγώ νυστάζω ακόμα. Κάτι οι μπύρες, κάτι η ποικιλία κρεατικών (για ανθρώπους-γίγαντες), κάτι το ξενύχτι δεν το άφησαν να ξεκουραστεί το κορμί (και τι κορμί!)... Το κλείνω (το ξυπνητήρι), σηκώνομαι, σέρνοντας τις σαγιονάρες μπαίνω στο μπάνιο. Αναρωτιέμαι ποιος κανονίζει βάφτιση Σάββατο πρωί! Σίγουρα οι φίλοι μας, για αυτό δεν είχα περιθώριο να αδιαφορήσω και να αλλάξω πλευρό. Κάνω το μπάνιο μου και συνέρχομαι, ξυπνάω τον καλό μου (πάντα 'δε' προλαβαίνει και λέει άμα χτυπάει το ξυπνητήρι, δεν είναι αδικία που είμαι συνέχεια 'πρω';), μας φτιάχνω καφέδες. Παίρνουμε το πρωινό μας, ντύσιμο, βάψιμο, φόρτωμα αποσκευών στο αυτοκίνητο, και βουρ για Ανατολικά προάστια. Σάββατο 11:30. Σε μια εκκλησία στα Ανατολικά προάστια. Φτάνουμε κάπως νωρίς. Πάντα το παθαίνουμε αυτό, φταίει το μόνιμο άγχος μας πως (ως γνήσια επαρχιοτόπουλα) θα χαθούμε και θα καθυστερήσουμε. Καλύτερα έτσι, έχει άφθονο πάρκινγκ... Χ...

Να φταίει άραγε που δουλεύω με αυτά τα μηχανήματα του διαβόλου (που έλεγε η γιαγιά μου η Τσεβή) και μετά την εργασία δεν ήθελα τούτο το καλοκαίρι ούτε να τα βλέπω, να φταίει που το έριξα στις αθλοπαιδιές κι όλο τον Ιούλιο έτρεχα (ωσάν την κατσίκα) στα γήπεδα, να φταίει που πέρασα σχεδόν όλο τον Αύγουστο μέσα (ή μήπως ήταν κάτω;) στο νερό, ή μήπως που τα ενοικιαζόμενα της κυρά-Μαριγούλας στη Νότια Κρήτη δεν είχαν WiFi; Δεν ξέρω τι ήταν από όλα (ή αν συνέβησαν όλα μαζί) αλλά φίλοι μου (όπως καταλάβατε) τρόμαξα να το ανοίξω τούτο εδώ τον χώρο. Αράχνες έπιασε, σας έχασα εσάς, με χάσατε κι εμένα... Φόρεσα φακιόλι σήμερα πρωί-πρωί, πήρα φτερό, κι έφτασα. Ένα ξεσκόνισμα, ένα μικρό σφουγγάρισμα, καλά μη φανταστείτε, όσα βλέπει η πεθερά έκανα εκεί επάνω-επάνω. Και τώρα που είπα πεθερά, ποιος μου ευχήθηκε αυτό το καλοκαίρι, ποια νεράιδα καλή ήρθε και μου φύσηξε χρυσόσκονη; Τέτοια συγκυρία ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα! Πάμε στο πατρικό τους αντρούς μου και ω, τι κόσμος μαγικός, η πεθερούλα έλε...