Καθημερινές ιστορίες: χαμογελάστε παρακαλώ!

Έλα παραδέξου το, είσαι κι εσύ ένας από εμάς, από αυτούς που παιδιά μετρούσαμε τους ρόμβους στο πάτωμα για να περάσει η ώρα, που μεγαλώνοντας χρησιμοποιούσαμε ραβασάκια για να μιλάμε κρυφά με τους συμμαθητές. Απλά παραδέξου το, δεν είναι ντροπή! Ως ενήλικες, επαγγελματίες, σοβαροί (κι άλλα σοβαροφανή επίθετα) έχουμε μάθει να προσποιούμαστε καλύτερα τους ακροατές (δεν μπορείς πια να ανοίγεις το στόμα ωσάν κροταλίας, ολόκληρος μαντράχαλος!), κρατάμε σημειώσεις (που συνήθως είναι τα ψώνια για το σούπερ μάρκετ), παρατηρούμε όλο ζωντάνια την αίθουσα (και μετράμε πόσοι από τους παριστάμενους έχουν βαμμένα μαλλιά), ή κοιτάμε στα μάτια τον ομιλητή μας (και στην καλύτερη περίπτωση μετράμε πόσες φορές είπε κάποια χαρακτηριστική του λέξη). Πώς να το κάνουμε; Οι ομιλίες είναι βαρετές! Συνήθως... Ειδικά άμα προέρχονται από αρχές, τουτέστιν διευθυντές, προέδρους, νομάρχες, δημάρχους,... Κατάλαβες τι εννοώ, μακριά από εμάς κι ας είναι και ρόμπες, my precious ώτα. Είναι όμως κάποιες φορές που ανεβ...

Φίλοι αγαπημένοι που έχουμε να δούμε κάμποσο καιρό μας φωνάζουν σπίτι τους. Με αφορμή τις γιορτές, με αφορμή το χαλαρό πρόγραμμα και μια επικείμενη καινούρια δουλειά. Όχι για κάτι επίσημο, κάτι χαλαρό και παρεΐστικο, τουτέστιν προοπτική για μια εξαιρετική βραδιά! Η ιδέα είναι πως ο καθένας μας θα πάει από κάτι (που τρώγεται ή πίνεται) κι η παρέα θα στηθεί γύρω από ένα με ζεστασιά στρωμένο τραπέζι. Φτάνουμε με τον καλό μου ολίγον βόρεια στην Αττική, από χωριό είμαστε, καλά δεν τα ξέρουμε τα μέρη. Κρατάμε ένα μουσακά για ορεκτικό (!), κάτι ακόμα για γλυκό, και χτυπάμε το κουδούνι. Ευχές, αγκαλιές, τζάκι αναμμένο, τραπέζι στρωμένο, οι κατσαρόλες να βράζουν, οι μυρωδιές να έχουν ευχάριστα γεμίσει τον χώρο. Λίγο κρασί στο ποτήρι, ιστορίες από τα παλιά που σπουδάζαμε μαζί κι άλλα πιο πρόσφατα νέα... "Ποιους άλλους περιμένουμε;" "Κάποιους φίλους του οικοδεσπότη, παλιοί συμμαθητές με τις κοπέλες τους..." "Καλώς να έρθουν όποιοι κι αν είναι!" Χτυπάει το κο...

Καλέ ήρθε ο νέος έτος, τα μάθατε; Και πού είμαι εγώ τόσο καιρό; Κόντεψα να χάσω τις εξελίξεις! Αλλά ζούσα κοσμοϊστορικά γεγονότα, δεν προλάβαινα να ασχοληθώ με αυτά τα απλά συνηθισμένα. Κατ' αρχήν ήρθαν και μου σκάσανε όλες οι προθεσμίες μέσα στο μήνα Δεκέμβριο. "Βρε παιδιά, τώρα που όλοι στολίζουνε κι αγαπιούνται;" "Τώρα", σου λέει, "τρέχα να προλάβεις κι άσε τις δικαιολογίες!" Και ξεκίνησα να προλάβω κάτι αξιολογήσεις και κάτι δημοσιεύσεις, κι ήρθαν και σκάσανε μετά οι προθεσμίες για να φάω μια πιατέλα κουραμπιέδες ως το τέλος του έτους. Χωμένη στη ζάχαρη άχνη ως τα μπούνια, έσβηνε και κένταγε η κόρη το μαντήλι, ντήλι, ντήλι, ντήλι, ένα πράγμα. Ενδιάμεσα, και λίγες ώρες πριν να γεννηθεί (για πολλοστή φορά) ο τέτοιες μέρες τιμώμενος, φώναξα και μια αρμαθιά φίλους στο σπίτι και μου στόλισαν το δέντρο. Δηλαδή λίγο αποκριάτικο τους βγήκε, αλλά παράπονο δεν έχω ήταν πολύ πρόθυμα τα παιδιά! Κάπως έτσι με βρήκε το τέλος του δώδεκα... Για την αλλαγή του χ...