Καθημερινές ιστορίες: χαμογελάστε παρακαλώ!

Ένα ζευγαράκι (τα χρυσά μου!) πιασμένο χέρι-χέρι περπατάει αμέριμνο στο μονοπάτι πλάι στο ποτάμι. Η φωτογραφική ανά χείρας, χαμόγελα, πειράγματα και ένα σωρό πόζες: η νεαρή με νάζι στην όχθη του ποταμού (ρομαντική), ο νεαρός με φόντο τεράστιους ουρανοξύστες (τεχνοκράτης). Καραβάκια με χρώματα και σημαιούλες λογιών-λογιών ανεβοκατεβάινουν το ποτάμι και δείχνουν στους τουρίστες την πόλη. Σε λίγο τα καφέ και τα εστιατόρια της περιοχής θα γεμίσουν με κόσμο και η ηρεμία θα δώσει τη θέση της σε φωνές και γέλια... Ξαφνικά, ένα περιστατικό έρχεται να ταράξει τα πάντα! Αστυνομικός αυστηρός (και τριπίθαμος), που νοιάζεται για τη διατήρηση των νόμων (ο βούδας να τους κάνει!) αυτής εδώ της χώρας, έρχεται αποφασιστικός να βάλει την κοπέλα του ζευγαριού στη θέση της, αποφασισμένος να φτάσει όσο μακριά χρειαστεί για να επιβάλει την τάξη στην πόλη του! Μα τι φταίει και αυτός? Απλά κάνει τη δουλειά του με συνέπεια... Η κοπέλα του ζευγαριού εθεάθει να βγάζει από την τσάντα της ένα ολόκληρο πακετάκι με τ...

Σκηνή 1: Αεροπορική εταιρία με εξωτικό όνομα, αεροσυνοδοί με παραδοσιακές στολές, πασουμάκια, έντονο βάψιμο και χαμόγελα, και διάλογοι όπως "45G please! Oh, thank you". Μετά ακολουθούν ώρες πολλές εκεί ψηλά πάνω από τα σύννεφα, προσωπική οθόνη με ταινίες και παιχίδια, και οι κοπέλες με τα χαμόγελα να σε στουμπώνουν με φαγητά όλη την ώρα. Εδώ θα ταίριαζε ο τίτλος "Πως μπορείς να πάρεις 2 κιλά σε 12 ώρες". Σκηνή 2: Πόσο μεγάλο αεροδρόμιο! Αίθουσες τεράστιες, χαλιά υπερπαραγωγή, συντριβάνια, αγάλματα και ... "Τι ησυχία είναι αυτη? Μα που πήγε όλος ο κόσμος?". Μήπως τελικά είναι εκκλησία και έχω μπερδέψει τις έννοιες? Σκηνή 3: Και πού είπαμε πως πήγε το οξυγόνο? Βαθειές ανάσες, δεν είναι τίποτα, ανέπνευσε βαθειά και θα το εντωπίσεις το οξυγόνο. Χμ, το τροπικό κλίμα είναι δύσκολη περίπτωση... Σκηνή 4: Ουάου! Ξενοδοχείο με 30 ορόφους και δωμάτιο στον 21ο! Θέα που σου κόβει την ανάσα με το φως της ημέρας, και τη νύχτα ουρανοξύστες και φώτα παντού και εγώ σαν πετα...

Έστω (αυτό το υποθετικό μου έχει κολλήσει από την ερευνητική μου υπόσταση) νεαρός όμορφος, μελαχρινός, με λάγνο βλέμμα και θεληματικό πιγούνι (καλά αυτό είναι άσχετο από την ιστορία, αλλά να μην έχω έναν "ουάου" πρωταγωνιστή?), που κάνει καριέρα σε χώρα της Ευρώπης. Ας υποθέσουμε τώρα, ότι ο νεαρός μας μένει σε σπίτι 29 (ολόκληρων!) τετραγωνικών, έχει την κρεβατάρα του (χωράνε 2 άνθρωποι στο πλάι), την καναπεδάρα του (δέρμα αυθεντικό, όχι βλακείες!), τη γραφειάρα του (πόσα και πόσα ερευνητικά αποφθέγματα έχουν γραφτεί εδώ πάνω...), και ας μην συζητήσω για τις 3 βιβλιοθήκες, το τραπέζι, τις καρέκλες, την ντουλάπα, το φωτιστικό δαπέδου... Αυτό δεν είναι σπίτι, είναι παλάτι! Πού να βρεις τέτοιες ευκαιρίες στις μέρες μας? Ο νεαρός μας κύριος μένει σε αυτό το παλάτι κάποιο (μεγάλο) διάστημα, και όπως είναι λογικό (γιατί είναι και νοικοκύρης) έχει γεμίσει βιβλία τις βιβλιοθήκες, σκέυη τα ντουλάπια, τρόφιμα το κελάρι (!) κτλ. κτλ. Όλα πράγματα μοναδικά και άξια θαυμασμού! Ο νεαρός μ...

Και ξάφνου εμφανίστηκε εκείνη για να ταράξει το ήρεμο πρωινό όλων μας: λυγερόκορμη, αγέρωχη, με ύφος μπλαζέ... Πόζαρε μπροστά στον επαγγελματία φωτογράφο, έκανε παιχίδι με το φακό και το βλέμμα της (κρύο σχεδόν) μαρτυρούσε πως σκοπεύει να κατακτήσει τον κόσμο... Ναι, ήταν μια πινακίδα σταρ! Με πόση έκλπηξη κοιτάγαμε όλοι το πρωί στο δημαρχείο της πόλης έναν τύπο να παραλαμβάνει την ολοκαίνουρια πινακίδα του για το ολοκαίνουριο αυτοκίνητό του! Φορύσε τα καλά του (άσπρο παντελόνι, ροζ πουκάμισο και ασορτί παπούτσι), είχε φτιάξει το μαλλί, και συνοδευόταν από νεαρό με κάμερα-γκουμούτσα και σάκο γεμάτο από αξεσουάρ για την κάμερα-γκουμούτσα. Η υπάλληλος (πατημένα τα 45) υπέγραψε τα χαρτιά και έδωσε στον τύπο την πινακίδα. Όμως όχι, δεν μπορούσε να είναι τόσο απλό! Δε μπορούσε να είναι τόσο απλό όταν έχεις στα χέρια σου μια ΤΕΤΟΙΑ πινακίδα! Ο τύπος κοίταξε τριγύρω και εντόπισε την υπάλληλο 22 χρονών. Μόνο τέτοια δροσερά χέρια θα μπορούσαν να κρατάνε την πινακίδα καθώς θα ποζάρει μπροστά στ...

Εχθές πέρασα τη βραδιά μου με τύπους από όλον τον κόσμο (το 'ευρωπαίοι' στον τίτλο είναι καταχρηστικό). Νομίζετε μετά από μια τέτοια βραδιά δεν έχω ιστορίες να διηγηθώ? Ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή... Τους τελευταίους κάμποσους μήνες (χρόνο κοντέυω να κλείσω δηλαδή) ζω και εργάζομαι στη Γερμανία. Πήρα τη βαλίτσα μου, τα μισό-μασημένα αγγλικά μου και την άγνοια μου για τα γερμανικά και τσουπ ήρθα! Τι να με κάνω που είμαι ταξιδιάρικη ψυχή? Και τι να κάνω που το έτερον μου ήμισυ είναι ακόμα πιο ταξιδιάρικο από εμένα, και άντρας καριέρας δηλαδή (!), και πήρε την απόφαση να εγκατασταθεί εδώ? Ήρθα λοιπόν, δε λέω οι άνθρωποι στο ινστιτούτο με υποδέχτηκαν μια χαρά, και μου έδειξαν το γραφείο μου: ευάριο, ευήλιο, με τις ανέσεις του και με το Γάλλο του να κάθεται απέναντι μου. Και ναι, ήμουν (πανάθεμα με) σε international περιβάλλον! Έχοντας μεγαλώσει και ζήσει μόνο σε μικρές πόλεις, το να ζω εδώ ήταν και είναι για εμένα μια μεγάλη εμπειρία... Το Γάλλο τον άκουγα να μου λέει ...

Καλησπέρα κόσμε :) Τι να πω? Από που να αρχίσω? Χμμμ... Είναι αρχή και είναι φυσική η αμηχανία... Νομίζω πως θέλω να συστηθώ... Οι φίλοι με φωνάζουν Fri (τώρα από που βγαίνει αυτό είναι μεγάλη ιστορία, θα τη διηγηθώ κάποια στιγμή), είμαι νέα (αυτό σηκώνει κάποια συζήτηση), ωραία (αυτό και αν θέλει τη συζητησούλα του!), ασχολούμαι κατ' επάγγελμα με τα μηχανήματα του διαβόλου (!) και μου αρέσει η κίνηση. Προς θεού, όχι η κίνηση στους δρόμους! Η άλλη η κίνηση, αυτή του σώματος... Του σώματος που χορέυει, που διασκεδάζει, που κολυμπάει, που ταξιδέυει, ... Το μότο μου για τη ζωή είναι πως είναι διασκεδαστική, και αν και κλαίω συχνά (ακόμα και με τις κωμωδίες στη tv :$) θεωρώ πως ό,τι και να συμβαίνει σίγουρα, μα σίγουρα έχουμε λόγους για να χαμογελάμε! Δεν ξέρω αν έχω εφράδεια λόγου, δεν ξέρω αν έχω κάτι πολύ σημαντικό να πω, αλλά έτσι θέλω να μιλάω! Και τι να λέω? Πράγματα που μου συμβαίνουν καθημερινά και με κάνουν να γελάω και άλλα που με κάνουν να βγαίνω από τα ρούχα μου, για τα πρ...