Καθημερινές ιστορίες: χαμογελάστε παρακαλώ!

Είμαστε που είμαστε έξω από το Μπολσόι δε μπαίνουμε και μία μέσα να δούμε περί τίνος πρόκειται; Γούνες δεν είχαμε, μήτε και σκαρπίνια για να καμαρώνουμε με το σύρε κι έλα. Μα έχουν φύγει από τη μόδα καλή μου στη δική μας τη χώρα! Εμείς τώρα φοράμε γαλότσες με καρό! Αλλά πού να καταλάβεις εσύ; Πρώτη στάση στην γκαρνταρόμπα. Καπελιέρες, κρεμάστρες, καθρέφτες. Μωρ' τι να αφήσουμε εμείς εδώ; Το φέσι και το μπουφάν το φουσκωτό; Γυαλίζομαι στους καθρέπτες, στρώνω το κατσόμαλλο, και βγάζω φωτογραφία με φόντο όλο τον κόσμο τον καλό. Δεύτερη στάση στη σάλα. Τι να ήταν άραγε παλιά εδώ; Θα τα έπινε ο αυτοκράτορας πριν την ψυχαγωγία... Καθαρίζω τη γαλότσα στο παχυλό χαλί διακριτικά. "Σιγά τον πολυέλαιο", σκέφτομαι καθώς κοιτάω αδιάφορα ψηλά. Τα φλας πάνε κι έρχονται. Φωτογράφε, τράβα καλέ κι εμένα μία! Ανεβαίνουμε την σκάλα, ας πάνε τα σκαρπίνια με το ασανσέρ... Στάση τρίτη (βοήθειά μας) στο θεωρείο. Κολλητό ήταν με το του αυτοκράτορα. Εμ, το παχνί δεν μ’ άρεσε, ήθελ’ αρ...

Μόσχα, μια πόλη 12.000.000 κατοίκων, μια πόλη με σχεδόν 9 αιώνες ιστορία, η πόλη των Σοβιέτ με τα μουσεία, τις όπερες, και τα τερατώδη γκρίζα κτίρια, η πόλη του έντονου χριστιανισμού με τις δεκάδες εκκλησίες, τους περίτεχνους γυαλιστερούς τρούλους, τους πιστούς δίχως ξέσκεπα μαλλιά. Μια πόλη ζωντανή μέρα και νύχτα, με χρώματα και αντιθέσεις πάνω και κάτω από τη γη... Και τι να πρωτοκοιτάξεις, τι να πρωτοθαυμάσεις, τι να προλάβεις να γευτείς; Επέτρεψα με ένα γλυκό συναίσθημα, ένιωσα η πόλη να με αγκάλιασε, της παραδόθηκα κι εγώ και την άφησα να με ταξιδέψει... Και είδα έναν παγωμένο ποταμό να κυκλώνει την πόλη, μια πόλη που ταλαντεύεται ανάμεσα στο παραδοσιακό και στο κάτι κάπως νέο. Μια αυτοκρατορία που απλώθηκε ως τα πέρατα της γης για να κλειστεί μετά στα σταλινο-γοτθικού ρυθμού κτίριά της. Μια ζεστή σούπα μπορς και μια μεγάλη ουρά στα ταμείο των Mac Donalds. Ένα μετρό με σταθμούς μουσειακούς και κόσμο να μην κοντοστέκεται για να θαυμάσει. Κομψές κοπέλες με καπέλα γ...