Νέο ξεκίνημα σε νέους τόπους

Αρχικά θα πρέπει ίσως να εξηγήσω την μακρόχρονη απουσία μου, θα το κάνω κάποια στιγμή. Λίγο πιο μετά. Δεν ήταν σίγουρα η έλλειψη έμπνευσης. Ούτε χαμόγελων, ούτε αστείων περιστατικών στη ζωή μου. Και ούτε για μια στιγμή δε σταμάτησα να ψάχνω τι θετική πλευρά, ακόμα και στα κάπως δύσκολα. Οκ, έπαθα κάτι στομαχικές και κάτι άλλες αγχώδεις διαταραχές στο ενδιάμεσο, αλλά ψιλοπράγματα. Το σημαντικό είναι ότι είμαστε άπαντες καλά. Κι αποφάσισα να γυρίσω. Ελπίζω για πολύ!

Γιατί συμβαίνουν συνέχεια πράγματα, καθημερινές ιστορίες, μικρές στιγμές χαράς, άλλες θυμού κι έντασης, κι εκείνες της θλίψης. Κι αν δεν ψάξουμε να βρούμε την αστεία, την πιο ανάλαφρη πλευρά, ειδικά αυτών των τελευταίων, θα μας παρασύρουν σε μονοπάτια που καθόλου δε μου αρέσουν.

Έχω εντωμεταξύ, βρεθεί σε άλλους τόπους, μαζί με το έτερον μου ήμισυ, με τα δυο μας παιδιά (9 και 7 ετών πια), και με τους γονείς μου (αυτό κι αν είναι τεράστιο κεφάλαιο 😉). Σπίτι διπλοκατοικία, αυλές, δέντρα, ξύλα, ταράτσες, λινάτσες, λιόπανα, φύλλα, γλάστρες, ποδήλατα, λάστιχα, πατίνια, θάλασσες, ούζα, αξίνες, όλα μαζί, τι να σας λέω! Ποίημα!

Τέλος πάντων, άλλαξαν τα παιδιά σχολείο, αλλάξαμε κι εμείς συνήθειες, πάει τώρα 1,5 χρόνος, έχουμε πια προσαρμοστεί. Νομίζω.

Δειλά, δειλά, γιατί, όπως λέει και η κόρη μας που πάει Α' Δημοτικού, μας έχουν πνίξει οι εργασίες και δεν προλαβαίνουμε, γνωρίζουμε νέο κόσμο. Είναι κάπως επιφυλακτικοί απέναντι μας. "Ήρθαν οι ξένοι! Ποιοι είναι αυτοί; Θα μας αλλοιώσουν, θα μας καταστρέψουν, οι ξένοι!" Και ενώ μας χαιρετάνε με χαμόγελο, νιώθω όταν τους προσπερνώ να σταυροκοπιούνται πίσω μου. Τσακ, γυρίζω απότομα και ξεσκονίζουν τα πέτα 😀

Εντάξει, μην είμαι άδικη. Δεν είναι όλοι έτσι. Είναι κι εκείνοι που μας έχουν ανοίξει τα σπίτια τους, τους εκτιμούμε, και τους ευχαριστούμε. Τους ανοίξαμε κι εμείς με χαρά το δικό μας. Με τους άλλους βέβαια, τους επιφυλακτικούς, επιτρέπεται να κάνω λίγη, να τόση δα πλακίτσα 😉

Αρχικά, να διευκρινίσω ότι ξένη δεν είμαι. Πάππου προς πάππου καταγόμαστε από τούτο εδώ τον τόπο, στο σπίτι του παππού μετακομίσαμε, χτισμένο από τον ίδιο το 1936 (φρεσκαδούρα και το σπίτι σαν εμένα!), εδώ περνούσα τα καλοκαίρια και τα πάσχατα. Αλλά, ο πατέρας μου, ο κοσμογυρισμένος, πήγε κι έζησε και έφτιαξε οικογένεια ίσα με 180 χλμ. μακριά! Ε, με το δίκιο τους να είναι επιφυλακτικοί μαζί μας.

Και να πούμε και του στραβού το δίκιο, τους δίνουμε κι εμείς αφορμές. Μια Κυριακή στην εκκλησία του χωριού δεν έχουμε πάει, ούτε καθόμαστε στο πεζοδρόμιο μπροστά από το σπίτι να χαιρετάμε όποιον περνάει. Δεν το συζητώ για την άλλη φορά που πήγαμε εκδρομή σε ναό άλλης θρησκείας, ανέβασα κάπου μια φωτογραφία από την εκδρομή, και άρχισε να διαδίδεται η φήμη πώς είμαστε αλλόθρησκοι. Και ξένοι και αλλόθρησκοι. "Τα ήθελες κυρά μου!"

Τα ήθελα, δεν τα ήθελα; Αφού πήραμε παιδιά, καναπέδες, οδοντόβουρτσες και τενεκέδες και τσουπ ήρθαμε! Ποιον ρωτήσαμε, ε;

Με εκείνα και με τούτα γνωρίζουμε νέους ανθρώπους, ζούμε μεγάλες στιγμές, έχουμε τη θάλασσα στα πόδια μας, και τρώμε πορτοκάλια απευθείας από τα δέντρα. Είναι κι οι καχύποπτοι που ζουν ανάμεσά μας, αλλά πώς αλλιώς θα είχε γεύση η ζωή; Με τις υγείες μας!