Καθημερινές ιστορίες: χαμογελάστε παρακαλώ!

Το βράδυ κοιμηθήκαμε σε σοφίτα με θέα τα αστέρια. Όμορφο σπίτι, με κήπο και λουλούδια. Και με σκάλα εσωτερική πολύ-πολύ στενή! Έτσι μας είπαν πως είναι τα σπίτια στην Ολλανδία. Να θες να ανέβεις τη σκάλα και να σε πιάνει κλειστοφοβία ένα πράγμα! Δε διευκρίνισαν μέχρι ποια ηλικία μένουν οι Ολλανδοί σε τούτα τα σπίτια. Σκέφτομαι πως η γιαγιά μου δε θα έκανε καν τον κόπο να ανέβει, θα την έβγαζε στον κήπο... Το άλλο πρωί ξεκούραστοι και φρέσκοι πήραμε τους δρόμους της πόλης, με ξεναγούς τους φίλους μας... Μια πόλη με σπίτια μάλλον ομοιόμορφα και μάλλον χαμηλά, με σκεπές, με πολλά παράθυρα για να μπαίνει το φως, δίχως κουρτίνες πολλά από αυτά. Μια πόλη με χώρους ανοιχτούς, με κυρίαρχο στοιχείο το νερό και κυρίαρχα αντικείμενα τα ποδήλατα. Σου δημιουργεί μια αίσθηση ελευθερίας αυτή η πόλη. Και με κόσμο πολύ, ντόπιους και τουρίστες. Μια πόλη ζωντανή... Κατά μήκος των καναλιών υπάρχουν δέντρα πολλά και φυσικά θέσεις για πάρκινγκ ποδηλάτων. Πάρα πολλές! Τα κανάλια δεν έχουν ευχάριστο χρώμα, μα...

Αν και στην κεντρική Ευρώπη, η Ολλανδία είναι μάλλον (ευχάριστα) διαφορετική από αυτό που θα περίμενε κανείς να δει κι οι Ολλανδοί είναι σχεδόν τύποι μεσογειακοί. Φύγαμε από την Ελλάδα μια Παρασκευή πρωί με ήλιο φωτεινό, φτάσαμε Άμστερνταμ το ίδιο απόγευμα. Δυστυχώς μας υποδέχτηκε χειμερινό. Σε αυτό μοιάζει με την υπόλοιπη κεντρική Ευρώπη... Έπρεπε να πάρουμε το τρένο από το αεροδρόμιο για τον κεντρικό σταθμό της πόλης. Δεν ήταν τόσο εύκολο, οι Ολλανδοί για κάποιο λόγο νόμιζαν πως ζούσαμε από πάντα εκεί. Με βαλίτσες ασφυκτικά γεμάτες (με ελιές, φέτα, παξιμάδια και πουράκια caprice για τους έλληνες φίλους μας) κάναμε μερικές βόλτες τριγύρω αγκομαχώντας πριν να καταλήξουμε στην σωστή αποβάθρα. Υπήρχε κόσμος τριγύρω πολύς, όλοι με πορτοκαλί αξεσουάρ. Φορούσα κι εγώ πορτοκαλί μπλούζα. Σκέφτηκα πόσο ταιριάζω με τους Ολλανδούς ενώ τέντωνα τα χέρια μου να ξεμουδιάσουν. Μπήκαμε στο τρένο... Μόλις κατεβήκαμε στον κεντρικό σταθμό άρχισε το χάος! Ολλανδοί με πορτοκαλί, πιωμένοι, ξαναμένοι. Παντού...

Κλέφτες, ψεύτες, κρίση, συζητήσεις, μέτρα, ανακοινώσεις, απεργίες, πορεία, τραγωδία... Και τώρα, τι; Πού πάμε; Πού πρέπει να πάμε; Πού μπορούμε να πάμε; Δε θέλω να το σκέφτομαι...

Του λέω 'καλημέρα'. Μου απαντάει κάτι σαν καλημέρα ανάμεσα από τα δόντια του. Είναι ψηλός, ξερακιανός, με μακριά ακατάστατα χέρια, με μακριά νευρικά δάχτυλα, κοντό μαλλί, καμπουρίτσα, γυαλιά παλαιικά, κουτσαίνει ελαφρώς από το δεξί του πόδι. Φοράει καπέλο όταν έχει ήλιο. Ένας νέος 23 χρονών. Μπαίνει και βγαίνει κάθε μέρα, χωρίς να μιλάει πολύ. Κι αν μιλάει δεν είμαι σίγουρη για το τι λέει. Κάθεται με τις ώρες μπροστά στον υπολογιστή. Αυτή είναι άλλωστε η 'δουλειά' του. Τα νευρικά του δάχτυλα κινούνται ασταμάτητα! Στο ποντίκι, στο πληκτρολόγιο, στον αέρα... Νευρικά δάχτυλα, ακατάστατα χέρια, ακατάληπτα μουρμουρητά. Δεν τον έχω δει ποτέ να πίνει ή να τρώει κάτι όσες ώρες κι αν είναι εκεί. Περίεργο... Μόνο να απευθύνεται στους συνεργάτες του με το 'Να σου κάνω μια ερώτηση;' ορθώνοντας το δείκτη του δεξιού του χεριού. Πολλές απορίες και μια λεπτή σχεδόν τσιριχτή φωνή να διαταράσσει την ησυχία του γραφείου... Μετά από μήνες πολλούς ένας συνεργάτης του τον ρώτησε: ...