Κλέφτες, ψεύτες, κρίση, συζητήσεις, μέτρα, ανακοινώσεις, απεργίες, πορεία, τραγωδία... Και τώρα, τι; Πού πάμε; Πού πρέπει να πάμε; Πού μπορούμε να πάμε; Δε θέλω να το σκέφτομαι...
Το που πάμε δεν το ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι μπορούμε να πάμε στην αυτοκριτική για αρχή και μετά πρέπει να πάμε προς τα πάνω, σαν κοινωνία πρώτα απο όλα και σαν πολιτεία μετά.
Μην φοβάσαι πάντως, όσο αναρωτιέσαι που πάμε, υπάρχει η ελπίδα να πάμε κάπου καλύτερα, φτάνει να είμαστε πολλοί που αναρωτιούνται... κάποια στιγμή θα πράξουμε...
Συμφωνώ μαζί σου, μακάρι να πάψουμε να επαναπαυόμαστε, να σταματήσουμε τα 'ωχ αδελφέ' και τα 'δε βαριέσαι'! Ένα βήμα προς το καλύτερο... Μου αρέσει αυτό που λες! Θα αναρωτιέμαι και μακάρι να είναι σύντομα τότε που θα πράξουμε...
Αρχικά θα πρέπει ίσως να εξηγήσω την μακρόχρονη απουσία μου, θα το κάνω κάποια στιγμή. Λίγο πιο μετά. Δεν ήταν σίγουρα η έλλειψη έμπνευσης. Ούτε χαμόγελων, ούτε αστείων περιστατικών στη ζωή μου. Και ούτε για μια στιγμή δε σταμάτησα να ψάχνω τι θετική πλευρά, ακόμα και στα κάπως δύσκολα. Οκ, έπαθα κάτι στομαχικές και κάτι άλλες αγχώδεις διαταραχές στο ενδιάμεσο, αλλά ψιλοπράγματα. Το σημαντικό είναι ότι είμαστε άπαντες καλά. Κι αποφάσισα να γυρίσω. Ελπίζω για πολύ! Γιατί συμβαίνουν συνέχεια πράγματα, καθημερινές ιστορίες, μικρές στιγμές χαράς, άλλες θυμού κι έντασης, κι εκείνες της θλίψης. Κι αν δεν ψάξουμε να βρούμε την αστεία, την πιο ανάλαφρη πλευρά, ειδικά αυτών των τελευταίων, θα μας παρασύρουν σε μονοπάτια που καθόλου δε μου αρέσουν. Έχω εντωμεταξύ, βρεθεί σε άλλους τόπους, μαζί με το έτερον μου ήμισυ, με τα δυο μας παιδιά (9 και 7 ετών πια), και με τους γονείς μου (αυτό κι αν είναι τεράστιο κεφάλαιο 😉). Σπίτι διπλοκατοικία, αυλές, δέντρα, ξύλα, ταράτσες, λινάτσες, λιόπανα, φύλλα
Σαφώς! Σαφέστατα! Μια εργαζόμενη μητέρα, μια άστα να πάνε νοικοκυρά. Που αν δεν ήταν η Βιολέτα να μας ξαραχνιάζει φωλιές θα είχαν κάνει τα φίδια εδώ μέσα! Μόνο που δε μπορώ να καταλάβω πως της αυθεντικής έχει πέραση ο κω. Εγώ και ο κω μου είμαστε υπό κατάρρευση πάντως. Η μέρα μου ξεκινάει πριν να βγει ο ήλιος, γύρω στις 5:30 δηλαδή. Έλα όμως που εκείνη την ώρα βγαίνει η μικρή για να κλείσει το πρόγραμμα! Να μην είναι η μανούλα της στο ακροατήριο; Λέει μερικά άσματα ελαφρολαϊκά για καμιά ωρίτσα εκεί πέρα και μετά την πέφτει για ύπνο ξανά. "Ωραία", σκέφτομαι, "μου μένει λίγη ώρα ακόμα για να κοιμηθώ κι εγώ". Πριν να ακουμπήσω το κεφάλι μου στο μαξιλάρι, κλαίει ο γιος γιατί είδε εφιάλτη. Τον αγκαλιάζω, τον ηρεμώ, τον σκεπάζω, πάω πίσω να ξεραθώ. Ροχαλίζει σαν οτομοτρίς ο καλός μου. Τον χαϊδεύω, τον σκουντάω, τον κλοτσάω, τον ξυπνάω και βολεύομαι. Φεύγει η πιπίλα της μανδάμ και καλεί σε βοήθεια. Πετάγομαι επάνω, κουτουλάω κάποιο ντουβάρι, της βάζω την πιπίλα, σέρνο
Γράφτηκαν κι είναι 110, ζωή να έχουν! Βγήκε το πρόγραμμα κι είμαι η πρώτη τους, τώρα αυτό είναι για καλό; Ετοιμάστηκα μέρες πριν, σκέφτηκα πολλές φορές πώς θα μπω, τι θα πω, πώς θα τους το πω, η πρώτη εντύπωση διαμορφώνει συμπεριφορές. Ξύπνησα νωρίς με έναν κόμπο. Στο στομάχι και στο λαιμό. Δύο κόμπους δηλαδή. Χρόνια την κάνω αυτή τη δουλειά, αλλά η 'πρεμιέρα' είναι πάντα κάπως. Έχω συνηθίσει και σε άλλα μεγέθη, κακά τα ψέματα! Είμαι στα εργαστήριά μου, με 20-30 άτομα, να τους δείχνω, να με ρωτάνε, να κάνουμε παρέα πιο πολύ, αλλά αυτό... Διάλεξη σε 110 πρωτοετείς! Και μάλιστα η πρώτη τους! Με έλουσε ένας ιδρώτας. Κρύος θα ήταν... Πλύθηκα, ντύθηκα, βάφτηκα. Ελαφρά, μη με νομίσουν για καμιά κιτς παλιόγρια! Έχω πάθει και μια θλάση (αυτό είναι άλλη ιστορία, θα σας την πω μια των ημερών) και πάω κούτσα-κούτσα σαν λίγο από ψωράλογο. Αυτό με μάρανε τώρα να σκεφτούν πως έχω το ένα πόδι πιο κοντό από το άλλο. Ποιος θα τους μαζέψει μετά το μυαλό στα ουσιώδη; Και λέει, εκεί που μπαίν
καμια ασυλια σε κανεναν
ReplyDeleteκαθε βια ειναι κατακριτεα ..και στην περιπτωση αυτη η μονη λεξη
που χαρακτηριζει το γεγονος ειναι ψυχρη δολοφονια
το λεω παντου και το ξαναλεω
Χαλάρωσε...
ReplyDeleteΌταν δεν μπορείς να αποφύγεις το βιασμό, τουλάχιστον απόλαυσε τον. :))
πού πάμε μάνα;;
ReplyDeleteστο βουνό παιδί μου, κουράγιο....
Φιλί!
Που να πάμε εμείς.... εδώ που είμαστε θα μείνουμε και θα το απολαύσουμε δεόντος......
ReplyDeleteΚαλό Σαββατοκύριακο!!!!
ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΠΑΝΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ.ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ:))))))
ReplyDeleteΤο που πάμε δεν το ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι μπορούμε να πάμε στην αυτοκριτική για αρχή και μετά πρέπει να πάμε προς τα πάνω, σαν κοινωνία πρώτα απο όλα και σαν πολιτεία μετά.
ReplyDeleteΜην φοβάσαι πάντως, όσο αναρωτιέσαι που πάμε, υπάρχει η ελπίδα να πάμε κάπου καλύτερα, φτάνει να είμαστε πολλοί που αναρωτιούνται... κάποια στιγμή θα πράξουμε...
Lykos
...
Συμφωνώ μαζί σου, μακάρι να πάψουμε να επαναπαυόμαστε, να σταματήσουμε τα 'ωχ αδελφέ' και τα 'δε βαριέσαι'! Ένα βήμα προς το καλύτερο...
ReplyDeleteΜου αρέσει αυτό που λες! Θα αναρωτιέμαι και μακάρι να είναι σύντομα τότε που θα πράξουμε...