Καθημερινές ιστορίες: χαμογελάστε παρακαλώ!

Στέκομαι στην αρχή του άλλοτε πιο μακρυνού δρόμου πρωτεύουσας, τον δρόμο Λήδρα, κοιτάω πέρα μακριά, μια πόλη που μόλις ξυπνούσε. Μόλις έχω φτάσει στο νησί, δεν ήξερα τι να περιμένω, δεν ήξερα τι με περίμενε να το δω... Νότια πίσω μου ένα κομμάτι από τα μεγάλα μεσαιωνικά τείχη που έκτισαν κάποτε οι Ενετοί, το παλιό κτίριο του Δημαρχείου, οι ίσως το ίδιο παλιοί ψηλοί φοίνικες. Βόρεια μπροστά μου ο μεγάλος πεζόδρομος, με τα ρολά από τα μαγαζιά μόλις να ανεβαίνουν, με τα λουλούδια να παίρνουν τη θέση τους πλάι από τις εισόδους, τους καταστηματάρχες να βγάζουν την πραμάτεια τους, και κάποιους πλανόδιους μουσικούς να ετοιμάζονται να δώσουν την καθημερινή τους παράσταση. Μα δεν είναι τα κτίρια, δεν είναι οι μυρουδιές από τους φούρνους και τα γαλακτοπωλεία, δεν είναι οι άνθρωποι που τραγουδούν μόλις μιλούν. Η Λευκωσία δεν είναι μονάχα αυτά. Διασχίζοντας τον πεζόδρομο βλέπεις να σμίγει το πολύ παλιό με το μοντέρνο, η καλαισθησία με την έπαρση του νεοπλουτισμού, το παραδοσιακά...

Ένα χελιδόνι δε φέρνει την άνοιξη, ούτε μια μυγδαλιά, ούτε μια βοκαμβίλια! Και πώς να την εφέρουν δηλαδής; Τι νομίζετε είναι η άνοιξη; Καμιά αλαφροΐσκιωτη; Καμιά ανεμοπαρμένη; Καμιά κοπελούδα που παρασύρεται κι όπου την καλούνε σηκώνεται και πάει; Η άνοιξη κρύβεται μέσα σε ροζ ανθισμένες πασχαλιές, πίσω από το γαλάζιο του ουρανού, μέσα στις παπαρούνες των κάμπων, στους ήχους από τιτιβίσματα πουλιών, μοιάζει ανέμελη σαν τα χαμόγελα παιδιών. Μπορεί έτσι να ήθελε να είναι, ποιος την ξέρει; Μα είναι γυναίκα πολύ δυναμική! Πώς άλλωστε θα έβρισκε το θάρρος να τα βάλει με τον παλιό-χειμώνα; Δυναμική, θαρραλέα, με υπομονή, σπρώχνει τη μιζέρια έξω από την πόρτα, «περάστε καλή μου, μη σας κρατάμε άλλο!», ρίχνει διακριτικά αλάτι πίσω από την καρέκλα της κατήφειας. Όχι, καλέ όχι, δεν της αρέσει η μοναξιά, μόνο που προτιμάει άλλου είδους παρέα. Ναι, αν την καταφέρεις την άνοιξη να’ ρθεί, θα πρέπει να αφήσεις και μιαν αχτίδα ελπίδας κάπου να βολευτεί και στην ιδέα της αλλαγής χώ...

Το μυαλό μου και μια λίρα δηλαδή! Εδώ ο κόσμος καίγεται, ρύζι οι δουλειές, οι προθεσμίες απειλητικά κοντά, το σπίτι μου κατοικία για λογιών-λογιών ζωύφια κι εγώ; Εγώ... Εγώ αράζω νωχελικά, απολαμβάνω ζεστό καφέ, ποτίζω ντάλιες, παραγγέλνω λαμπάδες, χαζεύω λουλουδάτα φορέματα. Τα τηλέφωνα σπάνε, οι φοιτητές μου με κυνηγάνε, χαρτιά κάνουν κατάληψη στο γραφείο παντού, σκουπίδια πνίγουν την πόλη κι εγώ; Εγώ... Εγώ κανονίζω βόλτα με τα ποδήλατα, πεζοπορία στο Βουραϊκό, rafting στον ποταμό. Ναι, ναι, επείγουσες είναι όλες οι δουλειές, μα τα τσουρέκια για τα βαφτιστήρια καθώς ψήνονται κάνουν όλο το σπίτι να μοσχοβολάει. Κι ο ουρανός είναι ωραίος τώρα που έγινε φωτεινός μπλε, και τα λουλούδια είναι κρίμα να τα χάνει κανείς τώρα που είναι ολάνθιστα, κι η άνοιξη κάνει τη φύση να μυρίζει τόσο ωραία! Μα είναι καιρός αυτός τώρα να έχει κανείς υποχρεώσεις;

Πολύ-αγαπημένη μου αδελφή, Σε χαιρετώ από τα πέρατα της γης, της κίτρινης για να μην ξεχνιόμαστε. Πες στο μπαμπά είμαι καλά, πες στη μαμά να με ξεματιάζει αδιαλείπτως πρώτη της δουλειά κάθε πρωί. Εδώ που με έριξε η δουλειά (κι η τύχη μου η κίτρινη) τα πράγματα πάνε περίπου όπως σας τα έχω πει. Άντε ίσως και λίγο χειρότερα, αλλά μην το κάνουμε και θέμα! Μένω σε ένα ξενοδοχείο πολύ καλό, με τις κρεβατάρες μου, τις καναπεδάρες μου, τα λουτρά μου, τα έτσι κι αλλιώτικα μου, παράπονο δεν έχω! Αφού για να καταλάβεις στη λεκάνη μου ρίχνουν ροδοπέταλα κάθε πρωί. Ποια λεκάνη καλέ; Της τουαλέτας! Τι να σου λέω τώρα... Για να δεις και να καταλάβεις σου στέλνω και φωτογραφία (μετά με συγχωρήσεως δηλαδή!). Και η θέα από το δωμάτιο μου δεν είναι άσχημη, σαν να πρασίνισε ο τόπος, σαν να φάνηκε κάπως ο ουρανός. Θα φταίει που μας έχει τρυπήσει τα κοκαλάκια μας η βροχή ως φαίνεται. Ήρθε και διαλύθηκε το καυσαέριο όλο, και γύρευε πού πήγε και κάθισε. Ευτυχ...