Περπατώντας στην Λευκωσία

Στέκομαι στην αρχή του άλλοτε πιο μακρυνού δρόμου πρωτεύουσας, τον δρόμο Λήδρα, κοιτάω πέρα μακριά, μια πόλη που μόλις ξυπνούσε.

Μόλις έχω φτάσει στο νησί, δεν ήξερα τι να περιμένω, δεν ήξερα τι με περίμενε να το δω...

Νότια πίσω μου ένα κομμάτι από τα μεγάλα μεσαιωνικά τείχη που έκτισαν κάποτε οι Ενετοί, το παλιό κτίριο του Δημαρχείου, οι ίσως το ίδιο παλιοί ψηλοί φοίνικες.

Βόρεια μπροστά μου ο μεγάλος πεζόδρομος, με τα ρολά από τα μαγαζιά μόλις να ανεβαίνουν, με τα λουλούδια να παίρνουν τη θέση τους πλάι από τις εισόδους, τους καταστηματάρχες να βγάζουν την πραμάτεια τους, και κάποιους πλανόδιους μουσικούς να ετοιμάζονται να δώσουν την καθημερινή τους παράσταση.

Μα δεν είναι τα κτίρια, δεν είναι οι μυρουδιές από τους φούρνους και τα γαλακτοπωλεία, δεν είναι οι άνθρωποι που τραγουδούν μόλις μιλούν. Η Λευκωσία δεν είναι μονάχα αυτά.

Διασχίζοντας τον πεζόδρομο βλέπεις να σμίγει το πολύ παλιό με το μοντέρνο, η καλαισθησία με την έπαρση του νεοπλουτισμού, το παραδοσιακά τρυφερό με το κάτι από παλιά ξεχασμένο.

Χρώματα, μουσικές, κι άνθρωποι. Όλα μαζί να σε ταξιδεύουν σε μια άλλη εποχή και πάλι να σε φέρνουν πίσω σε μια πόλη αληθινή πολύ.

Και καθώς ο κόσμος πληθαίνει γύρω μου και καθώς εγώ περπατώ και παρατηρώ, φτάνω και βλέπω "Η τελευταία διχοτομημένη πρωτεύουσα" πάνω σε μια προκλητικά επηρμένη ταμπέλα. Είναι σάμπως αυτό αρκετό για να με ταράξει; Ή βοηθάνε τα φυλάκια, τα συνθήματα, οι στρατιώτες, τα όπλα τους, τα αγκαθωτά συρματοπλέγματα και τα εγκαταλελειμμένα σπίτια ανάμεσά τους;

Και με πιάνει μια αγωνία: συνηθίζονται τα σύνορα σε μια πόλη άραγε;

Περπατάω σε στενά και στρίβω και βγαίνω και ακολουθώ μια γραμμή και βλέπω εναλλάξ σημαίες, εναλλάξ φυλάκια, εναλλάξ καμπαναριά και μιναρέδες. Αυτό το τελευταίο θα το θαύμαζα αλήθεια αν έλειπαν όλα τα υπόλοιπα!

Όσες μέρες έμεινα στην Λευκωσία την ακολούθησα τη γραμμή, κάποια φορά την πέρασα κιόλας, με τύλιξε με αγωνία, με θυμό, με απορία. Συνηθίζονται άραγε τα σύνορα στην ίδια σου την πόλη;

Μα η πόλη είναι ζωντανή κι έχει ανθρώπους και συνήθειες κι από τις δυο πλευρές της γραμμής. Ένας ιμάμης που καλεί για προσευχή και ναοί που ετοιμάζονται για την Αγία Εβδομάδα. Άνθρωποι που πάνε στη δουλειά τους και άλλοι που πίνουνε μανταρινάδα σπιτική.

Κι εγώ που πίνω καφέ ( είναι κυπριακός ή άραγε τούρκικος;) σε μια πλατεία και ξεφυλλίζω τον οδηγό ενός νησιού.

Μα πώς μπορεί να σε προετοιμάσει ένα βιβλίο για το τι σε περιμένει να το δεις εδώ;