Καθημερινές ιστορίες: χαμογελάστε παρακαλώ!

Από την αρχή της ανθρωπότητας (δεν ήμουν εκεί, μα μου το έχουν πει!), οι γυναίκες ανά την υφήλιο νοιάζονται για την εμφάνισή τους. (Καταγεγραμμένο είναι αυτό κι αντιρρήσεις δε θέλω!) Έφτιαχναν φορέματα με τομάρια στην αρχή, χιτώνες ύστερα, έβαζαν χρώματα σε μάγουλα και σε χείλη (α, τις Σαλώμες!), κρεμούσαν στολίδια στο λαιμό και κοσμούσαν τους καρπούς (ντράγκα ντρουγκ τα βραχιολάκια). Κομψές κι όμορφες οι γυναίκες, κυνηγοί και δημοκράτες οι άντρες. Κατά το πέρασμα των αιώνων, οι ιστορικές συγκυρίες (τουτέστιν, αν δεν έχουμε να φάμε τι να το κάνουμε το παντεσπάνι;) διαμόρφωναν άλλες κουλτούρες για τη μόδα και το στυλ. Σε μια εποχή που οι περισσότερες γυναίκες ήταν αγρότισσες, οι αριστοκράτισσες μόνο είχαν το χρόνο και τη διάθεση να ασχοληθούν με τη μόδα. Κι επειδή έτσι τις βόλευε (εμ, χαζές μια φορά δεν ήταν!) καθιέρωσαν το λευκό στην επιδερμίδα και το πληρωθικό στους γοφούς. Ταίριαζε άλλωστε αυτή η εικόνα με τα σαλόνια με τις βαριές κουρτίνες όπου σύχναζαν, και τα λουκούλια γεύματα...

*  Το παρόν κείμενο αποτελεί πόνημα της φαντασίας μου.  Οποιαδήποτε ομοιότητα με τα λεγόμενα της πεθερούλας (δεν) είναι τυχαία. Οι μανάδες (ενίοτε και οι πατεράδες) έχουν κάποιες φορές (ή μήπως όλες;) έναν μοναδικό τρόπο για να 'πουν' τη γνώμη τους. Μόνο να την πουν; Για να την πουν; Χμ, η ιδέα είναι πως δεν πρόκειται να σταματήσουν μέχρι να το πάρεις απόφαση και να κάνεις (επιτέλους βρε παιδί μου!) αυτό που σου 'προτείνουν'. Όταν η 'γνώμη' (για το ίδιο πράγμα!) συνεχίζει να λέγεται κάπου δέκα χρόνια, δυο πράγματα (τουλάχιστον) μπορείς να συμπεράνεις (πέραν πάσης αμφιβολίας): 1. Το παιδί έχει αιωνόβια υπομονή (μπορείς να το πεις και γαϊδούρι, επιτρέψτε μου την έκφραση) και 2. Η μάνα (που δεν το βάζει ποτέ κάτω) θα βρει 10+1 τρόπους για να πει αυτό που έχει να πει (πού θα πάει; κάτι από όλα θα πιάσει!) Οπότε (τυχαίο παράδειγμα), συνήθως ξεκινάει από κάτι απλό σαν "Εσείς πότε θα κάνετε ένα παιδάκι;" Πασάρει εαυτόν με ευρύτητα αντίλ...

Κάπου μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, δεν ξέρω τι ώρα είναι, δε μπορώ να αποφασίσω αν πρέπει να ξυπνήσω ή αν μπορώ να αφεθώ. Το έτερον μου ήμισυ αναπνέει λίγο βαριά, ήχος στα όρια του καθησυχαστικού και του ενοχλητικού, αυτό μπορεί να μου κοστίσει τη συνέχεια του ύπνου μου. Τον σκουντάω λίγο, είναι μόλις 6 το πρωί, βολεύομαι καλύτερα, τελικά νυστάζω ακόμα... Και ξάφνου  - Τοκ-τοκ - Τοκ-τοκ; Από πού έρχεται τώρα αυτό; - Είμαι κι εγώ εδώ και είμαι ξύπνιο. Δε φταίω, δεν ξέρω τι ώρα είναι, μπορεί να με παρέσυρε το κάπου μεταξύ του ύπνου σου και του ξύπνιου σου. - E; Δεν πήγε το μυαλό μου με την πρώτη, δεν είναι σε εγρήγορση οι σκέψεις στις 6 το πρωί. Μα μετά κατάλαβα. Ήταν εκείνο το πλασματάκι που μεγαλώνει. Έχει δηλαδή γίνει δυνατό τώρα και μπορεί να κάνει αισθητή την παρουσία του; Καλώς το! Ανακάθησα, έβαλα τα χέρια μου στην κοιλιά μου, και τα δυο, εκείνο χόρευε, ή σάμπως να έπαιζε κουτσό; Έκατσα ακίνητη. Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω. Η κοιλιά μου παλλόταν σε μη ...

Έχω πρόβλημα, θέμα μεγάλο, σημαντικό! Δεν αναφέρομαι στα ψυχολογικά μου, αυτά άλλωστε (αν υπάρχουν) για τους γύρω μου αποτελούν πρόβλημα, εγώ ιδέα δε μπορώ να έχω. Πρόβλημα μεγάλο σας λέω! Και σκέφτηκα για μια στιγμή να απευθυνθώ σε ένα κανάλι, να το θέσουν για συζήτηση στα παράθυρα. Τα πρωινά, τα απογευματινά, τα βραδινά... Αλλά δεν τους έχω εμπιστοσύνη. Καμία! Θα το λύσουν ή θα κάνουν πως το λύνουν; Φοβάμαι μπας και μου δημιουργήσουν κι επιπρόσθετα θέματα και μετά εγώ τι θα γενώ; Άσε που έχουν και τρώγονται τελευταία με κάτι ανέκδοτα παρωχημένα. Μπα, καμία επιστοσύνη δε μπορώ να δείξω... Θα εναποθέσω τις ελπίδες μου σε εσας. Σάμπως να χειμώνιασε. Νωρίς δεν είναι ακόμα για χειμώνα; Νωρίς δεν είναι για κάλτσες, μπότες, και πανωφόρια; Μεγάλο πρόβλημα... Και τα έχω ψηλά τα ρημάδια. Τα χειμερινά ντε! Κι ο γιατρός δε με αφήνει να ανέβω σε σκάλα. Είχα σκοπό να το φέρω γλυκά στον καλό μου να κάνει κάπου μέσα στον Νοέμβριο την αβαρία, δεν πρόλαβα να τον προετοιμάσω όμως και μας πρόλαβ...

Έτσι κάνουν οι μέρες και περνούν δίχως να το καταλάβω, πότε γκρίνιαξα τελευταία φορά, πότε πρόλαβε κι αράχνιασε ο τόπος εδώ μέσα; Καλά που μου το επισήμανε η Αγγελικούλα και έσπευσα να πάρω ξεσκονόπανο, μην περάσει και το πεθερικό κι έχουμε άλλα! Το φαντάζεστε; Φτου, φτου, φτου, τι ήθελα και το σκέφτηκα αυτό; Τσεμπέρι και κουβάς, γρήγορα σε δράση! Και τώρα που φάνηκε και πάλι το χρώμα των επίπλων μπορώ με χαρά να τοποθετήσω το βραβείο που μόλις παρέλαβα. Όμως δεν κατάλαβα; Το βραβείο αυτό ποιοι το παίρνουν; Στους τεμπέληδες πάει; Γιατί, βρε παιδια, αν είναι έτσι με έχετε παρεξηγήσει! Απλά έχω χάσει το μυαλό μου αυτόν τον καιρό, κι η απόχη δε βοηθάει πολύ στην κατάσταση. Ή δεν ξέρω να την χειρίζομαι. Τι να πω; Εγώ θα σκέφτομαι πως το βραβείο πάει σε αγαπημένα blogs για να νιώσω κάπως καλύτερα... Και τώρα που το τοποθέτησα στο ράφι και το βλέπω καλύτερα, μπορώ, με τα φτωχά γερμανικά μου, να πω με σιγουριά πως η αρχική μου υπόθεση υπήρξε βάσιμη. Με συγκινείτε ;-) Οι κανόνες (γι...