Όνειρο ζω; Μη με ξυπνάτε!

Κάπου μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, δεν ξέρω τι ώρα είναι, δε μπορώ να αποφασίσω αν πρέπει να ξυπνήσω ή αν μπορώ να αφεθώ. Το έτερον μου ήμισυ αναπνέει λίγο βαριά, ήχος στα όρια του καθησυχαστικού και του ενοχλητικού, αυτό μπορεί να μου κοστίσει τη συνέχεια του ύπνου μου. Τον σκουντάω λίγο, είναι μόλις 6 το πρωί, βολεύομαι καλύτερα, τελικά νυστάζω ακόμα...

Και ξάφνου 

- Τοκ-τοκ

- Τοκ-τοκ; Από πού έρχεται τώρα αυτό;

- Είμαι κι εγώ εδώ και είμαι ξύπνιο. Δε φταίω, δεν ξέρω τι ώρα είναι, μπορεί να με παρέσυρε το κάπου μεταξύ του ύπνου σου και του ξύπνιου σου.

- E;

Δεν πήγε το μυαλό μου με την πρώτη, δεν είναι σε εγρήγορση οι σκέψεις στις 6 το πρωί. Μα μετά κατάλαβα. Ήταν εκείνο το πλασματάκι που μεγαλώνει. Έχει δηλαδή γίνει δυνατό τώρα και μπορεί να κάνει αισθητή την παρουσία του; Καλώς το!

Ανακάθησα, έβαλα τα χέρια μου στην κοιλιά μου, και τα δυο, εκείνο χόρευε, ή σάμπως να έπαιζε κουτσό; Έκατσα ακίνητη. Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω. Η κοιλιά μου παλλόταν σε μη κανονικούς ρυθμούς. Πρωτόγνωρο!

Τελείως ξύπνια πια, δεν ήθελα να κοιμηθώ, δεν ήθελα να το χάσω, δεν το ήξερα κι ήθελα να το γνωρίσω, ήθελα να το μοιραστώ με τον καλό μου, τον ξύπνησα τρυφερά. Και ήταν μια στιγμή που σου έρχεται να χαμογελάσεις αληθινά πλατιά, που ξεχνάς όλα τα άλλα, είναι τα υπόλοιπα καθόλου σημαντικά; Μήπως αυτή είναι η απόλυτη ευτυχία;