Το παράδοξο του πώς μια αγελάδα παθαίνει νευρικές ανορεξίες

Από την αρχή της ανθρωπότητας (δεν ήμουν εκεί, μα μου το έχουν πει!), οι γυναίκες ανά την υφήλιο νοιάζονται για την εμφάνισή τους. (Καταγεγραμμένο είναι αυτό κι αντιρρήσεις δε θέλω!) Έφτιαχναν φορέματα με τομάρια στην αρχή, χιτώνες ύστερα, έβαζαν χρώματα σε μάγουλα και σε χείλη (α, τις Σαλώμες!), κρεμούσαν στολίδια στο λαιμό και κοσμούσαν τους καρπούς (ντράγκα ντρουγκ τα βραχιολάκια). Κομψές κι όμορφες οι γυναίκες, κυνηγοί και δημοκράτες οι άντρες.

Κατά το πέρασμα των αιώνων, οι ιστορικές συγκυρίες (τουτέστιν, αν δεν έχουμε να φάμε τι να το κάνουμε το παντεσπάνι;) διαμόρφωναν άλλες κουλτούρες για τη μόδα και το στυλ. Σε μια εποχή που οι περισσότερες γυναίκες ήταν αγρότισσες, οι αριστοκράτισσες μόνο είχαν το χρόνο και τη διάθεση να ασχοληθούν με τη μόδα. Κι επειδή έτσι τις βόλευε (εμ, χαζές μια φορά δεν ήταν!) καθιέρωσαν το λευκό στην επιδερμίδα και το πληρωθικό στους γοφούς. Ταίριαζε άλλωστε αυτή η εικόνα με τα σαλόνια με τις βαριές κουρτίνες όπου σύχναζαν, και τα λουκούλια γεύματα που συχνά παράθεταν. (Με λίγα λόγια, ποιος τις υπολογίζει τις πληβείες;) Καθώς οι γυναίκες περνούσαν από την αγροτική στην αστική ζωή, καθώς η ανέχεια έδινε τη θέση της στο πλουραλισμό, το ηλιοκαμένο δέρμα (από τον καυτό ουρανό της Λούτσας τότενες) και το  σώμα που αδυνάτιζε (όλοι είχαν πια φαγητό, δε χρειάζόταν να φαίνεται στο μπράτσο τους!) πέρναγαν στο προσκήνιο.

Με αυτά και με τα άλλα, φτάσαμε στη σύγχρονη εποχή. (Όπου και μπορώ να σας τα πω από προσωπική εμπειρία τα πράγματα!) Σε μια εποχή που στυλ είναι το τατουάζ στο αυτί του Λάκη, η πλαστική στο στήθος της Τζένης και το λίφτινγκ στο μούτρο της Τατιάνας. Τη σήμερον ημέρα που λέτε αγαπητοί μου, δε μπορείς να προχωράς και χλάπα της χλούπα της να περισσεύουν πάνω σου ρούχα ή άλλα, άντε μην ανοίξω τον στόμα μου! Η σύγχρονη μόδα επιτάσσει να φοράμε ρούχο σε νούμερο -8! Κι εννοείται πως μετά αφιερώνει τηλεοπτικό χρόνο στη σύγχρονη μάστιγα της εποχής, τη νευρική ανορεξία.

Και τέλος πάντων, ενώ εγώ το καλοκαίρι φοράω μπικίνι που κάπως τσιτώνει στο γοφό, η μάνα μου μού ψήνει μουσακά. Η ομορφιά είναι βέβαια υπόθεση υποκειμενική, μα θέλω επιτέλους να μάθω το τι στ' αλήθεια μου συμβαίνει! Να μουγκανίσω δηλαδή ή να πάρω πολυβιταμίνες; Αυτά τα αντιφατικά μηνύματα πάντα μου δημιουργούσαν μια κάποια σύγχιση...

Νομίζω λοιπόν, πως είναι η ώρα να αφήσουμε την ιστορία της ανθρωπότητας (πρόφαση ήταν άλλωστε, ποιος νοιάστηκε στ' αλήθεια;) και να πιάσουμε τη δικη μου. Από την αρχή!

Ως παιδί ήμουν πάντα καλοφάγανο και στρουμπουλό. Οι γονείς (κι ο περίγυρος αν είχε τα θάρρητα) μου τόνιζαν με κάθε ευκαιρία πως πρέπει να αδυνατίσω. Ενώ η μάνα μου ξεφούρνιζε με κάθε ευκαιρία (και χωρίς) σπανακόπιτες, καρυδόπιτες, κουλούρια, και δε συμμαζεύεται πασπαλισμένο με λιπαρά και θερμίδες. Στη μεγάλη λαμαρίνα! Μα πάντα σπιτικό, όχι τίποτα βλακείες απ' έξω!

Πήγα γυμνάσιο μετά και κάπως άρχισα να ντρέπομαι γιατί το τζην μου ήταν κάπως μεγαλύτερο νούμερο από αυτό των άλλων παιδιών. Δεν έγινε και κάτι θα μου πείτε. Έλα όμως που μου το επεσήμαναν οι γονείς σε κάθε ευκαιρία! Μετά βέβαια μου έφερναν κέικ την ώρα που διάβαζα γιατί η ζάχαρη βοηθάει στη συγκέντρωση.

Μπερδευόμουν το λοιπόν η νεαρά η κορασίδα. Δεν υπήρχε τότενες βλέπετε και το TLife να στείλω την απορία μου στους ειδικούς να βρω μιαν άκρη. Θα τους έγραφα κάτι σαν: "Αγαπητοί μου, όλοι με λένε στρουμπουλή, μα με ταΐζουν κάμποσο. Πείτε μου τι να κάνω; Στη στήλη σας θα με κατατάσσατε ως αγελάδα ή μήπως θα βάζατε έναν ειδικό να μου πει για τη νευρική ανορεξία; Αυτά τα αντιφατικά πάντα μου δημιουργούν μια κάποια σύγχιση..."

Τέλος πάντων, φοιτήτρια έφυγα από το σπίτι με την αυτοπεποίθηση μου να παριστάνει τη σφουγγαρίστρα. Ένα καλοκαίρι γύρισα στη μάνα μου με 28 κιλά λιγότερα. (Σάμπως ο έρωτας έφταιγε, ή να ήταν που δε χόραγε λαμαρίνα στο μικρό μου το φούρνο;) Έχασε το χρώμα της η μάνα μου και για πρώτη φορά στη ζωή μου τη θυμάμαι να μη μιλάει. Ο πατέρας μου μού έστιψε έναν κουβά πορτοκάλια σε χυμό κι ενώ περίμενε να τον πιω ξέθαβε κάτι αποκόμματα για να μου διάβασει τι είναι η νευρική ανορεξία. Ήταν ενημερωμένος άνθρωπος, όχι κανένας αναχρονιστικός! Του είπα για το BMI μου και τον διαβέβαιωσα για την καλή μου υγεία, αλλά μετά μου έφερε ένα ποτήρι γάλα και δυο φέτες ψωμί με μέλι.

Πέρασαν τα χρόνια, έβαλα πίσω 3-4 κιλά, κάπου εκεί τα βρήκαμε. Ή τέλος πάντων στο περίπου...

Δέκα και χρόνια έχουν περάσει από τότε. Οι γονείς πιστεύουν πως τρώω λίγο αν δε δεχτώ συμπλήρωμα στο πιάτο ή τουλάχιστον ένα γλυκάκι μετά το φαγητό. Πάντα έχουν εύκαιρο εντωμεταξύ το απόκομμα για τη νευρική ανορεξία. Έτσι για να με κρατάνε σε εγρήγορση. Και στην τηλεφωνική μας επικοινωνία, η κουβέντα περιστρέφεται γύρω από τις ερωτήσεις "Τι έφαγες σήμερα; Και για βραδινό;" και την παρατήρηση "Δεν τρως όμως καθόλου φρούτα!".  

Η πεθερούλα βέβαια, κάθε που με βλέπει, μου ζητάει να κάνω μια στροφή. Με κοιτάει διεξοδικά, ειδικά από πίσω (εκεί τα παίρνω τα άτιμα που δε μπορώ να ρουφιχτώ!), κι αποφαίνεται "Καλή είσαι τώρα, μην πάρεις κιλά". Αυτό τις περιόδους που οι γονείς ιδανικά θα ήθελαν να με μπουκώνουν διπλή μερίδα. Ή "Έχει τσιτώσει το παντελόνι, αν έχανες λίγο θα σου έστρωνε καλύτερα". (Ούτε προπονήτρια μου στην ενόργανη να ήτανε!) Αυτό όταν οι γονείς χαμογελούν ικανοποιημένοι γιατί "έστρωσε το μούτρο μου". Όταν παντρεύτηκα δε, αμέσως μετά την ευχή της, μου έδωσε την πολύτιμη συμβουλή (ή μήπως να ήταν απειλή;) να μην αφεθώ κι απλώσω.

Και τέλος πάντων, ενώ η μάνα μου μού ψήνει μουσακά, σε μια εβδομάδα από τώρα είναι ο γάμος του κουνιάδου κι εγώ έχω να κάνω στροφή. Η ομορφιά είναι βέβαια υπόθεση υποκειμενική θα μου πείτε, μα θέλω επιτέλους να μάθω το τι αλήθεια μου συμβαίνει! Να μουγκανίζω ή να παίρω πολυβιταμίνες; Αυτά τα αντιφατικά μηνύματα πάντα μου δημιουργούσαν μια κάποια σύγχιση... Κι είναι κι αυτός ο μουσακάς που μου έχει σπάσει τη μύτη!