Κι από Σεπτέμβρη ... μπάχαλο (ή μήπως όχι;)

Καλέ δε λέω για τον Σεπτέμβρη που θα μας έρθει, πού να ξέρω από τώρα τι θα γίνει η γυναίκα, τον προηγούμενο θυμήθηκα εχθές στον ύπνο μου κι είδα εφιάλτη. Τι τα θέλω και τα θυμάμαι θα μου πεις, ε αυτά με θέλουν και με θυμούνται. Αλλά δε μου τη χαλάνε τη ζαχαρένια μου, άι σιχτίρ!

Ήταν 8 Αυγούστου (στο περίπου), παραθερίζαμε στο νησί, κι ήμουν αραχτή (λέμε τώρα, όσο αραχτή μπορεί να είναι μάνα με 1,5 και 3 χρονών παιδιά) σε έναν υπαίθριο παιδότοπο (κατάλαβες δηλαδή διασκέδαση, αχ πού είναι εποχές που δεν σήκωνα τον απ' αυτό μου όλη μέρα από τα τρέντι τα μπητς τα μπαρς;) κι έπινα πίνα πορτοκαλάντα (γιατί τα καμάρια μου πάντα θέλουν χυμό, αλλά ποτέ δεν τον τελειώνουν, 5 ευρώ κόστιζε ο άτιμος!). Τα παιδιά μας μαλλιοτραβιόντουσαν έπαιζαν με κάτι άλλα σκασμένα καλά παιδάκια εντός της περίφραξης (ούτε που τα ξέραμε, όσο η αυλόπορτα παρέμενε κλειστή καλά ήταν, δεν παθαίνουν τίποτα), εγώ είχα καθίσει πλάτη για να μη βλέπω και τα λέγαμε με τον καλό μου, ενώ περιμέναμε κάποιους φίλους μας (με παιδί, εμείς που κάποτε μαζευόμασταν 15 άτομα στο νησί κι αδειάζαμε κανάτες βότκα καρπούζι πριν βγούμε για να πιούμε!).

Ο μεγάλος κάθε τόσο ερχόταν κλαίγοντας γιατί του πείραζαν την αδελφή (έτσι θα είναι η ζωή από εδώ και πέρα μάνα μου, πάρε το απόφαση), κι η μικρή έκανε τσαμπουκά σε όποιον της ύψωνε το ανάστημά του (που δηλαδή όλοι τις έριχναν 20 πόντους για πλάκα, αλλά δε μασάει αυτή!).

Κι έτσι χαλαρή (!!!) καθώς ήμουν με βρήκε εκείνο το τηλέφωνο και πολύ με τάραξε θυμούμαι. "Ντριν", "θα είναι τα παιδιά (ετών 40 κι αυτά) να μας πουν ότι δε βρίσκουν να παρκάρουν" (χαμός γινότανε!), σκέφτομαι. Κοιτάω το κινητό, η σπιτονοικοκυρά (η πρώην τώρα δηλαδή), "Α, θα θέλει να μου ευχηθεί για τη γιορτή μου" (που ήταν μόλις πριν από 2 εβδομάδες και με ξέχασε), σκέφτομαι.
- Ομιλείτε περικαλώ, λουόμενη εδώ!
- Γεια σας, τι κάνουτε;
- Καλά, εδώ στο νησί, εσείς;
- Κι εμείς καλά, ευχαριστώ, πάμε για κανένα μπάνιο με τα κορίτσια. (αυτά είναι πραγματικά κορίτσια, τις εγγονές της εννοεί)
- Α, μπράβο, μπράβο! Κι εμείς εδώ μπάνια, παιδιά, χοχτέιλς, καταλαβαίνουτε (ακόμα δεν μου έχει πει χρόνια πολλά, να ανησυχώ;, δεν πρόλαβα να το καλο-σκεφτώ κι μου το έσκασε το παραμύθι)
- ...(δυσκολεύεται να το πει και καλά) Ξέρεις (γκλουκ, ξεροκαταπίνει και καλά) τα παιδιά θέλουν το σπίτι (γκλουκ, και καλά). (όχι οι εγγονές της, οι γονείς τους ντε!)
- ... (χάνω τα λόγια μου κυριολεκτικά, πράγμα που σπάνια μου συμβαίνει, καταλαβαίνετε σε τι κατάσταση περιήλθα!)
- Ξέρουτε πόσο ευχαριστημένοι είμαστε από εσάς, δεν το ξέρουτε;, παράπονο δεν έχουμε κανένα, αλλά ... για να μας αδειάζουτε τη γωνιά σιγά-σιγά. (αυτό το τελευταίο μάλλον κάπως αλλιώς το είπε, αλλά εγώ έτσι το άκουσα)
- Εμ, (γκλουκ, αληθινό, έχει κολλήσει ο καταπιώνας μου) ξέρετε, είμαστε διακοπές στο νησί. (αυτό σκέφτηκα να πω, εντωμεταξύ είχα γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα, πάντα κάνει πολύ ζέστη στο ρημάδι το νησί!)
- Μα ναι, φυσικά το ξέρω! (σκέψου να μην το ήξερε, φτου!) Δεν περιμένω να κάνετε κάτι τώρα, αλλά ήθελα να σας ενημερώσω για να σας τις χαλάσω, καλό ναι; το σκέφτεστε εντωμεταξύ και να όταν επιστρέψετε να ...
- Πόσο χρόνο έχουμε; (την διακόπτω)
- Ε, δε σας βάζω και το μαχαίρι στο λαιμό, πάρτε τον χρόνο σας, ξέρουτε πόσο ευχαριστημένοι είμαστε από εσας, παράπονο δεν έχουμε κανένα! (φορ σουρ!) ... Αλλά μην το παρα-ξηλώσετε κιόλας πιστεύω 2 μήνες είναι υπερ-αρκετοί για να ξεκουμπιστείτε από εκεί μέσα. (κι αυτό κάπως αλλιώς το είπε, αλλά αυτό είναι το ζουμί)
- Μάλιστα.
- Τι μάλιστα.
- Μάλιστα κατάλαβα (#@%$ το σου)!
- Μην σε κρατάω άλλο, να συνεχίσεις τις διακοπές σου. (τώρα τι να απαντήσω η γυναίκα;, όχι σας προκαλώ!)
- Με τις υγείες μου!
- Ορίστε;
- Γεια σας λέω, χάρηκα που σας άκουσα, καλό 15/Αύγουστο, να μας παίρνετε να τα λέμε, χαιρετισμούς στον αγαπητό σας σύζυγο και στα παιδιά, να τους χαίρεστε, α τουτ α λερ, ο ρεβουάρ, φεύγω και πάω στο Αυγατηγανηστάν!
-... (μπιιιπ)

Άσπρη σαν πανί επιστρέφω στο τραπέζι. Το ένα παιδί κλαίει (πολύ ευαίσθητος ο γιος, τι να σας λέω) και το παρηγορεί ο καλός μου, το άλλο ακόμα μαλλιοτραβιέται (μας βγήκε ζόρικη η κόρη, πολύ!).
- Τι έπαθες;
- Στο τηλέφωνο ήταν η κυριά απαυτούλα μας.
- Ναι;
- Και μου είπε να φύγουμε από το σπίτι!
- (ο μικρός σταματάει να κλαίει) Και το δωμάτιό μου; Ποιος θα μένει στο δωμάτιο μου; Δε θέλω να φύγουμε, δε θέλω να μείνει άλλος στο δωμάτιό μου! (και βάζει πιο γοερά κλάματα)
- (προσπαθώ να συγκρατήσω τα δικά μου) Θα βρούμε πιο ωραίο σπίτι βρε κουτό, σιγά στο πράγμα, με αυλή για να παίζετε, και άλλες ζωγραφιές στον τοίχο, δεν τις βαρέθηκες αυτές που έχουμε; (2 ολόκληρα χρόνια, από τα οποία θυμάσαι μόνο το 1;) Δεν είναι κάτι για να μας στεναχωρεί αυτό! (μόνο που μόλις τελείωσε η άδεια ανατροφής, ξεκινάω δουλειά, έχω να βρω σπίτι, να το καθαρίσω, να πακετάρω 100 τετραγωνικά, να πληρώσω μεταφορική, να τα ξεπακετάρω και να τα στήσω, απλά πράγματα, πώς κάνεις έτσι;)

Τέλος πάντων, ηρέμησε ο πιτσιρίκος, πήγε να παίξει με κάτι τουβλάκια, ήρθαν κι οι φίλοι μας, την ήπια (η καρδιά μου ξέρει πώς!) την πίνα πορτοκαλάντα μου (που αν δεν είχα μαζί μου τα παιδιά θα είχα παραγγείλει επιτόπου ένα μπουκάλι τεκίλα μαζί με ολόκληρο το κουτί το κάλας), κι όταν με το καλό γυρίσαμε το βράδυ στο σπίτι έπεσα με τα μούτρα να κοιτάω στο ιντερνέτ διαθέσιμα τεσσάρια. Υπήρχαν μωρέ, και μάλιστα πιο φτηνά από αυτό που μέναμε, αι σιχτίρ που θα χαλάω εγώ τη ζαχαρένια μου και τις διακοπές μου για ένα σπίτι, πώς έκανα έτσι τέλος πάντων; (μα για μια στιγμή έχασα τον εαυτό μου!), το έκλεισα το ρημάδι και κοιμήθηκα ατάραχη.

Σε 20 μέρες, οπότε κι επιστρέψαμε από το νησί (ναι, είμαστε προνομιούχοι και κάνουμε διακοπές 1 μήνα, όποιος επιθυμεί παίζει και φιλοξενία), θυμήθηκα εκείνο το τηλεφώνημα. Αλλά αυτό πάλι είναι μια άλλη ιστορία, πιο αστεία αυτή τη φορά!

(συνεχίζεται)

υ.γ. Αφιερωμένο στις απανταχού κυρίες απαυτούλες μας, με τις υγείες μας!


Comments

  1. Παρόλο που αυτό που φοβόμουν δε θα γίνει και θα το δεις το σχόλιο αφού θα περάσει από έγκριση, μια και το κουβάλησα ως, λέω να το αφήσω!! χαχα!
    Καλή εβδομάδα!

    Μπήκα στην καινούρια ανάρτηση, εκείνη με το καλοκαιρινό τηλεφώνημα της απαυτούλας, αλλά ήρθα κι εδώ να θαυμάσω φιδίσιο κορμί και ένα θα πω!!
    Μου είχε λείψει τόσο πολύ το χιούμορ σου που λέω να συνεχίσω να πηγαίνω ανάποδα σαν τον κάβουρα, γιατί σίγουρα έχω χάσει κι άλλες...κι επειδή δε χορταίνω να σε διαβάζω!....
    Εν τω μεταξύ παίρνω το σχόλιό μου και πάω να το επικολλήσω και στην καινούρια ανάρτηση, για να το δεις σίγουρα! :) :)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Όλα τα βλέπω εγώ, καθόλου μην ανυσηχείς!
      Σε ευχαριστώ πολύ για τα τόσο ωραία σου λόγια, να είσαι καλά και χαρούμενη :)

      Delete
  2. ενταξει με εσενα γελάω και ειμαι και κακός χαρακτηρας και λέω ''έτσιιιι να τραβιέται,που μας έπαιζε τενις και έπινε τα ποτακια της ''....αλλα ουτε να το σκεφτομαι για εμενα! Εδω ως αναπληρωτρια παιρνω 5 πραγματα μαζι μου και μου φαινεται βουνό! Εχω καθαρισει τα σπίτια των αλλονων σε όλα τα νησια! Νησάφι!
    Περιμενω να μου δωσεις κι άλλη χαρά με την συνεχεια!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Fri,πάρ'την(την Nasia) στο γάμο σου να σου πει "και του χρόνου!" :)))
      Καλημέρα σας ,my ladies :)

      Delete
    2. Χαχα, ώστε να τραβιέμαι Nasia, ε; Κάπου θα σε πετύχω, θα σε πάρω στο κατόπι (με το κορμί μου το φιδίσιο) και να σε δω να μου κουνιέσαι μετά!
      Η συνέχεια έρχεται. Όταν με αφήσουν να πάρω ανάσα, παιδιά, σύζυγος, και φοιτητές...

      Vad είναι ανεκδιήγητη η φιλενάδα σου! :) :) :)

      Καλή σας μέρα!

      Delete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Νέο ξεκίνημα σε νέους τόπους

Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά

Κάνε Διάλεξη και θα δεις!