Εορταστικό πρόγραμμα με απ' όλα

Ούι, ούι, ούι, μια ολόκληρη γαλοπούλα κατάπια, τόσες μέρες πέρασαν κι ακόμα ολόκληρη τη βλέπεις στην κοιλιά μου. Έφαγα, έφαγα, έφαγα, θα έσκαγα στο τέλος η γυναίκα! Η ξαδέλφη μου με είδε και αναφώνησε "τσίτα-μπόμπα"! Μετά κοιτάξαμε προσεκτικά την κατάστση του αφαλού, οριακά ακόμα τον λες προς τα μέσα πως είναι.

Αλλά για στάσου, μπας και δε φταίει το φαγητό; Εδώ που τα λέμε, και μεταξύ μας να μη μείνει δε με πειράζει, δεν ήταν και τόσο μεγάλο το πτηνό! Άσε που για κότα μου το έδωσε η θεια-Γιαννούλα. Τι ψυχή έχει ένα κοτερό; Και μάλιστα ψητό! Αλλά από την άλλη το νούμερο στη ζυγαριά αυξάνει συνεχώς κι η μέση μου (που μόνο μέση δεν τη λες πια) όλο και φαρδαίνει! Φτάσαμε να χρειάζομαι για να τυλιχτώ ένα μέτρο, πάλι καλά που η μεζούρα έχει ως το ενάμισο και πάλι χαλαρή την έχω.

Τέλος πάντων, στις γιορτές κυρίως τρώγαμε. Από παιδί θυμάμαι το είχαμε στην οικογένεια μου αυτό το ... χόμπυ να το πω; Πρώτα άγχος για το τι θα φάμε και μετά άγχος για το πώς θα χωνέψουμε αυτό που φάγαμε. Όλες τις μέρες. Όλες τις γιορτές. Και δώστου να στίβουμε λεμόνια μετά. Και να περιφέρουμε το βαρυφορτωμένο μας στομάχι από καναπέ σε κρεβάτι και πουθενά να μη βολεύεται. Το σκασμένο το στομάχι! Και είναι ντροπής πράγματα στην οικογένειά μου να μην ασχοληθούμε με το φαγητό! Άγιες μέρες που είναι...

Για να μη μας νομίσετε μονόχνωτους, το έτερον μου ήμυσι κι η μούρη μου έχουμε κι άλλα ενδιαφέροντα. Ενίοτε. Οπότε το ψάξαμε λίγο κι είπαμε να πετάξουμε και κανένα ξεροκόματο στο πνεύμα μας. Ακαδημαϊκοί πολίτες γαρ. Ίσως πάλι να το κάναμε για να γλιτώσουμε κανένα γεύμα, αυτό μεταξύ μας να μείνει. Τελικά και στο Μέγαρο πήγαμε και στο Εθνικό πήγαμε και σε 1-2 άλλα θεατράκια πήγαμε και το μπαλέτο μας το είδαμε και στο McArthurGlen ξεδώσαμε. Αμ πώς;

Καλά, το Μέγαρο μεγάλη επιτυχία! Ψηλοτάβανο, με τους πολυελαίους του, τα φουαγιέ του, τα χαλιά τα πέρσικα, τα πατώματά του. Μετά βγήκαν βέβαια 2 κυρίες με τουαλέτες και 2 κύριοι με μεγάλες κοιλιές κι άρχισαν να φωνάζουν στα αγγλικά. Μόνο το "αλληλούια" κατάλαβα. Καλά μωρέ, δε βαριέσαι, να βγαίνει το μεροκάματο. Πήρα κι ένα σάντουιτς με καπνιστό σολωμό στο διάλλειμα και πέρασε η ώρα.

Και τέλος πάντων, τα υπόλοιπα δε μου έκαναν τόση εντύπωση όσο το μπαλέτο. Το παραμύθι των Χριστουγέννων και πράσινα άλογα! Εγώ κάτι κορμιά σαν σπαθιά έβλεπα και δε μπορούσα να ξεκολλήσω το βλέμα μου! Τι έκαναν οι άνθρωποι! Και μετά κοιτούσα την κοιλιά μου και έβαζα τα κλάμματα. "Συγκινήθηκες, ναι;" με ρώτησε το έτερον μου ήμυσι. Γύρισα, είδα και την δικιά του κοιλιά και ξέσπασα σε λιγμούς...

Ευτυχώς που η πεθερούλα μας επανέφερε σε τάξη! "Τι θέλετε αυτές τις χαζομάρες και πετάτε τα λεφτά σας;", μας είπε με όλη την σοφία που την διακρίνει. "Να με πάτε στο εκπτωτικό χωριό, να δείτε μεγαλεία", αποφάσισε. Ε, την πήγαμε κι εμείς κι ήρθαμε στα συγκαλά μας. Αυτό είναι το παραμύθι των Χριστουγέννων! Οι μουσικές και τα θεάματα είναι τελικά μικρά πράγματα. Άμα δε δεις την εξηντάρα με το μάτι τσίτα (το ένα γιατί στο άλλο δεν έπιασε η ένεση), άμα δεν ακούσεις 20 πιτσιρίκια να ουρλιάζουνε ταυτόχρονα (για φρόζεν γιούγκαρτ ήτανε;, ψέματα θα σας πω), άμα δε φας μπριός (με πατέ, πατέ, πατέ), πού πας βρε κακομοίρη; Α, τα της κουλτούρας να τα λέμε! Ακαδημαϊκοί πολίτες γαρ.

Με αυτά και με τα άλλα παράπονο δεν έχω κανένα, γεμάτες ήταν οι γιορτές. Γεμάτες κι οι κοιλιές. Και οι πιστωτικές! Καλά, για το πνεύμα δεν το συζητώ! Στο τέλος, το άτομο στην κοιλιά μου άρχισε να με κλωτσά. Το κοτόπουλο της θειας-Γιαννούλας θα φταίει, σκέφτηκα στην αρχή, αλλά μετά κατάλαβα πως άλλο ήθελε να μου πει. Αααα, δε θα μας κάνει κουμάντο ένας σπόρος!