Προσμένοντας τη λήξη...

Είναι ανελέητη, με βλέμμα δύστροπο, σχεδόν κακό, έχει ανοίξει το στόμα της διάπλατα και δείχνει τα αιχμηρά της δόντια, περιμένει στη γωνία κρυμμένη στη σκιά... Περιμένει και όταν έρθει η ώρα ένα χραπ! θα κάνει, θα μου ορμήξει και θα με κατατροπώσει! Ανελέητη!

Έχοντας το βλέμμα της αδιάκριτο και δύστροπο στραμμένο επάνω μου, κάθομαι ήσυχα-ήσυχα με μια κούπα καφέ να μου κρατάει συντροφιά από το μεσημέρι, και ας έχει βραδιάσει πια. Κοιτάζω την οθόνη του υπολογιστή εδώ και ώρες... Ο σβέρκος μου πιάστηκε πιά! Ευτυχώς που το ραδιόφωνο παίζει σιωπηλά, γεμίζει το χώρο με ήχους και νιώθω πως έχω λίγη συντροφιά...

Πού θα πάει? Θα ξεκουμπιστεί να φύγει, να με αφήσει στην ησυχία μου και στους ρυθμούς τους άλλους τους κανονικούς. Αυτούς που πίνεις το πρωινό σου καθιστός, δουλεύεις κάποιες ώρες, έχεις το απογεύμα λίγο χρόνο να σου αφιερώσεις και το βράδυ πηγαίνεις για ύπνο πριν να καταρεύσεις. Τώρα το μόνο που κάνω, έχοντας την εδώ απέναντι μου, είναι να κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή όλες τις ώρες, παρέα με μια κούπα καφε από το μεσημέρι, κι ας έχει βραδιάσει πια, και με το ραδιόφωνο να μου κρατάει διακριτική συντροφία...

Έτσι είναι οι προθεσμίες! Ειδικά αν δεν είσαι όσο συνεπής χρειάζεται όλο τον υπόλοιπο καιρό... Όσα χρόνια κάνω αυτή τη δουλειά, έρχονται τέτοιες προθεσμίες 3-4 φορές το χρόνο. Ακόμα να τις συνηθίσω... Και τότε πρέπει όλη μέρα να κοιτάω την οθόνη του υπολογιστή, να είμαι εκεί με τα χέρια κολλημένα στο πληκτρολόγιο, να κάνω πειράματα, να παίρνω αποτελέσματα, να σημειώνω με το μηχανικό μου μολύβι σε μια κόλλα χαρτί, να ψάχνω ανάμεσα στα χαρτιά μου για εκείνα τα πράγματα που σημείωσα τις προάλλες, να γράφω, να σβήνω, να ξαναγράφω, ... Με μια κούπα καφέ από το μεσημέρι, και ας έφτασε βράδυ. Πότε κιόλας έφτασε βράδυ?

Μπροστά στην οθόνη, ανάμεσα σε έναν πάκο χαρτιά, μια κούπα καφέ και το ραδιόφωνο να μου κρατάνε συντροφιά... Με αυτόν τον τρόπο πέρασε κιόλας μια εβδομάδα, έτσι θα περάσει και η επόμενη... Άντε, και μετά θα βρω την ησυχία μου και τους ρυθμούς τους άλλους τους κανονικούς :)

Comments

  1. Προθεσμίες, προθεσμίες... Πολύ γνώριμο σκηνικό. Κουράγιο! :-)

    ReplyDelete
  2. aman καλο μηνα
    τα ξερω αυτα τα dead lines
    εχω ασπρισει ..
    για φαντασου εγω που ειμαι και στα ΜΜΕ
    χαμος !

    ReplyDelete
  3. εμενα μ αρεσουν οι προθεσμιες ...... αρκει να τις βαζω εγω :)))


    καλο βραδυ :))))

    ReplyDelete
  4. κουράγιο κούκλα..φιλάκια πολλά

    ReplyDelete
  5. ΚατερίναWed May 06, 02:16:00 AM

    Βάστα γερά! Είμαστε μαζί σου!
    Φιλιά
    Κατερίνα

    ReplyDelete
  6. Ο άτιμος ο χρόνος ποτέ δεν φτάνει...υπομονή!

    ReplyDelete

  7. Ευχαριστώ :)
    Πού θα πάει? Θα έρθει η λήξη και μετά θα δώσω στον εαυτό μου την πολυτέλεια ενός αραλικιού ;)

    @Skouliki
    Αμάν και τρισαμάν! Μπήκε φουριόζος ο μήνας...
    Τι να σε κάνω και εσένα που είσαι σε trendy επάγγελμα? Ανταποδίδω το κουράγιο :)

    @korinoskilo
    Σε αυτυό θα με βρεις σύμφωνη, άνθρωπος της οργάνωσης γαρ :)
    Καλή σου μέρα!

    ReplyDelete
  8. @Λασπολογος
    Ευχαριστώ νεαρέ μου:)
    Φιλιά και στους 2 σας!

    @Κατερίνα
    Αυτό θα πει συμπαράσταση! Ευχαριστώ παιδιά :)

    @Carina
    Όχι μόνο δε φτάνει, αλλά γίνεται τόσο πιεστικός που σου κόβει την ανάσα ώρες-ώρες!
    Ευχαριστώ :)

    ReplyDelete
  9. Been there, done that, I feel your pain... Κουράγιο. Και αυτό θα περάσει ;-)

    ReplyDelete
  10. Πω πω, και εγώ βγάζω σπυριά με τις άτιμες τις προθεσμίες... Χ..σε μέσα είναι. Εντάξει όμως περνάνε.

    Τσιάο!!!!

    ReplyDelete
  11. @Lalù
    Ευχαριστώ κορίτσι, κάνω κουράγιο και χαμογελάω γιατί κοντεύω στο τέλος ;)

    @Blogger_girl
    Περνάνε, περνάνε! Άντε και λίγο ακόμα έμεινε...

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Νέο ξεκίνημα σε νέους τόπους

Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά

Κάνε Διάλεξη και θα δεις!