Η Αλίκη, το άλογο και ο ντολμάς

Έφαγα τα αρνιά μου, τα κοκορέτσια μου, τα τσουρέκια μου, ήρθα και πρήστηκα κι έγινα σαν ντολμάς. Αυτούς τους ωραίους τους τσουπωτούς...

Ευχαριστημένη καθώς ήμουν, ετοίμασα τη βαλίτσα μου, πασχαλινά κουλουράκια, σπιτικές μαρμελάδες και ένα κεφάλι τυρί για πεσκέσια. Aνέβηκα η χωριάτα στο αεροπλάνο με το κοφίνι παραμάσκαλα και φτάσαμε στην Αγγλία παραμονή του γάμου του αιώνα. Σημαιάκια, πανυγηρικό κλίμα, οι φάτσες του ζεύγους παντού! 'May you sign at the wedding book please?', ο Αγγλάρας στο αεροδρόμιο. Μα εγώ δεν είχα καπέλο! Φορτωμένη με το κοφίνι καθώς ήμουν, πήραμε το λεοφωρείο και φτάσαμε στα Αγγλικάς εξοχάς. Φίλοι, αγκαλιές, υποδοχές, 'βρε καλώς τον ντολμα', κτλ.

Πρώτη φορά στας Αγγλικάς εξοχάς, πρώτη φορά διαμονή σε british cottage (με τη σωστή προφορά), ευκαιρία για να κάνουμε πράγματα που δεν κάνουν συνήθως οι τουρίστες. As British as it gets, το λοιπόν... Χωρίς καπέλο φυσικά! Παρεπιμπτόντως το τσακίσαν το τυρί οι φίλοι μας, είναι Ιταλοί και ξέρουν ;)

Ήπιαμε απογευματινό cream tea (με τη σωστή προφορά), συνοδευόμενο από ένα σκασμό θερμίδες. Τα έφαγα όλα η γουρούνα! Για να το σερβίρουν έτσι, έτσι θα είναι. Μην τους προσβάλω τους ανθρώπους και είναι και ευγενάστατοι παναθεμά τους...

Περιηγήθηκαμε στην επαρχία του Oxfordshire: Stonehenge, Bath, Uffington White Horse, Faringdon Folly, ... Καταπράσινα δάση, ανθισμένα λιβάδια, ποτάμια, πάπιες, αφορμές για μια δροσιτική ale, περίπατοι, ... Να πω την αλήθεια μου, έπαθα μια αλλεργία στα μάτια! Δεν είμαστε και συνηθισμένοι εντώ στο Ελλάντα σε τόσα φυτά... Ο ήλιος πάντως είχες τις καλές του όλες τις ημέρες. Βρε τον φιλαράκο μας, τον κέρασα μια ale! Και ποιος μίλησε για βροχερή Αγγλία; Ου να μου χαθεί ο ψευταράς!

Πήγαμε στην Οχφόρδη, είδα κάτι Πανεπιστήμια να σε πιάνουν τα κλάματα! Εκεί σου λέει έχουν τόση άπλα και τόσο οξυγόνο που οι φοιτητές δε μπορούν να συγκεντρωθούν! Τους καημενούληδες... Βρε να τους φιλοξενήσουμε να πάρουν το καυσαέριό τους τα παιδιά! Και τριγύρω ούτε ένα τάβλι, ένας φραπές βρε παιδί μου, αυτοί σου λέει τον ελέυθερο χρόνο τους κάνουν κωπηλασία στο ποτάμι γύρω από το Πανεπιστήμιο, άκου τώρα πράγματα! I cannot beleive it (με τη σωστή προφορά) η γυναίκα! Από εκεί ξεκίνησε σου λέει και η ιστορία της Αλίκης, αυτής ντε στη χώρα των θαυμάτων! Μπα! Εμ, θα παραληρούσε κι αυτή με τόσο οξυγόνο...

Τέλος πάντων πήραμε τον αέρα μας κάμποσες μέρες και μια Πρωτομαγιά πρωί μας ξυπνάνε άγρια χαράματα, μας δίνουν κάτι ρούχα ασυνάρτητα να φορέσουμε, μας φορτώνουν στο αυτοκίνητο και παίρνουμε δρόμο. Δεν πήγε το μυαλό μου στο κακό, την έπεσα στο αυτοκίνητο. Ξύπνησα σε μια φάρμα, μου έδωσαν κι ένα κασκέτο και με έχωσαν σε ένα στάβλο. Δίπλα μου ένα θεριακωμένο άλογο, Celeste την ελέγανε, σελωμένο, έτοιμο για ιππασία. 'Oh, this is a really nice horse', λέω με μια προφορά μούρλια, 'who is going to ride it?'. Με κοιτάνε στα μάτια επίμονα, σκέφτομαι πως η προφορά μου δεν ήταν η ιδανική τελικά (oh, how can it be possible!), και πάω να επαναλάβω τη φράση μου. Μια Aγγλίδα, εκπαιδεύτρια αλόγων και αναβατών όπως κατάλαβα αργότερα, έχει παρει το αυστηρό της, μου επισημαίνει πως το άλογο ζυγίζει μισό τόνο και πως δεν είναι αστείο πράγμα! Και ποιος την είπε αστεία τη Celeste, nice (με τη σωστή προφορά) την είπα!

Άρχισε η Aγγλίδα, εκπαιδεύτρια αλόγων και αναβατών όπως είχα ήδη κατάλαβει, να μας εξηγεί τις αρχές τις ιππασίας, πώς το ένα, πώς το άλλο, τα έχασα εγώ κι ένιωθα η Αλίκη αυτοπροσώπως, κι αντί να την ακούω έβλεπα μπροστά μου λαγούς που μιλάνε και τρύπες που χάνονται. Όταν τελείωσε η Αγγλίδα εκπαιδεύτρια αλόγων και αναβατών, μου είπε να σταθώ πλάι στο άλογο, να κοιτάξω προς την ουρά του αλόγου, να βάλω το πόδι μου στον αναβολέα (αυτό δεν το κατάλαβα στα αγγλικά, ούτε στα ελληνικά δεν το ήξερα μέχρι πριν λίγες μέρες δηλαδή, το υπέθεσα από τα συμφραζόμενα), να πιαστώ από τη χαίτη, να δώσω μια και να ανέβω στο άλογο. 'Πώς να το κάνω αυτό ο ζουμπάς;', ψέλλισα μέσα από τα δόντια μου; Καλά, η Celeste πρέπει να είχε ξεραθεί στα γέλια με την περίπτωση μου! Δεν ξέρω και αλογίστικα για να σας πω με σιγουριά...

Εν τη άυτη περιπτώση, λίγο σπρώξιμο από πίσω, λίγο τράβηγμα από μπροστά, ανεβαίνω καμιά φορά στο άλογο, τα πόδια σε σπαγκάτο. Πού να λυγίσουν προς τα κάτω; Αν η πλάτη του αλόγου έχει φάρδος (μαζί με τη σέλα) 60-70 πόντους σου λέω εγώ, κι το δικό μου ύψος είναι με ζόρι 1.60 μέτρα, πόσο μακριά πόδια να έχω δηλαδή που να μπορώ να κάθομαι στο άλογο και να κρέμονται και κάτω; Όχι πείτε μου! Μα κι αυτοί οι γονείς μου (καλά να είναι οι άνθρωποi δηλαδή) δε ζευγάρωναν με έναν Σουηδό/ή ο καθένας να βελτίωναν κάπως το DNA τους!

Να μου λέει το ένα η η Αγγλίδα η εκπαιδεύτρια αλόγων και αναβατών, να μου λέει το άλλο. Τα μισά καταλάβαινα, τα μισά των μισών μπορούσα να κάνω. Και να αρχίσει σε κάποια φάση να ψιλο-καλπάζει η Celeste, καλά μη φανταστείτε τίποτα σπουδαίο, κι εγώ με τα πόδια σε σπαγκάτο να χορεύω σάμπα στην πλάτη της. Και τώρα να πέσω, και τώρα έπεσα, η μαύρη αγωνία με είχε φάει μέχρι να σταματήσει η Celeste. Κατέβηκα καμιά φορά, όταν τελείωσε το μάθημα η Αγγλίδα δηλαδή, όχι νωρίτερα. Σιγά να μη με λυπότανε αυτή! Και πήγαινα μετά σα συγκαμένο...

Ουφ! Μα φταίω εγώ τώρα που αναρωτιέμαι 'Μωρ' τι ήθελα το ντολμαδάκι πάνω στο αλογάκι;'.