Τα κόκκινα χείλη

Επέστρεψα στην πόλη μου και τηλεφώνησα τις προάλλες σε μια φίλη από τα παλιά. Δεν ξέρω γιατί, μη με ρωτάτε. Θα είχα να την δω και 6 χρόνια, μπορεί και 10 να είχαμε να τα πούμε από κοντά, έφυγε, έφυγα, χαθήκαμε. Τέλος πάντων, της τηλεφωνώ, χαίρεται που με ακούει, κανονίζουμε συνάντηση για καφεδάκι.

Έρχεται η ώρα, φοράω εκεί κάτι απλό, πιάνω και τα μαλλιά μου έναν πρόχειρο κότσο (τώρα με τον μικρό έχει χαθεί η ανυσηχία του πώς φαίνομαι, έχω μόνιμα αυτή του δεν προλαβαίνω!), βάζω ένα σανδάλι (καλοκαίρι είναι), παίρνω και το παιδί τσαντάκι, τέλος πάντων πάω. Μετά από λίγο ήρθε, βλέπω το πόδι να βγαίνει από το αυτοκίνητο με τη γόβα του, ακολουθεί το υπόλοιπο με το μίνι του, να' σου κι ο κορμός με το κολιέ του.

"Όχι ρε γαμώτο", σκέφτομαι, "είχα ξεχάσει πόσο σένια ντύνεται αυτή η κοπέλα!" και με το ένα χέρι συμμαζεύω στα γρήγορα την προχειρότητα του κότσου. Στο άλλο κρατάω τον μικρό. Κοιτάω τα πόδια μου, έχω ξεχάσει αν τα νύχια μου παραμένουν βαμμένα, ευτυχώς είχαμε πάει σε έναν γάμο δεν πάνε 20 μέρες.

Κι εκεί που βάζω το παιδί για φοντανιέρα μπας και τραβήξει όλη την προσοχή, εμφανίζεται τσουπ και το πρόσωπο της γόβας. Ε, μα όλα τα υπόλοιπα ωχριούν μπροστά του! Δεν είναι η ομορφιά του, εντάξει δε λέω καλή είναι η κοπέλα, αλλά εκείνο το κόκκινο κραγιόν του. Ένα έντονα κόκκινο κραγιόν βαλμένο μάλλον στα χείλη, μα μου φαινόταν απλωμένο τουλάχιστον από το πιγούνι ως τη μύτη!


Εναέρια ματς μουτς, "Πώς είσαι my dear" της λέω, "Καλά ma cherie" μου απαντάει, "Από εδώ το άτομο", της λέω, "Όνομα και πράγμα", μου απαντάει. Και χαμογελάει. Νομίζω δεν υπήρχε δόντι που να μην είναι βαμμένο κόκκινο με εκείνο το ίδιο έντονο κραγιόν! Δεν ξέρω βέβαια να σας πω με σιγουριά για τους φρονημήτες... "Μπα σε καλό της", σκέφτομαι και πιάνω το παιδί να έχει πάθει ακαμψία. "Τι έχεις παιδί μου;", τον ρωτάω, μου ρίχνει ένα βλέμμα (7 μηνών άνθρωπος) όλο υπονοούμενα "Κλόουν είναι βρε μάνα η κιουρία;", μπερδεύτηκε γιατί έλειπε η μύτη.

Τέλος πάντων, πάμε σε μια μπρασερί. "Μεσιέ πιάσε 2 καπουτσίνο όνε ζάνε και 2 ζάχερ τόρτε να πάνε κάτω τα φαρμάκια", του λέω. Το παιδί είχε μείνει ακόμα να κοιτά μαγνητισμένο, σου λέει μην βγούνε τα τρικ και τα χάσω! "Με συμπάθησε αμέσως, ε;", με ρωτάει η κοπέλα και παρατηρώ πως λίγο από το κραγιόν βρίσκεται στο μικρό δαχτυλάκι του δεξιού της χεριού, "Έτσι είναι αυτός με τις κιουρίες", της απαντάω. Τι να της έλεγα δηλαδή; Πως το παιδί δεν είδε τόσο κόκκινο μαζεμένο ούτε το περασμένο Πάσχα;

Ξεκινάμε την κουβέντα για τα παλιά, για τα καινούρια, για τη δουλειά, για τη ζωή, για τον κάβουρα και το ζουμί του.

Μα σε λιγάκι το κραγιόν άρχισε να απλώνεται παντού, στο φλιτζάνι του καφέ, στο αφρόγαλο, στην πετσέτα, στο κουταλάκι, στο πιάτο, στην τόρτε... Κι ακόμα κατακόκκινα τα χείλη! Δεν έβλεπα πια τίποτα άλλο, μετά βίας μπορούσα να ανταπεξέλθω στη συζήτηση, συνεχώς αναρωτιόμουν πότε θα σταματήσει αυτό το κραγιόν να ξεβάφει και να βάφει. Αν ήταν κραγιόν τελικά...

Χαιρετηθήκαμε κι έμεινα να γελάω μοναχή μου, το άτομο με κοίταξε με απορία "Τι έγινε βρε μάνα, πότε έχασα το τρικ;".