Τα πάθη

Με πήραν τηλέφωνο με περίσσευμα ενθουσιασμού.
Άτομο: Ενδιαφέρεστε να πάμε αύριο σε ένα μαγαζί με live μουσική;
Εγώ: Πού; Τι ώρα; Τι είδους μουσική;
Άτομο: Δεν έχω ιδέα!
Εγώ: Ωραία, να το συζητήσουμε με τον καλό μου και σας λέμε....

Το άλλο πρωί, το Άτομο μας ανακοίνωσε πως υπάρχει κράτηση για δέκα άτομα για το βράδυ σε ένα μαγαζί με live μουσική.
Εγώ: Πού; Τι ώρα; Τι είδους μουσική;
Άτομο: Δεν έχω ιδέα!
Εγώ: Ωραία, πάμε...

Παράπονο δεν έχω! Ούτε να σκεφτώ πού θα βγω Σαββάτο βράδυ, ούτε με ποιους, ούτε να ανησυχώ μήπως καταλήξω, ως συνήθως, να στέκομαι δίπλα από τις τουαλέτες γιατί εκεί είναι το μόνο μέρος με σχετική άπλα. Εκτός από το σαλόνι του σπιτιού μου φυσικά!

Όλα έτοιμα λοιπόν, το μόνο που μου μένει είναι να μάθω την ώρα που θα πρέπει να μετατραπεί η κολοκύθα μου σε άμαξα κι εγώ να βάλω το δεκάποντο και το eye liner. Α, και το μέρος που θα παρκάρω την κολοκύθα μου! Και το είδος της μουσικής βέβαια, αν και αυτό είναι δευτερευούσης σημασίας....

Το απόγευμα παίρνω sms από το Άτομο, "Εμείς δε θα έρθουμε τελικά. Πηγαίνετε εσείς, 10:15 να είστε στο 'Ανέβα στο τραπέζι μου'".
Κάναμε μια πρόοδο, μάθαμε το πότε και το πού. Ετοίμασα αμέσως το ραβδί για την κολοκύθα και ξεσκόνισα και τους είκοσι πόντους του πατούμενου. Έμενε να διαπιστώσω (από κοντά πια) το είδος της μουσικής. Το όνομα το μαγαζιού δεν οδήγησε κάπου συγκεκριμένα το φρεσκο-λουσμένο κεφαλάκι μου. Θα έφταιγαν οι μπούκλες που ακόμα δεν είχαν πάρει όγκο...

Ετοιμαστήκαμε, έβαλα κάτι λιτό και απέριττο για να πηγαίνω με όλα τα είδη μουσικής, έριξα ένα σάλτο να σκαρφαλώσω στο όχημα, και βουρ για το live της μικρής μας πόλης!

Φτάσαμε με 15/λεπτη καθυστέρηση, οι υπόλοιποι ήταν ήδη εκεί να στηρίζουν το μπαροτραπεζάκι μας. Τριγύρω χωρούσαν να σταθούν δέκα σκουπόξυλα, για δέκα άτομα έχω τις αμφιβολίες μου. Βολευτήκαμε, ευτυχώς δηλαδή που είχαμε απώλειες.

Η σκηνή ήταν έτοιμη, προς το παρόν ο DJ έπαιζε μουσική. Προσπάθησα να μαντέψω τι θα ακολουθήσει... Όταν είχα τα αυτιά μου ανοιχτά και τα μάτια μου κλειστά, η σκέψη μου οδηγούνταν σε μουσικά ταξίδια που κάνεις (ερωτευμένος) βράδυ με φεγγάρι. Όταν οι αισθήσεις μου άλλαζαν τακτική, ένιωθα άσχημα που δεν έβαλα κολάν με glitter και που έχω από καιρό ξεφορτωθεί εκείνο το λαχουρέ σακάκι. Συνέχισα έτσι να ταλανίζομαι ανάμεσα στις φεγγαράδες και στις περμανάντ για κάμποση ώρα.

Τα παιδιά που πήραν τις θέσεις τους στην μουσική σκηνή κατάφεραν τελικά να με παρασύρουν σε μουσικά μονοπάτια μελωδικά, με ένα εντυπωσιακά εμμελές βιολί, μονοπάτια που δεν χρειάζεσαι αβυσσαλέο ντεκολτέ για να ακολουθήσεις. Ωραίες μουσικές, έμορφοι στίχοι, τραγούδια, χαμόγελα, "στην υγειά μας", αφιερώσεις, ρυθμοί, χειροκρότημα, ... Έτσι, πέρασαν 3 ώρες. Ή μήπως ήταν 4;

Εντωμεταξύ, ο κύριος με την καδένα την ανάρριχτη στην τρίχα του δικού του αβυσσαλέου ντεκολτέ κερνούσε ποτά την κοπέλα (το κοπέλα με ποιητική αδεία, γιατί 15 χρονάκια είχαν περάσει σίγουρα από τότε που την είπε κάποιος 'κοπέλα' και το εννοούσε), 2-3 κυρίες με κολάν, γόβες, καμπύλες (και κύκλους τις λες) και strech μπλούζες με πούλιες (ω σίγουρα ράγισαν οι καθρέφτες) με νύχια και με δόντια συγκρατούσαν το κορμί το φιδίσιο για να μην λικνιστεί στους ήχους του Παπακωνσταντίνου, και οι τύποι με την μπριγιαντίνη στο μαλλί φαίνονταν να έχουν αγανακτήσει τόση ώρα αναμονή για κάτι πραγματικά 'αντρίκιο'. Ευτυχώς ακούστηκε και λίγο Ρασσούλης για να κάνουν όλοι τα μικρά τους σκέρτσα και κάπως να εκτονωθούν...

Το πρόγραμμα τελείωσε, είχα νιώσει ερωτευμένη, είχα τραγουδήσει πολύ, είχα χαμογελάσει ακόμα περισσότερο, είχα νιώσει πως κάτι διαφορετικά όμορφο έγινε απόψε στην μικρή μας πόλη. Ευχαριστήσαμε τους μουσικούς, μας ευχαρίστησαν κι αυτοί. Οι 2-3 κυρίες με τα κολάν και τις strech μπλούζες με πούλιες έδειχναν ξαφνικά να λάμπουν, μπορεί να ήταν και το εφέ από τις πούλιες, οι τύποι με την μπριγιαντίνη στο μαλλί έδειχναν ξαφνικά πιο ετοιμοπόλεμοι και ο κύριος με την καδένα την ανάρριχτη στην τρίχα παρήγγειλε φρέσκα ποτά. Δεν ήμουν σίγουρη πως καταλάβαινα... Και τότε ο DJ έβαλε το "Τηλεφώνησέ μου, ίσως να σου βγει σε καλό" και στο μαγαζί τα κολάν έκαναν ήδη σαματά. Πληρώσαμε και βγήκαμε. Πόσες διαφορετικές κουλτούρες χωράνε σε ένα βράδυ στο ίδιο κορμί; Κι ας είναι και φιδίσιο...

υ.γ. Ένα από τα κομμάτια που οι μουσικοί μας ερμήνευσαν εξαιρετικά, αφιερωμένο σε όλους μας...




υ.γ.2 Κι ακόμα ένα που θέλω να μοιραστώ μαζί σας...

Comments

  1. Καλά,δεν κάθησες στη συνεχεια να δεις το μεγάλο σαματά;Την ώρα του κυρίου με την καδένα την άνάρριχτη;Εκει ειναι η κουλτούρα,κυρία μου,η κουλτούρα που όλοι πληρώνουμε τώρα...

    ReplyDelete
  2. πχοιότης αγαπητή μου. κ επειδή η πχοιότης υπολείπεται της ποσότης, έβαλαν και λίγο ποσότης να φαίνεται ότι αξίζουν τα ευρά σου χαχα..
    αυτό το αβυσσαλέο ντεκολτέ ποτέ δε το χώνεψα... είναι προνόμιο μόνο των γυναικών θέλω να πιστεύω.. κι όχι με αβυσσαλέα τρίχα ε.. χαχα..

    ReplyDelete
  3. Ωραια ακουστηκε η βραδιά!!!!

    :)))

    Κι ας μην ξερατε....

    ReplyDelete
  4. Εσείς ωραία περάσατε!
    Εμείς να δούμε πότε θα το κάψουμε!

    ReplyDelete
  5. @VAD
    Εμ, δεν κάθησα Βασίλη μου. Αυτά τα λάθη κάνω και μετά δεν έχω υλικό για post, κατάλαβες; :) :)

    Και για να σοβαρευτώ, το συμπερασμά σου περιγράφει με απόλυτη σαφήνεια την πηγή της κατάντιας μας. Και θα βάλουμε άραγε κάποτε μυαλό; Για αυτό πολύ ανησυχώ!

    ReplyDelete
  6. @maria
    Μην το λες! Δε βλέπεις όλους τους μοντέρνικους (τριχωτούς και αποτριχωμένους) νέους ή και μεγαλύτερους που το προβάλουν με περισσή χάρη; Έχουμε μείνει πίσω χρυσή μου! :)

    ReplyDelete
  7. @CaCoula
    Και ήταν τόσο όμορφη όσο ακούστηκε! Διασκεδάσαμε, τραγουδήσαμε, ταξιδέψαμε... Αν εξαιρέσεις βέβαια πως πήγα μισο-άρρωστη και κατέληξα με 3 μέρες αφωνία μετά από εκείνη τη βραδιά...

    ReplyDelete
  8. @xristin
    Καλέ γιατί; Χαθήκαν οι αφορμές; Καλή παρέα και καλή καρδιά χρειάζονται μόνο, όλα τα άλλα έρχονται από μόνα τους ;)

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Νέο ξεκίνημα σε νέους τόπους

Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά

Κάνε Διάλεξη και θα δεις!