Χαθήκαμε...

-
Όλο έχω στο μυαλό μου κάτι να πω, μα πριν να προλάβω λίγο χρόνο να βρω η μέρα φτάνει στο τέλος της κι εγώ πέφτω τ' ανάσκελα για να συνέλθω.

Όλο κι έχω στο μυαλό μου μια ιστορία να διηγηθώ, μα οι εξελίξεις με προσπερνούν κι εγώ μένω άφωνη το μέλλον να κοιτάζω.

Εσείς αλήθεια θυμάστε να χαμογελάτε;




υ.γ. Υπόσχομαι πως απόψε θα βρω το χρόνο για να σας πω...

Comments

  1. TremensThu Jun 07, 11:56:00 AM

    Προσπαθούμε αλλά μας λείπετε αγαπημένη, είστε καλά τουλάχιστον;

    ReplyDelete
    Replies
    1. FriThu Jun 07, 04:08:00 PM

      Με συγκινείτε φίλε μου...
      Καλά είμαι, μα τρέχω, τρέχω και δε φτάνω!
      Άσε που οι ιστορίες για χαμόγελα που έχω να σας διηγηθώ μοιάζουν τόσο μικρές μπροστά στην πραγματικότητα που ζούμε...

      Delete
  2. ola de palabras...Thu Jun 07, 08:44:00 PM

    Καλέ ναι! Θυμάμαι να χαμογελάω. Παρά τις όποιες αντιξοότητες...
    Όσο για σένα, δεν πειράζει, κάνε τις δουλειές σου κι εμείς εδώ γύρω είμαστε, όποτε έχεις χρόνος θα τις περιμένουμε τις ιστορίες σου!
    Φιλιά!

    ReplyDelete
    Replies
    1. FriFri Jun 08, 12:07:00 PM

      Καλέ μπράβο σας!
      Και μόλις σας έγραψα μια ιστορία μου...
      Καλημέρα κούκλα :-)

      Delete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Όνειρο ζω; Μη με ξυπνάτε!

-
Image
Κάπου μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, δεν ξέρω τι ώρα είναι, δε μπορώ να αποφασίσω αν πρέπει να ξυπνήσω ή αν μπορώ να αφεθώ. Το έτερον μου ήμισυ αναπνέει λίγο βαριά, ήχος στα όρια του καθησυχαστικού και του ενοχλητικού, αυτό μπορεί να μου κοστίσει τη συνέχεια του ύπνου μου. Τον σκουντάω λίγο, είναι μόλις 6 το πρωί, βολεύομαι καλύτερα, τελικά νυστάζω ακόμα... Και ξάφνου  - Τοκ-τοκ - Τοκ-τοκ; Από πού έρχεται τώρα αυτό; - Είμαι κι εγώ εδώ και είμαι ξύπνιο. Δε φταίω, δεν ξέρω τι ώρα είναι, μπορεί να με παρέσυρε το κάπου μεταξύ του ύπνου σου και του ξύπνιου σου. - E; Δεν πήγε το μυαλό μου με την πρώτη, δεν είναι σε εγρήγορση οι σκέψεις στις 6 το πρωί. Μα μετά κατάλαβα. Ήταν εκείνο το πλασματάκι που μεγαλώνει. Έχει δηλαδή γίνει δυνατό τώρα και μπορεί να κάνει αισθητή την παρουσία του; Καλώς το! Ανακάθησα, έβαλα τα χέρια μου στην κοιλιά μου, και τα δυο, εκείνο χόρευε, ή σάμπως να έπαιζε κουτσό; Έκατσα ακίνητη. Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω. Η κοιλιά μου παλλόταν σε μη ...
Read more

Κι από Σεπτέμβρη ... μπάχαλο (ή μήπως όχι;)

-
Image
Καλέ δε λέω για τον Σεπτέμβρη που θα μας έρθει, πού να ξέρω από τώρα τι θα γίνει η γυναίκα, τον προηγούμενο θυμήθηκα εχθές στον ύπνο μου κι είδα εφιάλτη. Τι τα θέλω και τα θυμάμαι θα μου πεις, ε αυτά με θέλουν και με θυμούνται. Αλλά δε μου τη χαλάνε τη ζαχαρένια μου, άι σιχτίρ! Ήταν 8 Αυγούστου (στο περίπου), παραθερίζαμε στο νησί, κι ήμουν αραχτή (λέμε τώρα, όσο αραχτή μπορεί να είναι μάνα με 1,5 και 3 χρονών παιδιά) σε έναν υπαίθριο παιδότοπο (κατάλαβες δηλαδή διασκέδαση, αχ πού είναι εποχές που δεν σήκωνα τον απ' αυτό μου όλη μέρα από τα τρέντι τα μπητς τα μπαρς;) κι έπινα πίνα πορτοκαλάντα (γιατί τα καμάρια μου πάντα θέλουν χυμό, αλλά ποτέ δεν τον τελειώνουν, 5 ευρώ κόστιζε ο άτιμος!). Τα παιδιά μας μαλλιοτραβιόντουσαν έπαιζαν με κάτι άλλα σκασμένα καλά παιδάκια εντός της περίφραξης (ούτε που τα ξέραμε, όσο η αυλόπορτα παρέμενε κλειστή καλά ήταν, δεν παθαίνουν τίποτα), εγώ είχα καθίσει πλάτη για να μη βλέπω και τα λέγαμε με τον καλό μου, ενώ περιμέναμε κάποιους φίλους μας (...
Read more

Κάνε Διάλεξη και θα δεις!

-
Image
Γράφτηκαν κι είναι 110, ζωή να έχουν! Βγήκε το πρόγραμμα κι είμαι η πρώτη τους, τώρα αυτό είναι για καλό; Ετοιμάστηκα μέρες πριν, σκέφτηκα πολλές φορές πώς θα μπω, τι θα πω, πώς θα τους το πω, η πρώτη εντύπωση διαμορφώνει συμπεριφορές. Ξύπνησα νωρίς με έναν κόμπο. Στο στομάχι και στο λαιμό. Δύο κόμπους δηλαδή. Χρόνια την κάνω αυτή τη δουλειά, αλλά η 'πρεμιέρα' είναι πάντα κάπως. Έχω συνηθίσει και σε άλλα μεγέθη, κακά τα ψέματα! Είμαι στα εργαστήριά μου, με 20-30 άτομα, να τους δείχνω, να με ρωτάνε, να κάνουμε παρέα πιο πολύ, αλλά αυτό... Διάλεξη σε 110 πρωτοετείς! Και μάλιστα η πρώτη τους! Με έλουσε ένας ιδρώτας. Κρύος θα ήταν... Πλύθηκα, ντύθηκα, βάφτηκα. Ελαφρά, μη με νομίσουν για καμιά κιτς παλιόγρια! Έχω πάθει και μια θλάση (αυτό είναι άλλη ιστορία, θα σας την πω μια των ημερών) και πάω κούτσα-κούτσα σαν λίγο από ψωράλογο. Αυτό με μάρανε τώρα να σκεφτούν πως έχω το ένα πόδι πιο κοντό από το άλλο. Ποιος θα τους μαζέψει μετά το μυαλό στα ουσιώδη; Και λέει, εκεί που μπαίν...
Read more