Καθημερινές ιστορίες: χαμογελάστε παρακαλώ!

Το ήθελαν έτσι οι συνθήκες ή να είναι άραγε αυτός ο χαρακτήρας μου; Από υπομονή έχω μπόλικη, γαϊδούρα η δικιά σου, ανεξάντλητη, να τραβάς τα όρια και σχεδόν να μην φτάνεις σε αδιέξοδο! Υπομονή κι ευγένεια. Σε πολλές περιπτώσεις μου έχει φανεί χρήσιμο αυτό το χαρακτηριστικό, στην εφορία για παράδειγμα, με τους φοιτητές, με κάτι λιμενεργάτες, με κάτι πιτσιρικάδες, με την κα. Κούλα του πάνω ορόφου, ... Δεν ξέρω βέβαια, αν αυτό που εγώ λέω χρήσιμο η κα. Κούλα, ο έφορας, ή ο πιτσιρικάς το λένε 'μ@λ@κί@', αλλά όπως κι αν έχει εγώ τη δουλειά μου την κάνω. Καλέ χωρίς ψυχοφάρμακα. Στις περισσότερες των περιπτώσεων δηλαδή... Μην τα πολυλογώ, ως φοιτήτρια πολλές φορές προσπάθησα να αυξήσω τα εισοδήματα μου και κατ' επέκταση τα βραδινά σφηνάκια (που σαβουρώναμε) στο μπαρ. Σε μια εταιρία πληροφορικής δούλεψα, μαθήματα ιδιαίτερα έκανα, μαθήματα σε σχολεία δημοτικά, σε γυμνάσια, σε λύκεια, σε ΙΕΚ, σεμινάρια γιατρών και άλλα δημοσίων υπαλλήλων. Ό,τι μπορούσα έκανα δηλαδή κι όλο και κάτι...

"Αγαπημένη μου αδελφή, Σε χαιρετώ θερμά από τας Ανατολάς. Τώρα που σου γράφω αυτό το γράμμα είμαι ακόμα άνθρωπος. Δεν ξέρω σε τι θα έχω μεταλλαχθεί μέχρι να το λάβεις. Σας αγαπώ πολύ, όλους! Να το πεις και στους γονείς... Έφτασα εδώ προχθές το απόγευμα, μετά από 26 ώρες ταξίδι, μια 5/ωρη καθυστέρηση στο αεροδρόμιο της Ζυρίχης κι έναν αγώνα δρόμου στο αεροδρόμιο του Τόκιο. Οι τελωνειακοί υπάλληλοι στο Τόκιο με περιεργάστηκαν για αρκετή ώρα κι αναγκάστηκα τελικά να τους προσφέρω κάτι μουστοκούλουρα που είχαν ξωμείνει στην τσάντα μου για να καταφέρω να προλάβω την επόμενη πτήση. Στα αεροπλάνα δεν έκλεισα μάτι, ξέρεις πως με πιάνει μια ελαφριά νευρικότητα. Στον τελικό προορισμό με περίμενε Κινέζος ταξιτζής με ταμπέλα που έφερε το όνομά μου. Νύσταζα η κακομοίρα, αλλά σε όλη τη διαδρομή μέχρι το ξενοδοχείο μου δε μπόρεσα να κλείσω μάτι, κοντέψαμε να σκοτωθούμε περί τις 28 φορές! Νομίζω πως ξεκόλλησα το χερούλι της πόρτας από την αγωνία μου. Στα είχα άλλωστε πει τι συμβαίνει με τους...

Μα τι πράγμα κι αυτό, να σου έχουν φέρει ένα δώρο και να μην βρίσκεις χρόνο να σκίσεις το χαρτί, να σου έχουν δώσει έναν πίνακα και να μην προκάνεις να βάλεις ένα καρφί στον τοίχο! Μα δηλαδή, τις προάλλες δεν λέγαμε πως ο χρόνος διαστέλλεται; Δηλαδή εγώ το διατυμπάνιζα... Μα να κάνω την έρευνα, να προβώ σε δημοσίευση, και μετά να διαψεύδω τον ίδιο μου τον εαυτό; Ποιο είναι το κύρος μου μετά εμένα κύριοι; Κι είμαι και επιστήμονας άνθρωπος. Τστστς και πάλι τς! Παίρνω ανάσα και συνεχίζω, με απόκαμαν τα παλιόπαιδα και η θλάση μου κι η μέση μου! Εγώ η λυγερόκορμη η γαζέλα κατάντησα να πηγαίνω ωσάν την σκουλικαντέρα, κούτσα κούτσα κι από κέφι ... άντε τώρα μην ανοίξει ο στόμας μου! Τστστς κι ωχ! (όχι μην..., ένας σφάχτης, δεν είναι κάτι σοβαρό) Παίρνω ανάσα και φέρνω το καρφί. Και το σφυρί. Για να κρεμάσω το δώρο μου ντε! Όχι ρε γαμώτο μου, έχει και κάρτα ο πίνακας! Παιδιά, ένα-ένα, εδώ έκανα 10 μέρες να το ξετυλίξω κι άλλες τόσες να το αναρτήσω, όχι να έχω και διάβασμα από πάνω! Τι τ...

Γράφτηκαν κι είναι 110, ζωή να έχουν! Βγήκε το πρόγραμμα κι είμαι η πρώτη τους, τώρα αυτό είναι για καλό; Ετοιμάστηκα μέρες πριν, σκέφτηκα πολλές φορές πώς θα μπω, τι θα πω, πώς θα τους το πω, η πρώτη εντύπωση διαμορφώνει συμπεριφορές. Ξύπνησα νωρίς με έναν κόμπο. Στο στομάχι και στο λαιμό. Δύο κόμπους δηλαδή. Χρόνια την κάνω αυτή τη δουλειά, αλλά η 'πρεμιέρα' είναι πάντα κάπως. Έχω συνηθίσει και σε άλλα μεγέθη, κακά τα ψέματα! Είμαι στα εργαστήριά μου, με 20-30 άτομα, να τους δείχνω, να με ρωτάνε, να κάνουμε παρέα πιο πολύ, αλλά αυτό... Διάλεξη σε 110 πρωτοετείς! Και μάλιστα η πρώτη τους! Με έλουσε ένας ιδρώτας. Κρύος θα ήταν... Πλύθηκα, ντύθηκα, βάφτηκα. Ελαφρά, μη με νομίσουν για καμιά κιτς παλιόγρια! Έχω πάθει και μια θλάση (αυτό είναι άλλη ιστορία, θα σας την πω μια των ημερών) και πάω κούτσα-κούτσα σαν λίγο από ψωράλογο. Αυτό με μάρανε τώρα να σκεφτούν πως έχω το ένα πόδι πιο κοντό από το άλλο. Ποιος θα τους μαζέψει μετά το μυαλό στα ουσιώδη; Και λέει, εκεί που μπαίν...