Γράσα, ράσα, κυρίες, πιτσιρίκια, και ποντίκια

Το ήθελαν έτσι οι συνθήκες ή να είναι άραγε αυτός ο χαρακτήρας μου; Από υπομονή έχω μπόλικη, γαϊδούρα η δικιά σου, ανεξάντλητη, να τραβάς τα όρια και σχεδόν να μην φτάνεις σε αδιέξοδο! Υπομονή κι ευγένεια. Σε πολλές περιπτώσεις μου έχει φανεί χρήσιμο αυτό το χαρακτηριστικό, στην εφορία για παράδειγμα, με τους φοιτητές, με κάτι λιμενεργάτες, με κάτι πιτσιρικάδες, με την κα. Κούλα του πάνω ορόφου, ... Δεν ξέρω βέβαια, αν αυτό που εγώ λέω χρήσιμο η κα. Κούλα, ο έφορας, ή ο πιτσιρικάς το λένε 'μ@λ@κί@', αλλά όπως κι αν έχει εγώ τη δουλειά μου την κάνω. Καλέ χωρίς ψυχοφάρμακα. Στις περισσότερες των περιπτώσεων δηλαδή...

Μην τα πολυλογώ, ως φοιτήτρια πολλές φορές προσπάθησα να αυξήσω τα εισοδήματα μου και κατ' επέκταση τα βραδινά σφηνάκια (που σαβουρώναμε) στο μπαρ. Σε μια εταιρία πληροφορικής δούλεψα, μαθήματα ιδιαίτερα έκανα, μαθήματα σε σχολεία δημοτικά, σε γυμνάσια, σε λύκεια, σε ΙΕΚ, σεμινάρια γιατρών και άλλα δημοσίων υπαλλήλων. Ό,τι μπορούσα έκανα δηλαδή κι όλο και κάτι λεφτούλα έπαιρνα. Κι αν δεν τα έκανα σφηνάκια τα έκανα παπούτσια. Και με εκείνα και με τούτα ερχόμουν λοιπόν σε επαφή με πολύ κόσμο. Κι όταν έρχεσαι σε επαφή με τόσο κόσμο, με τόσο διαφορετικό κόσμο, η υπομονή είναι αρετή! Σε σώζει δηλαδή. Από πονοκεφάλους, έλκη, παρεξηγήσεις, αλκοολισμό, κι άλλα ασήμαντα ή σημαντικότερα 'δεινά', ανάλογα με την περίσταση δηλαδή.

Με έστελνε η εταιρία μου να εγκαταστήσω το πρόγραμμα διαχείρισης λιμενικών ταμείων σε ηπερεσίες κι ήταν στα καθήκοντα μου να εκπαιδεύσω τον λιμενεργάτη να το διαχειρίζεται. Ερχόταν ο άτομος με τις γαλότσες και τα γράσα, είχε 15' στη διάθεση του πριν να ξεφορτώσει το επόμενο πλοίο, κι έπινε 2 γουλιές καφέ, άνοιγε το μάτι γαρίδα, ξεβούλωνε το αυτί με το δαχτυλάκι-πατσαβούρα, έκανε το ποντίκι σαρίκι, έπιανε κι ένα φύλλο χαρτί κι έγραφε "Πάω στο Μενού, κάνω ένα κλικ, ανοίγει ένα κουτί και βγαίνει μια χοντρή ... σελίδα για εκτύπωση παραστατικού". Έφτανε το πλοίο και με το ποντίκι-σαρίκι τζίφος και το Μενού και το κουτί κι η χοντρή! "Άι σιχτίρ", έτρεχε στο πλοίο. Και μετά πάμε πάλι από την αρχή μέχρι να μάθουμε να εκτυπώνουμε τη χοντρή.

Μετά έκανα σεμινάρια σε δημόσιους υπαλλήλους, που είχαν προ πολλού περάσει τα πρώτα 'ήντα', που μέχρι να μάθουν να ανοίγουν το ρημάδι το Word είχα προλάβει να πλέξω 10 μέτρα κασκόλ! Που δεν ξέρω και να πλέχω δηλαδή! "Έλα κυρία απ' αυτούλα μου να τα πούμε πάλι από την αρχή, πατάω αυτό το ωραίο μπλε που βλέπω πάνω στην οθόνη, είδες τι ωραίο που είναι;", με κοιτούσε η κυρία απ' αυτούλα, έσκυβε στην τσάντα της, έβγαζε κουλουράκια και μου πρόσφερε ένα να 'πάρω τα πάνω μου'. Με 30 ώρες σεμινάριο, δεν ξέρω τι έμαθε η κυρία απ' αυτούλα από Word, εγώ πάντως τσίμπησα 2 κιλάκια για πλάκα!

Σε κάποια άλλη φάση, έκανα μάθημα 'Χρήση Υπολογιστών' σε ένα ΙΕΚ στο τμήμα 'Εκκλησιαστικών Σπουδών'. Θεός φυλάξοι δηλαδή! Ρασοφόροι 40χρονοι μαθητές με ελλιπείς γνώσεις (γενικά και ειδικά) κι εγώ στα 20 (και κάτι) με περίσσιο μαλλί. Ο παπά-Τάδε, πρώην αοιδός σε πανηγύρια της Θεσσαλίας, που είχε μόλις βρει την παπαδιά του, την παντρεύτηκε, κι ακολούθησε το δρόμο του Κυρίου. Ο παπά-Δείνα, πρώην ταξιτζής, πολύτεκνος, που αποφάσισε να κάνει στροφή στην καριέρα του. Ο παπά-ΤρίαΠουλάκιαΚάθονται, απόφοιτος τρίτης δημοτικού κι ο Θεός βοηθός μας. Και πες μου τώρα εσύ, πώς πιάνεις το χέρι του Παπά-ΤρίαΠουλάκιαΚάθονται να του δώσεις την αίσθηση της κίνησης του ποντικιού και του διπλού κλικ; Πιάνεις έτσι απλά, ή πρώτα σκύβεις, φιλάς, "Ευλόγησον Πάτερ", και πιάνεις μετά; Ένα ολόκληρο 6/μηνο ζήσαμε μεγάλες στιγμές!

Στο Δημοτικό, τα των μικρών τάξεων έπαιζαν Ζορό με τα ποντίκια και τα των μεγαλύτερων τάξεων μου έκαναν προξενιό με τον Μουσικό. Μέχρι να μάθουν να κάθονται στην καρέκλα και να κάνουν τον 'Πέρη και την Κάτια' στον υπολογιστή, είχα εγώ μάθει εντωμεταξύ πώς βοηθάνε ένα 6/χρονο αγοράκι να κάνει τσίσα, πώς ξεμπλέκουν μια κοτσίδα από τα δάχτυλα ενός αγριεμένου συμμαθητή της, και πώς μπορεί κανείς να περπατάει ενώ επάνω του κρέμονται 5 πιτσιρίκια ταυτόχρονα.

Και τέλος πάντων, κατέληξα να διδάσκω στο Πανεπιστήμιο. Μου αρέσει η δουλειά μου. Και οι φοιτητές μου. Με δοκιμάζουν συχνά, αλλά είπαμε υπομονή ανεξάντλητη...

Κι ένα ωραίο πρωί έπαθα αναλαμπή! Τόσο κόσμο προσπάθησα να εκπαίδευσα, μα να μου το ζητάει η μάνα μου τον τελευταίο χρόνο κι εγώ ως τώρα να αδιαφορώ; Ε, μα δεν είναι σωστό! Δηλαδή να ξέρει να το χειρίζεται το μηχάνημα η κάθε τυχάρπαστη κυρία και η μάνα μου, που το παιδί της δουλεύει στο Πανεπιστήμιο, να μην έχει ιδέα; "Μάνα, ήρθε η ώρα να κάνω την επιθυμία σου πραγματικότητα. Από αύριο αρχίζουμε μαθήματα!"

Κάναμε μια ολόκληρη ώρα εχθές, βάλαμε το ποντίκι σκουλαρίκι, και καταλήξαμε να βλέπουμε φωτογραφίες της ξενιτεμένης αδελφής μου. Θα συνεχίσω να προσπαθώ, μα φοβάμαι, πολύ φοβάμαι. Μπας κι αποδειχθεί πως η υπομονή δεν είναι αξίωμα...