Κάνε Διάλεξη και θα δεις!

Γράφτηκαν κι είναι 110, ζωή να έχουν! Βγήκε το πρόγραμμα κι είμαι η πρώτη τους, τώρα αυτό είναι για καλό; Ετοιμάστηκα μέρες πριν, σκέφτηκα πολλές φορές πώς θα μπω, τι θα πω, πώς θα τους το πω, η πρώτη εντύπωση διαμορφώνει συμπεριφορές.

Ξύπνησα νωρίς με έναν κόμπο. Στο στομάχι και στο λαιμό. Δύο κόμπους δηλαδή. Χρόνια την κάνω αυτή τη δουλειά, αλλά η 'πρεμιέρα' είναι πάντα κάπως. Έχω συνηθίσει και σε άλλα μεγέθη, κακά τα ψέματα! Είμαι στα εργαστήριά μου, με 20-30 άτομα, να τους δείχνω, να με ρωτάνε, να κάνουμε παρέα πιο πολύ, αλλά αυτό... Διάλεξη σε 110 πρωτοετείς! Και μάλιστα η πρώτη τους! Με έλουσε ένας ιδρώτας. Κρύος θα ήταν... Πλύθηκα, ντύθηκα, βάφτηκα. Ελαφρά, μη με νομίσουν για καμιά κιτς παλιόγρια! Έχω πάθει και μια θλάση (αυτό είναι άλλη ιστορία, θα σας την πω μια των ημερών) και πάω κούτσα-κούτσα σαν λίγο από ψωράλογο. Αυτό με μάρανε τώρα να σκεφτούν πως έχω το ένα πόδι πιο κοντό από το άλλο. Ποιος θα τους μαζέψει μετά το μυαλό στα ουσιώδη;

Και λέει, εκεί που μπαίνω στο αμφιθέατρο κι όλοι στρέφουν τα βλέμματα τους (και οι 110!) πάνω μου, σκοντάφτω και σωριάζομαι! Μα τώρα γιατί το σκέφτηκα αυτό; Θα πηγαίνω σιγά-σιγά και προσεκτικά. Έτσι μπορεί και μην προσέξουν και το κουτσό μου πόδι. Αλλά μπας και με νομίζουν για καμιά ζαβή γριά; Θα μου πεις γρια με τσίτα το μάγουλο γίνεται, δε γίνεται! Για να δοκιμάσω λίγο τακουνάκι, σάμπως περπατάω δίχως να κουτσαίνω με το τακουνάκι. Αχ, τώρα είναι που θα σκοντάψω!

Ρωτάω την γραμματεία μας, "Κι όταν λέτε 110, θα έρθουν όλοι πιστεύεις;". "Είναι η πρώτη τους Διάλεξη σαν φοιτητές, εννοείται πως θα έρθουν όλοι! Και βάλε και μερικές μανάδες, 150 άτομα να υπολογίζεις." Τώρα να μου πει κάποιος γιατί εγώ να λέω ακόμα 'καλημέρα' στις κοπέλες της γραμματείας;

Κι άρχισα να με φαντάζομαι κάπως έτσι:

Ή κάπως έτσι:

Στο θηλυκό καλέ! Και χωρίς γυαλαμπούκες φυσικά! Και κάπως πιο θηλυκή. Και νέα. Ε, με λίγο ρουζ και μάσκαρα. Άντε και με ελαφρύ ντεκολτέ. Τέλος πάντως, το πιάσατε το νόημα...

Κοιτάω την ώρα, παίρνω το βιβλίο μου, τους μαρκαδόρους, μια βαθιά ανάσα, δεύτερη βαθιά ανάσα, ισιώνω την πλάτη, και μπαίνω. Δεν σκόνταψα για αρχή! Ουφ!

Ξέχασα και τη θλάση και το κουτσό και το μακρύ και το κοντό το πόδι, σφαίρα πήγαινα η άτιμη. Στην αρχή βέβαια πίστεψα πως η καρδιά μου ακούγεται ως τα πίσω έδρανα, αλλά μέχρι να τακτοποιηθούν όλοι στις θέσεις τους δεν την άκουγα ούτε εγώ πια. Τι; Με σκότωσαν; Κιόλας; Κοίταξα τριγύρω με τρόμο! Αλλά γύρω-γύρω δεν είχε λιβάδια με μαργαρίτες, είχε κάτι τέτοια πλασματάκια κι εκτός κι αν ο παράδεισος μοιάζει με ζωολογικό κήπο, θεώρησα πως ήμουν ακόμα στην αίθουσα. Περίεργα πράγματα...

Με κοίταζαν, τους κοίταγα κι εγώ... Έπρεπε κάτι να πω. Χωρίς να τραυλίσω. Και να έχει νόημα! Τους κοίταξα άλλη μια φορά, άνοιξα το στόμα. Θα μπορούσα να χλιμιντρίσω (στην ψυχολογική κατάσταση που ήμουν) μα ευτυχώς τους καλωσόρισα στην ακαδημαϊκή κοινότητα. Αυτό ήταν! Πήρα φόρα μετά κι έλεγα. Δεν ξέρω αν ήταν ίδια με αυτά που είχα σκεφτεί να πω, αλλά έλεγα. Κι αυτοί με κοιτούσαν. Και με άκουγαν; Πάντως δεν μιλούσαν! Αυτός ήταν το μεγαλύτερο άγχος μου: πώς θα καταφέρω να επιβληθώ πάνω από 110 ψιθύρους. Μα δεν ακουγόταν κιχ! Περίεργα πράγματα... Μίλαγα κι έδειχνα και κοίταγα και μίλαγα, τους έκανα και 2-3 φορές να γελάσουν μου φαίνεται. Κοίταξα το ρολόι μου κι η ώρα είχε περάσει ήδη. "Καλή αρχή αγαπητοί συνάδελφοι, θα τα πούμε στην επόμενη Διάλεξη". Ήμουν μούσκεμα στον ιδρώτα!

Δυο-τρία πρόχειρα συμπεράσματα:
1. Έχεις θλάση; Κάνε Διάλεξη και θα δεις!
2. Είτε 10, είτε 30, είτε 110, άμα σου αρέσει αυτό που κάνεις...
(Το κατάλαβαν ή φταίει που είναι ψαράδες και θα μου δώσουν να καταλάβω αργότερα μέσα στο 6/μηνο; Τώρα αυτό γιατί έπρεπε να το σκεφτώ;)
3. Στο ανοιχτόχρωμο φαρδουλό πουκάμισο δε 'γράφει' ο ιδρώτας.
Μιας και λεφτά δεν παίζουν και είναι αμαρτία να φοράω κάθε φορά το ίδιο. Να βάλω διεύθυνση να μου στείλετε μερικά; Καλέ από αυτά που έχετε για πέταμα, μπα!