Χαιρετίσματα από την Κίνα

"Αγαπημένη μου αδελφή,

Σε χαιρετώ θερμά από τας Ανατολάς. Τώρα που σου γράφω αυτό το γράμμα είμαι ακόμα άνθρωπος. Δεν ξέρω σε τι θα έχω μεταλλαχθεί μέχρι να το λάβεις. Σας αγαπώ πολύ, όλους! Να το πεις και στους γονείς...

Έφτασα εδώ προχθές το απόγευμα, μετά από 26 ώρες ταξίδι, μια 5/ωρη καθυστέρηση στο αεροδρόμιο της Ζυρίχης κι έναν αγώνα δρόμου στο αεροδρόμιο του Τόκιο. Οι τελωνειακοί υπάλληλοι στο Τόκιο με περιεργάστηκαν για αρκετή ώρα κι αναγκάστηκα τελικά να τους προσφέρω κάτι μουστοκούλουρα που είχαν ξωμείνει στην τσάντα μου για να καταφέρω να προλάβω την επόμενη πτήση. Στα αεροπλάνα δεν έκλεισα μάτι, ξέρεις πως με πιάνει μια ελαφριά νευρικότητα. Στον τελικό προορισμό με περίμενε Κινέζος ταξιτζής με ταμπέλα που έφερε το όνομά μου. Νύσταζα η κακομοίρα, αλλά σε όλη τη διαδρομή μέχρι το ξενοδοχείο μου δε μπόρεσα να κλείσω μάτι, κοντέψαμε να σκοτωθούμε περί τις 28 φορές! Νομίζω πως ξεκόλλησα το χερούλι της πόρτας από την αγωνία μου. Στα είχα άλλωστε πει τι συμβαίνει με τους ταξιτζήδες και την άλλη φορά που βρέθηκα εδώ στας Ανατολάς...

Να μην σου τα πολυλογώ, έφτασα κατάκοπη στο ξενοδοχείο και κοιμήθηκα περίπου 12 ώρες για να συνέλθω. Το ξενοδοχείο μου φαίνεται καλό, το δωμάτιο είναι μεγάλο και κυρίως δε μυρίζει μούχλα. Σε αυτό που είχα μείνει την τελευταία φορά πολύ υπέφερα με αυτήν την μυρωδιά. Το ξενοδοχείο έχει και πισίνα, μπορώ και τη βλέπω από το δωμάτιό μου. Το χρώμα της δεν είναι πολύ καλό, δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει.

Ευτυχώς έφτασα Σάββατο απόγευμα κι είχα μια ολόκληρη μέρα να εγκλιματιστώ πριν να πάω στη δουλειά. Εντωμεταξύ, βρέθηκα με τους (Ευρωπαίους) συναδέλφους και με κατατόπισαν κάπως. Βγήκαμε και για φαγητό όλοι μαζί την Κυριακή το βράδυ. Μα κάτσε να πάρω τα πράγματα με τη σειρά.

Ξύπνησα που λες την Κυριακή το πρωί και δεν έμπαινε καθόλου φως στο δωμάτιο, είχε έξω μια καταχνιά, μια μαυρίλα, σκέφτηκα πως το πάει για βροχή. Ντύθηκα και κατέβηκα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου για πρωινό. Είχε σούπες πολλές, δεν κατάλαβα τι είχε μέσα σε όλες, η μία πάντως ήταν με πόδια κότας. Μην παρεξηγήσεις, δεν εννοώ μπούτια, πόδια εννοώ! Τι να τους πεις τώρα; Κι όλη η αίθουσα να ρουφάει, πολύ ρούφηγμα όμως! Να σου σηκώνεται η τρίχα ένα πράγμα! Σκέψου τον καφενέ στο χωριό με τους παππούδες να πίνουν ελληνικό καφέ. Ε, στον καφενέ είναι πολιτισμένα τα πράγματα! (Αααχ και να είχα τώρα ένα αχνιστό ελληνικό καφεδάκι!)

Στο πρωινό που λες, εκτός από τις σούπες, είχε και δυο λογιών γάλα στο μπουφέ, ένα που ήταν σκόνη για τον καφέ κι ένα άλλο, αγγουριού το έλεγε. Μα δηλαδή έλεος! Θα το ακυρώσω αδελφή το πρωινό, δε φτάνει που δεν έχει κάτι να μπορείς να φας, δεν αντέχω να ζήσω άλλη μέρα αυτήν την ψυχική οδύνη! Μα μου σηκώθηκε η τρίχα της Ευρωπαίας κι όταν ήρθε μεσημέρι ακόμα ναυτία ένιωθα! Το αποφάσισα, θα πίνω καφέ ή τσάι στο δωμάτιο από αύριο, έχουν κάτι σακουλάκια και βραστήρα εκεί. Πόσο χάλια να είναι; Ξεροσφύρι, δεν πειράζει. Έδωσα κι εκείνα τα μουστοκούλουρα στους τελωνειακούς, που κακό χρόνο να έχουν κι αυτοί και οι μεταλλαγμένες κότες τους! Εννοείται ως εδώ δεν υπάρχει ίχνος φούρνου! Μα στα νταμάρια να με είχαν στείλει από την εταιρία μου, ένα ξεροκόμματο θα μου το πέταγαν οι επιστάτες, θα το βουτούσα στα λασπόνερα και θα το έτρωγα η γυναίκα! Τέλος πάντων, θα δω τι θα κάνω με αυτό το θέμα...

Ανέβηκα στο δωμάτιο μετά, πήρα κασκόλ και μπουφάν και βγήκα για έναν περίπατο. Μία που πάτησα το πόδι μου έξω από το ξενοδοχείο και μία που έγινα μούσκεμα στον ιδρώτα! Όχι μόνο δεν το πήγαινε για βροχή, μα είχε και 30 βαθμούς! Επέστρεψα στο δωμάτιο κι έβαλα καλοκαιρινά. Μετά βγήκα πάλι έξω κι έψαχνα τον ήλιο. Πού να τον βρω που έχει γίνει στον ουρανό κατεστημένο το καυσαέριο! Εννοείται πως οι κινούμενοι σε 2/κυκλα φοράνε όλοι μάσκες! Τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου δηλαδή, όπως την προηγούμενη φορα. Εδώ η πόλη είναι πιο μικρή από αυτήν που είχα πάει την άνοιξη, έχει μόνο 8 εκ. κατοίκους. Βέβαια τα 4 εκ. λιγότεροι κάτοικοι οφείλω να ομολογήσω πως δεν κάνουν αισθητή διαφορά. Πάλι οι δρόμοι είναι γεμάτοι αυτοκίνητα, ανθρώπους, και σκουπίδια. Όλα σε υπερβολή! Πάλι όλα είναι καλυμμένα με ένα χρώμα καφετί, πάλι ο ήλιος δε φαίνεται, και πάλι ο αέρας δε μου φτάνει. Τώρα εξηγείται και το χρώμα στην πισίνα. Θέλουν και πισίνα τρομάρα τους! Ευτυχώς που θα μείνω μόνο 5 εβδομάδες δηλαδή. Που βέβαια το 'μόνο' είναι σχετικό...

Πήγαμε που λες αργότερα μέσα στη μέρα για φαγητό με τους συναδέλφους. Στο πρώτο εστιατόριο που μπήκαμε κάναμε ευθύς αμέσως μεταβολή και βγήκαμε. Ειδικευόταν σε πιάτα με σκύλους, ναι είχε φωτογραφίες παντού. Ήμαρτον! Να είμαι ανοιχτή σε νέες γεύσεις, αλλά βρε παιδί μου εδώ τα τρώνε όλα! Δηλαδή έτσι και ξεμείνω μπορεί να κάνουν κι εκτροφείο με 'Κατερίνες'! Το διανοείσαι;

Βρήκαμε ένα άλλο εστιατόριο που τουλάχιστον δεν είχε φωτογραφίες από τα φαγητά που σέρβιρε. Παραγγείλαμε chiken wings. Όπως κατάλαβες η κότα παίζει όλη την ημέρα. Μας τα σέρβιραν κι έμοιαζαν νορμάλ, τουλάχιστον αυτό ήθελα να πιστέψω από την πείνα μου τη μαύρη. Βέβαια δεν είχε πιρούνια στο τραπέζι, μα "άλλωστε οι φτερούγες τρώγονται με το χέρι", σκέφτηκα. Κι όρμηξα. Κι όμως άρχισαν να μας κοιτάνε περίεργα, μόνο που δεν μας πέταξαν έξω δηλαδής! Σιχαίνονται σου λέει άμα πιάνεις το φαγητό με τα χέρια!

Μωρέ άι σιχτίρ με δαύτους, μην ανοίξω το στόμα μου και δεν τους ξεπλένει ούτε ο Κίτρινος ποταμός! Σιχαίνονται άμα πιάνεις το φαγητό με τα χέρια, αυτοί που ρουφάνε τα πάντα ρύζια, φτερά, και σούπες, και παντού γύρω-γύρω ακούγεται φς, φς, φρρςςς. Είναι φυσιολογικό τώρα αυτό; Που έπιανα εγώ το φτερό με το χέρι τους πείραξε; Πετάνε καλά-καλά κάτω τις χαρτοπετσέτες, τα τσιγάρα, τα κόκαλα, έχουν γεμίσει τον τόπο λίγδα και ... άντε μην πω τι άλλο, για να με πουν εμένα βρωμιάρα!

Και το χειρότερο δεν στο έχω πει ακόμα αγαπημένη μου αδελφή. Ρουφάνε, εκτός από τα φαγητά τους, και συνέχεια τις μύτες τους. Τι να στα λέω τι γίνεται! Δε θέλω να συνεχίσω περί αυτού του θέματος για να μην σε φέρω στο αμήν και σκίσεις το γράμμα. Τι να κάνω η γυναίκα; Πες μου, τι; Όσο μείνω εδώ να σεβαστώ τους κανόνες τους, αλλά πες μου εσύ τώρα πώς θα γλείψω και θα ανακαλύψω τα 2 γρ. κρέας από τις κοτο-φτερούγες χρησιμοποιώντας τα chop sticks; Όχι, πες μου! Βρε άι σιχτίρ συγχύστηκα! Όπως κατάλαβες, ούτε το γεύμα ευχαριστήθηκα...

Σήμερα το πρωί πήγα στη δουλειά. Να μην σου λέω τι γίνεται εκεί μέσα! Και είμαι και σε ίδιο γραφείο με μηχανικούς. Ο ένας μπρρρ από εδώ, ο άλλος φρσσστ από εκεί, όλο ήχους κι αρώματα είμαστε εκεί μέσα! Κι όταν χρειάστηκε να δω από κοντά τη γραμμή παραγωγής έπρεπε να μπω στα αποδυτήρια να φορέσω τη στολή. Πήρα μια ανάσα απέξω, μπήκα, άλλαξα, βγήκα κι ανέπνευσα πάλι. Να σκάσω κόντεψα! Άι σιχτίρ με αυτή τη βρώμα! Μα πού με έστειλαν Θεέ μου; Και μετά τους πείραξε το χεράκι μου (που παρεμπιπτόντως το είχα πλυμένο) πάνω στις φτερούγες! Μην τα πεις όλα στους γονείς, άσε μην σκάσει η μαμά εδώ με την χλωρίνη κι έχουμε άλλα!

Το μεσημέρι πήγα να φάω στο εστιατόριο της εταιρίας. Παίρνεις το πιάτο σου και πας στο μάγειρα να σου βάλει από κάτι που δεν έχει ούτε σχήμα ούτε χρώμα (ίσως αυτό είναι καλύτερο, θα τα λέω όλα κοτόπουλο) και μετά βάζεις όσο ρύζι θες από ένα τεράστιο καζάνι που είναι στη μέση κατάχαμα. Σαν αυτό το καζάνι που είχε η γιαγιά στο χωριό, ζέσταινε νερά κι έπλενε τις κουβέρτες, θυμάσαι. Μα σου λέω πολύ φοβάμαι για τις συνέπειες της παραμονής μου εδώ...

Το απόγευμα πήρα το λεωφορείο για να επιστρέψω. Δεν έχω καταλάβει από ποια πλευρά οδηγούν γιατί όλα τα αυτοκίνητα πάνε σε όλα τα ρεύματα. Κι όλοι κορνάρουν συνεχώς! Να μην έχεις πονοκέφαλο θα αποκτήσεις! Και να μην έχεις στομαχόπονο πάλι θα αποκτήσεις! Διαμαρτυρόταν τόσο έντονα το στομάχι μου που ένιωθα το ζώο μέσα του να μιλάει. Ποιος να ξέρει και τι ζώο ήταν δηλαδής... Που ξέρεις δεν είμαι και καμιά ευαίσθητη, σε δρόμους ελληνικούς έχω μάθει και με το μπαμπά στο τιμόνι που δεν είναι και ο καλύτερος άνθρωπος. Μα αδελφούλα μου σου λέω εδώ οι άνθρωποι είναι αμίμητοι! Μια ευθεία ήταν η διαδρομή κι είδα το Χάρο καμιά δεκαριά φορές! Τουλάχιστον! Είναι σίγουρα Κινέζος! Θυμήσου να πω στην μαμά να μην ξανακάνει ποτέ παρατήρηση στον μπαμπά για την οδήγησή του.

Τέλος πάντων, με αυτά και με εκείνα περάσαν 2 μέρες. Κοντεύω να επιστρέψω; Αααχ, τι έπαθα η Ευρωπαία; Κοιτάζομαι συχνά στον καθρέφτη να δω αν έχω ουρά, κεραίες, ή μυτερά αυτία. Βρε άι σιχτίρ εδώ που με στείλανε! Για αυτό σου λέω πες στους γονείς χαιρετίσματα, εσωκλείω και φωτογραφία να με έχετε όσο είμαι ακόμα άνθρωπος.

Σας φιλώ και σας αγαπώ όλους,
Κατερίνα. "