Όσα δε φέρνει ο πελαργός

Έρχεται κάποια στιγμή που αναζητάς το τηλέφωνο του πελαργού, μπορεί να φταίει που πλησιάζεις τα 35 (ή μήπως τα έχεις περάσει 3-4 χρόνια τώρα;), ή που έχεις βαρεθεί να ακούς εδώ και μια δεκαετία (πίσω από την πλάτη σου) να σε αποκαλούν "καημένη", ή που όλοι οι φίλοι σού δίνουν ραντεβού σε παιδότοπους μα δε σε συνοδεύουν ποτέ σε εκείνη την καινούρια μπυραρία, ή ακόμα που η κυρά-Απαυτούλα έκανε το τρίτο της παιδί, εσύ άκληρη θα μείνεις;

Και το καλείς το πτηνό, πολύ εξυπηρετικό δε μπορώ να πω, και πριν προλάβεις να το συνειδητοποιήσεις χτυπά το κουδούνι, ανοίγεις την πόρτα, και το πλασματάκι το βρίσκεις στο πρώτο το σκαλί μέσα στο πανί να σε κοιτά σχεδόν παρακλητικά. "Πόσο πολύ μπορεί να μου αναστατώσει τη ζωή 50 πόντους πλασματάκι;", σκέφτεσαι και το παίρνεις μέσα. Βρε ταχύτητα ο άτιμος ο πελαργός!

Πριν να το ακουμπήσεις, χτυπά και πάλι το κουδούνι.

- Παρακαλώ!

- Από τη φορτωτική είμαστε...

- Δεν παρήγγειλα κάτι!

- Ανοίξτε παρακαλώ κυρία μου κι έχουμε κι άλλες παραδόσεις!

Ανοίγεις από περιέργεια κυρίως ορμώμενη.

- Τι κουβαλάτε παρακαλώ;

- Όσα δε φέρνει ο πελαργός!

- Δεν τα θέλω!

- Θα τα πάρεις!

- Άλλα λόγια πέστε βρε παιδιά, με το ζόρι τα προικιά;

Σε κοιτάνε λοξά και μπουκάρουν οι κύριοι με κούνιες, λίκνα, κουρδιστό κρεμαστό, θερμαντήρες, αποστηρωτήρες, μπανάκια, ρουχαλάκια, ριλαξάκια, αρκουδάκια, τζέτζελα, μέτζελα, και στο τέλος δεν έχεις χώρο ούτε να σταθείς.

- Υπογράψτε εδώ ότι τα παραλάβετε, επιστροφές δε γίνονται δεκτές άπαξ, αλέν ντελόν. 

Και κλείνουν πίσω τους την πόρτα.

Πλασματάκι μια σταλιά και ζήτημα είναι αν έχεις πια ένα μέτρο ελεύθερο! Τι να το κάνεις βέβαια; Γιατί ακόμα μπορεί να μην το ξέρεις, αλλά η φορτωτική εκτός από το χώρο σου έκλεψε και τον χρόνο! Θέλεις να πάρεις τον πελαργό να παραπονεθείς, αλλά τώρα ο αριθμός είναι εκτός λειτουργίας. Περίεργα πράγματα, τις προάλλες με την πρώτη έβγαλες γραμμή! 

Το πλασματάκι αρχίζει να κλαίει, κάνεις οχτάρια ανάμεσα στο χαμό για να το βρεις. Ταίζεις, αλλάζεις, κοιμίζεις, ταίζεις, κοιμίζεις, κοιμάσαι, αλλάζεις, ταίζεις, κοιτάς το ρολόι σου κι έχει κιόλας αλλάξει η εποχή. Άντε από εκεί καλέ, και δεν έχεις προλάβει να κάνεις ένα ντουζ της προκοπής! Κι ακόμη να βγάλεις γραμμή, βρε τον άτιμο τον πελαργό!

Και μια μέρα, ενώ πηδάς πάνω από ένα ξυλόφωνο και κατά λάθος πατάς έναν γαιδαράκο με μεγάλα αυτιά, βλέπεις σαν κάτι να έχει παραπέσει στο πλάι του καναπέ. Το σηκώνεις, ένα κουτί, αριθμός φορτωτικής τάδε, θα τους παράπεσε και τρεις μήνες να μην το έχεις δει! Το ανοίγεις και μετά από τόσο καιρό σταματάει ο χρόνος, παγώνει η στιγμή για μια στιγμή. Περιέχει γέλια και χαρές, φωνούλες και γαργαλητά, χεράκια που κρατάνε, ποδαράκια που κλοτσάνε, αγκαλιές, ματάκια φωτεινά. Κι ο χώρος ανοίγει ξανά κι ο χρόνος διαστέλλεται. Και σάμπως για πρώτη φορά δε θέλεις πίσω την παλιά σου ζωή. Γιατί δε μπορείς να καταλάβεις πια πώς μπορεί να έχει νόημα μια μέρα σου χωρίς χαμόγελα φαφούτικα πλατιά...