Το ένα παιδί καλό παιδί, τ' άλλο γαμώ τη μάνα του!

Είχαν αρχίσει να στρώνουν τα πράγματα στη ζωή του ζευγαριού. Ο πιτσιρικάς κοιμόταν τώρα πια μονορούφι 10 ώρες τις νύχτες, ανάσταση για το ζευγάρι της ιστορίας μας! Έπειτα, όλοι μαζί μετακόμισαν στη Γερμανία· να δει το μάτι σου φαρδιά πεζοδρόμια χωρίς κολώνες φυτεμένες στη μέση και ράμπες χωρίς παρκαρισμένα αυτοκίνητα και εστιατόρια που δεν είναι τεκές και παιδικά καθίσματα σε όλα τα καφέ και αλλαξιέρες σε όλες τις τουαλέτες και μια δουλειά που δεν τους έτρωγε χρόνο από τα απογέυματα και  ... Τελικά, πρέπει να αφιερώσω μια άλλη ιστορία για αυτή τους την εμπειρία.


Πέρασαν έτσι, με γέλια, παιχνίδια, παρέες κι εκδρομές, 6 μήνες πριν να γυρίσουν πάλι στην Ελλάδα, τέλος Φλεβάρη ήτανε, ο πιτσιρικάς χρόνιζε, το κανονικό τους σπίτι τους περίμενε, οι γονείς του επέστρεφαν στις κανονικές τους δουλειές. Στην καρδιά του χειμώνα στη Γερμανία αλώνιζαν. Στην Ελλάδα έκαναν γούβα στους καναπέδες! Αυτό θα πει κανονικότητα...

Πόσες ταινίες να δει πια το ζευγάρι; Άλλο ένα βράδυ με ολόγιομο φεγγάρι το έκανε το θαύμα του και να' τη πάλι η ροζ γραμμή. Τουτέστιν, πάμε πάλι από την αρχή. Τουλάχιστον σε αυτή τη φάση δεν είχε καρίερα στο τένις η μανδάμ!

Το τι έγινε μετά, αυτή τη φορά, περιγράφεται πολύ εύκολα: δεν έδωσε κανείς σημασία! Με λίγα λόγια δηλαδή, το ένα παιδί καλό παιδί, τ' άλλο γαμώ τη μάνα του! Από εκεί που ο καλός της τής ετοίμαζε πρωινό με φρεσκοστιμένο χυμό, τώρα της ζητούσε να του  φτιάξει τοστ και να του βάλει ένα ποτήρι από το χυμό του σούπερ μάρκετ (βιαζόταν να φύγει ο άνθρωπος, μπα!). Η πεθερά αναφώνησε "πάλι;",  ζήτησε πίσω το πουπουλένιο της μαξιλάρι (ένιωθε κάτι ποναλάκια στη μέση), και δήλωσε πως δε θέλει με τίποτα το παιδί να πάρει το όνομά της (που τελείως τυχαία το είχαν δώσει ήδη στην αντρική του έκδοση στο πρώτο τους παιδί).


Κι εννοείται πως η μανδάμ (τι να την πω πια κι αυτή που ήθελε κι άλλη εγκυμοσύνη στην ηλικία της; τώρα που το σκέφτομαι βέβαια, η μήτρα της τελικά καθόλου δεν είχε ατονίσει) δούλευε κανονικά, φρόντιζε το σπίτι, μαγείρευε, έπαιζε με το παιδί, και τέλος πάντων έκανε ό,τι προβλέπεται να γίνει από μια εργαζόμενη μητέρα. Καμιά φορά, όταν την έβλεπαν ζαλωμένη με τον 13 κιλών πια γιο, ίσως να της έλεγε κάποιος "τι θες και τον σηκώνεις ολόκληρο γάιδαρο;". Να προσφερθεί βέβαια αυτός ο κάποιος να το ανεβάσει το 18 μηνών παιδί στην καρέκλα για να φάει ούτε λόγος!

Αν δεν ήταν και οι προβλεπόμενες από τον γιατρό εξετάσεις, η κιουρία καθόλου δε θα θυμόταν ότι ήταν έγκυος. Αν και ποια εγκυμοσύνη; Στις εξετάσεις είχαν και τρώγονταν όλοι οι της άσπρης ρόμπας με την ηλικία της! "Πόσο είπαμε ότι είστε; Πόοσο;" (καλά χριστιανέ μου, πώς κάνεις έτσι;) ή "Είστε πάνω από 35, οι πιθανότητες για το σύνδρομο δεν-έχει-συμβεί-ποτέ-σε-κανένα ανεβαίνουν κατακόρυφα!" (κι αν ξέρουν αυτοί τι σημαίνει πιθανότητα, η μανδάμ μπορούσε να τους βγάλει τη σκωληκοειδίτιδα στο άψε σβήσε) ή "Στην ηλικία σας προβλέπονται 324 επιπλέον εξετάσεις, όχι ότι θα συμβαίνει κάτι" (τι να συμβεί δηλαδή; μόνο που θα της πάρετε και την καλή της την κιλότα στο τέλος). Μάταια προσπαθούσε να τους πει ότι δεν είναι η Σάρα, μάταια τους έβαζε κάτω τα μαθηματικά και τους έβγαζε ακριβώς τα ποσοστά. Έξιναν λίγο το κεφάλι τους, έμοιαζαν κάπως να το σκέφτονται και μετά (χωρίς τελικά να έχουν ακούσει ή καταλάβει τίποτα) της απαντούσαν "Φαίνεται πως έχετε δίκιο, αλλά είστε πάνω από 35!". Άι σιχτίρ, το ήξερε, για νέο της το έλεγαν; (Και στην συνομοταξία των γιατρών πρέπει να αφιερώσω μια ιστορία οπωσδήποτε!)

Κάποιο πρωινό, ετοιμάζονταν για εκδρομή, ο δρόμος τους τούς έβγαλε στο νοσοκομείο. "Βρε", χρονιάρες μέρες καθώς ήταν, "δεν μπαίνουμε να ευχηθούμε", σκέφτηκε το ζευγάρι. Την μπουζουριάσανε την κιουρία! "Τ' ανάσκελα", της είπαν, "για όσο χρειαστεί!" "Για πόσο δηλαδή;" Δεν της απάντησε κανείς... Έμεινε εκεί να κοιτάει από το παράθυρο τις εποχές να αλλάζουν. Οι υπόλοιποι είχαν και δουλειές, μαζί της θα ασχολούνται;


Ξεχάστηκε ο γιος, βιάστηκε η κόρη. Κρατήθηκε δηλαδή μέχρι την πρώτη μέρα που η μανδάμ μπήκε στο μήνα της, άλλο δεν άντεχε! Εμφανίστηκε στο δωμάτιο με μάτι ζωηρό και συνωμοτικά την κοίταξε, "Έχεις αντοχές; Τώρα είμαι κι εγώ εδώ!". Με τις υγείες της!

Comments

  1. έτσι είναι.. θυμάμαι περίμενα να έρθει να με πάρει από το μαιευτήριο ο σύζυγος μετά την γέννα του δεύτερου γιου.. περίμενα.. περίμενα.. περίμενα.. κι αν δεν τηλεφωνούσα να βάλω τις φωνές ακόμα θα περίμενα :))

    ReplyDelete
    Replies
    1. χαχα, κάπως έτσι συνέβει και με την περίπτωση της κοπέλας! Να μην το μάθει το δεύτερο παιδί, μπουρλότο θα τους ρίξει! :)

      Delete
  2. Tι εκφράσεις ειναι αυτές ,μάνα με παιδιά;
    Και δεν εχεις δει τιποτα ακόμα !Να ερθουν και τα διαβασματα να σου πω εγω τένις και κόκκινα χείλη!
    Αν και στο κομματι του μπαμπά εγω δεν σε πιστευω!Κάνει πολλά που αποκρυπτεις για να σε λυπηθούμε ,αλλά έννοια σου κυρά Fri και σε εχουμε πάρει χαμπάρι! Ετσι ειναι!Όταν καλομαθαιναμε τόσαααααα χρόνια (εσυ τα ειπες-τα χρονια ντε) μας κακοφαινεται να εχουμε 2 παιδακια και έναν αντρουλη ,που τον μεγαλωνε πώς και πώς η μανούλα του και σου κακοφαινεται το τοστακι που ζηταει! Δεν σου ζητησε στιφαδο μανδάμ!
    Μωρέ καλά κάνουν κατι πεθερές και τα λένε χυμα και τσουβαλάτα!
    Ακόμα περιμενω το τηλέφωνό της ε ;

    ReplyDelete
    Replies
    1. Είδες; Αυτά λέω κι έπεσε φωτιά και με έκαψε, 2 μήνες μου πήρε να επιστρέψω εδώ!
      Τίποτα, δεν λέω ξανά τίποτα για τον αντρούλη και την πεθερά. Πεθερούλα θα την φωνάζω και μέλι θα στάζει το στόμα μου ;)
      Το τηλέφωνό της να στο δώσω, να δω τι θα καταλάβεις!

      Delete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Νέο ξεκίνημα σε νέους τόπους

Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά

Κάνε Διάλεξη και θα δεις!